῞Οπως ἔγραψα καὶ ἐδῶ viewtopic.php?f=232&t=429#p1232, ἕνα σπουδαῖο μάθημα ψαλτικῆς καὶ λειτουργικῆς ποὺ διδάσκει ὁ Βασίλειος ᾿Εμμανουηλίδης καὶ κάθε ἄλλος σωστὸς καὶ παραδοσιακὸς ψάλτης εἶναι ἡ ἀξία καὶ ἡ ἀναγκαιότης τῆς συντόμου σιωπῆς. ὁ σωστὸς ψάλτης ἀναμένει νὰ ὁλοκληρώσῃ ὁ λειτουργὸς τὴν ἐκφώνησί του ἢ ὁ ἀναγνώστης τὴν ἀπαγγελία τοῦ στίχου, ἀφήνει νὰ περάσουν ἐλάχιστα δευτερόλεπτα, 2 ἢ 3 ἢ ἕως 5 κατὰ περίπτωσιν, προτοῦ ἀρχίσῃ νὰ ψάλλῃ, λέει τὸ «ἀμὴν» ἢ τὸ ἀπήχημα «νὲ» καὶ πάλι περιμένει 1 ἢ 2 δευτερόλεπτα. ἐνῷ οἱ ἄλλοι δὲν ἀφήνουν καθόλου ἕνα τέτοιο κενὸ ἡσυχίας, ἀρχίζουν νὰ ψάλλουν ἀμέσως μετὰ τὴν τελευταία συλλαβή τοῦ προηγουμένου, εἰδικῶς δὲ πολλοὶ λειτουργοὶ ἀρχίζουν τὶς ἐκφωνήσεις των προτοῦ κἂν τελειώσῃ ὁ ψάλτης! κυριολεκτικῶς τρῶνε τὶς τελευταῖες συλλαβὲς τοῦ ψάλτη, τὶς σκεπάζουν μὲ τὶς ἀγριοφωνάρες τους καὶ σκοτώνουν τὴν ἱεροπρέπεια τῆς ἀκολουθίας.
Πολλὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε πάνω σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, γιὰ τὴν ἀξία τὴν ψυχολογικὴ τὴν λατρευτικὴ τὴν προσευχητικὴ αὐτῆς τῆς σιωπῆς, γιὰ τὴν ἀξία της καὶ ὡς μουσικῆς ἀναπνοῆς ἐκ μέρους τοῦ ἀκροατοῦ-πιστοῦ. δὲν εἶναι τυχαῖο αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ ᾿Εμμανουηλίδης (καὶ τὸ ἴδιο κάνουν καὶ πολλοὶ ἄλλοι σωστοὶ ψάλτες), εἶναι στάσι ζωῆς, εἶναι λειτουργικὴ ἀντίληψι, εἶναι σεβασμὸς πρὸς τοὺς ἄλλους ψάλτας, πρὸς τοὺς λειτουργοὺς πρωτίστως, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι σεβασμὸς πρὸς τὸ ἐκκλησίασμα, πρὸς τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, πρὸς τοὺς βεβαπτισμένους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ· ἑπομένως πρέπει νὰ τοὺς ὑπηρετοῦμε μὲ σεβασμὸ πρὸς τὰ πρόσωπά τους, διότι αὐτὸς ὁ σεβασμὸς μεταβαίνει πρὸς τὴν κεφαλὴ τοῦ σώματος, τὸν Κύριο ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστό.
Αὐτὸ ποὺ κάνομε ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι (ἐγὼ πρῶτος), τὸ νὰ ἀρχίζωμε νὰ ψάλλωμε πρὶν κὰν τελειώσῃ τὴν τελευταία συλλαβὴ ὁ ἄλλος, δὲν εἶναι ἁπλῶς μία κακὴ συνήθεια, εἶναι κάτι πολὺ βαθύτερο· δείχνει ἄγχος, ἀσέβεια, ἔλλειψι μουσικῆς καὶ ψαλτικῆς παιδείας, ἔλλειψι λειτουργικῆς εὐαισθησίας, δείχνει μία ἐκκοσμικευμένη ἀντιλατρευτικὴ ἐξωεκκλησιαστικὴ ἀντίληψι.
copyright 2009 Διονύσιος Μπιλάλης ᾿Ανατολικιώτης