3 - ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
Ε΄) ῾Η θεοτόκος ὡς συλλυτρώτρια
43 Στὴν λατινικὴ διδασκαλία ὑπάρχει ἐπίσης ἡ τάσι νὰ ἐξυψωθῇ ἡ παναγία ἀκόμη περισσότερο, ὦστε νὰ ἐξισωθῇ μὲ τὸν Χριστό. ἔτσι ὡρισμένοι ἔβλεπαν καὶ βλέπουν τὴν θεοτόκο νὰ μεσιτεύῃ ὄχι στὸν Θεὸ Υἱὸ, ἀλλὰ ἀπευθείας στὸν Θεὸ Πατέρα. μέχρι τώρα εὐτυχῶς ἔχουν ἀπαγορευτῆ στὴν προσευχὴ τῶν ῥωμαιοκαθολικῶν ἀνάλογες ἐπικλήσεις· αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει τὴν πιθανότητα στὸ μέλλον νὰ χαρακτηριστῇ ἡ παρθένος αὐτόνομη «μεσίτρια» καὶ «συλλυτρώτρια», ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὶς προηγούμενες διδασκαλίες.
44 ῎Ηδη ἀπὸ τὸν 14ο αἰῶνα ὑπάρχουν ἀναφορὲς γιὰ τὴν θεοτόκο ὡς «συλλυτρώτρια» μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ παρθένος Μαρία προσέφερε πάνω στὸν Γολγοθᾶ τὸν Υἱό της καὶ συνάμα τὴν ὁλοκληρωτικὴ θυσία τῶν μητρικῶν της δικαιωμάτων καὶ τῆς μητρικῆς της ἀγάπης στὸν αἰώνιο Πατέρα. ἄλλοι προχωροῦν παραπέρα καὶ διδάσκουν ὅτι ἡ θεία πρόνοια θέλησε ἡ παναγία νὰ εἶναι συλλυτρώτρια τῆς ἀνθρωπότητας! ὅπως πέθανε ὁ 'Ιησοῦς Χριστός, πέθανε καὶ ἡ θεοτόκος, ὦστε νὰ εἶναι συλλυτρώτρια ὁλοκληρωτικά! δηλαδὴ μὲ αὐτὲς τὶς διδασκαλίες ἔχουμε πλήρη ἐξίσωσι τῆς θεοτόκου μὲ τὸν σωτῆρα Χριστόν.
45 Φυσικὰ αὐτὲς οἱ «ἀνεπίσημες γνῶμες» δὲν ἔχουν κανένα στήριγμα οὔτε στὶς Γραφὲς οὔτε στὴν ἱερὰ παράδοσι· πρόκειται γιὰ ἐπικίνδυνες καὶ πλανεμένες ἀντιλήψεις παγανιστικῆς καὶ ὕποπτης προελεύσεως. σαφῶς ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας ὁρίζει ὅτι ἡ παναγία μας εἶναι «πρέσβειρα», ἁπλῶς πρεσβεύει. ὅλα τὰ ὑπόλοιπα ἀποτελοῦν ὑπερβολές, οἱ ὁποῖες δὲν γίνονται δεκτὲς ἀπὸ τὴν ὀρθοδοξία.