Ποίηση

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

Α Ν Μ Π Ο Ρ Ε Ι Σ

Άν μπορείς να μένεις νηφάλιος, όταν γύρω σου οι πάντες τά’ χουν χαμένα,
και για φταίχτη παντού σε προσβάλλουν,
Άν μπορείς σε Σέ να πιστεύεις, όταν όλοι δυσπιστούν σε σένα,
και ν’ ανέχεσαι για σε ν’ αμφιβάλλουν.

Άν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν’ απηυδίσεις καρτερώντας τα ίσως,
κι’ άν σε μπλέξουνε ψεύτες δε μπλέξεις κι’ εσύ με το ψέμα,
Άν μπορείς, μισημένος, να κρατάς την καρδιά σου μακριά από το μίσος,
και του έμπειρου λόγου σου, να μη δίνεις όλο το αίμα.

Άν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ποτέ των ονείρων σου σκλάβος να γίνεις,
και να σκέφτεσαι, δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό της ζωής σου,
Άν μπορείς ν’ ανταμώνεις το θρίαμβο ή και την ήττα, κι αδιάφορος μείνεις,
και στους δύο αυτούς κατεργάρους εξ’ ίσου.

Άν μπορείς μιάν αλήθεια που είπες, να την δεις στρεβλωμένη απ’ ασχήμια,
έτσι, που να γίνεται φάκα στους βλάκες γελοία,
Άν μπορείς, της ζωής σου το έργο να βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις απ’ αρχή να το χτίζεις, με φθαρμένα εργαλεία.

Άν μπορείς να μαζεύεις σε στίβες, όσα κέρδη του βίου σου αξίζεις,
και με μια ζαριά, να τα χάνεις μεμιάς μαζεμένα,
Άν μπορείς και χαμένος, και πάλι απ’ το άλφα ν’ αρχίζεις,
δίχως λέξη να πεις, για τα κέρδη σου που πήγαν χαμένα.

Άν μπορείς, ν’ αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά να δουλεύουν ακόμα για σένα,
κι’ όταν σπάσουν κι’ όταν γείρουν στο χώμα,
Άν μπορείς, κι’ έτσι ν’ αντέχεις, κι’ όταν μέσα σου στήριγμα πιά, δεν υπάρχει κανένα,
παρά μόνο η θέληση που προστάζει: «Βάστα ακόμα !».

Άν μπορείς, με τα πλήθη μιλώντας, να φυλάς την κάθε αρετή σου,
και παρέα μ’ αυστηρούς βασιλιάδες, το νου να μη χάνεις,
Άν μπορείς, κι’ όταν φίλοι κι’ εχθροί δεν μπορούν να σε βλάψουν,
εξ’ ίσου να λογαριάζεις τους πάντες, και κανέναν πιό πάνω να βάνεις.

Άν μπορείς να τρέχεις, στο κάθε λεπτό που ποτέ πιά δεν γυρίζει,
όλο το δρόμο που πρέπει να γίνει σε μιάν ώρα, με τα βάρη του εντίμου,
τότε δική σου θέ νάναι όλη η Γη , κι’ ότι κρύβει κι’ ορίζει,
και κάτι περισσότερο: ΤΟΤΕ, ΘΑΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ !

Ρ Ι Τ Σ Α Ρ Ν Τ Κ Ι Μ Π Λ Ι ΓΚ

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ


Παιδιά μου ! Θέλω να σάς πω, δυό λόγια πατρικά,
πώς της ζωής να τρέξετε, το δρόμο λογικά,
γιά να μπορέσετε κι εσείς, μιά μέρα να σκεφτείτε,
πώς τέλειωσε το έργο σας κι ώρα ν’ αναπαυτείτε.

Ποτέ μήν αδικήσετε, χήρες και ορφανά,
αλλά να στέργετε παντού, βοήθεια ταπεινά.
Ποτέ σας να μήν κλείσετε, την πόρτα σε διαβάτη,
κι ούτε στή σκέψη σας να μπεί, η ζήλεια, το γινάτι.

Αν σας κακοκαρδίσουνε, με χίλια δύο ψέματα,
χαρίστε τη συγνώμη σας κι έχει ο Θεός παινέματα.
Κι αν κατά τύχη άνθρωπος, βρεθεί να σάς πληγώσει,
παρακαλέστε το Θεό, υγεία να του δώσει.

Αν το καθένα απ’ αυτά, μέσ’ την ψυχή σας κλείσετε,
πρέπει να ξέρετε παιδιά, ότι θα ευτυχήσετε.
Γιατί ανθρώπους σάν κι εσάς, δύσκολα θε να βρίσκουνε,
κι όλοι τριγύρω θα κοιτούν, να σάς καλοκαρδίσουνε.

Το να ακολουθήσετε πιστά, αυτή τη συμβουλή μου,
παρακαλάω το Θεό, βαθιά από την ψυχή μου.
Γι’ αυτό, σιμώστε πιό κοντά και σκύψτε το κεφάλι.
Με μάρτυρά μου το Θεό, σάς δίνω την ευχή μου.


ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
1970

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑ - ΣΟΦΙΑΣ


Σείστηκε συθέμελα η Αγια-Σοφιά.
Τραντάχθηκαν οι μικροί και οι μεγάλοι θόλοι της.
Κουνήθηκαν οι κολώνες και τα κιονόκρανά της.
Άρχισε να μοιρολογά, σ’ ένα συρτό κι ατέλειωτο μοιρολόι η Εκκλησιά.
Θα με κάνουν τζαμί !!! Θα βάλουν επάνω στήν Άγια Τράπεζά μου το Κοράνι !!! Πλήθος Μουσουλμάνοι καί Αγαρηνοί, θα γονατίσουν στό πλακόστρωτό μου !!!
Ότι απέμεινε μέσα στήν Άγια-Σοφιά, άκουγε καί δέν πίστευε. Τζαμί η Άγια-Σοφιά !!!
Εκεί στό κέντρο της Εκκλησιάς, κάτω από τον μεγάλο θόλο, στάθηκε ο Αυτοκράτορας, ο Ιουστινιανός, την ημέρα των Εγκαινίων. Εκεί φώναξε περήφανος γιά το μεγάλο έργο : « Νενίκηκά σε Σολομών » . Πήρανε τη φωνή του οι εξήντα δυό κα-μπάνες, σκόρπισαν παντού την είδηση καί τον θαυμασμό, γιά τα εγκαίνια της καινούργιας Μεγάλης Εκκλησιάς.
Εκεί δίπλα, στεκόντουσαν ο Ανθέμιος και ο Ισίδωρος, οι δυό Mεγάλοι Aρχιτέκτονες, που μπόρεσαν καί έστησαν τον θαυμαστό τον τρούλο, γιά πρώτη φορά σε Εκκλησιά.
Παραδίπλα, στεκόντουσαν με σεβασμό οι Μάστορες καί οι Τεχνίτες, που στόλισαν την Άγια-Σοφιά, με τα μοναδικά στόν κόσμο ψηφιδωτά.
Όλοι, μά όλοι, έστελναν στό Θεό δοξολογίες, γιά το μεγάλο έργο, το θαυμαστό.
Πέρασαν πολλά χρόνια καί νάτος πάλι ο Αυτοκράτορας.
Ο Ηράκλειος τώρα, στό ίδιο μάρμαρο, στέκεται καί αναπέμπει δοξολογίες, γιά τη νίκη των Χριστιανών.
Μόλις που γύρισε από τον πόλεμο, που έκανε με τους Πέρσες, γιά να πάρει τον Τίμιο Σταυρό, που τον έκλεψαν από τα Ιεροσόλυμα. Ιερός ο σκοπός του πολέμου αυτού καί τον κέρδισε ο Ηράκλειος, καί ύψωσε ξανά στή θέση του , στό Ναό του Παναγίου Τάφου, τον Τίμιο Σταυρό.
Τώρα ο λαός και ο Αυτοκράτορας, μέσα στήν Άγια-Σοφιά, ψάλλουν τον νικητήριο ύμνο: « Σώσον Κύριε τον λαόν σου ,καί ευλόγησον την κληρονομίαν σου.
Νίκας τοις Βασιλεύσι, κατά Βαρβάρων δωρούμενος.....»
Άλλη μιά φορά πήραν το μήνυμα, τον παιάνα, τον θούριο καί τον σκόρπισαν παντού οι εξήντα δυό καμπάνες.
Τα χρόνια περνούν καί οι Χριστιανοί, ζούν στιγμές μεγαλείου, μέσα στήν Άγια-Σοφιά.
Νάτη η Θεοδώρα, η μητέρα του Αυτοκράτορα Μιχαήλ, να δοξολογεί το Θεό, που ο αγώνας της, επί τέλους, πήρε αίσιο τέλος, η Εικονομαχία έληξε, καί οι εικόνες, πήραν ξανά τη θέση τους, μέσα στίς Εκκλησιές του Θεού.
Νάτοι πάλι οι Χριστιανοί, να γιορτάζουν μέσα στήν Άγια-Σοφιά, την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Μιά Κυριακή, που θα την γιορτάζουμε εις τους αιώνας των αιώνων.
Στήν ίδια Εκκλησιά, στόν ίδιο τόπο, έψαλλε τα νικητήρια και ο άλλος Βυζαντινός Αυτοκράτορας, ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος. Μεγάλη μορφή κι αυτός. Σαράντα χρόνια πολέμησε, γιά να κρατήσει το Βυζάντιο καί την Ορθοδοξία, μακριά από ξενόφερτους Βαρβάρους, που καραδοκούσαν να αρπάξουν, ότι Ιερό και Όσιο έκρυβε η Βασιλεύουσα.
Σαράντα χρόνια, δέν ξάπλωσε σε κρεβάτι. Σαράντα χρόνια, δέν έβγαλε από πάνω του την πολεμική του εξάρτηση.
Νάτος τώρα, κάτω από τον θόλο της Άγια-Σοφιάς, να δοξάζει μαζί με τους Χριστιανούς, το Θεό. Εναποθέτει σ΄ Αυτόν, τίς νίκες καί τους αγώνες, που έκανε γιά σαράντα χρόνια.
Καί συνεχίζει η Μεγάλη Εκκλησιά, να βλέπει στέψεις Βασι-λέων, χειροτονίες Πατριαρχών, μέχρι που χτυπούν οι καμπάνες γιά μιά ξεχωριστή στέψη.
Μετά τη στέψη του στήν Παντάνασσα του Μυστρά, έρχεται στή Βασιλεύουσα, στήν Πόλη του Κωνσταντίνου, ο Κωνσταντί-νος ο Παλαιολόγος.
Στέκεται κι αυτός μέσα στήν Άγια-Σοφιά.
Λές να ξέρουν όλα γύρω, τρούλοι, ψηφιδωτά, εικόνες, πο-λυέλαιοι, Πατριάρχης, Ιερείς, Χριστιανοί, ότι αυτή, είναι η Τε-λευταία στέψη ;
Ότι αυτός, είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ; Μάλλον κάτι υποψιάζονται όλοι τους. Φαίνεται άλλωστε από το βλέμμα τους.
Μέ πόση στοργή, με πόση ελπίδα, με πόση αγωνία, τον αντικρύζουν όλοι !
« Τον είδες με τα μάτια σου παππού, το Βασιλιά »; Ρωτάει το μικρό εγγονάκι, τον βουρκωμένο από συγκίνηση παππού.
Ο παππούς έχει σηκωθεί πολύ νωρίς καί μαζί του πήρε καί το εγγονάκι του, γιά να το μπολιάσει με την αγάπη τη βαθιά, που τρέφει και ο ίδιος μαζί με όλο τον Ελληνισμό της Αυτοκρατορίας, γι’ αυτόν τον νέο Αυτοκράτορα.
Ξέρεις παιδί μου, λέει στό εγγονάκι του, κατάγεται από την Μεγάλη Οικογένεια των Παλαιολόγων , και όλοι τους, έκαναν ότι ήταν δυνατό, γιά να μπορέσουν να δοξάσουν το Βυζάντιο.
Καί το κατάφεραν όλοι τους. Ο κάθε ένας απ’ αυτούς, πρόσθεσε κάτι στήν αίγλη της Αυτοκρατορίας. Και τούτος, φαίνεται να είναι από καλή στόφα, καί οι καιροί είναι δύσκολοι παιδί μου. Ας τον φυλάει ο Θεός.
Καί βρέθηκε πάλι εκεί, ακίνητος, με το εγγονάκι του στήν αγκαλιά, παρακολουθώντας την τελευταία Λειτουργία.
Τη Λειτουργία, που έμεινε σύμφωνα με τους θρύλους, στή μέση : « Ήτανε μιά φορά κι έναν καιρό, μεσ’ την Εκκλησιά την Τρισυπόστατη. Ήταν το χρυσό και τ’ αργυρό, τ’ ακτινοδεμένο δισκοπότηρο...». Το δισκοπότηρο, από το οποίο μέσα στή Μεγάλη Εκκλησιά, κοινώνησε γιά τελευταία φορά, ο Αυτοκράτορας.
Ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος.
Χίλια ακτινοβόλα χρόνια ! Χρόνια γεμάτα δόξα. Γεμάτα δράση, Ύμνους καί νίκες, που πέρασαν καί έδωσαν το « παρών », μέσα στήν Εκκλησιά την Τρισυπόστατη.
Χίλια χρόνια, γεμάτα Ελληνισμό και Ορθοδοξία, δέν μπορεί να τα σβήσει κανένας κατακτητής, όσο δυνατός κι άν είναι, δέν μπορεί να θάψει μιά ζωντανή Ιστορία, από τη μιά μέρα στήν άλλη.
Τί πάς να κάνεις τώρα Βάρβαρε καί απολίτιστε Τούρκε ;
Θές να κάνεις την Άγια-Σοφιά τζαμί; Τολμάς ακόμα καί να το σκεφτείς ; Οι Χριστιανικές και Βυζαντινές μορφές, θα γί-νουν κύματα, καί θα σε πνίξουν. Γύρνα το βλέμμα σου γύρω από τη Μεγάλη Εκκλησιά του Γένους μας, καί στήσε τ’ αυτιά σου ν’ ακούσεις, τί τραγουδάνε οι Έλληνες :
« Στήν Άγια-Σοφιά αγνάντια, βλέπω τα ευζωνάκια.
Κλέφτικο χορό χορεύουν, καί τα αντίπερα αγναντεύουν.
Κι αγναντεύοντας την Πόλη, τραγουδούν καί λένε :
Πάλι θα γινούν δικά μας, να η Μεγάλη Εκκλησιά μας ».
Σκούπισε το δάκρυ σου Άγια-Σοφιά.
Ούτε ο Θεός, ούτε οι Χριστιανοί, θα αφήσουν ποτέ να γίνεις Τζαμί.


Ο
Ν Ο Σ Τ Α Λ Γ Ο Σ

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

Η Κ Ρ Α Υ Γ Η Τ Ο Υ Τ Α Φ Ο Υ


Στής Αθήνας την ένδοξη χώρα,
την Νεκρούπολη. Ποιός δέν την ξέρει;
Που κοιμούνται αιώνια τώρα
βρέφη, άνδρες, γυναίκες και γέροι.

Μυρωμένο φυσούσε τ’ αγέρι.
Κελαϊδούσαν πουλιά στόν αέρα.
Ένας πόθος ή βήμα, εκεί μ’ έχει φέρει,
του Μαγιού μιάν αξέχαστη μέρα.

Μέ παλμούς ψυχικής παραζάλης,
σ’ έναν τάφο τραβώ απ’ ευθείας,
και διαβάζω: Ο Κλεινός της Μεγάλης
Άρχων Ψάλτης, του Χριστού Εκκλησίας.

Κείτ’ ενθάδε, κι’ ακούστε τι λέγει.
Που πονεί. Και λυπάται. Και κλέγει.
Τη Σεπτή Μουσική μας κρατήστε
Φίλοι, Έλληνες Γνήσιοι άν είστε.

Απ’ εμπρός μου περνούνε Ψαλτάδες,
που στούς τάφους νεκρούς συνοδεύουν.
Μέ πληγώνουν άν ψάλλουν καντάδες.
Τη Σεμνή Μουσική μας, κηδεύουν.

Εθνική Μουσική και Θρησκεία,
Καθαρεύουσα Γλώσσα. Τα τρία,
είναι όντως Κειμήλια Θεία,
των Γνησίων Ελλήνων, Λατρεία.

Της Πατρώας Σεμνής Μουσικής μας,
υψηλά τη Σημαία κρατείστε.
Κι’ άν αυτό χρειαστεί, πολεμήστε.
Το ζητά από σάς, η Πατρίς μας.


Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Σ Ι Ω Α Ν Ν Ι Δ Η Σ