συμβολή

(᾿Απὸ τὸ «ζωντανὸ ἱστολόγιο» παραθέτω τὴν πολὺ καλὴ ἀναφορὰ στὴν ζωὴ τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου Φιλαρέτου. παρὰ τὴν συντομία της ἡ ἀναφορὰ αὐτὴ ἔχει πληρότητα καὶ εἶναι ἡ καλλίτερη ἀπὸ ὅσες δημο­σιεύ­τηκαν μέχρι σήμερα, 4/7/2011, στὸ διαδίκτυο.)

Γέροντας Φιλάρετος,  

ἡγούμενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων

Ἰουλίου 2, 2011

 Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in: Ορθοδοξία / Εκκλησία, trackback

 http://istologio.org/?p=2797

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 30-6-2011 καὶ ἐνταφιάστηκε τὴν ἑπομένη στὴ μονὴ τῆς μετανοίας του ἐνώπιον πλήθους κληρικῶν και λαϊκῶν, μέσα σὲ κλῖμα μεγάλης θλίψης καὶ συγκίνησης, ὁ κατὰ πάντα ἄξιος ἡγούμενός της Φιλάρετος. Ὁ ἀείμνηστος ἡγούμενος γεννήθηκε τὸ 1956 στὸ χωριὸ Κρυ­ο­νέ­ρι τῆς ἐπαρχίας Κυπαρισσίας, καὶ λίγο μετὰ ἡ πολύτεκνη πατρική του οἰ­κο­γένεια ἐγκαταστάθηκε στὸ χωριὸ Κοπανάκι. Μετὰ τὶς ἐγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στὴ Θεολογικὴ σχολὴ Ἀθηνῶν λαμβάνοντας πτυχίο. Ἀφοῦ νωρίτερα εἶχε ἤδη καρῆ μοναχὸς στὴν ἱερὰ μονὴ Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων, χειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν μακαριστὸ μητροπολίτη Ἐλασσόνος κυρὸ Σεβαστιανό. Ὑπηρέτησε στὴν Ἐλασσόνα καὶ στὴ συνέχεια στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου Πατρῶν, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστόν, εἶναι μετόχι τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἁγίας Λαύρας Καλαβρύτων.  Τέλος, λόγῳ καὶ πάλι παρακλήσεως τοῦ ἀοιδίμου ἡγουμένου τῆς Ἁγίας Λαύρας κυροῦ Ἀνθίμου, ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς τὸ 1993, τὴν ὁποία καὶ ἐποίμανε μέχρι τὴν ὀσιακὴ κοίμησή του στὶς 30-6-2011.

Ὁ ἀείμνηστος ἡγούμενος διακρινόταν γιὰ τὰ πολλὰ καὶ πλούσια χαρί­σματα ποὺ εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀρχικὰ διακρινόταν γιὰ τὴν καλοσύνη καὶ φιλανθρωπία, ὅσο καὶ τὴν πλούσια φιλοξενία του. Κατὰ τὴν θητεία του στὸν ἱερὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου Πατρῶν πλῆθος φοιτητῶν σιτιζόταν μὲ ἔξοδα τοῦ ναοῦ, ἐνῷ συχνὲς ἦταν οἱ ἐπισκέψεις καὶ ἡ ἐκδήλωση τῆς φιλαν­θρω­πίας του στὸ Ἄσυλο Ἀνιάτων Πατρῶν. ᾿Αξέχαστες ἔχουν μείνει οἱ ἐπισκέψεις του στὴν ὀρθόδοξη Ρουμανία μὲ σκοπὸ τὴν ὑλικὴ ἐνίσχυσή της τὰ χρόνια ἀμέσως μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ τὸ 1989, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν προστασία της ἀπὸ τὸν σοβαρὸ κίνδυνο τῆς Οὐνίας. Ἔτσι πέρα ἀπὸ τὴν ὑλικὴ βοήθεια στὴ Ρουμανία εἶχε μεταφέρει πλῆθος ἀντι­αι­ρε­τικῶν βιβλίων μεταφρασμένων στὴ ρουμανικὴ γλῶσσα ἀπὸ τὴν συνοδεία τοῦ σοφοῦ γέροντα τῆς ρουμανικῆς σκήτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους κυροῦ Πετρωνίου, τὴν ὁποία σκήτη ἐπίσης ἰδιαιτέρως βοηθοῦσε.

Παρὰ τὸν δυναμικό του χαρακτῆρα ὑπῆρξε πολὺ ταπεινός.  Τὸ σπου­δαῖο ἔργο του τὸ ἐπιτέλεσε στὴν ἀφάνεια, ποτὲ δὲν καυχήθηκε οὔτε τὸ προέβαλε. Ἦταν ἕνας γίγαντας —λόγῳ καὶ τοῦ μεγαλόσωμου παρου­σιαστικοῦ του— μὲ καρδιὰ μικροῦ παιδιοῦ.

Ἀκόμη ἦταν ἐξαιρετικὰ φιλακόλουθος. Πρῶτος καθιέρωσε τὶς ἱερὲς ἀγρυπνίες στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου στὴν Πάτρα, οἱ ὁποῖες τελοῦνταν μία φορὰ τὸν μήνα πάντοτε Παρασκευὴ πρὸς Σάββατο, ἔτσι ὥστε νὰ ἐξυ­πηρετοῦνται καὶ οἱ ἐργαζόμενοι. Οἱ κατανυκτικὲς ἀγρυπνίες διαρκοῦσαν ἀπὸ τὶς 8:30 μέχρι τὴν 1:00 μετὰ τὰ μεσάνυχτα, μετὰ δὲ τὸ τέλος τους ἀκολουθοῦσε φαγητὸ στὸ σπίτι δίπλα στὴν ἐκκλησία μέσα σὲ κλῖμα εὐθυμίας καὶ χαρᾶς — ἀγαποῦσε ἄλλωστε ὁ ἀείμνηστος γέροντας καὶ τὸ ὄμορφο χιοῦμορ, τὸ ὁποῖο διανθιζόταν ἀπὸ εὔστοχες συμβουλὲς ποὺ ἔδινε στοὺς παρισταμένους, οἱ ὁποῖοι ἦταν κυρίως νέοι ἄνθρωποι καὶ τοὺς ὁποίους ἰδιαίτερα βοηθοῦσε καὶ ἀγαποῦσε.

Ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Φιλάρετος ἦταν ἕνας ἀληθινὸς μοναχός, ὁ ὁποῖος κάνοντας ὑπακοὴ στὸ γέροντα ἡγούμενο τῆς μονῆς κυρὸ Ἄνθιμο ἐγ­κα­τέλειψε τὴν Ἐλασσόνα, ὅπου ἦταν πρωτοσύγκελλος, καὶ ἦρθε νὰ ὑπη­ρε­τήσει στὸ μετόχι τοῦ Ἁγίου Ἀλεξίου στὴν Πάτρα. Τὴν τελευταία ἐκκλησία ἀνακαίνισε καὶ πέτυχε νὰ γίνει μία πραγματικὴ κυψέλη μὲ ἕνα ὡραιότατο βιβλιοπωλεῖο καὶ πλῆθος πιστῶν, ποὺ καὶ σήμερα ὑπὸ τὴν διεύθυνση τοῦ ἀξίου διαδόχου του ἱερέα Παναγιώτου Ρούβαλη βοηθοῦν στὸ ἔργο, ποὺ πρῶτος ξεκίνησε ὁ ἀοίδιμος ἡγούμενος.

Τὸ ὅραμά του γιὰ τὴν μονὴ ἦταν νὰ γίνει ἕνα πραγματικὸ κέντρο ἀνα­ψυ­χῆς τῶν πιστῶν. Πέτυχε τὴν πλήρη ἀνακαίνιση τοῦ ἱστορικοῦ ναοῦ τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821, τοῦ παλαιομονάστηρου, τοῦ κτηρίου καὶ τῶν κελ­λιῶν τῆς μονῆς, τελευταῖα δὲ καὶ τὴν ἐκ βάθρων ἀνακατασκευὴ τοῦ καθο­λι­κοῦ τῆς μονῆς, τὸ ὁποῖο εἶχε ὑποστεῖ πολλὲς ζημιές. Τὸ κυριότερο, ἡ μονὴ σήμερα ἔχει θαυμάσια νέα ἀδελφότητα ἔργο τοῦ πατρὸς Φιλαρέτου, τὴν στιγμὴ ποὺ ὅταν ἀνέλαβε κυριολεκτικὰ φυτοζωοῦσε.

Ὁ πατὴρ Φιλάρετος παρ᾿ ὅτι ζοῦσε μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριό του, ποτὲ δὲν τὸ ξέχασε, τὸ ἐπισκεπτόταν συχνά, χαιρόταν γιὰ τὴν πρόοδό του, οἱ δὲ συγχωριανοί του τὸν ἀγαποῦσαν ἰδιαίτερα. Πάνω ἀπὸ τὴν γενέτειρά του ὅμως ἀγαποῦσε τὴν πατρίδα μας Ἑλλάδα καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ ἐκδηλωνόταν μὲ τὶς εὔστοχες παρεμβάσεις του στὰ ἐθνικὰ θέματα.

Τέλος ἡ ἀντοχὴ καὶ ἡ καρτερία του στὸν ἕνα χρόνο τῆς μεγάλης του δοκιμασίας ἀπὸ τὴν ἐπώδυνη ἀσθένεια ὑπῆρξαν ἀπαράμιλλες. Ποτὲ δὲν εἶπε οὔτε ἕνα «ὢχ» καὶ συμμετεῖχε κανονικὰ σὲ ὅλες τὶς ἀκολουθίες, ἀπο­δεικνύοντας ἔμπρακτα ὅτι ὁ χρυσὸς δοκιμαζόμενος ἀπὸ τὴν φωτιὰ λάμπει ἀκόμη περισσότερο.

Καὶ κάτι προσωπικό: Ὁ ὑπογράφων τὸ σημείωμα τὸ ἔγραψε ἕνεκεν εὐ­γνω­μοσύνης, μιᾶς καὶ ὁ ἴδιος προσωπικά, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρη ἡ πατρική του οἰκογένεια εὐεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο γέροντα.

Ἂς εὐχηθοῦμε ὁλόψυχα ἡ μνήμη τοῦ ἀειμνήστου ἡγουμένου Φιλαρέτου νὰ εἶναι αἰωνία, ὁ δὲ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου νὰ δίνει ἀληθινὴ παρηγοριὰ στοὺς οἰκείους του, νὰ στηρίζει τὴν ὡραία ἀδελφότητα τῆς μο­νῆς, ἡ ὁποία πρόθυμα ἀνταπέδωσε τὴν ἀγάπη του σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῆς ἡγουμενίας, ἀλλὰ κυρίως τῆς δοκιμασίας του, διὰ πρεσβειῶν τῶν ἁγίων προστατῶν τῆς μονῆς ἁγίου Ἀλεξίου καὶ ἁγίου Φιλαρέτου καὶ κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας Λαυριώτισσας.

Σ.Ν.Γ.