Κυριακές πρό τῶν χριστουγέννων

κυριακές τῶν προπατόρων καί πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, παραμονή κυριώνυμος καί μεθέορτος τῶν χριστουγέννων, κυριακή μετά τήν Χριστοῦ γέννησιν
Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

Κυριακές πρό τῶν χριστουγέννων

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 09 Δεκ 2009, 13:42:54

    Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ
    ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ


    Κυρ. Προπατόρων (Κλ 3, 4-11), 13/12/2009
Η περικοπή ανήκει στο δεύτερο μέρος της Επιστολής, όπου δίδονται πρακτικά παραγγέλματα, τα οποία όμως έχουν βαθιά θεολογικά και χριστοκεντρικά ερείσματα. Ας τα παρακολουθήσουμε.

Όταν ο Χριστός, βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος τους Κολασσαείς, που είναι η ζωή μας, η αρχή και το τέλος, ο σκοπός μας, το άπαν για μας, όταν ο Χριστός φανερωθεί, τότε και σεις οι Κολασσαείς Χριστιανοί θα φανερωθείτε μαζί του δοξασμένοι.

Ως γνωστόν, ο Χριστός θα φανερωθεί κατά τη δευτέρα παρουσία του. Τότε, όπως γράφουν τα Ευαγγέλια, θα έρθει με τη δόξα του Πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους. Τότε θα φανερωθούν με δόξα και οι πιστοί του. Ο Νικητής της αμαρτίας και του θανάτου θα έχει όλους τους πιστούς του σαν πολύτιμο λάφυρο μαζί του και θα θαυμαστεί και θα δοξαστεί απ’ όλους τους. Όπου θα είναι ο Χριστός, εκεί θα είναι και οι άγιοί του, για να καθίσουν δίπλα στο θρόνο του, όπως λέει η Αποκάλυψη. Άκρως ελκυστική και νοσταλγική εικόνα. Προκειμένου να βρεθεί κανείς εκεί, αξίζει πράγματι κάθε θυσία των προσκαίρων εδώ. Και επειδή αυτή τη χάρη την απολαμβάνουν μόνο οι νικηταί, γι’ αυτό και συνιστά στη συνέχεια ο απόστολος·

Νεκρώστε λοιπόν γι’ αυτή τη μοναδική ώρα τα μέλη του σώματός σας, που ζητούν πρόσκαιρες απολαύσεις και αμαρτωλές ηδονές, και πιο συγκεκριμένα νεκρώστε την πορνεία, την ακαθαρσία, τις άλλες αισχρότητες που γίνονται κρυφά, το άνομο σαρκικό πάθος, που σας βασανίζει, και γενικά νεκρώστε την κακή επιθυμία, δηλαδή την κάθε είδους αμαρτία. Νεκρώστε και την πλεονεξία που σε τελική ανάλυση είναι ειδωλολατρία, αφού ο πλεονέκτης δεν κάνει τίποτε άλλο από το να λατρεύει τα μέταλλα, το χρυσό, τον άργυρο, όπως τα λάτρευαν και οι ειδωλολάτρες. Γι’ αυτές τις ασέλγειες και την πλεονεξία σας πληροφορώ ότι έρχεται σύντομα η οργή του Θεού στους αμετανόητους που επιμένουν να τα κάνουν. Σ’ αυτού του είδους τα αμαρτήματα μην ξεχνάτε ότι είχατε περιπέσει κάποτε και σεις, όταν δεν είχατε ακόμη γνωρίσει το Χριστό, αλλά ζούσατε ανάμεσα στους απειθείς και αμετανόητους.

Υπενθυμίζοντας την παλιά τους ζωή, τους κεντρίζει, για να μην ξαναπέσουν.

Τώρα όμως, συνεχίζει ο Απόστολος, βγάλτε και πετάξτε από πάνω σας σαν λερωμένο και ακάθαρτο ρούχο, όλ’ αυτά τα κακά, την οργή, τον θυμό, την κακία, την αισχρολογία που γίνεται με τη γλώσσα. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλο. Το μάτι δεν μπορεί να λέει ψέματα στο χέρι και το αυτί στο πόδι, αφού ανήκετε στο ίδιο σώμα, το σώμα του Χριστού, και αφού έχετε πετάξει τον παλιό άνθρωπο μαζί με τις επιθυμίες του και τις άνομες πράξεις του, και αφού έχετε ντυθεί το νέο, τον καλής διαθέσεως άνθρωπο, τον άνθρωπο του χριστιανικού μοντέλου, που μέρα με την ημέρα γίνεται πιο καινούργιος με το να γνωρίζει όλο και πιο πολύ και πιο τέλεια το Θεό. Ο νέος άνθρωπος που έχετε ντυθεί, καθώς ανανεώνεται, γίνεται κατά το πρότυπο του αναμαρτήτου Χριστού που τον δημιούργησε.

Σ’ αυτόν το νέο άνθρωπο κοντά στα άλλα καλά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις που διαιρούν και χωρίζουν τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει ειδωλολάτρης και Ιουδαίος, περιτμημένος και μη περιτμημένος, βάρβαρος και Σκύθης, δούλος και ελεύθερος, αλλ’ όλα και σε όλους τους πιστούς, και η εθνικότητα και η καταγωγή και το αξίωμα, είναι ο Χριστός.


Ο Χριστός για όλους τους Χριστιανούς είναι το άλφα και το ωμέγα, η αρχή και το τέλος, ο σωτήρας τους, η ελπίδα τους, η ευτυχία τους. Το στοιχείο που αναγνωρίζει τους πιστούς και τους ενώνει δεν είναι η κοινή εθνικότητα και καταγωγή, ούτε αν είναι Ιουδαίοι ή Έλληνες, δούλοι ή ελεύθεροι, άνδρες ή γυναίκες, αλλά το ότι όλοι αποτελούν μέλη του τιμίου σώματος του Χριστού, δηλαδή το ότι είναι Χριστανοί. Ο ανακαινισμένος Χριστιανός δεν εμποδίζεται από την περιτομή του Ιουδαίου ή τη μη περιτομή του ειδωλολάτρου, την αμάθεια του βαρβάρου ή την αγριότητα του Σκύθου, την υποτέλεια του δούλου ή την ελευθερία του ελευθέρου. Για το Χριστό όλ’ αυτά τα εμπόδια διαλύονται. Ο Χριστός είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους, όπου γης κι αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σ’ όποια κοινωνική διαβάθμιση κι αν ανήκουν. Ο Χριστός τους ενώνει όλους με την κοινή πίστη.

Συγκλονιστικές οι ειδήσεις του αποστόλου Παύλου, αγαπητοί μου. Όταν ατενίζουμε προς μία δόξα αιώνια και μια θέση δίπλα στο θρόνο του Χριστού, είναι φυσικό οι καρδιές μας να μαγνητίζονται από τον κόσμο εκείνο και να μας ενθαρρύνουν να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να ζούμε για την ώρα εκείνη. Αλήθεια, τι είναι εδώ στον κόσμο αυτόν τόσο ελκυστικό και γοητευτικό και λαμπρό και χαροποιό και μόνιμο και προσιτό; Τίποτε. Κι όμως πόσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους για τη σωστή επιλογή; πόσοι έχουν ξυπνήσει από το λήθαργο της αμαρτίας και αγρυπνούν για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων;


Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης


πολυτονικὸ κείμενο
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Κυριακές πρό τῶν χριστουγέννων

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 09 Δεκ 2009, 13:46:14

    Η ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ
    ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΙΟΤΗΤΟΣ


    Κυρ. Προπατόρων (Κλ 3, 4-11), 13/12/2009
Ἡ περικοπὴ ἀνήκει στὸ δεύτερο μέρος τῆς Ἐπιστολῆς, ὅπου δίδονται πρακτικὰ παραγγέλματα, τὰ ὁποῖα ὅμως ἔχουν βαθιὰ θεολογικὰ καὶ χριστοκεντρικὰ ἐρείσματα. Ἂς τὰ παρακολουθήσουμε.

Ὅταν ὁ Χριστός, βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τοὺς Κολασσαεῖς, ποὺ εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ σκοπός μας, τὸ ἅπαν γιὰ μᾶς, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθεῖ, τότε καὶ σεῖς οἱ Κολασσαεῖς Χριστιανοὶ θὰ φανερωθεῖτε μαζί του δοξασμένοι.

Ὡς γνωστόν, ὁ Χριστὸς θὰ φανερωθεῖ κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία του. Τότε, ὅπως γράφουν τὰ Εὐαγγέλια, θὰ ἔρθει μὲ τὴ δόξα τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους. Τότε θὰ φανερωθοῦν μὲ δόξα καὶ οἱ πιστοί του. Ὁ Νικητὴς τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου θὰ ἔχει ὅλους τους πιστούς του σὰν πολύτιμο λάφυρο μαζί του καὶ θὰ θαυμαστεῖ καὶ θὰ δοξαστεῖ ἀπ’ ὅλους τους. Ὅπου θὰ εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ οἱ ἅγιοί του, γιὰ νὰ καθίσουν δίπλα στὸ θρόνο του, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψη. Ἄκρως ἑλκυστικὴ καὶ νοσταλγικὴ εἰκόνα. Προκειμένου νὰ βρεθεῖ κανεὶς ἐκεῖ, ἀξίζει πράγματι κάθε θυσία τῶν προσκαίρων ἐδῶ. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὴ τὴ χάρη τὴν ἀπολαμβάνουν μόνο οἱ νικηταί, γι’ αὐτὸ καὶ συνιστᾶ στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος·

Νεκρῶστε λοιπὸν γι’ αὐτὴ τὴ μοναδικὴ ὥρα τὰ μέλη τοῦ σώματός σας, ποὺ ζητοῦν πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἁμαρτωλὲς ἡδονές, καὶ πιὸ συγκεκριμένα νεκρῶστε τὴν πορνεία, τὴν ἀκαθαρσία, τὶς ἄλλες αἰσχρότητες ποὺ γίνονται κρυφά, τὸ ἄνομο σαρκικὸ πάθος, ποὺ σᾶς βασανίζει, καὶ γενικὰ νεκρῶστε τὴν κακὴ ἐπιθυμία, δηλαδὴ τὴν κάθε εἴδους ἁμαρτία. Νεκρῶστε καὶ τὴν πλεονεξία ποὺ σὲ τελικὴ ἀνάλυση εἶναι εἰδωλολατρία, ἀφοῦ ὁ πλεονέκτης δὲν κάνει τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ λατρεύει τὰ μέταλλα, τὸ χρυσό, τὸν ἄργυρο, ὅπως τὰ λάτρευαν καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Γι’ αὐτὲς τὶς ἀσέλγειες καὶ τὴν πλεονεξία σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἔρχεται σύντομα ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀμετανόητους ποὺ ἐπιμένουν νὰ τὰ κάνουν. Σ’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ ἁμαρτήματα μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἴχατε περιπέσει κάποτε καὶ σεῖς, ὅταν δὲν εἴχατε ἀκόμη γνωρίσει τὸ Χριστό, ἀλλὰ ζούσατε ἀνάμεσα στοὺς ἀπειθεῖς καὶ ἀμετανόητους.

Ὑπενθυμίζοντας τὴν παλιά τους ζωή, τοὺς κεντρίζει, γιὰ νὰ μὴν ξαναπέσουν.

Τώρα ὅμως, συνεχίζει ὁ Ἀπόστολος, βγάλτε καὶ πετάξτε ἀπὸ πάνω σας σὰν λερωμένο καὶ ἀκάθαρτο ροῦχο, ὅλ’ αὐτὰ τὰ κακά, τὴν ὀργή, τὸν θυμό, τὴν κακία, τὴν αἰσχρολογία ποὺ γίνεται μὲ τὴ γλῶσσα. Μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Τὸ μάτι δὲν μπορεῖ νὰ λέει ψέματα στὸ χέρι καὶ τὸ αὐτὶ στὸ πόδι, ἀφοῦ ἀνήκετε στὸ ἴδιο σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀφοῦ ἔχετε πετάξει τὸν παλιὸ ἄνθρωπο μαζὶ μὲ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὶς ἄνομες πράξεις του, καὶ ἀφοῦ ἔχετε ντυθεῖ τὸ νέο, τὸν καλῆς διαθέσεως ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τοῦ χριστιανικοῦ μοντέλου, ποὺ μέρα μὲ τὴν ἡμέρα γίνεται πιὸ καινούργιος μὲ τὸ νὰ γνωρίζει ὅλο καὶ πιὸ πολὺ καὶ πιὸ τέλεια τὸ Θεό. Ὁ νέος ἄνθρωπος ποὺ ἔχετε ντυθεῖ, καθὼς ἀνανεώνεται, γίνεται κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ ἀναμαρτήτου Χριστοῦ ποὺ τὸν δημιούργησε.

Σ’ αὐτὸν τὸ νέο ἄνθρωπο κοντὰ στὰ ἄλλα καλὰ σᾶς πληροφορῶ ὅτι δὲν ὑπάρχουν διακρίσεις ποὺ διαιροῦν καὶ χωρίζουν τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν ὑπάρχει εἰδωλολάτρης καὶ Ἰουδαῖος, περιτμημένος καὶ μὴ περιτμημένος, βάρβαρος καὶ Σκύθης, δοῦλος καὶ ἐλεύθερος, ἀλλ’ ὅλα καὶ σὲ ὅλους τοὺς πιστούς, καὶ ἡ ἐθνικότητα καὶ ἡ καταγωγὴ καὶ τὸ ἀξίωμα, εἶναι ὁ Χριστός.


Ὁ Χριστὸς γιὰ ὅλους τους Χριστιανοὺς εἶναι τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος, ὁ σωτῆρας τους, ἡ ἐλπίδα τους, ἡ εὐτυχία τους. Τὸ στοιχεῖο ποὺ ἀναγνωρίζει τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ἑνώνει δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ἐθνικότητα καὶ καταγωγή, οὔτε ἂν εἶναι Ἰουδαῖοι ἢ Ἕλληνες, δοῦλοι ἢ ἐλεύθεροι, ἄνδρες ἢ γυναῖκες, ἀλλὰ τὸ ὅτι ὅλοι ἀποτελοῦν μέλη τοῦ τιμίου σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι Χριστανοί. Ὁ ἀνακαινισμένος Χριστιανὸς δὲν ἐμποδίζεται ἀπὸ τὴν περιτομὴ τοῦ Ἰουδαίου ἢ τὴ μὴ περιτομὴ τοῦ εἰδωλολάτρου, τὴν ἀμάθεια τοῦ βαρβάρου ἢ τὴν ἀγριότητα τοῦ Σκύθου, τὴν ὑποτέλεια τοῦ δούλου ἢ τὴν ἐλευθερία τοῦ ἐλευθέρου. Γιὰ τὸ Χριστὸ ὅλ’ αὐτὰ τὰ ἐμπόδια διαλύονται. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἴδιος γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ὅπου γῆς κι ἂν κατοικοῦν, ὅποια γλῶσσα κι ἂν μιλοῦν, σ’ ὅποια κοινωνικὴ διαβάθμιση κι ἂν ἀνήκουν. Ὁ Χριστὸς τοὺς ἑνώνει ὅλους μὲ τὴν κοινὴ πίστη.

Συγκλονιστικὲς οἱ εἰδήσεις τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀγαπητοί μου. Ὅταν ἀτενίζουμε πρὸς μία δόξα αἰώνια καὶ μία θέση δίπλα στὸ θρόνο τοῦ Χριστοῦ, εἶναι φυσικὸ οἱ καρδιές μας νὰ μαγνητίζονται ἀπὸ τὸν κόσμο ἐκεῖνο καὶ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνουν νὰ καταβάλλουμε κάθε δυνατὴ προσπάθεια νὰ ζοῦμε γιὰ τὴν ὥρα ἐκείνη. Ἀλήθεια, τί εἶναι ἐδῶ στὸν κόσμο αὐτὸν τόσο ἑλκυστικὸ καὶ γοητευτικὸ καὶ λαμπρὸ καὶ χαροποιὸ καὶ μόνιμο καὶ προσιτό; Τίποτε. Κι ὅμως πόσοι ἔχουν ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς τους γιὰ τὴ σωστὴ ἐπιλογή; πόσοι ἔχουν ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῶν προϋποθέσεων;


᾿Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἂρχιμανδρίτης


μονοτονικὸ κείμενο
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Τό κήρυγμα τῆς κυριακῆς [2009] (ἀνανεώνεται κάθε ἑβδομάδα)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 16 Δεκ 2009, 19:05:44

    Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
    ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ


    Κυρ. προ Χριστού Γεννήσεως (Εβ 11,9-10· 32-40), 20/12/2009
Η αποστολική περικοπή της προ των Χριστουγέννων κυριακής κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι ίδια με εκείνην της κυριακής των αγίων Πάντων. Εμείς εδώ θ’ ασχοληθούμε με όσα λέγονται στους δύο επιπλέον στίχους (9-10) που δεν περιλαμβάνονται εκεί.

Από τους υπόλοιπους στίχους θυμίζουμε μόνο ότι ο Απόστολος με τα παραδείγματα πίστεως που αναφέρει στην περικοπή θέλει να πει στους εξ Ιουδαίων Χριστιανούς που είχαν εκδιωχθεί από τον τόπο τους και περνούσαν δύσκολες μέρες σαν πρόσφυγες σε ξένες πόλεις και χώρες, να μη χάσουν την πίστη τους, αλλά να παραμείνουν σταθεροί, διότι ο Θεός παιδεύει αυτούς που αγαπάει. Δεν πρέπει να λυπούνται, και διότι εδώ κάτω είναι τα πρόσκαιρα, ενώ πάνω είναι τα μόνιμα. Δεν έχουμε, τους λέει, εδώ μόνιμη πατρίδα, αλλά νοσταλγούμε τη μόνιμη και αιώνια.

Και πρώτα αρχίζει ο Απόστολος από τη δοκιμασία του πιστού και δικαίου γενάρχου Αβραάμ, του πιο σεβαστού προσώπου των Ιουδαίων, που και αυτόν όμως ο Θεός τον δοκίμασε βγάζοντάς τον από τη γενέτειρά του, τη συγγένειά του, και τα πλούτη του, χωρίς να του πει πού θα τον εγκαταστήσει. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι «ο Αβραάμ τελικά χάρη στην πίστη του εγκαταστάθηκε σαν ξένος στη χώρα που του υποσχέθηκε ο Θεός. Και δεν έκτισε σπίτι σ’ αυτήν, αλλά ζούσε σαν προσωρινός κάτοικός της μέσα σε σκηνές μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ήταν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως. Και τούτο, διότι περίμενε νοσταλγικά να κατοικήσει μόνιμα και παντοτινά στην επουράνια πόλη που έχει αδιάσειστα θεμέλια, που τεχνίτης της και δημιουργός είναι ο Θεός». Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες από την ιστορία αυτή, για να καταλάβουμε το πνεύμα του αποστόλου Παύλου.

Από την αρχή η Γένεση εξιστορεί τη δημιουργία του φυσικού κόσμου και της ανθρωπότητος. Στη συνέχεια εξιστορεί τη γένεση του έθνους του Ισραήλ, που αρχίζει με τον Αβραάμ, που πρώτα λεγόταν Άβραμ. Όταν, λέει, πέθανε ο Θάρα, ένατος απόγονος του Σημ, στη Χαρράν της Μεσοποταμίας, ο Θεός μίλησε στον Άβραμ, γιο του Θάρα, και του είπε· «Βγες από τη χώρα σου και αποχωρίσου από την πατρική σου οικογένεια κι έλα στη χώρα που θα σου δείξω. Θα σε κάνω έθνος μεγάλο και θα σ’ ευλογήσω και θα είσαι ευλογημένος. Με το πρόσωπό σου κριτήριο θα κρίνω όλο τον κόσμο. Όποιος σ’ ευλογεί και σ’ ευνοεί, θα τον ευλογώ και θα τον ευνοώ. Όποιος σε καταριέται θα τον καταραστώ. Με σένα θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης» (Γε 12).

Αυτή είναι η πρώτη υπόσχεση του Θεού στον Άβραμ. Αυτή η υπόσχεση σα σπέρμα περιέχει όλη την Παλαιά Διαθήκη, όλο το νόμο του Μωϋσέως και όλους τους προφήτες. Και ολόκληρη η Καινή Διαθήκη είναι η εκπλήρωση αυτής της υποσχέσεως. Στην Καινή Διαθήκη δίνεται η δυνατότητα της σωτηρίας σ’ όλους τους ανθρώπους, αν πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό, που σαν άνθρωπος είναι απόγονος του Άβραμ. Αυτό είναι το νόημα της υποσχέσεως.

Ο Αβραάμ στην εντολή του Θεού δεν είπε όχι. Σηκώθηκε από την ησυχία και μπήκε στην περιπέτεια. Πήρε τη γυναίκα του και όλα τα κινητά του υπάρχοντα και τράβηξε βορειοδυτικά προς τη γη Χαναάν, τη σημερινή Παλαιστίνη. Ήταν τότε 75 ετών. Τη Χαναάν τα χρόνια εκείνα κατοικούσαν οι Χαναναίοι, απόγονοι του Χαναάν, γιού του Χαμ, που από τη ρίζα του ήταν καταραμένος για την ασέβεια που έδειξε στον πατέρα του Νώε. Μεγάλη ταλαιπωρία και δοκιμασία για τον Αβραάμ η πορεία στο άγνωστο. Έδειξε όμως την αδίστακτη αφοσίωσή του στο Θεό.

Και δεν ήταν μόνο η δοκιμασία αυτή. Ήταν και άλλες πολλές. Και η μία πίσω από την άλλη. Σαν έφτασε στη γη της επαγγελίας, δεν αισθανόταν για μόνιμος κάτοικος, αλλ’ ένιωθε σαν πάροικος και παρεπίδημος, δηλαδή προσωρινός. Σα να περίμενε και νέα εντολή του Θεού για αναχώρηση. Και δεν έκτισε σπίτι μόνιμο, αλλ’ έστηνε τη σκηνή του πότ’ εδώ και πότ’ εκεί. Ήταν συνεχώς σε ετοιμότητα για αναχώρηση. Μεγάλη και αυτή η δοκιμασία.

Άλλη τώρα μεγάλη δοκιμασία· του υποσχέθηκε ο Θεός ότι θα του δώσει απογόνους πολλούς σαν τα άστρα του ουρανού και σαν τη άμμο της θαλάσσης, κι όμως η γυναίκα του Σάρρα ήταν στείρα και μεγάλης ηλικίας. Ο Αβραάμ όμως το πίστεψε. Αφού το είπε ο Θεός, θα το κάνει, έλεγε μέσα του. Του υποσχέθηκε μια, του υποσχέθηκε δυο, του υποσχέθηκε πολλές φορές. Και κάθε φορά ο Αβραάμ το πίστευε, ώσπου μια μέρα τον ειδοποίησε ο Θεός ότι του χρόνου τέτοιον καιρό η γυναίκα του θα του δώσει παιδί.

Στο διάστημα όμως που έλεγε ο Θεός στον Αβραάμ ότι θα του δώσει παιδί, τον έβαλε σε νέα δοκιμασία. Η ξηρασία και η πείνα που είχε πέσει στη γη της επαγγελίας βρήκε τον Αβραάμ στην Αίγυπτο. Εκεί οι Αιγύπτιοι του άρπαξαν τη γυναίκα του Σάρρα, που ήταν πολύ όμορφη, και την έδωσαν για γυναίκα στο Φαραώ. Έτσι τώρα όχι μόνο παιδί και απογόνους δεν είχε, αλλ’ ούτε και γυναίκα. Κι όμως ο Αβραάμ δεν γόγγυσε. Δεν έπαυσε να πιστεύει ότι ο Θεός θα του δώσει απογόνους. Εννοείται ότι ο Θεός, πριν να την κάνει γυναίκα του ο Φαραώ, με διάφορα χτυπήματα τον ανάγκασε να την επιστρέψει στον Αβραάμ, και μάλιστα με πολλά δώρα, λέγοντάς του· «Πάρ’ την πίσω, άνθρωπέ μου, παραλίγο να την κάνω γυναίκα μου. Γιατί δεν μού είπες ότι είναι γυναίκα σου;» Πάλι κερδισμένος από την υπομονή του και την εμπιστοσύνη του στο Θεό ο Αβραάμ.

Η πιο μεγάλη όμως δοκιμασία ήταν όταν ο Θεός του ζήτησε να θυσιάσει το γιό του Ισαάκ. Ένα τον είχε, με τόσους κόπους τον απέκτησε, τον μεγάλωσε, και τώρα ο Θεός του λέει να τον θυσιάσει με το χέρι του. Μεγάλη δοκιμασία! Και σ’ αυτήν τη σκληρή ώρα δεν ολιγοπίστησε. Πήρε το παιδί, το ανέβασε στο βουνό, έστησε το θυσιαστήριο, και σήκωσε το μαχαίρι, όταν ο Θεός τον σταμάτησε, και του είπε· «Τώρα, Αβραάμ, πείστηκα ότι είσαι πιστός μου δούλος. Πάνω και από το παιδί σου έχεις εμένα».

Από πού αντλούσε τόση δύναμη ο Αβραάμ; Μας εξηγεί ο απόστολος Παύλος· «Περίμενε νοσταλγικά να κατοικήσει μόνιμα και παντοτινά στην επουράνια πόλη, που έχει αδιάσειστα θεμέλια, που τεχνίτης και δημιουργός της είναι ο Θεός». Δηλαδή η καρδιά του είχε ξεκολλήσει από τα γήινα. Ο νους του ήταν στον ουρανό, κοντά στο Θεό, την άνω Ιερουσαλήμ, την αιώνια πόλη, την κτισμένη πάνω σε γερά θεμέλια, την τεχνουργημένη από τον ίδιο το Δημιουργό. Να από πού αντλούσε το κουράγιο την πίστη και την αφοσίωση ο πιστός δούλος του Θεού.

Με το παράδειγμα του Αβραάμ ο απόστολος Παύλος παρηγόρησε τους εξ Εβραίων Χριστιανούς, για να μη δειλιάσουν, αλλά παρ’ όλες τις δοκιμασίες να μείνουν σταθεροί στην πίστη. Και όχι μόνο εκείνους. Παρηγορεί και τον κάθε Χριστιανό κάθε εποχής, που δοκιμάζεται.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης


πολυτονικὸ κείμενο
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Τό κήρυγμα τῆς κυριακῆς [2009] (ἀνανεώνεται κάθε ἑβδομάδα)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τετ 16 Δεκ 2009, 19:10:29

    Ο ΘΕΟΣ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
    ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ


    Κυρ. πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (῾Εβ 11,9-10· 32-40), 20/12/2009
Ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς πρὸ τῶν Χριστουγέννων κυριακῆς κατὰ τὸ μεγαλύτερο μέρος της εἶναι ἴδια μὲ ἐκείνην τῆς κυριακῆς τῶν ἁγίων Πάντων. Ἐμεῖς ἐδῶ θ’ ἀσχοληθοῦμε μὲ ὅσα λέγονται στοὺς δύο ἐπιπλέον στίχους (9-10) ποὺ δὲν περιλαμβάνονται ἐκεῖ.

Ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους στίχους θυμίζουμε μόνο ὅτι ὁ Ἀπόστολος μὲ τὰ παραδείγματα πίστεως ποὺ ἀναφέρει στὴν περικοπὴ θέλει νὰ πεῖ στοὺς ἐξ Ἰουδαίων Χριστιανούς, ποὺ εἶχαν ἐκδιωχθεῖ ἀπὸ τὸν τόπο τους καὶ περνοῦσαν δύσκολες μέρες σὰν πρόσφυγες σὲ ξένες πόλεις καὶ χῶρες, νὰ μὴ χάσουν τὴν πίστη τους, ἀλλὰ νὰ παραμείνουν σταθεροί, διότι ὁ Θεὸς παιδεύει αὐτοὺς ποὺ ἀγαπάει. Δὲν πρέπει νὰ λυποῦνται, καὶ διότι ἐδῶ κάτω εἶναι τὰ πρόσκαιρα, ἐνῷ πάνω εἶναι τὰ μόνιμα. Δὲν ἔχουμε, τοὺς λέει, ἐδῶ μόνιμη πατρίδα, ἀλλὰ νοσταλγοῦμε τὴ μόνιμη καὶ αἰώνια.

Καὶ πρῶτα ἀρχίζει ὁ Ἀπόστολος ἀπὸ τὴ δοκιμασία τοῦ πιστοῦ καὶ δικαίου γενάρχου Ἀβραάμ, τοῦ πιὸ σεβαστοῦ προσώπου τῶν Ἰουδαίων, ποὺ καὶ αὐτὸν ὅμως ὁ Θεὸς τὸν δοκίμασε βγάζοντάς τον ἀπὸ τὴ γενέτειρά του, τὴ συγγένειά του, καὶ τὰ πλούτη του, χωρὶς νὰ τοῦ πεῖ ποῦ θὰ τὸν ἐγκαταστήσει. Λέει λοιπὸν ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ὁ Ἀβραὰμ τελικὰ χάρη στὴν πίστη του ἐγκαταστάθηκε σὰν ξένος στὴ χώρα ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Καὶ δὲν ἔκτισε σπίτι σ’ αὐτήν, ἀλλὰ ζοῦσε σὰν προσωρινὸς κάτοικός της μέσα σὲ σκηνὲς μαζὶ μὲ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακώβ, ποὺ ἦταν συγκληρονόμοι τῆς ἴδιας ὑποσχέσεως. Καὶ τοῦτο, διότι περίμενε νοσταλγικὰ νὰ κατοικήσει μόνιμα καὶ παντοτινὰ στὴν ἐπουράνια πόλη ποὺ ἔχει ἀδιάσειστα θεμέλια, ποὺ τεχνίτης της καὶ δημιουργὸς εἶναι ὁ Θεός». Ἂς δοῦμε κάποιες λεπτομέρειες ἀπὸ τὴν ἱστορία αὐτή, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ πνεῦμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἡ Γένεση ἐξιστορεῖ τὴ δημιουργία τοῦ φυσικοῦ κόσμου καὶ τῆς ἀνθρωπότητος. Στὴ συνέχεια ἐξιστορεῖ τὴ γένεση τοῦ ἔθνους τοῦ Ἰσραήλ, ποὺ ἀρχίζει μὲ τὸν Ἀβραάμ, ποὺ πρῶτα λεγόταν Ἄβραμ. Ὅταν, λέει, πέθανε ὁ Θάρα, ἔνατος ἀπόγονος τοῦ Σήμ, στὴ Χαρρὰν τῆς Μεσοποταμίας, ὁ Θεὸς μίλησε στὸν Ἄβραμ, γιὸ τοῦ Θάρα, καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὴ χώρα σου καὶ ἀποχωρίσου ἀπὸ τὴν πατρική σου οἰκογένεια κι ἔλα στὴ χώρα ποὺ θὰ σοῦ δείξω. Θὰ σὲ κάνω ἔθνος μεγάλο καὶ θὰ σ’ εὐλογήσω καὶ θὰ εἶσαι εὐλογημένος. Μὲ τὸ πρόσωπό σου κριτήριο θὰ κρίνω ὅλο τὸν κόσμο. Ὅποιος σ’ εὐλογεῖ καὶ σ’ εὐνοεῖ, θὰ τὸν εὐλογῶ καὶ θὰ τὸν εὐνοῶ. Ὅποιος σὲ καταριέται θὰ τὸν καταραστῶ. Μὲ σένα θὰ εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς» (Γε 12).

Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στὸν Ἄβραμ. Αὐτὴ ἡ ὑπόσχεση σὰ σπέρμα περιέχει ὅλη τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ὅλο τὸ νόμο τοῦ Μωϋσέως καὶ ὅλους τους προφῆτες. Καὶ ὁλόκληρη ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ ἐκπλήρωση αὐτῆς τῆς ὑποσχέσεως. Στὴν Καινὴ Διαθήκη δίνεται ἡ δυνατότητα τῆς σωτηρίας σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, ἂν πιστέψουν στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ σὰν ἄνθρωπος εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἄβραμ. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς ὑποσχέσεως.

Ὁ Ἀβραὰμ στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶπε ὄχι. Σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἡσυχία καὶ μπῆκε στὴν περιπέτεια. Πῆρε τὴ γυναῖκα του καὶ ὅλα τὰ κινητά του ὑπάρχοντα καὶ τράβηξε βορειοδυτικὰ πρὸς τὴ γῆ Χαναάν, τὴ σημερινὴ Παλαιστίνη. Ἦταν τότε 75 ἐτῶν. Τὴ Χαναάν τὰ χρόνια ἐκεῖνα κατοικοῦσαν οἱ Χαναναῖοι, ἀπόγονοι τοῦ Χαναάν, γιοῦ τοῦ Χάμ, ποὺ ἀπὸ τὴ ρίζα του ἦταν καταραμένος γιὰ τὴν ἀσέβεια ποὺ ἔδειξε στὸν πατέρα του Νῶε. Μεγάλη ταλαιπωρία καὶ δοκιμασία γιὰ τὸν Ἀβραὰμ ἡ πορεία στὸ ἄγνωστο. Ἔδειξε ὅμως τὴν ἀδίστακτη ἀφοσίωσή του στὸ Θεό.

Καὶ δὲν ἦταν μόνο ἡ δοκιμασία αὐτή· ἦταν καὶ ἄλλες πολλές· καὶ ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη. Σὰν ἔφτασε στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, δὲν αἰσθανόταν γιὰ μόνιμος κάτοικος, ἀλλ’ ἔνιωθε σὰν πάροικος καὶ παρεπίδημος, δηλαδὴ προσωρινός. Σὰ νὰ περίμενε καὶ νέα ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀναχώρηση. Καὶ δὲν ἔκτισε σπίτι μόνιμο, ἀλλ’ ἔστηνε τὴ σκηνή του πότ’ ἐδῶ καὶ πότ’ ἐκεῖ. Ἦταν συνεχῶς σὲ ἑτοιμότητα γιὰ ἀναχώρηση. Μεγάλη καὶ αὐτὴ ἡ δοκιμασία.

Ἄλλη τώρα μεγάλη δοκιμασία· τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς ὅτι θὰ τοῦ δώσει ἀπογόνους πολλοὺς σὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης, κι ὅμως ἡ γυναῖκα του Σάρρα ἦταν στεῖρα καὶ μεγάλης ἡλικίας. Ὁ Ἀβραὰμ ὅμως τὸ πίστεψε. Ἀφοῦ τὸ εἶπε ὁ Θεός, θὰ τὸ κάνει, ἔλεγε μέσα του. Τοῦ ὑποσχέθηκε μία, τοῦ ὑποσχέθηκε δύο, τοῦ ὑποσχέθηκε πολλὲς φορές. Καὶ κάθε φορὰ ὁ Ἀβραὰμ τὸ πίστευε, ὥσπου μία μέρα τὸν εἰδοποίησε ὁ Θεὸς ὅτι τοῦ χρόνου τέτοιον καιρὸ ἡ γυναῖκα του θὰ τοῦ δώσει παιδί.

Στὸ διάστημα ὅμως ποὺ ἔλεγε ὁ Θεὸς στὸν Ἀβραὰμ ὅτι θὰ τοῦ δώσει παιδί, τὸν ἔβαλε σὲ νέα δοκιμασία. Ἡ ξηρασία καὶ ἡ πεῖνα ποὺ εἶχε πέσει στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας βρῆκε τὸν Ἀβραὰμ στὴν Αἴγυπτο. Ἐκεῖ οἱ Αἰγύπτιοι τοῦ ἅρπαξαν τὴ γυναῖκα του Σάρρα, ποὺ ἦταν πολὺ ὄμορφη, καὶ τὴν ἔδωσαν γιὰ γυναῖκα στὸ φαραώ. Ἔτσι τώρα ὄχι μόνο παιδὶ καὶ ἀπογόνους δὲν εἶχε, ἀλλ’ οὔτε καὶ γυναῖκα. Κι ὅμως ὁ Ἀβραὰμ δὲν γόγγυσε. Δὲν ἔπαυσε νὰ πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τοῦ δώσει ἀπογόνους. Ἐννοεῖται ὅτι ὁ Θεός, πρὶν νὰ τὴν κάνει γυναῖκα του ὁ φαραώ, μὲ διάφορα χτυπήματα τὸν ἀνάγκασε νὰ τὴν ἐπιστρέψει στὸν Ἀβραάμ, καὶ μάλιστα μὲ πολλὰ δῶρα, λέγοντάς του· «Πάρ’ τὴν πίσω, ἄνθρωπέ μου, παραλίγο νὰ τὴν κάνω γυναῖκα μου. Γιατί δὲν μοῦ εἶπες ὅτι εἶναι γυναῖκα σου;» Πάλι κερδισμένος ἀπὸ τὴν ὑπομονή του καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸ Θεὸ ὁ Ἀβραάμ.

Ἡ πιὸ μεγάλη ὅμως δοκιμασία ἦταν ὅταν ὁ Θεὸς τοῦ ζήτησε νὰ θυσιάσει τὸ γιό του Ἰσαάκ. Ἕνα τὸν εἶχε, μὲ τόσους κόπους τὸν ἀπέκτησε, τὸν μεγάλωσε, καὶ τώρα ὁ Θεὸς τοῦ λέει νὰ τὸν θυσιάσει μὲ τὸ χέρι του. Μεγάλη δοκιμασία! Καὶ σ’ αὐτὴν τὴ σκληρὴ ὥρα δὲν ὀλιγοπίστησε. Πῆρε τὸ παιδί, τὸ ἀνέβασε στὸ βουνό, ἔστησε τὸ θυσιαστήριο, καὶ σήκωσε τὸ μαχαῖρι, ὅταν ὁ Θεὸς τὸν σταμάτησε, καὶ τοῦ εἶπε· «Τώρα, Ἀβραάμ, πείστηκα ὅτι εἶσαι πιστός μου δοῦλος. Πάνω καὶ ἀπὸ τὸ παιδί σου ἔχεις ἐμένα».

Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦσε τόση δύναμη ὁ Ἀβραάμ; Μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Περίμενε νοσταλγικὰ νὰ κατοικήσει μόνιμα καὶ παντοτινὰ στὴν ἐπουράνια πόλη, ποὺ ἔχει ἀδιάσειστα θεμέλια, ποὺ τεχνίτης καὶ δημιουργός της εἶναι ὁ Θεός». Δηλαδὴ ἡ καρδιά του εἶχε ξεκολλήσει ἀπὸ τὰ γήινα. Ὁ νοῦς του ἦταν στὸν οὐρανό, κοντὰ στὸ Θεό, τὴν ἄνω ᾿Ιερουσαλήμ, τὴν αἰώνια πόλη, τὴν κτισμένη πάνω σὲ γερὰ θεμέλια, τὴν τεχνουργημένη ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Δημιουργό. Νά ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦσε τὸ κουράγιο τὴν πίστη καὶ τὴν ἀφοσίωση ὁ πιστὸς δοῦλος τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀβραὰμ ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρηγόρησε τοὺς ἐξ Ἑβραίων Χριστιανούς, γιὰ νὰ μὴ δειλιάσουν, ἀλλὰ παρ’ ὅλες τὶς δοκιμασίες νὰ μείνουν σταθεροὶ στὴν πίστη. Καὶ ὄχι μόνο ἐκείνους. Παρηγορεῖ καὶ τὸν κάθε Χριστιανὸ κάθε ἐποχῆς, ποὺ δοκιμάζεται.

᾿Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἂρχιμανδρίτης


μονοτονικὸ κείμενο
Διονύσιος ᾿Ανατολικιώτης, http://www.symbole.gr
e-mail: symbole@mail.com — Skype: dionysios-anat
«γηράσκω ἀεί διορθούμενος», τρίτη 11/7/2000
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι


Επιστροφή στην ῾Ομιλίες γιά τά χριστούγεννα

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση : Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 1 επισκέπτης

cron