Βιογραφικά Πατριαρχικών Ψαλτών

Re: Βιογραφικά Πατριαρχικών Ψαλτών

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Κυρ 22 Μαρ 2009, 11:26:07

ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
( 1915 – 1985 )

Ο Βασίλειος Νικολαϊδης, γνωστός σε όλους όσους τον γνώριζαν σαν ο « Βασιλάκης », γεννήθηκε στον Πύργο της Ανατολικής Θράκης ( Κεμέρμπουργκαζ ), στις 8 Νοεμβρίου του 1915.
Γονείς του ήταν ο καλλίφωνος και Μουσικολογιώτατος π. Καλλίνικος Νικολαϊδης και η Σουλτάνα Κώτογλου.
Σπούδασε στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή στο Φανάρι, από την οποία απεφοίτησε το 1934.
Από τα παιδικά του χρόνια, είχε κλήση στην Πατρώα Βυζαντινή Μουσική και διδάχτηκε τα πρώτα μουσικά γράμματα, από τον πατέρα του Ιερέα Καλλίνικο.
Το 1924, προσελήφθη σαν Α΄. Κανονάρχος, στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, με Πρωτοψάλτη τον Ιάκωβο Ναυπλιώτη.
Από το 1929, άρχισε να διακονεί σαν τακτικός Ιεροψάλτης, τους Ιερούς Ναούς της Πόλης και να ασχολείται ανελλιπώς, με την Εκκλησιαστική Μουσική, η οποία και απετέλεσε επί 60 ακριβώς χρόνια, την πρώτη απασχόλησή του. Αφιερώθηκε σ’ αυτήν ψυχή τε και σώματι και αυτή απετέλεσε, το επίκεντρο όλων των δραστηριοτήτων της ζωής του.
Τις γνώσεις του πάνω στη Μουσική, τις τελειοποίησε κοντά στον Θεοδόση Γεωργιάδη και στον Κων/νο Πρίγγο.
Ακολούθησε πιστά επί σειράν ετών, τα κελεύσματα της Μεγάλης Εκκλησίας, αλλά και στις τίμιες πεποιθήσεις του, για την συνέχιση και την διάδοση της Κων/πολίτικης Μουσικής Παράδοσης και του Ύφους, αξίες που γι’ αυτές εργάστηκε πάντοτε, όπου κι αν βρέθηκε, σιωπηρά, ακούραστα και αποδοτικά. Έψαλλε κατά χρονολογική σειρά, στους εξής Ναούς της Πόλης :
1929 – 1930 Λαμπαδάριος Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Χάσκιοϊ.
1930 – 1932 Πρωτοψάλτης Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Εδιρνέκαπου.
1932 – 1934 Πρωτοψάλτης Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Χρυσοκεράμου( Τσεγκέλκιοϊ ).
1934 – 1935 Β΄. Δομέστικος Ιερού Ναού Αγίων Κων/νου και Ελένης Πέραν.
1935 – 1938 Λαμπαδάριος Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου Χίων Γαλατά, με Πρωτοψάλτη τον Κων/νο Πρίγγο, με τον οποίον από τότε συνεδέθη.
1938 – 1941 Α΄. Δομέστικος Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Ταταούλων ( Κουρτουλούς ).
1941 – 1962 Λαμπαδάριος στον προαναφερόμενο Ιερό Ναό και από το 1963 μέχρι την 1 – 4 – 1964 Πρωτοψάλτης στον ίδιο πάντα Ιερό Ναό.
Τον Απρίλιο του 1964, εκλήθη έξωθεν, σαν ο καταλληλότερος από κάθε άποψη ( δηλαδή Θεωρητική και Πρακτική κατάρτιση αλλά και φωνητική ικανότητα ) να αναλάβει την Πρωτοψαλτία των Πατριαρχικών Χορών.
Έτσι, κατετάγη στο δυναμικό του Πατριαρχικού Ναού.
Κατετάγη ουσιαστικά και όχι τυπικά, γιατί ο τυπικός διορισμός, γίνεται με Χειροθεσία του Οικουμενικού Πατριάρχη, οπότε, τότε μόνο ανομάζεται Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Τότε μόνο μπορεί να ανέβει και να ψάλλει από το στασίδι του Άρχοντος Πρωτοψάλτου.
Μέχρι την ημέρα της Χειροθεσίας του, ο Βασίλειος Νικολαϊδης, έψαλλε σαν Τοποτηρητής της Πρωτοψαλτίας του Πατριαρχικού Ναού. Ίσως θα πούν μερικοί : « Μα χρειάζεται τόση τυπολατρεία » ; Εάν σκεφτούμε όμως, ότι ΜΟΝΟΝ αυτή έχει απομείνει από την Τάξη μέσα στους Ιερούς Ναούς μας, τότε μάλλον θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι είναι απαραίτη-τη, προκειμένου να διασωθεί, έστω και μόνον αυτό το κάτι τι.
Πράγματι, στις 2 – 4 – 1966, κατά την Ακολουθία του Εσπερινού των Βαϊων, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, Χειροθέτησε τον Νικολαϊδη, στο Οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου, της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.
Ο Πρωτοψάλτης Βασίλειος Νικολαϊδης, επί 18 χρόνια, τίμησε τον τίτλο του, σαν γνήσιος φορέας του Κων/πολίτικου Ύφους και της Πατριαρχικής Μουσικής Παράδοσης και απέσπασε καθ’ όλη την διάρκεια της Διακονίας του, την αναγνώριση, απεριόριστη εκτίμηση και θαυμασμό απ’ όλους.
Ανάμεσα στο 1949 με 1957, για καλλίτερη μουσική κατάρτιση, σπούδασε στο Κρατικό Ωδείο Κων/πόλεως, Κλασσική Τούρκικη και Ευρωπαϊκή Μουσική και απεφοίτησε αριστούχος και από τα 2 τμήματα. Παράλληλα με την Ιεροψαλτική του ενασχόληση, για 27 συνεχή χρόνια, δίδαξε σαν Καθηγητής της Ευρωπαϊκής Μουσικής, στην Πατριαρχική Μεγάλη του Γένους Σχολή. Μάλιστα, διετέλεσε ο τελευταίος Διδάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής στη Θεολογική Σχολή Χάλκης, διαδεχθείς τον Πρίγγο, οπότε το 1971, η Σχολή, έπαψε να λειτουργεί πιά, για τους γνωστούς σε όλους λόγους.
Η μεγάλη αφοσίωσή του στα Ιερά και υπεύθυνα καθήκοντά του, προσέ-βαλε την υγεία του και κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό της Εορτής των Αγίων Κων/νου και Ελένης όπου έψαλλε, κληθείς επί τούτο στο Σταυροδρόμι, την ώρα που έλεγε το « Εις πολλά έτη » στον Πατριάρχη, έπεσε.
Αμέσως τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο, αλλά δεν επανήλθε. Η κατάστασή του χειροτέρευε και στις4 Ιανουαρίου του 1985, άφησε αυτό τον μάταιο κόσμο, πηγαίνοντας να υμνεί απ’ ευθείας το Θεό.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μύρων κ. Χρυσόστομος, ο οποίος προεξήρχε στην εξόδιο Ακολουθία, είπε μεταξύ άλλων, για τον εκλιπόντα Άρχοντα Πρωτοψάλτη : « Τι άνθρωπος ήταν ο μακαριστός Πρωτοψάλτης ;
Ήτο κατ’ αρχήν ταπεινός με όλο το μεγαλείο και τη σημασία του χαρακτηρισμού τούτου. Ταπεινός, μέχρι σημείου πολλάκις να παρεξηγείται και ευθύς αμέσως να θαυμάζεται. Είναι κοινό πιστεύω το γεγονός, ότι άνθρωπος της μουσικής καταρτήσεως και της μεγάλης φήμης του Νικολαϊδη, τόσο ταπεινός, δυσκόλως συναντάται εις την κοινωνίαν ».
Με το θάνατο του Βασιλείου Νικολαϊδη, έκλεισε ένα χρυσό κεφάλαιο, στην Ιστορία της Εκκλησιαστικής Παράδοσης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Ένα κεφάλαιο συντεταγμένο με τις θαυμάσιες και ανεπανάληπτες προσφορές, των Μεγάλων Μουσικοδιδασκάλων Πρωτοψαλτών της Κων/πολης.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12

Re: Βιογραφικά Πατριαρχικών Ψαλτών

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Κυρ 05 Απρ 2009, 17:29:09

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΑΝΙΗΛΙΔΗΣ

Ο Νικόλαος Δανιηλίδης, γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα, στις 27 Ιουλίου του 1917. Αποφοίτησε από την Μεγάλη του Γένους Σχολή, το 1936 και διδάχτηκε την Βυζαντινή Μουσική, από τον Θεοδόση Γεωργιάδη και τον Ευστάθιο Βιγγόπουλο.
Η Ιεροψαλτική του σταδιοδρομία, άρχισε από το έτος 1931, σε ηλικία 14 χρόνων, από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Καλαμησίων, όπου έψαλλε, μέχρι το 1944. Εν συνεχεία, έψαλλε για λίγο στην Αγία Ευφημία στο ΚαδήκιοΪ, στον Προφήτη Ηλία Χρυσουπόλεως ( Σκούταρι ) το 1945 και στον Ταξιάρχη του Με-γάλου Ρεύματος το έτος 1946.
Στον Πατριαρχικό Ναό, προσελήφθη το 1947, σαν Α΄. Δομέστικος, δίπλα στον Άρχοντα Πρωτοψάλτη Κωνσταντίνο Πρίγγο, διαδεχόμενος τον Αναστάσιο Μιχαηλίδη, ο οποίος λόγω ηλικίας, παραιτήθηκε της θέσεώς του
Η σταδιοδρομία του σαν Α΄. Δομέστικος, ήταν επιτυχημένη.
Υψίφωνος, βαθύφωνος και γλυκύφωνος ταυτόχρονα, ευλαβής και μελετηρός, αλλά και φανατικός τηρητής της Πατριαρχικής Παράδοσης, στο θέμα της Ψαλτικής. Αγαπούσε τα παιδιά ( δηλαδή τα Κανοναρχάκια ) και τα δίδασκε με αγά-πη, αυτά που έπρεπε να πουν πάνω στο Αναλόγιο. Επίσης, ήταν πολύ αγαπητός, τόσο από τους Συναδέλφους του Ιεροψάλτες, όσο και από τους Κληρικούς της Πατριαρχικής Αυλής.
Ήταν φανατικός θαυμαστής του Πρίγγου και συνήθιζε να λέει, ότι όταν έκλεινε μία χορδή στο λαιμό του Πρίγγου, τότε χρησιμοποιούσε την άλλη για να ψάλλει, θέλοντας να πεί, ότι ποτέ δεν είδε εντελώς άφωνο τον Πρωτοψάλτη του. Επίσης, θαύμαζε τις χρονικές αγωγές, όπως και τις ανάλογες μετακινήσεις από τον σύντομο στον αργό ή και την επαναφορά του χρόνου, στον κανονικό ρυθμό. Όλα αυτά, όπως και πολλά άλλα του Πρίγγου, τα συνελάμβανε, συνέλεγε και μελετούσε μέσω του Πρίγγου και διά μέσου αυτού την Παράδαση.
Το 1958, λόγω ασθενείας, ο Πρίγγος αδυνατούσε πλέον να προσέλθει στα καθήκοντά του, οπότε ο Νικόλαος Δανιηλίδης σαν Α΄. Δομέστικος, εκτελούσε όλα τα της Τυπικής Πατριαρχικής Τάξης καθήκοντα του Πρωτοψάλτου και διηύθυνε τον Δεξιό Χορό, απέναντι στον Θρασύβουλο Στανίτσα, ο οποίος χοροστατούσε από την Θέση του Άρχοντος Λαμπαδαρίου, αφήνοντας το στασίδι του ασθενούς Διδασκάλου – Πρωτοψάλτη κενό. Αυτό, συνεχίστηκε μέχρι το 1960, όπου ο Θρασύβουλος Στανίτσας, προήχθη σε Πρωτοψάλτη και ο Νικόλαος Δανιηλίδης σε Άρχοντα Λαμπαδάριο. Η Χειροθεσία του, έγινε την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως του 1961, μαζί με την Χειροθεσία του Στανίτσα, από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα τον Α΄.
Στη συνέχεια, από το 1963 και μέχρι το τέλος της ζωής του, μετά την παύση και αργότερα την απέλαση του Πρωτοψάλτη Στανίτσα ( το 1964 ), ο Νικόλαος Δανιηλίδης, με προφορική « σεπτή Πατριαρχική κελεύσει », ανέλαβε την θέση του Πρωτοψάλτη με προσωρινό Λαμπαδάριο, τον καλλίφωνο Διάκονο Παναγιώτη Τσινάρα, τον οποίον ο Πατριάρχης, προσέλαβε σαν Διάκονο της Σειράς του Πάνσεπτου Πατριαρχικού Ναού και του ανέθεσε τα καθήκοντα του Λαμπαδαρίου.
Αύτη ή προφορική εντολή και η μη κανονική προαγωγή του σε Πρωτοψάλτη τον έθλιψε κατά πολύ – όντας ιδιαίτερα ευαίσθητος - με αποτέλεσμα δυστυχώς, νά υποστεί βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο από το όποιο καί υπέκυψε στις 24 Ιανουαρίου του 1965, σε ηλικία μόλις 48 ετών.
Ό Νικόλαος Δανιηλίδης υπήρξε σεμνός και ταπεινός εργάτης τοϋ Αναλογίου.
Γενικά, υπήρξε ένας άκακος άνθρωπος, ευγενέστατος, άριστος οικογενειάρχης και σαν Μέλος των Πατριαρχικών Χορών, καλός και αφοσιωμένος στο καθήκον Ιεροψάλτης, ο οποίος διακρίθηκε για το Πατριαρχικό του Ύφος, την καλοσύνη και την στεντόρεια φωνή του.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12

Re: Βιογραφικά Πατριαρχικών Ψαλτών

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Παρ 10 Απρ 2009, 08:08:44

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Ἄρχων Α΄ δομέστικος τῆς Μ.Χ.Ε.
( 1890 - ;;; )
Ο Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, γεννήθηκε τὸ 1890.
Από μικρή ηλικία, διακρίθηκε για την καλλιφωνίᾳ του καὶ τη μεγάλη ἀγάπη για τὰ Εκκλησιαστικὰ.
Σε ηλικία 10 ετών, μπήκε στὴν ὑπηρεσία τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, σαν Β΄. Πατριαρχικὸς Κανονάρχης, με Λαμπαδάριο τον Ἀριστείδη καὶ τον Κων/νο Κλάββα Β΄. Δομέστικο. Εκείνη την ἐποχὴ, Α΄. Πατριαρχικὸς Δομέστικος, ἦταν ὁ Χαρίλαος Φιλανθίδης, ο οποίος είχε φοιτήσει ἐπὶ τετραετία στὴ Μουσικὴ Πατριαρχική Σχολὴ, από την οποίαν ἀπεφοίτησε τὸ 1906.
Αρχικά, ἔψαλλε ἐπὶ 3 χρόνια, στον Ιερό Ναό τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τῆς Ενορίας Σαλματομπρουκίου. Έπειτα προσελήφθη στον Ἅγιο Γεώργιο τοῦ Ἐδιρνὲ - Καπί. Κατόπιν για μία τετραετία, ανέλαβε το Δεξιό Χορό, της Παναγίας τοῦ Μουχλίου, θέση από την οποία έφυγε, προκειμένου να υπηρετήσει τον στρατό, μόλις άρχισε ο Πανευρωπαϊκός Πόλεμος.
Μετὰ τὴν ἀνακωχὴ, υπηρέτησε για μικρό διάστημα σαν Πρωτοψάλτης, στὸν Ἅγιο Γεώργιο τοῦ Αγιοταφικοῦ Μετοχίου. Από τη θέση αυτή, εκλήθη τὸ 1918, να υπηρετήσει τα Πατριαρχικά Αναλόγια, σαν Β΄. Πατριαρχικὸς Δομέστικος με Λαμπαδάριο τον Εὐστάθιο, επί 10 χρόνια.
Τὸ 1928, προαχθεὶς σε Α΄. Πατριαρχικὸ Δομέστικον, θέση από την οποία παρητήθη μετά την ανάληψη της Λαμπαδαρίας, από τον Θρασύβουλο Στανίτσα.
Ὁ Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, σαν Β΄. Δομέστικος, διακρίνεται για τη μελωδικὴ καὶ ἐκκλησιαστική φωνὴ του, παρ' ὅλη τὴν φωνητική ἀλλοίωση, που ὑπέστη κατὰ τὴν περίοδο τῆς στρατεύσεώς του.
Διατηρεῖ ακόμα τὴν ἐκκλησιαστικότητά του και είναι φανατικός μιμητὴς, τοῦ τρόπου που έψαλλε ο Ιάκωβος Ναυπλιώτης.
Είναι βαθύς γνώστης τῆς Παράδοσης μέσα στον Πατριαρχικό Ναό και μετά την ἀποχώρηση τοῦ Διδασκάλου ( Ναυπλιώτη ), είναι ο μόνος που μπορεί να συνεχίσει το λεγόμενο Πατριαρχικό Ύφος καὶ τῆν τήρηση τοῦ Τυπικοῦ τῆς Μεγάλ ης Εκκλησίας.
Αυτό, καθίσταται γνωστό από τους Διοικούντες το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οπότε του ανατίθεται η Διδασκαλία, των μετέπειτα Εκκλησιαστικών Διδασκάλων του Πατριαρχικού Ναού ( Πρίγγος – Στανίτσας – Δανιηλίδης – Νικολαϊδης ) σε όλα τα απαραίτητα, προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα υψηλά καθήκοντά των.
Και είναι Διδάσκαλος αὐστηρὸς και φανατικός τηρητὴς τῆς Πατριαρχικῆς Παράδοσης καὶ Τάξης.
Ἔγραφον ἐν τῇ Ενορίᾳ Φαναρίου τῆς Κωνσταντίου Πόλεως, κατὰ μῆνα Ἀπρίλιον τοῦ χιλιοστοῦ ἑνεακοσιοστοῦ τεσσαρακοστοῦ σωτηρίου ἔτους
Ἄγγελος δομέστικος
Ἔτσι περιγράφει ὁ Ἄγγελος Βουδούρης τὸν Ἀναστάσιο Μιχαηλίδη, τὸν ἐπωνομαζόμενο « σόμπατζη » ἐξ αἰτίας τοῦ ἐπαγγέλματός του. Δυστυχῶς, δὲν κατέστη δυνατὸν νὰ συλλεχθοῦν περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὸ πρόσωπό του, ἀφοῦ δὲν ἀναφέρεται σχεδὸν πουθενά.
Ὁ Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, ἀποτελεῖ τρανὴ ἀπόδειξη τῆς ἱστορίας τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Εἶναι ἀπὸ τοὺς ἀφανεῖς ἐκείνους ἥρωες, ποὺ ἐργάσθηκαν ἄοκνα καὶ μὲ ζῆλο, χωρὶς νὰ ἀναφέρονται πουθε-νά, ἀλλὰ ἡ ἀξία τους εἶναι ἐξαιρετικὰ μεγάλη, ἀφοῦ ἐπάνω τους στηρίχθηκε ἡ συνέχεια καὶ διαιώνιση τῆς Μουσικῆς.
Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Ἄγγελος Βουδούρης – καὶ οἱ πληροφορίες του εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικές – ὁ Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, εἶχε κάποιο φωνητικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἀπέκτησε στὸ στρατό. Ἴσως γι' αὐτὸ δὲν ἐκρίθη ἄξιος προαγωγῆς καὶ στὴν Πόλη ἔχει διατηρηθεῖ ἡ μνήμη του ὡς βραχνοῦ καὶ δὲν τοῦ δόθηκε ἡ ἀνάλογη σημασία.
Ὁ Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν ἡ μουσικὴ ἰδιοφυ-ΐα ἑνὸς Πρίγγου. Μπορεῖ νὰ μὴν εἶχε τὸ ἐξαίσιο φωνητικὸ τάλαντο τοῦ Στανίτσα, ὅμως ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἠχογραφήσεις του, εἶναι αὐτὴ ταύτη ἡ προσωποποίηση τῆς Πατριαρχικής Παράδοσης και ἡ συνέχεια αὐτῆς, ἀφοῦ καθόλου δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τὸν τρόπο ψαλσίματος τοῦ Ἰάκωβου Ναυπλιώτη.
Ὑπηρέτησε στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ σαν Β΄ Δομέστικος, ἀπὸ τὸ 1918 ἕως τὸ 1928 καὶ σαν Α΄ Δομέστικος, ἀπὸ τὸ 1928 ἕως τὸ 1947, ὁπότε καὶ ἀπεσύρθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως.
Ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς, ὄχι μόνο ἡ προσφορά του στὸν Πατριαρχικὸ Ναό, ἀλλὰ κυρίως η μεγάλη προσφορά του , στὴν διατήρηση τῆς Μουσικῆς Παράδοσης, ἀφοῦ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του, ἔλαβαν χώρα οἱ προσλήψεις τῶν « ἔξωθεν » ἐλθόντων μεγάλων μορφῶν Πρίγγου καὶ Στανίτσα καὶ ὁ Μιχαηλίδης όπως προαναφέραμε, ἀνέλαβε με Πατριαρχική εντολή, νὰ τοὺς μυήσει στὸ λεγόμενο Πατριαρχικὸ Ύφος.
Ὡς ἐκ τούτου, θὰ τολμοῦσε κανεὶς ἀδιαμφισβήτητα νὰ πεῖ, πὼς ὁ Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης, ὑπῆρξε Διδάσκαλός των, εἰδικὰ δὲ τοῦ Θρασυβούλου Στανίτσα, ἀφοῦ ὁ Πρίγγος, εἶχε κάνει καὶ ἕνα μικρὸ διάστημα, Β΄ Δομέστικος στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ (1911-1913 ).
Ἡ προσφορά του αὐτὴ, εἶναι ἰδιαίτερα μεγάλη, διότι αὐτὸς ἀποτε-λεῖ τὸν συνδετικὸ ἐκεῖνο κρίκο, ποὺ δὲν ἐπέτρεψε τὸ σπάσιμο τῆς ἁλυσίδας τῆς φωνητικῆς Παράδοσης καὶ τὴν διατήρησή της.
Κάποιος ἐκ τῶν Μουσικοφίλων στὴν Κων/λη –'εργολάβος στὸ ἐπάγγελμα - ἴσως μετὰ τὴν ἀποχώρησή του – κατὰ τὴν γνώμη μας πολὺ μετὰ ἀφοῦ τὰ πρῶτα μουσικὰ μηχανήματα ἐγγραφῆς ἐμφανίστηκαν τὸ 1955 – εἶχε τὴν ἰδέα νὰ τὸν φωνάζει σπίτι του καὶ νὰ γράφει ὅλα τὰ μαθήματα, τὰ ὁποῖα ἤθελε νὰ παραδώσει στὸν γιό του γιὰ νὰ γίνει ψάλτης.
Ἔτσι, φώναξε τὸν Μιχαηλίδη καὶ κατεγράφησαν τὰ πάντα κατὰ τὸ ἀκραιφνῶς μουσικὸ Ύφος τοῦ Ἰάκωβου Ναυπλιώτη. Ὅπως ὅμως συμβαίνει συνήθως σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις «'επελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Ὁ γιός του βέβαια, δὲν ἔγινε ψάλτης καὶ μὲ τὸ θάνατό του, χάθηκε ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ἀρχεῖα τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς Παράδοσης, χαρακτηριστικὰ κομ-μάτια τῆς ὁποίας ἀντιπροσωπεύει, τὸ μικρὸ δεῖγμα των ημετέρων ἠχογραφήσεων.
Τὸ 1963 ἐπίσης, ὑπῆρξε μία « μόδα » νὰ ἐπισκέπτονται τὴν Κων/-πολη, κάποιοι ὀνομαστοὶ Πρωτοψάλτες τῆς Ἑλλάδας καὶ νὰ ψάλλουν σὲ διάφορους Ναούς. Σὲ μία ἀπ' αὐτὲς τὶς παρουσίες, παρευρέθη καὶ ὁ γέρων πλέον Ἀναστάσιος Μιχαηλίδης – μέχρι ἐκεῖνα τὰ χρόνια γνωρίζουμε τὴν παρουσία του - καὶ ἐνῷ ὅλο τὸ πλῆθος χει-ροκροτοῦσε, αὐτὸς μόνος ἔμεινε ἀτάραχος λέγοντας μάλιστα « τί πράγματα εἶναι αὐτά ; Ἀπαράδεκτα ». Τοῦτο προκάλεσε τὴν ἔκπληξη τοῦ ἐν λόγῳ Ιεροψάλτου, ὁ ὁποῖος χρόνια μετὰ, θυμούμενος τὸ γεγονὸς καὶ ἔμπλεως ἐγωϊσμοῦ, ἔλεγε : « Βρέθηκε ἐκεῖ καὶ ἕνας
« σόμπατζης », νὰ μοῦ πεῖ τι λέω ».
Αὐτὴ εἶναι ἡ μουσικὴ ἀξία τοῦ Ἀναστάση Μιχαηλίδη, γνωστοῦ ὡς « Δομέστικου » ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὑπηρεσίας του σαν Δομέστικος καὶ ἔτσι ( ἐκ τοῦ ἀκούσματος ) ἀπαντᾶται καὶ ἡ δική μας ἀπορία στὴ μικρὴ ἔρευνά μας, ὅτι « αὐτὸς εἶναι μία γενιὰ πίσω τοῦ Στανίτσα καὶ τοῦ Πρίγγου » στὸ τὶ σημαίνει μουσικὴ γενιά.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12

Προηγούμενη

Επιστροφή στην Βιογραφικά στοιχεῖα (θεωρητικοί, μελουργοί, ψάλτες)

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση : Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης