13. Γιὰ τὸ μάθημα «Μεγάλυνον ψυχή μου»
Διονυσίου Ἀνατολικιώτου
δρος φιλοσοφικῆς σχολῆς Ἀθηνῶν,
μουσικολόγου - τυπικολόγου
symbole@mail.com
13. Εἰς τὴν αὐτὴν ἑορτήν [τῶν Χριστουγέννων], μέλος Δανιὴλ πρωτοψάλτου, ἦχος α΄, Μαθηματάριον (ἔτους 1851), σ. 118.
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ τεχθέντα βασιλέα.
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν Ἐμμανουὴλ παιδίον γεγονότα.
Τὸν μεγάλης βουλῆς ἄγγελον, τὸν ἰσχυρὸν Θεὸν ἡμῶν,
τὸν ἐκ τῆς παρθένου τεχθέντα βασιλέα μεγάλυνον, ἡ ψυχή μου.
Πηγὴ τοῦ ποιήματος εἶναι τὰ «μεγαλυνάρια», δηλαδὴ οἱ στίχοι ἢ προΰμνια ποὺ ψάλλονται πρὶν ἀπὸ τὰ τροπάρια τῆς θ΄ ᾠδῆς τῶν κανόνων, καὶ κυρίως τὰ ἑξῆς δύο·
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν ἐκ τῆς παρθένου Θεὸν σαρκὶ τεχθέντα.
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὸν ἐν τῷ σπηλαίῳ τεχθέντα βασιλέα.
Τὸ κείμενό τους διασκευάστηκε μὲ προσθαφαιρέσεις λέξεων κατὰ τὴν κρίσι τοῦ μελουργοῦ γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς καλοφωνικῆς μελοποιήσεως.
Δημοσίευσι 11/11/2017 (στὴν ἱστοσελίδα τῆς Συμβολῆς)