«Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί...τὰ δύο τελευταία λέγονται σὺν τῷ Δόξα καί νῦν»
(ΤΜΕ σ. 402).
«Καὶ τούτου ψαλλομένου θυμιᾷ ὁ διάκονος τὸ θυσιαστήριον»
(τυπικὸ Μεσσήνης τοῦ ἔτους 1131 σ. 236· ὁμοίως τυπικὸ Κασούλων τοῦ ἔτους 1173 σ. 228, χφφ. τριῴδια Μ. Λαύρας Δ-41 ια’ αἰ. φ. 12r, Paris. gr. 246 ιδ’ αἰ. φ. 37v, 263 ιδ’ αἰ. φ. 90r, Σινὰ 1098 ΤΑΣ τοῦ ἔτους 1392 φ. 187r).
Ψαλλομένου ἑκάστου καθίσματος τῶν ἁγίων παθῶν ὁ ἱερεὺς θυμιᾷ τὸ ἅγιον βῆμα
(τυπικὸ Κασούλων τοῦ ἔτους 1173 σ. 228, χφφ. ΤΑΣ ἁγ. Σάβα 312 τοῦ ἔτους 1201 φ. 110r, Τ. Σταυροῦ 73 ιγ’ αἰ. φ. 99v, Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης Βουλγαρίας 56 ιδ’αἰ. φ. 176v, Λειμῶνος 88 ιδ’αἰ. φ. 143r, ΤΑΣ κεφ. μγ’)
διὰ τὸ ἐπικείμενο Εὐαγγέλιο.