symbole.gr

Τὰ κεκραγάρια ἀπουσιάζουν ἀπὸ τὰ ὡρολόγια ἐκδ. 1509, 1520, 1830, 1757, ὡρολογόπουλον ἔκδ. 1640, Ἀκολουθία ἀναγνώστου ἐκδ. 1635 καὶ 1780. Λείπει, δηλαδή, τὸ πανηγυρικὸ προοίμιο: «Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σὲ, εἰσάκουσόν μου· εἰσάκουσόν μου Κύριε», τὸ ὁποῖο συμπεριλαμβανόμενο στὸ σύντομο ἀναστασιματάριο ἀπὸ τὸν Πέτρο τὸν λαμπαδάριο γιὰ τὸν ἑσπερινὸ τοῦ Σαββάτου, πέρασε ἀνύποπτα καὶ στὴ χρήση τῶν καθημερινῶν.

Σὲ ὅλα τὰ ἔντυπα ὡρολόγια (ἀπὸ τὸ 1509) ὁρίζεται ὅτι τὸ προοίμιο «Πᾶσα πνοὴ αἰνεσάτω τὸν Κύριον» προστίθεται μόνον ὅταν ἕπεται μεγάλη δοξολογία. Ὁμοίως στὸ τυπικὸν τοῦ ναοῦ τῆς ἀναστάσεως (1122) σ. 38, Dmitrievskij τ. 3 σσ. 289, 345 καὶ Δ. Μπαλαγεώργου Ἡ ψαλτικὴ παράδοση τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ βυζαντινοῦ κοσμικοῦ τυπικοῦ σ. 257 καὶ τυπικὸν Μ. Διονυσίου σσ. 119, 203, 238, 346, 475, 483, 626. Ὅταν, λοιπὸν, δὲν προστίθεται τὸ «Πᾶσα πνοὴ...», δὲν ἁρμόζει νὰ προστίθεται καὶ τὸ «Κύριε ἐκέκραξα πρὸς σὲ εἰσάκουσόν μου, εἰσάκουσόν μου Κύριε».

[Σημείωσις διαχειριστοῦ]
Κάποια μηνύματα αὐτῆς τῆς συζητήσεως μετεφέρθησαν σὲ νέο θέμα τοῦ ὄρθρου «Πᾶσα πνοή» (viewtopic.php?f=156&t=211)

Προσωπικῶς δὲν βρίσκω καὶ τόσον ὑπερβολικὴ τὴν πρότασι τοῦ μακαριστοῦ Κοζάνης στὸ «Κύριε ἐκέκραξα» τὸ ἐφύμνιον «εἰσάκουσόν μου, Κύριε» να λέγεται στο τέλος και των επόμενων στίχων της στιχολογίας, καὶ ὄχι μόνον στοὺς δύο πρώτους. μᾶλλον μοῦ ἀρέσει σὰν ἰδέα.

(05-08-08)

(Τὸ παραπάνω εἶναι ἀπὸ τὴν παλαιότερη συμμετοχή μου ἀλλοῦ. ἁπλῶς ἀνήκουν στὸ γενικώτερο θέμα «κεκραγάρια». δὲν σχετίζονται ἄμεσα μὲ ὅσα ἔγραψε ἐδῶ στὰ πρῶτα ὁ μανόλης Θεοδωράκης.)