Σελίδα 1 από 1

Αλληλούια αντί προκειμένου

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Τρί 29 Ιουν 2010, 19:59:56
από dkalpakidis
Μετά από τον α΄ στίχο το "Και εις τους αιώνας των αιώνων" τί ακριβώς (μπορεί) να είναι;
Δε θα ήταν πιο "λογικό" να υπάρχει ένας ακόμη στίχος;

Re: Αλληλούια αντί προκειμένου

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Τετ 30 Ιουν 2010, 16:50:35
από MTheodorakis
Εἶναι ὁ β' στίχος. Στὸ παλαιότερο σωζόμενο ὡρολόγιο εἶναι γ' στίχος (J. Mateos Un Horologion inedit de saint-Sabas. Le codex sinaitique grec. 863 (ix siecle) στὸ Studi e testi 233 vol. III Cita del Vaticano 1964 σσ. 48-58 (χφ. Σινὰ 863 «ὡρολόγιον κατὰ τὸν κανόνα τῆς λαύρας τοῦ ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Σάβα» θ’ αἰῶνος) σσ. 57, 58 ). Εἶναι τὸ «Δόξα, Καὶ νῦν» (ὅπ. πρ. καὶ τυπικὸ Εὐεργέτιδος ια'-ιβ' αἰ. ἔκδ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 611).

Θέλοντας νὰ ἐξιχνιάσω τί σημαίνει ἡ φράση τοῦ τυπικοῦ τῆς Εὐεργέτιδος «τὰ τέλη μόνον λέγονται τὰ σεσημαδευμένα» (ὅπ. πρ.) μελέτησα τὸ μοναδικὸ σωζόμενο χφ. τοῦ τυπικοῦ αὐτοῦ (Ε.Β.Ε. 788 ιβ' αἰ. φ. 176v), καὶ παρετήρησα τὰ ἑξῆς: «παιαιαιδεύσεις με...ἅγιιιος ἐστί...ῥήμααατα αὐτῶν...ηηη δόξα σου...αἰωωωνων ἀμήν». Ἄρα ἡ φράση ἀφορᾶ τὸ πρωτότυπο χφ. ἀπὸ ὅπου ἐγινε ἡ ἀντιγραφή, τὸ ὁποῖο περιεῖχε καὶ μουσικοὺς χαρακτῆρες («τὰ σεσημαδευμένα»). Ἀπὸ τὴν μουσικὴ αὐτὴ πρακτικὴ προῆλθαν τὰ σημερινὰ δεύτερα ἡμιστίχια, χωρὶς τὶς ἀρχές τους.

Δὲν γνωρίζω ἄν καὶ τὰ προκείμενα κατακλείονται μὲ «Δόξα, Καὶ νῦν». Ἄν τὸ προκείμενο θεωρηθεῖ ὡς ἀντίφωνο τοῦ
ἀσματικοῦ ἑσπερινοῦ, ναί.

Re: Αλληλούια αντί προκειμένου

ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε: Τρί 06 Ιούλ 2010, 23:21:02
από Dionysios
MTheodorakis έγραψε:Εἶναι ὁ β' στίχος. Στὸ παλαιότερο σωζόμενο ὡρολόγιο εἶναι γ' στίχος (J. Mateos Un Horologion inedit de saint-Sabas. Le codex sinaitique grec. 863 (ix siecle) στὸ Studi e testi 233 vol. III Cita del Vaticano 1964 σσ. 48-58 (χφ. Σινὰ 863 «ὡρολόγιον κατὰ τὸν κανόνα τῆς λαύρας τοῦ ἁγίου πατρὸς ἡμῶν Σάβα» θ’ αἰῶνος) σσ. 57, 58 ). Εἶναι τὸ «Δόξα, Καὶ νῦν» (ὅπ. πρ. καὶ τυπικὸ Εὐεργέτιδος ια'-ιβ' αἰ. ἔκδ. Dmitrievskij τ. 1 σ. 611).

Θέλοντας νὰ ἐξιχνιάσω τί σημαίνει ἡ φράση τοῦ τυπικοῦ τῆς Εὐεργέτιδος «τὰ τέλη μόνον λέγονται τὰ σεσημαδευμένα» ( ὅπ. πρ.) μελέτησα τὸ μοναδικὸ σωζόμενο χφ. τοῦ τυπικοῦ αὐτοῦ (Ε.Β.Ε. 788 ιβ' αἰ. φ. 176v), καὶ παρετήρησα τὰ ἑξῆς: «παιαιαιδεύσεις με...ἅγιιιος ἐστί...ῥήμααατα αὐτῶν...ηηη δόξα σου...αἰωωωνων ἀμήν». Ἄρα ἡ φράση ἀφορᾶ τὸ πρωτότυπο χφ. ἀπὸ ὅπου ἐγινε ἡ ἀντιγραφή, τὸ ὁποῖο περιεῖχε καὶ μουσικοὺς χαρακτῆρες («τὰ σεσημαδευμένα»). Ἀπὸ τὴν μουσικὴ αὐτὴ πρακτικὴ προῆλθαν τὰ σημερινὰ δεύτερα ἡμιστίχια, χωρὶς τὶς ἀρχές τους.

Δὲν γνωρίζω ἄν καὶ τὰ προκείμενα κατακλείονται μὲ «Δόξα, Καὶ νῦν». Ἄν τὸ προκείμενο θεωρηθεῖ ὡς ἀντίφωνο τοῦ
ἀσματικοῦ ἑσπερινοῦ, ναί.


Μανόλη, νομίζω ὅτι αὐτὸ εἶναι μία ἀπὸ τὶς σπουδαῖες λεπτομέρειες ποὺ ἀνακάλυψες καὶ ἐξιχνίασες πάνω στὸν τρόπο συντάξεως τῶν χειρογράφων αὐτοῦ τοῦ εἴδους (ἐκκλησιαστικῶν καὶ λειτουργικῶν). σοῦ δίνω συγχαρητήρια μὲ ὅλη τὴν καρδιά μου.