Το Άγιον Μύρον

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

Τ Ο Α Γ Ι Ο Ν Μ Υ Ρ Ο Ν

Μοναδικός λόγος της εργασίας αυτής, είναι μιά συζήτηση που είχα με κάποιον από τον χώρο δυστυχώς της Εκκλησίας, δηλαδή κατά τα άλλα Χριστιανό Ορθόδοξο, και η άγνοια που διαπίστωσα, σχετικά με το τί ακριβώς είναι το Άγιο Μύρο.
Θεώρησα λοιπόν υποχρέωσή μου, να καταγράψω μερικές γνώσεις και εμπειρίες, που έφθασαν μέχρις εμένα.
Γνώσεις που αφορούν, ένα από τα Κύρια Μυστήρια της Ορθοδόξου Λατρείας μας, γιά το οποίον ο περισσότερος κόσμος και δυστυχώς μέσα σ’ αυτόν υπάρχουν και πολλοί από τους Ιερωμένους, έχουν πλήρη άγνοια.
Η παρούσα μελέτη, βασίστηκε πάνω σε παρόμοια, του αδελφικού μου Φίλου, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Σεραφείμ Φαράσογλου, από την οποία πήρα αρκετά βασικά πράγματα, καθώς επίσης και από διάφορες άλλες πηγές και βοηθήματα ( Ευχολόγια, Τυ-πικά, Συγγράμματα κ.λ.π. ).
Έτσι λοιπόν, τελείωσε μιά εργασία, η οποία πιστεύω ότι θα ικανοποιήσει την περιέργεια και την αγάπη Σας.
Κάθε Θρησκεία είναι συνυφασμένη, με ορισμένες τελετουργικές πράξεις, οι οποίες έχουν σάν στόχο, να επιτύχουν την ένωση των πιστών με το Θείον, προκειμέ-νου να το εξευμενίσουν ή να λάβουν απ’ αυτό χάρη και δύναμη, γιά να πραγματοποιήσουν, κάθε επιθυμία τους. Οι πράξεις αυτές, ονομάζονται στήν τελετουρ-γική γλώσσα της Εκκλησίας, « Μυστήρια ».
Η λέξη ετυμολογικά, προέρχεται από το ρήμα « μύω », που σημαίνει « κλείνω τα μάτια », και συνεπώς, αποδέχομαι κάτι, χωρίς καμιά αμφιβολία ή δυσπιστία.
Τα Μυστήρια λοιπόν, επιβάλλουν την « άνευ όρων παράδοσιν » του ανθρώπου, στή δύναμη του Θείου, εκμηδενίζοντας ή περιορίζοντας σημαντικά τη λογική, της οποίας η εμβέλεια, δέν είναι απεριόριστη, και δίνοντας τόπον στήν πίστη, η οποία, όπως μας λέει ο Απόστολος Παύλος, στήν πρός Εβραίους Επιστολή
( Κεφ. 11, παρ. 1 ), είναι « ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων ».
Με τα Μυστήρια ο άνθρωπος, μπορεί να ανέβη στή σφαίρα του υπερφυσικού και υπεραισθητού, να ενεργοποιήσει ψυχικές δυνάμεις, οι οποίες βρίσκονται μέσα του, σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως είναι η ενόραση και η διαίσθηση, με τις οποίες είναι σε θέση να συλλάβει διάφορες αλήθειες, που είναι αδύνατον να συλλάβουν, τα διάφορα αισθητήρια του σώματος ή ο σωστός λόγος.
Κάθε Μυστήριο, αποτελείται από το « ορατόν », δηλαδή, τις τελετουργικές πράξεις και τα υλικά αντικείμενα, που χρησιμοποιούνται κατά την τέλεσή του, και το « αόρατον σημείον », δηλαδή, τη μυστική και με θαυμαστό τρόπο, επικοινωνία του ανθρώπου, με το Θεό.
Στήν Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, έχουμε 7 Μυστήρια : Το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Ευχαριστία ή Μετάληψη, τη Μετάνοια ή Εξομολόγη-ση, το Ευχέλαιο, το Γάμο και την Ιερωσύνη.
Το Χρίσμα, είναι το Μυστήριο που ακολουθεί, εκείνο του Βαπτίσματος.
Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο Ιερέας μετά το Βάπτισμα του Νεοφωτίστου, το οποίον έγινε στό όνομα της Αγίας Τριάδας, παίρνει ένα μπουκαλάκι, και με το υλικό που έχει μέσα, μυρώνει « χρίει » τον Νεοφώτιστο Χριστιανό, σε διάφορα μέρη του σώματός του, λέγοντας και κάτι ανάλογο, μαζί με τη φράση :
« Χρίεται ο δού-λος του Θεού ».
Γι’ αυτό το Μυστήριο της Εκκλησίας μας, ο Καθηγητής κ. Τρεμπέλας, στόν 3ο τόμο της Δογματικής του, στή σελίδα 119, μας λέει :
« Το Χρίσμα, είναι η Θεοσύστατος εκείνη τελετή, καθ’ ήν οι αρτίως εκ της κολυμβήθρας εξελθόντες και το λουτρόν της εν Χριστώ αναγεννήσεως λαβόν-τες, χριόμενοι διά καθηγιασμένου Μύ-ρου επί των μελών του σώματος αυτών, επιλέγοντες καθ’ εκάστην σταυροειδή χρίσιν του λειτουργού « Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου, Αμήν », λαμβάνουσιν εκ του επισκιάζοντος αυτούς Αγίου Πνεύματος, τα χαρίσματα Αυτού τα αναγκαία, όπως ενισχυθή και αυξήση και αχθή εις τελείωσιν η εν αυτοίς αρξαμένη νέα ζωή ».
Πιστεύω ότι όλοι μας γνωρίζουμε, ότι το υλικό αυτό, με το οποίον γίνεται το Χρίσμα στους Νεοφωτίστους, λέγεται Άγιο Μύρο. Πόσοι όμως από μας γνωρίζουμε τί είναι αυτό το Άγιο Μύ-ρο; Πόσοι από εμάς ξέρουμε την διαδικασία που χρειάζεται γιά να γίνει ; Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε από τι υλικά παρασκευάζεται ; Πόσοι από εμάς ξέρουμε τί ακολουθίες γίνονται, προκει-μένου αυτά τα υλικά να καθαγιασθούν, γιά να μπορούν οι Ιερείς μας να τα χρησιμοποιούν, πρός ευλογίαν των Νεοφωτίστων, αλλά και γιά άλλες χρήσεις που θα μιλήσουμε αργότερα ; Και τέλος, ποιός από μάς γνωρίζει, τον τόπο της παρασκευής του ;
Ίσως λίγοι. Οπωσδήποτε όμως ελάχιστοι. Και πιστέψτε με, αυτό δέν μάς τιμά καθόλου, εάν θέλουμε να λεγόμαστε καλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Αυτά λοιπόν σκέφθηκα, και αποτέλεσμα αυτής της σκέψης, η παρούσα εργασία.
Ας αρχίσουμε λοιπόν να μαθαίνουμε, εξετάζοντας όλα τα δεδομένα, που συνθέτουν αυτό το απαραίτητο στοιχείο των Αγίων Μυστηρίων της Θείας Λατρείας μας.
Το Άγιο Μύρο, είναι η μυστηριακή ύλη, που παρασκευάζεται από ελαιόλαδο και πολλές άλλες αρωματικές ουσίες, και αφού καθαγιαστεί σύμφωνα με την τάξη της Εκκλησίας, γίνεται ο Φορέας της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.
Το Άγιο Μύρο, είναι το ορατό σημείο, της μετάδοσης των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, και το χρησιμοποιούμε στό υποχρεωτικό Μυστήριο του Χρίσματος της Εκκλησίας μας, που γίνεται πάντα, αμέσως μετά από το άλλο Μυστήριο του Βαπτίσματος.
Τη χρήση του Μύρου, την συναντάμε γιά πρώτη φορά στούς Εβραίους, οι οποίοι έχριαν μ’ αυτό, την Σκηνή του Μαρτυρίου, τους Ιερείς, τους Προφήτες και τους Βασιλείς.
Ήδη στήν Παλαιά Διαθήκη και συγκεκριμένα στήν Πεντάτευχο, καθορίζεται ο τρόπος της παρασκευής, καθώς επίσης και τα είδη της σύνθεσής του.
Οι Χριστιανοί λοιπόν, μιμούμενοι ασφαλώς την Ιουδαϊκή αυτή πράξη, από πολύ νωρίς, από τους Αποστολικούς χρόνους όπως αναφέρεται στήν Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στίς Πράξεις των Αποστόλων, αντικατέστησαν την μετάδοση της Θείας Χάριτος διά της επιθέσεως των χειρών Αποστόλων, με το Άγιο Μύρο.
Κατά τους πρώτους χρόνους του Χριστιανισμού, η μετάδοση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος πρός τους βαπτιζομένους, γινόταν από τους Αγίους Απο-στόλους, δι’ « επιθέσεως των χειρών ».
« Ακούσαντες δέ οι εν Ιεροσολύμοις Απόστολοι ότι δέδεκται η Σαμάρεια τον λόγον του Θεού, απέστειλαν πρός αυτούς τον Πέτρον και Ιωάννην, οίτινες κατα-βάντες, προσηύξαντο περί αυτών, όπως λάβωσι Πνεύμα Άγιον. Ούτω γάρ ήν επ’ ουδενί αυτών επιπεπτωκός, μόνον δέ βεβαπτισμένοι υπήρχον εις το όνομα του Κυρίου Ιησού. Τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς, και ελάμβανον το Πνεύμα Άγιον » ( Πράξεις 8, 14 – 17 ).
Όταν όμως οι ανά την οικουμένη Εκκλησίες επληθύνθησαν και ο αριθμός των βαπτιζομένων αυξήθηκε σοβαρά, ώστε να είναι αδύνατη παρόμοια αποστολή σάν εκείνη της Σαμάρειας, καθιερώθηκε στήν Εκκλησία, η χρίση του Αγίου Μύρου, η οποία αντικατέστησε πλήρως την δι’ « επιθέσεως των χειρών », μετάδοση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, πρός τους βαπτιζομένους.
Ο χρόνος κατά τον οποίον συνετελέσθη η αντικατάσταση, δέν είναι γνωστός. Πάντως το πιθανότερο είναι, ότι έγινε κατά την εποχή των Αποστόλων.
Πάνω σ’ αυτό το θέμα, ο Συμεών Θεσσαλονίκης, στά συγγράμματά του « Περί Ιερών Τελετών », μάς λέει :
« Ως βαπτισθήναι αναγκαίον και τω Μύρω χρισθήναι εστίν ανάγκη. Και τούτου χάριν τοις βεβαπτισμένοις υπό Φιλίππου, ως μόνον το βάπτισμα δεξαμένοις, Πέτρος και Ιωάννης, επετίθουν τας χείρας, και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον. Ό δή, Μύρον εστίν. Η γάρ επίθεσις των χειρών, το Μύρον παρείχεν…»
Σε άλλο σημείο, μάς λέει : « Και τότε μέν επίθεσις των χειρών, νύν δέ, αντί των χειρών, αυτό εστί το ηγιασμένον και λεγόμενον Μέγα Μύρον, αγιαζόμενον ού παρά πρεσβυτέρων, αλλά παρά Πατριαρχών και Αρχιερέων, Ιεραίς ευχαίς τε και ευλογίαις την του Πέτρου και Ιωάννου πλουτούντων δύναμιν.
Ό δή και αποστελλόμενον εις τα πέρατα, δύναμιν έχει της επι-θέσεως των χειρών…. ». Και παρακάτω, συνεχίζει : « Μύρον δέ, ουκ έλαιον απλώς, αλλά το ηγιασμένον ευχαίς εν τω Θυσιαστηρίω, παρά των Αρχιερέων Χριστού, των Αποστόλων, μάλλον δέ αυτού του Χριστού πλουτούντων την δύναμιν…».
Και σε άλλο σημείο : « Και ουχ απλώς ενεργείτε, αλλ’ εν τω Θυσιαστηρίω, εν τω καιρώ της Ιερουργίας τιθέμενον, κατά την Αγίαν και Μεγάλην Πέμπτην, εν τω τέλει της Ιερουργίας, ευχαίς Ιερολογούμενον, και Σφραγίδι Θεία Σταυρού, τελεσιουργούμενον, καθ' ά και τα Θεία Μυστήρια. Και ώσπερ ουκ έσται Σώμα και Αίμα Χριστού, ο μή Ιερουργηθείς άρτος και το ποτήριον διά των ευχών του Ιερέως, ουδέ Μέγα Μύρον, το μή Ιερουργηθέν διά των Ιερωτάτων ευχών των Θειοτάτων Αρχιερέων ».
Επίσης η χρήση του Αγίου Μύρου στήν Εκκλησία, έγινε κατά μίμηση της σχετικής πράξεως, που υπάρχει στήν Παλαιά Δια-θήκη. « Και ελάλησε Κύριος πρός Μωϋσήν, λέγων : Και σύ λάβε ηδύσματα το άνθος σμύρνης εκλεκτής πεντακοσίους σίκλους και κινναμώνου ευώδους, το ήμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα και καλάμου ευώδους διακοσίους πεντήκοντα και ίρεως πεντακοσίους σίκλους του αγίου και έλαιον εξ’ ελαιών είν, και ποιήσεις αυτό έλαιον χρίσμα Άγιον, Μύρον μυρεψικόν, τέχνη μυρεψού. Έλαιον χρίσμα, άγιος έσται » ( Έξοδος 30, 22 – 25 ).
Περί του Αγίου Μύρου, μέσα στή διαδρομή των αιώνων, βρίσκουμε τίς ονομασίες « έλαιον ευχαριστίας », « έλαιον χρίσεως », « χρίσμα », « χρίσμα ευχαριστίας »,
« χρίσμα επουράνιον », « μυστικόν Μύρον», « Μύρον», « Θείον Μύρον», « Μύρον μυστικόν », « Μέγα Μύρον », « Άγιον και Μέγα Μύρον ».
Σήμερα, χρησιμοποιούμε γενικά τον όρο, « Άγιον Μύρον ».
Όπως είπαμε προηγουμένως, το Άγιο Μύρο παρασκευάζεται από ελαιόλαδο, και από 57 άλλες ουσίες, που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Έτσι ο βαπτιζόμενος, δυναμώνει και ενισχύεται από τη Θεία Χάρη, ώστε να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας, να προκόβει στήν πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, ούτως ώστε να μπορεί να ζεί, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και ν’ αυξηθεί εις άνδρα τέλειον, και εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού. Γι’ αυτό, πρός επικύρωση και επισφράγιση, όταν χρίει ο Ιερέας τον βαπτιζόμενο, λέει : « ΣΦΡΑΓΙΣ ΔΩΡΕΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ. ΑΜΗΝ . ».
Ο χριόμενος Χριστιανός, όπως μάς λέει ο Απόστολος Πέτρος στήν Α΄. Επιστολή του ( 2 – 9 ), ανήκει σε « γένος εκλεκτόν, Βασίλειον Ιεράτευμα, Έθνος Άγιον ».
Το Άγιο Μύρο, το χρησιμοποιούμε επίσης, γι’ αυτούς που προσέρχονται στήν Ορθοδοξία. Δηλαδή τους αλλόθρησκους, οι οποί-οι γίνονται σε μεγάλη ηλικία, Χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Τους πεπτωκότας, γιά την καθιέρωση των Ιερών Ναών, Αγίων Τραπεζών, και τον καθαγιασμό των Ιερών σκευών και άλλων αντικειμένων. Παλαιότερα, κατά την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εχρησίμευε και γιά τη στέψη των Ορθοδόξων Βασιλέων.
Ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, γινόταν πάντοτε από τους Επισκόπους. Αργότερα όμως, το δικαίωμα αυτό, περιορίστηκε στούς επικεφαλής των Επισημοτέρων Εκκλησιών. Στούς Πατριάρχες. Τέλος, σήμερα το δικαίωμα αυτό, το έχει ο εκάστοτε Οικουμενικός Πατριάρχης.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σουηδίας κ. Παύλος, στή διδακτορική διατριβή του « Το Άγιον Μύρον εν τη Ορθοδόξω Ανατολική Εκκλησία », γράφει σχετικά :
« Ενώ έκαστος Επίσκοπος δικαιούται, ίνα καθαγιάζει το Άγιον Μύρον, Αρχιερατικώ δικαίω, δέν δικαιούται όπως πράττει τούτο, Εκκλησιαστικώ δικαίω ».
Φαίνεται ότι τα κυριώτερα αίτια, τα οποία συνετέλεσαν στόν περιορισμό του δικαιώματος, του καθαγιάζειν το Άγιο Μύρον κατ’ αρχάς μέν, στούς Πρώτους κάθε Εκκλησιαστικής Περιφέρειας, στή συνέχεια δέ, στόν Οικουμενικό Πατριάρχη, είναι 3.
1) Η σπανιότητα των ειδών, και οι μεγάλες δυσκολίες που παρουσιάζονταν, στήν παρασκευή του Αγίου Μύρου, από τον κάθε Επίσκοπο ξεχωριστά.
2) Η ολοένα αυξάνουσα μεγαλομανία και εγωκεντρικότητα του Πρώτου ή του Προκαθημένου, κάθε ευρύτερης Εκκλησιαστικής Περιφέρειας, και
3) Η ιδιάζουσα θέση, την οποία έχει πάρει με το πέρασμα των αιώνων, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μπροστά στά Πατριαρχεία του υπόλοιπου πληρώματος της Εκκλησίας, και τίς επί μέρους Εκκλησίες των λαών εκείνων, οι οποίοι δέχτηκαν την Χριστιανική πίστη από τους Ιεραποστόλους.
Έτσι λοιπόν, το Άγιο Μύρο σήμερα, παρασκευάζεται μόνο στό Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή στό Φανάρι, και από κεί μοιράζεται σ’ ολόκληρη την οικουμένη. Στά Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και Βουλγαρίας.
Οι Εκκλησίες της Ρωσίας, Γιουγκοσλαυίας και Ρουμανίας, καθαγιάζουν μόνες τους Άγιο Μύρο.
Επίσης στίς Αυτοκέφαλες Εκκλησίες Κύπρου, Ελλάδος, και γενικά από τη Φιλανδία ως την Κορέα, τον Καναδά ως την Αφρική και από την Αυστραλία ως την Αμερική, όχι βέβαια με την έννοια της εξαρτήσεως και της υποταγής τους, αλλά σε ένδειξη σεβασμού και ενότητας των Εκκλησιών, μεταξύ της Μητρός Με-γάλης του Χριστού Εκκλησίας.
Η διαδικασία γιά τον Καθαγιασμό Αγίου Μύρου, χρειάζεται απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατόπιν προτάσεως του ιδίου του Πατριάρχη, ο οποίος αποφασίζει ή όχι να κάνει την πρόταση, ανάλογα με τα εναπομείναντα αποθέματα του Αγίου Μύρου.
Κατόπιν της Συνοδικής αποφάσεως, ειδοποιούνται όλα τα Πα-τριαρχεία και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες της Ορθοδοξίας, με ειδι-κά Πατριαρχικά Μηνύματα, εις τα οποία τονίζεται η λατρευτική χρήση του Αγίου Μύρου, πέρα από το Μυστήριο του Χρίσματος, και αποστέλλονται ειδικά βιβλιάρια, που περιέχουν σύντομον Ιστορικό της « Παρασκευής του Αγίου Μύρου, εν τω Οικουμενικώ Πα-τριαρχείω και την Ιεράν Ακολουθίαν του Καθαγιασμού ».
Επίσης προτρέπονται όπως παραστούν πρός βοήθειαν και συμπροσευχήν κατά τας τελετάς, όπως και διά την αποστολήν των αναλόγων υλικών, διά την συμπλήρωσιν του μείγματος.
Τα διάφορα Πατριαρχεία και οι Εκκλησίες, ανταποκρίνονται στήν Πατριαρχική πρόσκληση, και συμπαρίστανται αποστέλλοντας διάφορες προσφορές, γιά την κάλυψη των απαιτουμένων εξόδων, καθώς επίσης και πολύτιμες ύλες και αρώματα, γιά την επιτυχή σύνθεση του μείγματος, ενώ συμμετέχουν στίς Ιερές τελετές, με ανάλογες αντιπροσωπείες.
Οι Εκκλησίες δέ, συμβάλλουν σ’ αυτό, με την προσφορά των απαιτουμένων εξόδων, των πολύτιμων υλών και αρωμάτων και συμμετέχουν στίς Ιερές τελετές, με τις αντιπροσωπείες τους.
Τελειώνοντας τον κατά κάποιο τρόπο πρόλογο της εργασίας μου, πρέπει να σας πώ, ότι η παρασκευή του Αγίου Μύρου, τελείται κάθε 10 χρόνια. Πληροφοριακά, αναφέρω ότι στόν τελευταίο αιώνα, το Άγιον Μύρον, καθηγιάσθη 10 φορές.
Η πρώτη, ήταν το 1879 και οι επόμενες δύο, το 1903 και 1912, με Πατριάρχη τον Ιωακείμ τον Γ΄. , αυτή τη μεγάλη μορφή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που έμεινε στήν Ιστορία και ήταν και ο μοναδικός Πατριάρχης, ο οποίος αξιώθηκε να καθαγιάσει 3 φορές Άγιο Μύρο. Στίς δύο τελευταίες περιπτώσεις, είχε σάν Άρχοντα Μυρεψό, τον Φαρμακοποιό κ. Θωμάδη, ο οποίος ήτο επικεφαλής της ομάδας των Μυρεψών και στόν Καθαγιασμό του 1928, με Πατριάρχη, τον Βασίλειο τον Γ΄. .
Ο επόμενος καθαγιασμός, έγινε το 1939 από τον Πατριάρχη, Βενιαμίν τον Α΄. . Οι επόμενοι δύο καθαγιασμοί, το 1951 και 1960, έγιναν από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα τον Α΄, και Μυρεψό τον κ. Αιμιλιάδη, Φαρμακοποιό. Το 1973 και 1983, οι καθαγιασμοί έγιναν από τον Πατριάρχη Δημήτριο τον Α΄. και το 1992, από το σημερινό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο τον Α΄. και Άρχοντα Μυρεψό, τον κ. Θανάσογλου, Βιοχημικό.
Οι Ιερές τελετές, αρχίζουν με ιδιαίτερη Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και συγκινητική θρησκευτικότητα, την Κυριακή των Βα`ί`ων.
Ο Πατριάρχης, χοροστατεί στόν Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, με Συνοδική χοροστασία.
Στό τέλος της Δοξολογίας, ευλογεί τον Άρχοντα Μυρεψό και τους συνεργάτες του, οι οποίοι φοράνε σύμφωνα με το τυπικό, λευ-κούς χιτώνες, με την κάτωθι ευχή :
« Δέσποτα, Κύριε ο Θεός ημών, ο πιστός εν επαγγελία και αμε-ταμέλητος τοις χαρίσμασιν, ο καλέσας τους δούλους Σου τούτους εις το διακονήσαι τω Ιερώ έργω της παρασκευής και εψήσεως του Αγίου Μύρου. Αυτός, συνεργός αυτών γενόμενος, ενδυνάμωσον αυτούς και δός αυτοίς μετ’ επιμελείας και συνέσεως επιτελέσαι το Ιερόν έργον. Ελέει και φιλανθρωπία του Μονογενούς Σου Υιού, του Κυρίου και Θεού, και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, μεθ’ Ού, ευλογητός εί, σύν τω Παναγίω Πνεύματι, νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν ».
Αμέσως μετά, του παραδίδει το ολομέταξο Λέντιον. Στούς υπο-λοίπους, τους συνεργάτες δηλαδή του Άρχοντα Μυρεψού, προσφέ-ρει να φορέσουν ολόχρυσους μεγάλους Σταυρούς στό λαιμό, με κόκκινη και άσπρη κορδέλλα, και οι οποίοι αποκαλούνται « Σταυροί της Διακονίας », και εύχεται « όπως μετ’ επιμελείας και συνέσεως », επιτελέσουν το Ιερό τους έργον.
Ο Άρχων Μυρεψός και οι συνεργάτες του, φιλούν το χέρι του Πατριάρχη και παραμένουν καθ’ όλη τη Θεία Λειτουργία, απέναντι από τον Πατριαρχικό Θρόνο.
Εδώ, θα ήθελα να τονίσω, ότι βάσει των Ιερών Κανόνων της Θείας Λατρείας μας, το Άγιον Μύρον ή το δοχείο που το περιέχει, απαγορεύεται να εγγί-ζεται από χέρια λαϊκών, γι’ αυτό, όπως είδαμε παραπάνω, έγινε η τελετή της χειροθεσίας τους. Βέβαια αυτή μόνη η τελετή, δέν αρκεί, αλλά και ο Άρχων Μυρεψός με τους συνεργάτες του, επεξεργάζονται τίς ύλες μόνο, μέχρι την ώρα του Καθαγιασμού, οπότε όπως θα δούμε στή συνέχεια, αναλαμβάνουν Αρχιερείς.
Μετά το τέλος λοιπόν της Θείας Λειτουργίας, και με την ευλογία που πήραν από τον Πατριάρχη, τελειώνει και η ψυχική προετοιμασία των ειδικών, οι οποίοι θα ασχοληθούν με την σπουδαία υπόθεση, οπότε κατευθύνονται πρός το Κουβούκλιο, που βρίσκεται όπως μπαίνουμε στόν περίβολο του Πατριαρχικού Ναού αριστερά, και αρχίζουν την προετοιμασία με τα σχετικά υλικά, και τους λέβητες.
Έξω από το Κουβούκλιο ( το Ιερό Περίπτερο δηλαδή ), εκτίθεται γιά προσκύνημα, η Ιερή Εικόνα της Θεοτόκου « Ελπίς Απηλπισμένων », και δίπλα, τοποθετείται μανουάλιο.
Τώρα πιά, όλα είναι έτοιμα.
Οι λέβητες ( 3 τον αριθμόν ), οι οποίοι έχουν κατασκευασθεί από τους καλύτερους λεβητοποιούς του Πόντου, περιέχουν :
Ο μέν πρώτος, ο μεγαλύτερος, καθαρό ελαιόλαδο, που συμβολίζει το Θείον έλεος. « Τύπου Θείου ελέους έχει το έλαιον » διότι και κατά τον Κατακλυσμόν του Νώε, η περιστερά « εις τύπον πνεύματος », έφερε κλάδον ελαίας, όστις εδήλωνε την σωτηρίαν, μάς λέει ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης.
Ο δεύτερος κρασί, το οποίον χρησιμεύει γιά να μπορεί να βράσει το λάδι χωρίς να πάρει φωτιά, και ο τρίτος νερό, το οποίον χρησιμεύει στό βράσιμο του κρασιού, με τα μπαχαρικά, τα άνθη και τα αρώματα.
Το Πατριαρχείο γιορτάζει και φεγγοβολεί από τη Θεία Χάρη. Ακτινοβολεί και μεταδίδει σε όλο τον κόσμο, την Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας.
Παντού επικρατεί βαθειά κατάνυξη. Το άκρον άωτον της επικοινωνίας των ανθρώπων, με το Θεό.
Μέσα στόν Πατριαρχικό Ναό με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τους Συνοδικούς Αρχιερείς, τους εκπροσώπους όλων των Εκκλησιών, και μπροστά σε ένα ευλαβικό εκκλησίασμα που παρακολουθεί, τελούνται οι Προηγιασμένες , της Μεγ. Δευτέρας, Μεγ. Τρίτης και Μεγ. Τετάρτης.
Αλλά πρίν προχωρήσουμε στήν εξιστόρηση του τελετουργικού, επιτρέψτε μου να κάνω μιά περένθεση, γιά να δούμε, σύμφωνα με παλαιότερα καταγεγραμμένα στοιχεία, τί ακριβώς συνέβαινε τότε.
Στήν Πατριαρχική λοιπόν έκδοση της Εφημερίδας « Εκκλησιαστι-κή Αλήθεια » του 1904, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και κράτιστος ερευνητής της Εκκλησιαστικής μας Ιστορίας κ. Μιχ. Ι. Γεδεών, μαζί με την έκδοση τριών Τυπικών Διατάξεων, δημοσιεύει και τίς εξής χρήσιμες ειδήσεις γύρω από την Ιερή αυτή διαδικασία της Παρασκευής και του Καθαγιασμού του Αγίου Μύρου.
Ο αρχαιότερος τύπος, η διάταξη της Παρασκευής και Καθιερώσεως του Αγίου Μύρου, αναφέρεται στήν Αποστολική Παράδοση του Ιππολύτου. Νεώτερες διατάξεις γιά τον Καθαγιασμό του Αγίου Μύρου, συμπεριελήφθησαν εις το εν χρήσει πολύτιμο Μέγα Ευχολόγιον του Γκόαρ, στίς σελίδες 502 και 503, της εκδόσεως του 1730.
Παρόμοιος με αυτήν παλαιά διατάξη τύπος, ευρίσκεται σε όλα τα παλαιά Ελληνικά Ευχολόγια εκδόσεως Βενετίας, τύποις Γλυκύ και Σάρου και Θεοδοσίου, μέχρι και αυτά που εξεδόθησαν κατά την ΙΖ΄. μέχρι και την ΙΘ΄. Εκατονταετηρίδα. Ο αυτός τύπος, έμεινε από του 1545, όταν με την φροντίδα Νικολάου του Σοφιανού, εξεδόθη το δεύτερον Ευχολόγιο της Εκκλησίας, στά Ελληνικά και από Έλληνα.
Εδώ ο ερευνητής, βλέπει τα εξής :
Υπό το στοιχείον Α΄. μεταγεγραμμένον υπό Γκόαρ υπό παλαιφάτων κωδίκων χειρογράφων.
Υπό το στοιχείον Β΄. , εκδίδομεν νεωτέραν Τυπικήν Διάταξιν, εις « Εκκλησιαστικήν Αλήθειαν », τεύχος 14, έτους ΚΓ΄. , σελ. 165 – 175, προδήλως αναγομένην εις τους μετά την Άλωσιν χρόνους.
Υπό το στοιχείον Γ΄. δέ Τυπική Διάταξις, τάττεται η πρός χρήσιν των εν τοις Ανατολικοίς Πατριαρχείοις επιστατούντων εν τη κατασκευή του Αγίου Μύρου. Εν αυτοίς, εξεδόθησαν σχετικαί Ακολουθίαι, τύποις κατά τα έτη 1890, 1912 και 1960.
Εις την Γ΄. ταύτην Διάταξιν, λεπτομερώς πως αναλύουσαν τας επί κατασκευή οδηγίας, οφείλομεν επιστήσαι σύντονον την προσοχήν των περί την καθ’ ημάς Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν ασχολουμένων, κυρίως δ’ επί σημείων τινών, ά προχείρως δυνάμεθα, να υποδείξωμεν αυτοίς και παντί Ορθοδόξω, από παραδόσεως γινώσκοντί τι, τ’ απορούμενα λύσαι δυνάμενον.
Έτσι παρατηρούμε, ότι κατά τους αρχαιότερους χρόνους, ότι η « έ μ ψ η σ ι ς » του Αγίου Μύρου, διαρκούσε, πλέον των τεσσάρων ημερών. Αύτη ήρχετο από του Σαββάτου του Λαζάρου, ενώ το Τυπικόν, όπερ ήν εν χρήσει παρά τη των κάτω χρόνων Εκκλησία, διατάττει, ίνα διαρκή η έμψησις, τρείς ημέρας
( Μ. Δευτέραν, Μ. Τρίτην και Μ. Τετάρτην ).
Παρατηρήσεως άξιον, το ότι εντός δύο λεβήτων, εβράζοντο χωριστά το έλαιον και ο οίνος, ίσως κατά την πρώτην ημέραν. Επίσης σημειούται ότι εντός των λεβήτων, επί των χρόνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, « ήν κεχαραγμένον εν ταις παρειαίς σημείόν τι, εις ό έδει να προσέχωσιν οι επί τούτω τεταγμένοι υπηρέται, μή το έλαιον εν τω βρασμώ, κοχλάσαν εκχυθή ».
Επί των Βυζαντινών αιώνων, την επί του Αγίου Μύρου ( δηλαδή της τούτου κατασκευής ) επιστασίαν, φαίνεται ότι την είχε ο Μέγας Σκευοφύλαξ, « όστις ήναπτε την υποκάτω των λεβήτων ( κακάβων ) πυράν, εκτελών ό σήμερον ο Πατριάρχης έργον, μεθ’ ό, απερχομένου τούτου, βλέπομεν, κατά την Τυπικήν Διάταξιν, επιστατούντας τους Χαρτουλαρίους. Και τούτο, διότι την τεχνικήν επίστασιν και φροντίδα, είχεν ο Μα`ί`στωρ, αυτός ορίζων ΚΑΙ το ποσόν, αλλά ΚΑΙ το ποιόν των εμβαλλομένων εν τοις κακάβοις ειδών. Ο δέ Μέγας Σκευοφύλαξ, εξάρχων της Ιεράς Τελετής, αυτός ηυλόγει και την του έργου συμπλήρωσιν, τη πρωία της Αγίας και Μ. Τρίτης ».
Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Χρύσανθος ο Νοταράς, ο γράψας το Συνταγμάτιον περί των της Εκκλησίας Οφφικίων, Αρχοντικίων και Κληρικάτων, ο οποίος περισυνέλε-ξε παλαιές διατάξεις περί τούτου, « και ταύτας εική κατασπείρας εν τω βιβλίω τούτω, ουδέν εσημείωσε περί του τοιούτου προορισμού του Σκευοφύλακος, όστις είχεν, επί των Βυζαντινών χρόνων, την επιστασίαν και φροντίδα των Ιερών της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας σκευών. Ουδέν εσημείωσεν ωσαύτως περί Χαρτουλαρίων, θεωρών ότι φύλακες ήσαν και ούτοι των Ιερών της Εκκλησίας σκευών και επόπται της εν ταις τελεταίς ευταξίας. Απλώς δέ, σημειοί και ξηρώς περί του Οφφικίου του Μυροδότου, αλλά περί Μυροδότου πάσα εν Βενετία γενομένη του Μεγ. Ευχολογίου έκδοσις, τα αυτά γράφει, και τούτων πλέον ουδέν ο Χρύσανθος : Ότι ο Μυροδότης, φυλάσσων το Άγιον Μύρον, δίδει εξ’ Αυτού, όπου άν ο Αρχιερεύς, αυτόν διατάξη. Δήλον ούν επηγγέλλετο το έργον, ό σήμερον παρ’ ημίν ο Μέγας Εκκλησιάρχης.
Κυριώτατος όμως υπηρέτης, εν τη κατασκευή του Αγίου Μύρου παρά Βυζαντινοίς, ήν ο Μα`ί`στωρ. Μυρεψόν, οι μακάριοι εκείνοι χρόνοι, τέλεον ηγνόουν κατά
την « έ μ ψ η σ ι ν » του Αγίου Μύρου.
Μυρεψόν, ήκουσαν οι Πατέρες ημών, πρό δύο γενεών ονομαζόμενον, όν ουδέποτε οι Πατριάρχαι, οι κατά τους Βυζαντινούς αιώνας ακμάσαντες εχειροθέτησαν, ή ως Κληρικόν της Αγίας Σοφίας, ή ως Άρχοντα και Κληρικόν της Αυλής των Αυτοκρατόρων.
Ίσως αρχαιολόγου τινός Πατριάρχου, πολλά διορθούν θέλοντος, ήν επίνοια η τοιαύτη ονομασία, άγνωστος ΚΑΙ τω Χρυσάνθω, ΚΑΙ τω Βαλσαμώντι, ΚΑΙ τω Ζωναρά, αλλά ΚΑΙ τοις Πατράσιν αυτοίς, της Αγίας εν Τρούλλω Πενθέκτης Συνόδου. Τα εργαστήρια των Μυρεψών παρά τοις Βυζαντινοίς ημών Πατράσιν, είχον διάφορον τον προορισμόν, πάντη των του κλήρου καθηκόντων αλλότριον, δι’ ό και Λουκάς ο Αγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης ο Χρυσοβέργης, απηγόρευσε τοις Κληρικοίς, το διατηρείν και διευθύνειν εργαστήρια Μυρεψικά, καθ’ ά μαρτυρεί Θεόδωρος ο Βαλσαμών, εν ερμηνεία του ΙΣΤ΄. Κανόνος της Αγίας εν Καρθαγένη Συνόδου.
Ο αναγινώσκων τον ΞΗ΄. ( 68 ) Κανόνα της Πενθέκτης καί τινας έχων γνώσεις περί των Βυζαντινών, βλέπει ότι ουδείς Μυρεψός, είχε χώραν εν τη κατασκευή του Αγίου Μύρου.
Μα`ί`στορας σήμερον, γινώσκομεν τους αρχιδιδασκάλους, ή Σχολών επιστημών και γραμμάτων, όσαι υπό την προστασίαν της Βυζαντινής Αυλής, υπήρχον εν τη τότε, τη και νύν, πρω-τευούση του κράτους, ή τους προεξάρχοντας ομίλου τεχνιτών.
Γινώσκομεν Μα`ί`στορας Σχολών μεγάλων, κατά την ΙΑ΄. εκατονταετηρίδα. Γινώσκομεν Μα`ί`στορα μουσικών, και Μα`ί`στορα, μεταξύ των γινωσκόντων την
« έ μ ψ η σ ι ν » των φαρμάκων.
Ο Μα`ί`στωρ, εν τη του Αγίου Μύρου κατασκευή, καθώριζε τότε ποσόν και το ποιόν, ως είδομεν, των εμβαλλομένων εν τοις κακάβοις ειδών. Εκ τούτου δέ, συμπεραίνει τις, ότι ουκ ήσαν καθωρισμένα μήτε ποσόν, μήτε ποιόν ελαίων και βαλσάμων και αρωμάτων ».
Ο αρχαιότερος Κατάλογος παρασκευής του Αγίου Μύρου, ανάγεται στόν Η΄. αιώνα, και διασώζεται μέχρι σήμερα, στή βιβλιοθήκη του Βατικανού. Είναι γνωστός, σάν Ελληνικός Βερβερινός Κώδιξ, υπ’ αριθμόν 336.
Στόν κατάλογο αυτόν, εκτός του βασικού υλικού του ελαίου, μνημονεύονται και 12 αρωματικές ουσίες.
Μέχρι τον ΙΘ΄. αιώνα, συναντάμε καταλόγους συστατικών παρασκευής του Αγίου Μύρου, με διαφορετικές αναφορές στόν αριθμό των αρωματικών συστατικών.
Εν τη Βενετία τύποις εκδεδομένοις Ευχολογίοις, ο αυτός πάντοτε και διαρκώς αναγράφεται κατάλογος αρωμάτων και βαλσάμων, κατ’ ατυχίαν δέ, και αυτό το κατά το 1803 εκδοθέν εκ του Πατριαρχικού Τυπογραφείου Κωνσταντινουπόλεως Ευχολόγιον, ουδέν πλέον λέγει.
Στό Αρχειοφυλάκιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διασώζονται 2 κατάλογοι παρασκευής του Αγίου Μύρου, οι οποίοι ανάγονται στά 1856 και 1865, και σημειώνουν 57 αρωματικές ουσίες.
Το 1879, πατριαρχούντος Ιωακείμ του από Θεσσαλονίκης, συνετάχθη κατάλογος ειδών, μετ’ επιστημονικής ακριβείας, « ός και μετά ενδεκαετίαν, εξεδόθη τύποις, εκ του ημετέρου Πατριαρχικού Τυπογραφείου, τω 1890, εν μεγάλω σχήματι, αλλ’ εις αντίτυπα πεντήκοντα μόνον, εν φυλλάδι περιεχούση την όλην Ακολουθίαν της τελετής του Αγίου Μύρου ».
Αλλά μετά από αυτή τη μεγάλη παρένθεση, ας επανέλθουμε στά σημερινά γεγονότα, και ας δούμε τί γίνεται στή συνέχεια κατά τίς ίδιες τίς τελετές, όπως αυτές γίνονται σήμερα στό Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Μετά λοιπόν τη Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων της Μεγ. Δευτέρας, δύο Ιερείς, ο Μ. Αρχιμανδρίτης, ο Μ. Σύγγελος και δύο Διάκονοι, ο Δευτερεύων και ο Τριτεύων, εξέρχονται εκ του Αγίου Βήματος, οι Ιερείς φέροντες Επιτραχήλιον, οι δέ Διάκονοι, Ωράρια και κρατούντες δικηροτρίκηρα.
Προσέρχονται πρός τον Πατριάρχην και στέκονται εκατέρωθεν Αυτού. Ο δέ Μ. Εκκλησιάρχης, φέρνει στόν Πατριάρχη Επιτραχήλιον και Ωμοφόριον, ενώ ο Μ. Αρχιδιάκονος τον βοηθεί στό να ενδυθεί. Μετά απ’ αυτό, προπορευομένων των Πα-τριαρχικών Χορών και των Ιερέων, επομένου του Πατριάρχου και ακολου-θούντων των Συνοδικών Αρχιερέων, εξέρχονται πάντες εκ του Ιερού Ναού, και προσέρχονται εις το Ιερόν Κουβούκλιον, ενώ οι Χοροί των Ψαλτών, ψάλλουν τα Απολυτίκια του Ναού και της Πεντηκοστής.
Φθάνοντας, ο Πατριάρχης τελεί Αγιασμόν, επισυνάπτοντας την ευχήν : « Κύριε Ιησού Χριστέ, Μονογενές Υιέ του Ανάρχου Πα-τρός, ο ειπών διά του αχράντου Σου στόματος τό, χωρίς εμού, ού δύνασθε ποιείν ουδέν, πίστει καθαρά προσδεχόμενος εξ’ όλης ψυχής μου και εξ’ όλης καρδίας μου τα Θεία ρήματά Σου, προσπίπτω τη αμέτρω αγαθότητί Σου δεόμενος, ίνα βοηθήσης τω αναξίω δούλω Σου, πληρώσαι το Θείον έργον, ού ηρξάμεθα, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν ».
Στό τέλος, ραντίζει τα σκεύη και τα τεράστια ασημένια δο-χεία, τα οποία προορίζονται γιά την αποθήκευση του Αγίου Μύρου, και που είναι προσφορά πρός την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αγίας και Μεγάλης Ρωσίας, τους λέβητες, και όλα τα σχετικά υλικά, ψάλλοντας το τροπάριο : « Σώσον Κύριε τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου. Νίκας τοις Βασιλεύσει κα-τά βαρβάρων δωρούμενος, και τον σόν φυλάττων, διά του Σταυρού σου πολίτευμα ».
Έπειτα ευλογεί και ρίχνει στούς λέβητες, ελαιόλαδο, κρασί και όλα τα υπόλοιπα αρώματα, γιά τα οποία το Μεγάλο Ευχολόγιο και άλλες πηγές, και οπωσδήποτε με βάση την εργασία του Πατριάρχου Ιωακείμ, το 1879, καθορίζουν ως εξής :
Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΥΡΟΥ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΕ ΑΛΛΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.
Το Άγιο Μύρο, με όλον αυτό τον πλούτο των αρωμάτων του, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της Ορθοδοξίας.
Ας επανέλθουμε όμως στήν διαδικασία. Στή συνέχεια ο Πατριάρχης, μέ αναμμένη λαμπάδα στά χέρια, ανάβει τους λέβητες, με ξερά κλαδιά και παλιές Εικόνες. Έτσι αρχίζει το ψήσιμο. Η έψεσις όπως λέγεται στήν Πατριαρχική γλώσσα. Εν τω μεταξύ, οι Χοροί των Ψαλτών πλήρεις, με επικεφαλείς τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη στόν Δεξιό Χορό, και τον Άρχοντα Λαμπαδάριο στόν Αριστερό Χορό , ψάλλουν διάφορα τροπάρια με περιεχόμενο, σάν κι’ αυτό :
« Σήμερον αρχόμενοι Κύριε, το Ιερόν Μύρον επιτελείν, μετ’ ευλαβείας και πίστεως, Σέ την ακένωτον του Αγιασμού Πηγήν επικαλούμεθα. Αξίωσον τούτον τη Θεία Σου Χάριτι, ως Φιλάνθρωπος » , κ . λ . π.
Ταυτόχρονα ο Πατριάρχης, διαβάζει διάφορες περικοπές α- πό το Ιερό Ευαγγέλιο, και ακολουθούν οι λοιποί Αρχιερείς, με την ανάγνωση περικοπών της Καινής Διαθήκης, όπως επίσης και οι υπόλοιποι Ιερωμένοι Αντιπρόσωποι, των διαφόρων Εκκλησιών, πάντοτε κατά τα πρεσβεία της Ιερωσύνης.
Αυτό, διαρκεί ολόκληρη τη Μεγ. Δευτέρα, τη Μεγ. Τρίτη και τη Μεγ. Τετάρτη. Τη Μεγ. Τρίτη, μετά τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων, ο Πατριάρχης, επικεφαλής oλόκληρης της πομπής, προσέρχεται πάλι στό Ιερό Κουβούκλιο, όπου ψάλλεται ο Μικρός Παρακλητικός Κανόνας της Θεοτόκου, και μνημονεύονται τα ονόματα όλων αυτών, οι οποίοι προσέφεραν γιά την παρασκευή του Αγίου Μύρου, σε είδος, σε χρήμα ή σε εργασία.
Μετά την απόλυση, ο Πατριάρχης αδειάζει στούς λέβητες το υπόλοιπο του λαδιού, του κρασιού και των υπολοίπων αρωματικών ουσιών.
Στήν Τυπική Διάταξη της Ιεράς Ακολουθίας του Αγίου Μύρου του έτους 1856, και η οποία περιλαμβάνεται στή διδακτορική διατριβή, του Σεβασμιω-τάτου Μητροπολίτου Σουηδίας κ. Παύλου, με τίτλο : « Το Άγιον Μύρον εν τη Ορθοδόξω Ανατολική Εκκλησία » , διαβάζουμε τα εξής :
« Τη δε Μεγάλη Τετάρτη, φθασάσης της εψήσεως του ελαίου πρός το τέλος, παραγίνεται αύθις ο Πατριάρχης ευλογήσας τα αρώματα, ροδέλαιον και μόσχον, εμβάλλει αυ- τά εις το έλαιον. Μετά δε ταύτα, δοθείσης της ειδήσεως παρά του Άρχοντος Μυρεψού, τη αυτή Τετάρτη, ότι εψήθη εντελώς σύν Θεώ το Μύρον, παραγίνεται ο Άρχων Πρωτοψάλτης επικεφαλής των Μουσικών Χορών, και επί παρουσία του Πατριάρχου, εξέρχονται του Ναού και ψάλλοντος τα Τροπάρια : « Ευλογητός εί, Χριστέ ο Θεός ημών », « Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε » και « Την εν πρεσβείαις α-κοίμητον Θεοτόκον », έρχονται και ίστανται πλησίον των λεβήτων, όπου ο Πατριάρχης, διαβάζει την εξής ευχή, μετά πάσης ευλαβίας και κατανύξεως :
« Θεέ προαιώνιε, Πάτερ, Παντοκράτορ, Υιέ Μονογενές, α- παύγασμα του Πατρός, και Πνεύμα συνα`ί`διον, εκ Πατρός εκπορευόμενον. Άναρχε Τριάς, Μονάς Τρισυπόστατε, και Αδιαίρετε Φύσις, η τα πάντα τέλεια ποιούσα καί καταρτίζουσα. Σέ προσκυνούμεν και Σοί ευχαριστούμεν, ότι κατηξίωσας ημάς διά της επουρανίου Σου Χάριτος, παρασκευάσαι το Μύρον τούτο, προς δόξαν του Αγίου Σου Ονόματος και των πιστών Σου καύχημα ».
Εδώ τελειώνει η παρασκευή του Μύρου. Η ανάγνωση όμως των Ευαγγελίων και των Αποστολικών Πράξεων, μέσα στό Ιερό Κουβούκλιο, συνεχίζεται αδιάκοπα, μέχρι την ώρα του Αγίου Ευχελαίου. Στή συνέχεια, το αρωματισμένο Μύρο, αφού πρώτα φιλτραρισθεί με προσοχή και επιμέλεια, αδειάζεται στά κατάλληλα ασημένια δοχεία, τα οποία μεταφέρονται στό Πατριαρχικό Παρεκκλήσι.
Τα υπολείμματα του Μύρου, χρησιμοποιούνται πρός ευλογίαν των παρευρισκομένων πιστών, καθώς επίσης και γιά την παρασκευή θυμιάματος, και ένα μικρό μέρος, κρατείται γιά θεραπευτικούς λόγους, και ονομάζεται « Νάρδον ».
Την άλλη μέρα, δηλαδή την Αγία και Μεγάλη Πέμπτη, γίνεται ο καθαγιασμός του Αγίου Μύρου, ως εξής :
Ύστερα από τον Όρθρο που τελείται στό Πατριαρχικό Παρεκκλήσι του Αποστόλου Ανδρέα, αρχίζει η τελετή της ενδύσεως του Πατριάρχου μέσα στό Παρεκκλήσι, ενώ οι Άγιοι Αρχιερείς, ενδύονται στήν ειδική Πατριαρχική αίθουσα, ενώ οι Πατριαρχικοί Χοροί, σε πλήρη απαρτία, ψάλλουν το : « Άνωθεν οι Προφήται ».
Όταν το ντύσιμο του Πατριάρχου και των υπολοίπων Αγίων Αρχιερέων τελειώνει, γίνεται η κάθοδος της πομπής πρός τον Πατριαρχικό Ναό, εν είδει λιτανείας.
Προπορεύεται ο Τίμιος Σταυρός, τα Εξαπτέρυγα και έπονται οι Πατριαρχικοί Κλητήρες. Ακολουθούν οι Πατριαρχικοί Χοροί, ψάλλοντας τροπάρια της Πεντηκοστής,
« Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον », « Εν τοις Προφήταις ανήγγειλας ημίν », « Εν ταις αυλαίς σου υμνήσω Σε » και το « Εν ταις αυλαίς σου Κύριε ».
Πίσω έρχεται ο Μέγας Πριμηκήριος με το Διβάμβουλο.
Έπονται 2 Διάκονοι με τα Διακονικά Εξαπτέρυγα. Ακολουθούν 24 Αρχιμανδρίτες και Ιερομόναχοι, που κρατούν ανά 2, τα 12 μεγάλα ασημένια δοχεία, μέσα στά οποία θα τοποθετηθεί όλη η ποσότητα του Αγίου Μύρου.
Μετά οι Αρχιδιάκονοι των Ιερών Μητροπόλεων Χαλκηδόνος, Δέρκων και Πριγκηποννήσων, με τα θυμιατήρια και τα δικηροτρίκηρά τους.
Ακολουθούν οι Συνοδικοί Αρχιερείς, δύο - δύο, κρατώντας τα μικρά ασημένια δοχεία, από τα οποία θα πάρουν Άγιο Μύρο, οι Εκκλησίες οι οποίες προσέφεραν υλικά, διά την παρασκευή του.
Ο Πρώτος τη τάξει Μητροπολίτης, με το αλάβαστρο προηγιασμένου Μύρου και ο Δεύτερος τη τάξει Μητροπολίτης, με το αλάβαστρο του μή αγιασμένου Μύρου.
Στό τέλος, η κορωνίδα της πομπής. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος κρατεί μικρή μυροθήκη, εις την οποία θα διαφυλάξει μικρή ποσότητα Αγίου Μύρου, το οποίον θα χρησιμοποιηθεί σάν μαγιά, γιά την επομένη χρονιά. Είναι περιστοιχισμένος από τους 4 Διακόνους και τον Μέγα Πρωτοσύγγελο, με τον Αρχιγραμματέα να ακολουθεί με τα ράσα.
Μεγαλειώδης πραγματικά και φαντασμαγορική στό έπακρο αυτή η πομπή. Θαμπώνει τα μάτια των παρευρισκομένων σάν ένα Θείο Όραμα. Σαν μιά Ουράνια χάρη, που κατευθύνεται στόν Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου , του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Όση ώρα διαρκεί η πομπή, ηχούν ρυθμικά οι καμπάνες.
Είναι μιά μελωδία, που χα`ι`δεύει τ’ αυτιά και μαζί με την γνήσια Βυζαντινή ψαλμωδία, η οποία ψάλλεται στόν τόπο που γεννήθηκε, μετουσιώνει τίς ψυχές.
Είναι ο τόπος που από τα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γέννησε Τιτάνες της Εκκλησιαστικής μας Μουσικής. Εδώ διέπρεψαν καλλίφωνοι εκτελεσταί του Αναλογίου, οι οποίοι με την απαράμιλλη τέχνη τους, συνετέλεσαν ώστε να εδραιωθεί ο Χριστιανισμός, στίς καρδιές των ανθρώπων. Είναι οι Βυζαντινοί Πρωτοψάλτες και Μουσουργοί, που γέμιζαν από ανέκαθεν τα Αναλόγια, πρώτα της Αγίας Σοφίας, και έπειτα του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου, και οι οποίοι εσχημάτιζαν και εξακολουθούν να σχηματίζουν τους Πατριαρχικούς Χορούς, ως εξής:
Δεξιός Χορός :
Άρχων Πρωτοψάλτης , Άρχων Δομέστικος Α΄. ,
Κανονάρχης Α΄. , Ισοκράτες και λοιποί βοηθοί.
Αριστερός Χορός :
Άρχων Λαμπαδάριος, Άρχων Δομέστικος Β΄. ,
Κανονάρχης Β΄. , Ισοκράτες και λοιποί βοηθοί.
Εν τω μεταξύ η πομπή, κατανυκτική και επιβλητική ταυτόχρονα, προχωρεί και φθάνει στόν Ναό, όπου οι Ιερείς, τοποθετούν τα μεγάλα ασημένια δοχεία, μπροστά στό Εικονοστάσι, ενώ οι Αρχιερείς με τον Πατριάρχη, μπαίνουν στό Άγιο Βήμα και τοποθετούν και αυτοί με την σειρά τους τα μικρά δοχεία, πίσω από την Αγία Τράπεζα, πάνω σε ειδικό τραπέζι.
Τα 2 αλάβαστρα με το Προηγιασμένο και μή Μύρο, τοποθετούνται επάνω στήν Αγία Πρόθεση.
Ο Πατριάρχης ευλογεί το λαό, ενώ οι Χοροί, ψάλλουν το « Εις πολλά έτη Δέσποτα » και ανεβαίνει στόν Πατριαρχικό Θρόνο. Στή συνέχεια, οι υπόλοιποι Αρχιερείς, συγκεντρωμένοι ήδη στό κέντρο του Ναού, λαμβάνουν την ευλογία του Πατριάρχη από το κέντρο του Σωλέα, κάνοντας σχήμα ανά 2 και κατά τα πρεσβεία της Ιερωσύνης, και παίρνουν και αυτοί τίς θέσεις τους, οπότε αρχίζει η Θεία Λειτουργία.
Την ώρα που ψάλλεται το Χερουβικό « Του Δείπνου Σου του Μυστικού », και συγκεκριμένα κατά την ώρα της Μεγάλης Εισόδου, οι Ιερείς παίρνουν τα δοχεία από το Εικονοστάσι.
Ο Μέγας Αρχιμανδρίτης, κρατάει το αλάβαστρο του Προηγιασμένου Μύρου, και ο Μέγας Σύγγελος, το αλάβαστρο του μή Αγιασμένου Μύρου.
Μπροστά στήν Ωραία Πύλη, ο Πατριάρχης αφού πρώτα προσκυνά το αλάβαστρο του Προηγιασμένου Μύρου, το παίρνει στά χέρια του, και το τοποθετεί δεξιά του Αγίου Πο- τηρίου, πάνω στήν Αγία Τράπεζα.
Στή συνέχεια, γίνεται η υποδοχή των Τιμίων Δώρων.
Όταν εισέλθουν όλοι μέσα στό Άγιο Βήμα, οι Ιερείς τοποθετούν τα δοχεία, γύρω - γύρω στήν Αγία Τράπεζα.
Πρός το τέλος της Θείας Λειτουργίας, και μετά την εκ- φώνηση : « Και έσται τα ελέει του Μεγάλου Θεού και Σω- τήρος ημών Ιησού Χριστού, μετά πάντων ημών » , ο Μέγας Αρχιδιάκονος, εκφωνεί : « Πρόσχωμεν ».
Τότε, όλος ο κόσμος. Κλήρος και λαός, πέφτει στά γόνατα, ενώ ο Πατριάρχης ανερχόμενος την κρηπίδα της Αγίας Τραπέζης, αποκαλύπτει το πλήρες Μύρου που μόλις αγιάσθηκε αλάβαστρον, ευλογεί και λέει : « Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν ».
Μετά, αποκαλύπτει και ευλογεί ομοίως και τα υπόλοιπα δοχεία ενώ οι Αρχιερείς, ψάλλουν Τροπάρια της Πεντηκοστής.
Κατόπιν ο Μ. Αρχιδιάκονος, λέει : « Πρόσχωμεν ».
Ο Πατριάρχης σφραγίζει άλλη μιά φορά τα δοχεία όπως και πρίν. Μετά ο Δευτερεύων με μεγάλη φωνή, απαγγέλει τον στίχο : « Ιδού δή τί καλόν ή τί τερπνόν, αλλ’ ή το κατικείν αδελφούς επί το αυτό ». Ο Πατριάρχης, δυνατά : « Η χάρις του Ανάρχου Πατρός, είη καθαγιάζουσα τόδε το Άγιον Μύρον ».
Κατόπιν ο Τριτεύων τον στίχο : « Ως μύρον επί κεφαλής, το καταβαίνων επί πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών ».
Ο Πατριάρχης, δυνατά : « Η χάρις του Υιού και Λόγου του Θεού, είη μετά Σού, Μύρον Άγιον ». Ο Δευτερεύων αμέσως : « Το καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού, ως δρόσος Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη Σιών ». Ο Πατριάρχης, επαναλαμβάνει την προηγούμενη ευχή, και ο Δευτερεύων « Πρόσχωμεν », και ο Τριτεύων « Του Κυρίου δεηθώμεν ».
Ο Πατριάρχης γονατιστός, καθαγιάζει το Άγιο Μύρο, με την εξής ευχή :
« Κύριε του ελέους και Πατήρ των Φώτων, παρ’ ού πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον δίδοται, παράσχου ημίν τοις αναξίοις χάριν, εις την διακονίαν του Μεγάλου τούτου και Ζωοποιού Μυστηρίου, ως δέδωκας Μωϋσεί τω πιστώ Σου θεράποντι και τω δούλω Σου Σαμουήλ και τοις Αγίοις Σου Αποστόλοις, και κατάπεμψον το Πανάγιόν Σου Πνεύμα, επί τούτο το Μύρον. Ποίησον αυτό, χρίσμα Βασιλικόν, χρίσμα πνευματικόν, ζωής φυλακτήριον, αγιαστικόν ψυχών τε και σωμάτων, έλαιον αγαλλιάσεως, το προοδεύσαν μέν εν Νόμω, εκλάμψαν δέ, εν Καινή Διαθήκη, εν ώ έχρισαν Ιερείς τε και Αρχιερείς,
Προφήτας, και πάντας τους διά λουτρού παλιγγενεσίας υπ’ αυτών, και των καθεξής Επισκόπων και Πρεσβυτέρων, αναγεννηθέντας έως της σήμερον.
Ναί, Δέσποτα, Θεέ Παντοκράτορ, ανάδειξον αυτό, τη επιφοιτήσει του Αγίου και Προσκυνητού Σου Πνεύματος, ένδυμα αφθαρσίας και σφραγίδα τελειοποιόν, εντυπούσαν τοις το Θείον Σου λουτρόν δεχομένοις, την Θείαν Σου ονομασίαν, και του Μονογενούς Σου Υιού, και του Αγίου Πνεύματος, εις το είναι αυτούς,
ενώπιόν Σου γνωστούς, οικείους και πολίτας, δούλους Σούς και παιδίσκας, ηγιασμένους ψυχή και σώματι, απηλλαγμένους πάσης κακίας και πάσης αμαρτίας λελυ-τρωμένους, τη περιβολή του ενδύματος της αχράντου Σου δόξης επιγινώσκεσθαι, διά της Αγίας ταύτης σημειώσεως, υπό των Αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων και υπό πάσης επουρανίου Δυνάμεως, και φοβερούς πάσιν υπάρχειν τοις πονηροίς και ακαθάρτοις Δαίμοσιν, ίνα ώσι Λαός Περιούσιος, Βασίλειον Ιεράτευμα, Έθνος Άγιον, εσφραγισμένοι διά του Αχράντου Σου Μυστηρίου τούτου, και τον Χριστόν Σου, εν ταις καρδίαις αυτών φέρωσιν, εις κατοικητήριον Σού του Θεού και Πατρός εν Αγίω Πνεύματι. Ότι Άγιος εί ο Θεός ημών, και εν Αγίοις επαναπαύη, και Σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί, και τω Υιώ, και τω Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν ».
Μετά ο Πρώτος τη τάξει Αρχιερεύς, εκφωνεί το : « Ειρήνη πάσι » , και ο Μέγας Αρχιδιάκονος : « Τας κεφαλάς ημών τω Κυρίω κλίνωμεν ». Και ενώ όλος ο κόσμος είναι γονατιστός, ο Πατριάρχης λέει την ευχή :
« Σοί τω Θεώ των όλων και Βασιλεί, τον αυχένα της καρδίας, ευχαριστουντες εκκλίναμεν, ανθ’ ών, αναξίους όντας, ημάς διακόνους γενέσθαι των Θείων Σου τούτων κατηξίωσας Μυστηρίων, και τον έλεον κηρύττομεν, όν εφ’ ημάς πλουσίως εξέχεας, δέξασθαι τον αγιασμόν παρά Σού, ως Μύρον επί κεφαλής ικετεύομεν, διότι Μύρον εκκενωθέν, όνομα τω Μονογενεί Σου Υιώ, Χριστώ τω Θεώ ημών, εν’ ώ σύμπας ο κόσμος ευωδιάζεται , όσος ορατός , και όσος αόρατος. Σύ γαρ προσκυνητός υπάρχεις και δεδοξασμένος, και Σοί την δόξαν και προσκύνησιν αναπέμπομεν, τω Πατρί , και τω Υιώ , και τω Αγίω Πνεύματι, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν » . Τελειώνοντας ο Πατριάρχης, ευλογεί πρώτα το αλάβαστρο του μή Αγιασμένου Μύρου, και έπειτα, όλα τα δοχεία, λέγοντας στό καθένα 3 φορές : « Εις το Όνομα του Πατρός, και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος ».
Εν τω μεταξύ, ενώ μέσα στό Άγιο Βήμα, διαδραματίζονται όλα τα ανωτέρω, οι Χοροί των Ψαλτών, ψάλλουν τα εξής τροπάρια :
« Πάτερ, Παντοκράτορ, αγαθέ, νεύσον ουρανόθεν την χάριν, του αενάου φωτός, και αγίασον δέομαι το έλαιον τούτο, μύρον ενδεικνύμενον, μεστόν χαρίτων πολλών, του Αγίου Σου Πνεύματος, παράσχου δέ πάσι, δι’ αυτού την άφεσιν και ιλασμόν ψυχικόν, ίνα και ημείς εμβλυσθέντες, των Σων ακενώτων χαρίτων, μεγαλύνομέν Σε, Πολυέλεε » .
« Νεύσον ώ Υιέ Μονογενές, την ακήρατον χάριν της Σης ελλάμψεως, επί γης και χαρίτωσον το μύρον το Θείον, ίνα αγιάζονται δι’ αυτού άπαντες και γεννήσηται ίαμα ψυχών και σωμάτων, απελαύνον δαίμονας και πάσαν βλάβην αυτών, οι δε δι’ αυτού ποτισθέντες, άξιοι γεννήσονται πάντες υιοθετηθήναι Θεία χάριτι ».
« Πνεύμα το Πανάγιον Θεού, άναρχε, αόρατε φύσις και των χαρίτων πηγή, Σού δεόμεθα άπαντες, κατάπεμψον ήδη επί το προκείμενον την Θείαν χάριν Σου και ευλόγησον άνωθεν το μύρον το Θείον, έμπλεον ποιούν αυτό των Σών δυνάμεων. Ίνα δι’ αυτού αρρυσθέντες , ίασιν ψυχών και σωμάτων υιοθετηθώμεν τη Σή χάριτι » .
« Άναρχε, Α`ί`διε Τριάς, Πάτερ, Παντοκράτορ και Λόγε και Πνεύμα Άγιον , νεύσον ταις δεήσεσι Σών ικετών αγαθέ και κατάπεμψον άνωθεν την Θείαν Σου χάριν επί το προκείμενον μύρον αυγάζον αυτό. Ίνα οι χριόμενοι πάντες γένονται δοχεία των Θείων και επουρανίων απολαύσεων ».
Εν τω μεταξύ ο Πατριάρχης, έχει τελειώσει με την ευλογία όλων των δοχείων, ευλογεί το λαό με το τρικέρι από την Ωραία Πύλη, και συνεχίζεται η Θεία Λειτουργία.
Μετά την οπισθάμβωνο ευχή και το « Είη το όνομα Κυρίου », με την ίδια τάξη της καθόδου από το Πατριαρχικό Παρεκκλήσι, μεταφέρεται το καθαγιασμένο Μύρο, από τον Πατριαρχικό Ναό, στό Μυροφυλάκειο, όπου τοποθετούνται τα αλάβαστρα και τα δοχεία που περιέχουν πλέον το καθαγιασμένο Μύρο.
Το Μυροφυλάκειο, είναι ένα πετρόχτιστο δωμάτιο, το οποίο ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. , αυτή η μεγάλη μορφή των Οικουμενικών Πατριαρχών , μέσα στήν αγάπη της φιλοκαλίας και καθαριότητος που γέμιζε την ψυχή του, ανακαίνησε, διορθώνοντας τους τοίχους, ανοίγοντας παράθυρα γιά ν’ αερίζεται και να φωτίζεται, το έστρωσε με διαλαχτά μάρμαρα, και το έκανε ικανό να φιλοξενεί το Ιερότατο αυτό υλικό της Εκκλησίας.
Ταυτόχρονα οι Πατριαρχικοί Χοροί, ψάλλουν τον 44ο Ψαλμό : « Εξηρεύξατο η καρδία μου, λόγον αγαθόν », σε ήχο Πλάγιο του Α΄. « Δόξα Σοί Χριστέ ο Θεός ημών δόξα Σοί.
Ο εν είδη πυρίνων γλωσσών καταπέμψας το Πανάγιόν Σου Πνεύμα ».
Είναι η στιγμή κατά την οποίαν, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κάνει την απόλυση, και η όλη τελετή τελειώνει με τον Πολυχρονισμό του :
« Πολυχρόνιον ποιήσαι Κύριος ο Θεός, τον Παναγιώτατον, και Σεβασμιώτατον ημών Αυθέντην και Δεσπότην. Τον Οικουμενικόν Πατριάρχην Κύριον Κύριον Βαρθολομαίον. Κύριε φύλαττε αυτόν, εις πολλά έτη, εις πολλά έτη, εις πολλά έτη ».
Εδώ, από το μελαγχολικό υγρό Φανάρι, ξεκινούσε άλλοτε το Άγιο Μύρο , που έδινε το Χρίσμα της Εξουσίας στούς Αυτοκράτορες και τους Ορθόδοξους Βασιλιάδες της Οικουμένης.
Από αυτό το παλαιό, ταπεινωμένο Φανάρι, την Έδρα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, που βρίσκεται στήν πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορί-ας, 900 χρόνια πρίν παρουσιαστεί ακόμα στή σκηνή της Ιστορίας το Τουρκικό Κράτος, ξεκινά ακόμα το Μύρο που μας μεταμορφώνει σε Χριστιανούς.
Από αυτό το κέντρο της Ορθοδοξίας, τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, εκπορεύεται η πνευματική, και κατά κάποιο τρόπο, η κατά Χριστόν ζωή, 350.000.000 ανθρώπων. Των Ορθοδόξων Χριστιανών όλης της οικουμένης.
Με δάκρυα στήν ψυχή, σημειώνουμε πως τούτο το κυνηγημένο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αναγνωρίστηκε από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό , με ψήφισμα τον Νοέμβριο του 530, που έγινε αργότερα νόμος του Βυζαντινού Κράτους , και το οποίον έλεγε :
« Ως η Αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία της Ευδαίμονος Κωνσταντινουπόλεως, ως ημετέρα και πάντων Μήτηρ, ήτις Κεφάλαιον εστί απασών των άλλων Εκκλησιών ».
Φώς Ιερό το Άγιο Μύρο, που ευωδιάζει.
Φώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που ακτινοβολεί σάν ήλιος αβασίλευτος, σ’ όλη την οικουμένη.
Φώς το Φανάρι, που διακρίθηκε στήν Ιστορία, σε όλες τίς πλευρές του πολιτισμού. Την μόρφωση, το ήθος, την Χριστιανική συνείδηση, την Πατριαρχική Παράδοση, τίς πατροπαράδοτες αρχές του Ελληνικού Γένους.
Και εμείς; Τί είμαστε; Τί μας μένει;
Λίγο Μύρο. Άγιο Μύρο. Πανέμορφο. Ιερώτατο. Είναι αυτό που κλείνει ο καθένας μας, μέσα στήν ψυχή του.
Είναι το Άγιο Μύρο, που πήραμε όλοι μας στή Βάπτισή μας. Αυτό το Άγιο Μύρο, το οποίο φέρουμε όλοι μας, σάν εγγύηση γιά την κάθαρση και σωτηρία της ψυχής μας.


ΕΚ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ
ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ

[Ιωαννίδης Δημήτριος]

ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΜΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙ8ΟΥ ΜΥΡΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ :

1) Έλαιον καθαρόν οκάδες 700
2) Οίνος στίφων μέλας - . - 200
3) Ανθόνερον αρίστης ποιότητος λίτρα 32
4) Ροδόσταμον αρίστης ποιότητος - . - 40
5) Μαστίχη καθαρά - . - 20
6) Μετζουβί ή κόμμι ευώδες ( ασιλμπέντ παδεμί όπως λέγεται στήν Τουρκική γλώσσα ) - . - 20
7) Άμωμον ( γενί παχάρ ) - . - 6
8) Ξυλαλόη μαβέρτη ή μαβερτί ( όδ – αγατζί ) - . - 4
9) Πέπερι μακρόν ( δαρί φιλφίλ ) - . - 4,1/2
10) Κάρυα αρωματικά ( τζεβίτ πεβά ή χηντιστάν ) - . - 6
11) Φύλλος Ινδικός ( σαδέτζ χηντί ή χήντ γιαπραγί ) - . - 1,1/2
12) Ξυλοκασία ήτοι αγγέλικα Βοεμίας ( σελιχί καπουγιού ή αντζελίκ κιοκιού ή μελέκ κιοκιού ) λίτρα 4
13) Στύραξ υγρά ( μεχαϊ σαϊλέ ή καρά κισενλούκ γιαγί - . - 4
14) Σμύρνα καθαρά ( μουρού σαφί ) - . - 12
15) Πέπερις ( καρά μπιμπέρ, ή φουλφούλι ασβέστι ) - . - 10
16) Εχινάνθη ( ιτχίρι μεκαϊ ή κιαπέ σαμανί ) - . - 4
17) Ξυλοβάλσαμον ( ουδ – παλασάν ) - . - 1,1/2
18) Άκορος ή κάλαμος ευώδης ( αζάκ εγιρί ή βέρτζ ) - . - 6
19) Ίρις Φλωρεντινή ( ιρισά ή μενεξέ κιοκιού ) - . - 12
20) Βάκχαρις ή αντ’ αυτής εμπερατόρια ( σαφρέντ παχαρί ή κράτ κιοκιού ) λίτρα 6
21) Αριστολοχία βέρα ( τζεραβέντι ταβίλ ) - . - 1,1/2
22) Καρποβάλσαμον ή κουβέβι ( χάμπουλ παλασάν ή κεπαπέ ) - . - 4
23) Κύπερις ( τοπαλάκ κιοκιού ή σάδ ) - . - 6
24) Μυρισινόκοκκα ( μερσίν τοχουμού ) - . - 2
25) Νάρδος Κελτική ( σουμπούλι φρεγκί ή σουμπούλι ρουμί ) - . - 4
26) Κασσία μέλαινα ή αντ’ αυτής, κασκαρίλια όπερ εστί φλοιός αμπάρεως ( καρεμφίλ καπουγιού ή άμπερκα πουγιού ) λίτρα 4
27) Βάλανος μυριψική ( χάμπουλ μπάν ) - . - 1,1/2
28) Καρδάμωμον μικρόν ( κακουλέγι σαγήρ ) - . - 6
29) Καρυόφυλλα ( καρεμφίλ ) - . - 12
30) Κινάμωμον ή κανέλλα - . - 12
31) Άσσαρον βέρον ( εσαρούν ) - . - 6
32) Μάκερος Ολλάνδας ( μπεσπάσεγι χηντί ) - . - 4
33) Τερέβινθος Βενετική ( τιρεμεντίνη βενεδίκ ) - . - 14
34) Ρετσίνη λευκή καθαρά ( τσάμ σακίζ αμπιάζ ) - . - 28
35) Μυροβάλανον καθαρόν ( χελιλέγι χηντί ) - . - 4
36) Σάμψυχος ή ματζουράνα ( μερτζαντζού ) - . - 4
37) Λάδανος καθαρά ( λαδένι κιριντί ) - . - 20
38) Στάχυς νάρδου Ινδικού ( σουμπούλι χηντί ) - . - 4
39) Λίβανος λευκός ( κισινλούκ εμπιάζ ) - . - 12
40) Ζιγγίβερις λευκή - . - 12
41) Ζαρνάβας ( ζουρουμπάτ ) - . - 5
42) Τύλλις ( χαμπαλέ τοπόϊ τοχουμού ) - . - 4
43) Ελένιον ( ατζί κιοκιού ) - . - 4
Αυτά τα 43 υλικά, μπαίνουν μέσα στούς λέβητες και ψήνονται. Υπάρχουν όμως και άλλα 14, τα οποία ανακατεύονται μετά την έψηση. Αυτά, είναι τα εξής :
44) Έλαιον κινναμώμου σεϊλάνικον ( ταρτζίν γιαγί ) λίτρα 1,1/2
45) Έλαιον καρυοφύλλων - . - 1,1/2
46) Μοσχοκαρυέλαιον Ολλάνδας πηκτόν ( χηντιστάν τζεβισί γιαγί ) - . - 3
47) Βάλσαμον Μέκκας ήτοι βαλσαμέλαιον (κιαμπέ πελεσανί ή πελεσέγκ γιαγί ) λίτρα 14
48) Ροδέλαιον ή έλαιον τριανταφύλλου ( γκιούλ αγατζί γιαγί ) δράμια 200
49) Έλαιον μάκερις ( πεσπασέϊ χηντί γιαγί ) - . - 20
50) Έλαιον κύτρου - . - 70
51) Έλαιον καρποβαλσάμου - . - 35
52) Έλαιον σαμψύχου - . - 35
53) Έλαιον δάφνης - . - 70
54) Έλαιον δενδρολιβάνου - . - 35
55) Έλαιον νάρδου ή λεβάντας - . - 35
56) Μόσχος Ινδικός (μίσκι χηντί ) - . - 40 και
57) Άμπαρι ( αμπέρ εμπιάζ ) - . - 70
Επίσης, από του έτους 1973, προσετέθη και το νέον χημικόν προϊόν, το φθαλικόν αιθύλιον, το οποίον χρησιμοποιήται ευρέως εις την αρωματοποιίαν και έχει εξόχους διαλυτικάς ιδιότητας.

ΕΚ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ