symbole.gr

Δ. Τσάμη Ἁγιολογία τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας 2006 σ. 34.
Ἡ ἀκολουθία τοῦ ἁγίου Εὐσταθίου πάντως περιέχει ὕμνους Ἀνδρέου τοῦ πηροῦ (μέσα ε' αἰ.), Γερμανοῦ (+740), Ἐφραὶμ Καρίας (μέσα θ' αἰ.) καὶ Θεοφάνους (+μετὰ τὸ 842). Ἡ δὲ τῶν Ξενοφῶντος καὶ Μαρίας 26/1 περιέχει κανόνα τοῦ Θεοφάνους.

Ἁγιολογικὸ μυθιστόρημα

Συνήθως αὐτὸ τὸ θέμα εἶναι «ταμποὺ» γιὰ τοὺς θεολόγους, καὶ ἀναφέρομαι στοὺς ὀρθοδόξους φυσικά. περὶ ἁγιολογικῶν μυθιστορημάτων καὶ μύθων μιλοῦν κυρίως φιλόλογοι, ἰδίως βυζαντινολόγοι, οἱ ὁποῖοι συχνὰ ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους λίγο πολὺ ὡς ἄπιστοι μὲ καχυποψία ἕως ἐχθρότητα. ἀφοῦ τόλμησε καὶ τὸ ἔγραψε ὁ καθηγητὴς Δ. Τσάμης...

Τὸ πρῶτο μέρος τοῦ πρωτότυπου βίου τοῦ ἁγίου Εὐσταθίου, μέχρι καὶ τὸ ἐπεισόδιο μὲ τὸ ἐλάφι, διασώζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (Περὶ εἰκόνων λόγος γ' 83 (726-730 μ. Χ.) ἔκδ. Ἰ. Δαμασκηνοῦ ἔργα τ. 3 1990 σσ. 292-296).