῾Ο πρῶτος μελοποιὸς τοῦ «Θεαρχίῳ νεύματι» εἶναι ὁ ἄγνωστος ποιητὴς αὐτοῦ (ἴσως τοῦ 9ου αἰῶνος ἢ ἀργότερον), διότι στὴν ἀρχαία ἐκκλησία (ὅπως καὶ στὴν κλασσικὴ ἀρχαιότητα) ὑμνογράφος καὶ μελῳδὸς ταυτίζονταν. ὁ Πέτρος ὁ Πελοποννήσιος μὲ τὰ μουσικά του κείμενα μεταφέρει τὴν μουσικὴ παράδοσι ὅπως αὐτὴ διασώθηκε καὶ μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸν πρωτοψάλτη Δανιήλ. αὐτὸ βεβαίως καθόλου δὲν ἀποκλείει οὔτε μειώνει τὴν προσωπικὴ συμβολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Πέτρου. ἁπλῶς «ἕτερος ἑξ ἑτέρου σοφός». καὶ ὁ λαμπαδάριος Στέφανος στὴν μουσική του κυψέλη στηρίζεται στὸ δοξαστάριον τοῦ Πέτρου καὶ στὴν συλλογὴ ἰδιομέλων τοῦ Μανουήλ, ἐνῷ παράλληλα ἀποτυπώνει στὰ ἴδια μέλη καὶ τὸ ὕφος τοῦ διδασκάλου του πρωτοψάλτου Κωνσταντίνου τοῦ Βυζαντίου, χωρὶς ἐν τούτοις νὰ περιορίζεται καὶ ἡ προσωπική του συνεισφορὰ εἰς τὸ «μελίζειν ὕμνους», ὅπου αὐτὸ ἀπαιτεῖται.
(13/8/2008)
copyright 2008 Διονύσιος Μπιλάλης ᾿Ανατολικιώτης