«Μυστήριον ξένον»

[Dionysios]

«Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον»
τοῦ ἀρχιμανδρίτου ᾿Αθανασίου Σιαμάκη (2008),
ἱεροκήρυκος, συγγραφέως, θεολόγου,
μουσικοδιδασκάλου καὶ φιλολόγου ἐρευνητοῦ

[Dionysios]

ΙΗΣΟΥΣ Ο «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ»

«Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»

Προοίμιον: Αὐτὰ τὰ δύο ὀνόματα δόθηκαν στὸν υἱὸ τῆς Παρθένου. τὸ πρῶτο ἀπὸ τὸν ᾿Αρχάγγελο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δεύτερο ἀπὸ τὸν προφήτη ῾Ησαϊα, αἰῶνες πρὶν γεννηθεῖ τὸ θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ. Τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα ἀποκαλύπτουν δύο βασικὲς πλευρὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς ἀποστολῆς τοῦ θείου Βρέφους. Δηλώνουν ὅτι τὸ μικρὸ νήπιο τῆς φάτνης εἶναι ὁ Σωτὴρ καὶ ὁ σύντροφος τῶν ἀνθρώπων.

α. ᾿Ιησοῦς ὁ Σωτήρ: «Σωτῆρες» στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ὀνομάσθηκαν πολλοί. ῾Ο τιμητικὸς αὐτὸς τίτλος δόθηκε σὲ γενναίους στρατηγοὺς καὶ σὲ πανίσχυρους αὐτοκράτορες. τὸ ἁπαλὸ ὅμως νήπιο τῆς Βηθλεὲμ ὑπῆρξε Ο ΣΩΤΗΡ, ὁ μοναδικὸς σωτὴρ τῆς ἀνθρωπότητος. Διότι τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦς ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει καὶ σώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας. ᾿Απὸ τὴ δουλεία αὐτὴ κανένας ἄνθρωπος, οὔτε αὐτοκράτωρ οὔτε στρατηγὸς οὔτε πλούσιος οὔτε σοφός, δὲν μποροῦσε νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα. ῞Ολο τὸ χρυσάφι καὶ ὅλα τὰ πολύτιμα μέταλλα τοῦ κόσμου ἂν συγκεντρώνονταν δὲν θὰ ἐπαρκοῦσαν νὰ λυτρώσουν καὶ νὰ ἀπελευθερώσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία (πρβλ. Α΄Πέτρ. α΄ 18).

β. ᾿Ιησοῦς, ὁ ᾿Εμμανουήλ: Εἶναι τὸ δεύτερο ὄνομα τοῦ θείου Βρέφους, «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»!

Τὸ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς προσχριστιανικῆς ἀνθρωπότητος ἦταν ἡ ἁπουσία τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ἄνθρωπος εἶχε χάσει τὸν Θεό του. ῾Η ζωή του κυλοῦσε μέσα σὲ μιὰ διαρκῆ ἔκλειψη τοῦ «῾Ηλίου τῆς δικαιοσύνης». ῞Ο,τι φοβήθηκε ὁ Δημιουργὸς γιὰ τὸ πλάσμα του αὐτό, τὸ «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μ ό ν ο ν» (Γεν. β΄ 18) συνέβη. ῾Ο ἄνθρωπος ἔπεσε στὴν κατάρα, τὸ ἄγχος καὶ τὴν κόλαση τῆς μοναξιᾶς.

Μὲ τὴ γέννηση ὅμως τοῦ θείου Βρέφους ὅλα ἄλλαξαν. Διότι ὁ ᾿Ιησοῦς ἦταν ὁ ᾿Εμμανουήλ, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἦλθε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. ῾Ο ἄνθρωπος δὲν εἶναι πιὰ μόνος, ἔρημος καὶ ἀβοήθητος. Κάποιος βαδίζει στὸ πλευρό του, ἁπαλύνει τὸν σταυρὸ καὶ σφογγίζει τὸν ἱδρώτα.

᾿Επίλογος: Πανάχραντο θεῖο Βρέφος! Δέξου τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς λυτρωμένης μας ψυχῆς. Μαζὶ μὲ τοὺς ὕμνους τῶν ᾿Αγγέλων τοῦ οὐρανοῦ, δέξου καὶ τὸ δοξαστικὸ τῆς δικῆς μας καρδιᾶς: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»

(1963)

Πηγή
Εὐθυμίου Κ. Στύλιου, μητροπολίτου ᾿Αχελῴου, «Λόγος ζωῆς» (ὀρθόδοξο κηρυγματικὸ θεματολόγιο), ᾿Αθήνα 2001

[Dionysios]

ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ἶκται δι’ ἡμᾶς Ἀβραὰμ ἐξ ὀσφύος,
λυγρῶς πεσόντας ἐν σκότει τῶν πταισμάτων,
υἱοὺς ἐγεῖραι τῶν κάτω νενευκότων,
ὁ φῶς οἰκῶν καὶ φάτνην παρ’ ἀξίαν,
νῦν εὐδοκήσας εἰς βροτῶν σωτηρίαν
(ἕκτη ᾠδὴ ἰαμβικοῦ κανόνος Χριστουγέννων)

Γιατί ήρθε ο Υιός και Λόγος του Θεού στον κόσμο; Πώς ήρθε; Για ποιους ήρθε; Από πού ήρθε; Πώς τον δέχτηκε η ανθρωπότητα; Τα ερωτήματα κάνουν τον ανθρώπινο νου να ιλιγγιά, καθώς αδυνατεί να εξηγήσει το γεγονός της θείας ενανθρωπήσεως, που, παρά την προϊούσα άρνηση, είναι γεγονός αναντίρρητο. Πρώτη και αμάχητη μαρτυρία της ελεύσεως του θείου Λόγου στον κόσμο ως τελείου ανθρώπου στέκεται η διηρημένη ιστορία της ανθρωπότητος στην προ και μετά Χριστόν εποχή.

Στην υποβοήθηση του ατίθασου και νοησιαρχικού ανθρώπου που δυστροπεί και εναντιώνεται στο να δεχθεί την ενανθρώπηση του Λόγου, σπεύδει και ο υμνωδός του ιαμβικού κανόνος των Χριστουγέννων με όλους βέβαια τους ύμνους του κανόνος αλλά και με τον προτεθέντα. Είναι ιαμβικός, δηλαδή μοιάζει μόνο ως προς το σχήμα με τους αρχαίους ελληνικούς ιάμβους, αφού ως προς το περιεχόμενο οι ίαμβοι της γεννήσεως του Χριστού υπερέχουν από τους ιάμβους εκείνους όσο το φως από το σκοτάδι. Τι λέει ο ύμνος;

Ήρθε (ἶκται από το ἱκνοῦμαι = έρχομαι, φθάνω), λέει ο ποιητής Κοσμάς ο μελωδός, ο Γιος του Θεού. Ποιος είναι αυτός; Είναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος», είναι ο Λόγος που «ἦν ἐν ἀρχῇ» «καὶ ἦν πρὸς τὸν Θεὸν» «καὶ ἦν Θεός». Είναι ο Λόγος, δια του οποίου «ἐγένετο πάντα καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲν ὃ γέγονεν». Είναι ο Λόγος που «ἐν αὐτῷ ἦν ἡ ζωὴ καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων». Ο Λόγος που έγινε άνθρωπος και «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».

Πώς ήρθε; Σαν απλός άνθρωπος ᾿Εξ ὀσφύος ᾿Αβραάμ. Η παύλειας προελεύσεως φράσι (Εβ 7,10), που ως μέση (ὀσφύν), γύρω από την οποία δένεται η ζώνη, εννοεί το κέντρο της γενετήσιας λειτουργίας του γενάρχου του ιουδαϊκού έθνους Αβραάμ, παρουσιάζει τον ερχόμενο λυτρωτή να προέρχεται κατ’ άνθρωπον και αυτός από αυτόν ως καθαρόαιμος Ιουδαίος, υιός Αβραάμ γενόμενος. Θεός και άνθρωπος πλέον, φέρει δύο τέλειες φύσεις σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους.

Ο Γιος του Θεού, εξηγεί ο Ιωάννης χρυσόστομος, έχοντας τη θεία φύσι όχι αρπαγμένη αλλά φυσική μόνιμη και ασφαλή, δεν φοβήθηκε να κατεβή από το θείο και υψηλό αξίωμα, αλλ’ εκένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας αυτό που δεν ήταν, την ανθρώπινη φύσι. Και ενώ έγινε άνθρωπος, παρέμενε Θεός, διότι ήταν ο Λόγος (Εις Ιω 1,14). Ο δὲ Αθανάσιος Αλεξανδρείας τονίζει· Δύο μορφές έχει. Ούτε επειδή ήταν άνθρωπος εξαφάνισε την θεϊκή μορφή ο Υιός του Θεού και Θεός, ούτε επειδή ήταν Θεός παραιτήθηκε από την ανθρώπινη μορφή (Προς Σεραπ, 2,7).

Πού ήρθε; Στον κόσμο. Στην αφηνιασμένη ανθρωπότητα, που παραδόθηκε οικειοθελώς στο κακό, που έφυγε από τον προορισμό της.

Γιατί ήρθε; ΄Ηρθε ἐγεῖραι. Αντικείμενο στο κινήσεως σημαντικό ἷκται. ΄Ηρθε ως μακρινός απόγονος του Αβραάμ με σκοπό να σηκώσει. Ποιούς; τους λυγρῶς πεσόντας υἱοὺς ἐν σκότει τῶν πταισμάτων. Τα παιδιά του Αβραάμ που έπεσαν δεινώς μέσα στο σκοτάδι των αμαρτημάτων τους.

Σε τι λογής αμαρτήματα έπεσαν; Σε είδος αμαρτημάτων κάτω νενευκότων. Σε αμαρτήματα που νεύουν προς τα κάτω, προς την ύλη, προς τις άνομες ηδονές, προς την ακολασία. Αμαρτήματα, που τον άνω θρώσκοντα άνθρωπο, τον λαβόντα την άνω κλήση, τον προοριζόμενο για την άνω Ιερουσαλήμ, τον διέστρεψαν και τον έκαναν να βλέπει προς τα κάτω, να κατηφορίζει να ολισθαίνει να βυθίζεται στον κόσμο του σκότους, στο βασίλειο του άρχοντος του αιώνος τούτου.

Πού κατοικεί αυτός που ήρθε; Κατοικεί μέσα στο φως και ως άνθρωπος γεννιέται μέσα στη φάτνη των ζώων, παρά την αξία του. Ως ενυπόστατος Λόγος του Θεού Πατρός «ο μόνος έχων αθανασίαν, ο φως οικών απρόσιτον» Ιησούς Χριστός εμφανίζεται να κατοικεί στο φως. Κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη φως και πηγή φωτός είναι ο ίδιος, κατά δε τον προφητάνακτα Δαυίδ έχει ριγμένο το φως πάνω του σαν πανωφόρι.

Ο Κύριος εκπέμπει φως άκτιστο και άυλο και αιώνιο και ζει μέσα στο φως της απόλυτης αγιότητος. Θέλει δε και οι άνθρωποι που τον ακολουθούν να ευφραίνονται και αυτοί μέσα στην έκπαγλη θεία φωτοχυσία. Γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο ως άνθρωπος. Γι’ αυτό γεννήθηκε στη φάτνη των αλόγων. Γι’ αυτό ταπεινώθηκε. «Εἰς βροτῶν σωτηρίαν».

Η ενανθρώπησή του που «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ» και καλεί στο φως το της γνώσεως τους ανθρώπους, δεν τους αναγκάζει. Η πρόσκληση είναι γενική. Η απόφαση της επιλογής είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Δίνω σε απλή γλώσσα όλο τον ύμνο.

Ήρθε από τη μέση του Αβραάμ
για να σηκώσει εμάς τους ανθρώπους
που πέσαμε δεινώς στο σκότος των παραπτωμάτων,
παραπτωμάτων που μας σπρώχνουν κάτω στα γήινα.
Ήρθε αυτός που κατοικεί στο φως
και τώρα στη φάτνη παρά την αξία του.
Ήρθε, διότι τώρα θέλησε να σώσει τους ανθρώπους.

Αθανάσιος Γ. Σιαμάκης, αρχιμανδρίτης

[Dionysios]

ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ἶκται δι’ ἡμᾶς Ἀβραὰμ ἐξ ὀσφύος,
λυγρῶς πεσόντας ἐν σκότει τῶν πταισμάτων,
υἱοὺς ἐγεῖραι τῶν κάτω νενευκότων,
ὁ φῶς οἰκῶν καὶ φάτνην παρ’ ἀξίαν,
νῦν εὐδοκήσας εἰς βροτῶν σωτηρίαν
(ἕκτη ᾠδὴ ἰαμβικοῦ κανόνος Χριστουγέννων)

Γιατί ἦρθε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο; Πῶς ἦρθε; Γιὰ ποιούς ἦρθε; Ἀπὸ ποῦ ἦρθε; Πῶς τὸν δέχτηκε ἡ ἀνθρωπότητα; Τὰ ἐρωτήματα κάνουν τὸν ἀνθρώπινο νοῦ νὰ ἰλιγγιᾶ, καθὼς ἀδυνατεῖ νὰ ἐξηγήσει τὸ γεγονὸς τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, πού, παρὰ τὴν προϊοῦσα ἄρνηση, εἶναι γεγονὸς ἀναντίρρητο. Πρώτη καὶ ἀμάχητη μαρτυρία τῆς ἐλεύσεως τοῦ θείου Λόγου στὸν κόσμο ὡς τελείου ἀνθρώπου στέκεται ἡ διηρημένη ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος στὴν πρὸ καὶ μετὰ Χριστὸν ἐποχή.

Στὴν ὑποβοήθηση τοῦ ἀτίθασου καὶ νοησιαρχικοῦ ἀνθρώπου ποὺ δυστροπεῖ καὶ ἐναντιώνεται στὸ νὰ δεχθεῖ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Λόγου, σπεύδει καὶ ὁ ὑμνῳδὸς τοῦ ἰαμβικοῦ κανόνος τῶν Χριστουγέννων μὲ ὅλους βέβαια τοὺς ὕμνους τοῦ κανόνος ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν προτεθέντα. Εἶναι ἰαμβικός, δηλαδὴ μοιάζει μόνο ὡς πρὸς τὸ σχῆμα μὲ τοὺς ἀρχαίους ἑλληνικοὺς ἰάμβους, ἀφοῦ ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο οἱ ἴαμβοι τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ὑπερέχουν ἀπὸ τοὺς ἰάμβους ἐκείνους ὅσο τὸ φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι. Τί λέει ὁ ὕμνος;

Ἦρθε (ἷκται ἀπὸ τὸ ἱκνοῦμαι = ἔρχομαι, φθάνω), λέει ὁ ποιητὴς Κοσμᾶς ὁ μελῳδός, ὁ Γιὸς τοῦ Θεοῦ. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι «ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος», εἶναι ὁ Λόγος ποὺ «ἦν ἐν ἀρχῇ» «καὶ ἦν πρὸς τὸν Θεὸν» «καὶ ἦν Θεός». Εἶναι ὁ Λόγος διὰ τοῦ ὁποίου «ἐγένετο πάντα καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲν ὃ γέγονεν». Εἶναι ὁ Λόγος ποὺ «ἐν αὐτῷ ἦν ἡ ζωὴ καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων». ῾Ο Λόγος ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».

Πῶς ἦρθε; Σὰν ἁπλὸς ἄνθρωπος· Ἐξ ὀσφύος Ἀβραάμ. Ἡ παύλειας προελεύσεως φράσι (῾Εβ 7,10), ποὺ ὡς μέση (ὀσφύν), γύρω ἀπὸ τὴν ὁποία δένεται ἡ ζώνη, ἐννοεῖ τὸ κέντρο τῆς γενετήσιας λειτουργίας τοῦ γενάρχου τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἔθνους Ἀβραάμ, παρουσιάζει τὸν ἐρχόμενο λυτρωτὴ νὰ προέρχεται κατ’ ἄνθρωπον καὶ αὐτὸς ἀπὸ αὐτὸν ὡς καθαρόαιμος Ἰουδαῖος, υἱὸς Ἀβραὰμ γενόμενος. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος πλέον, φέρει δύο τέλειες φύσεις σὲ πλήρη ἁρμονία μεταξύ τους.

Ὁ Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ἐξηγεῖ ὁ Ἰωάννης χρυσόστομος, ἔχοντας τὴ θεία φύσι ὄχι ἁρπαγμένη ἀλλὰ φυσικὴ μόνιμη καὶ ἀσφαλῆ, δὲν φοβήθηκε νὰ κατεβῆ ἀπὸ τὸ θεῖο καὶ ὑψηλὸ ἀξίωμα, ἀλλ’ ἐκένωσε τὸν ἑαυτό του, παίρνοντας αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Καὶ ἐνῷ ἔγινε ἄνθρωπος, παρέμενε Θεός, διότι ἦταν ὁ Λόγος (Εἰς Ἰω 1,14). Ὁ δὲ Ἀθανάσιος Ἀλεξανδρείας τονίζει· Δύο μορφὲς ἔχει. Οὔτε ἐπειδὴ ἦταν ἄνθρωπος ἐξαφάνισε τὴν θεϊκὴ μορφὴ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, οὔτε ἐπειδὴ ἦταν Θεὸς παραιτήθηκε ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη μορφὴ (Πρὸς Σεραπ, 2,7).

Ποῦ ἦρθε; Στὸν κόσμο. Στὴν ἀφηνιασμένη ἀνθρωπότητα, ποὺ παραδόθηκε οἰκειοθελῶς στὸ κακό, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὸν προορισμό της.

Γιατί ἦρθε; Ἦρθε ἐγεῖραι. Ἀντικείμενο στὸ κινήσεως σημαντικὸ ἷκται. Ἦρθε ὡς μακρινὸς ἀπόγονος τοῦ Ἀβραὰμ μὲ σκοπὸ νὰ σηκώσει. Ποιούς; τοὺς λυγρῶς πεσόντας υἱοὺς ἐν σκότει τῶν πταισμάτων. Τὰ παιδιὰ τοῦ Ἀβραὰμ ποὺ ἔπεσαν δεινῶς μέσα στὸ σκοτάδι τῶν ἁμαρτημάτων τους.

Σὲ τί λογῆς ἁμαρτήματα ἔπεσαν; Σὲ εἶδος ἁμαρτημάτων κάτω νενευκότων. Σὲ ἁμαρτήματα ποὺ νεύουν πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὴν ὕλη, πρὸς τὶς ἄνομες ἡδονές, πρὸς τὴν ἀκολασία. Ἁμαρτήματα, ποὺ τὸν ἄνω θρώσκοντα ἄνθρωπο, τὸν λαβόντα τὴν ἄνω κλήση, τὸν προοριζόμενο γιὰ τὴν ἄνω ᾿Ιερουσαλήμ, τὸν διέστρεψαν καὶ τὸν ἔκαναν νὰ βλέπει πρὸς τὰ κάτω, νὰ κατηφορίζει νὰ ὀλισθαίνει νὰ βυθίζεται στὸν κόσμο τοῦ σκότους, στὸ βασίλειο τοῦ ἄρχοντος τοῦ αἰῶνος τούτου.

Ποῦ κατοικεῖ αὐτὸς ποῦ ἦρθε; Κατοικεῖ μέσα στὸ φῶς καὶ ὡς ἄνθρωπος γεννιέται μέσα στὴ φάτνη τῶν ζῴων, παρὰ τὴν ἀξία του. Ὡς ἐνυπόστατος Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, ὁ φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον» Ἰησοῦς Χριστὸς ἐμφανίζεται νὰ κατοικεῖ στὸ φῶς. Κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη φῶς καὶ πηγὴ φωτὸς εἶναι ὁ ἴδιος, κατὰ δὲ τὸν προφητάνακτα Δαυὶδ ἔχει ριγμένο τὸ φῶς πάνω του σὰν πανωφόρι.

Ὁ Κύριος ἐκπέμπει φῶς ἄκτιστο καὶ ἄυλο καὶ αἰώνιο καὶ ζεῖ μέσα στὸ φῶς τῆς ἀπόλυτης ἁγιότητος. Θέλει δὲ καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν νὰ εὐφραίνονται καὶ αὐτοὶ μέσα στὴν ἔκπαγλη θεία φωτοχυσία. Γι’ αὐτὸ ἦρθε στὸν κόσμο ὡς ἄνθρωπος. Γι’ αὐτὸ γεννήθηκε στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων. Γι’ αὐτὸ ταπεινώθηκε. «Εἰς βροτῶν σωτηρίαν».

Ἡ ἐνανθρώπησή του ποὺ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ» καὶ καλεῖ στὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως τοὺς ἀνθρώπους, δὲν τοὺς ἀναγκάζει. Ἡ πρόσκληση εἶναι γενική. Ἡ ἀπόφαση τῆς ἐπιλογῆς εἶναι προσωπικὴ ὑπόθεση τοῦ καθενός. Δίνω σὲ ἁπλὴ γλῶσσα ὅλο τὸν ὕμνο.

Ἦρθε ἀπὸ τὴ μέση τοῦ Ἀβραάμ,
γιὰ νὰ σηκώσει ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους
ποὺ πέσαμε δεινῶς στὸ σκότος τῶν παραπτωμάτων,
παραπτωμάτων ποὺ μᾶς σπρώχνουν κάτω στὰ γήινα.
Ἦρθε αὐτὸς ποὺ κατοικεῖ στὸ φῶς
καὶ τώρα στὴ φάτνη παρὰ τὴν ἀξία του.
Ἦρθε, διότι τώρα θέλησε νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους.

[i]Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης