Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 02 Οκτ 2009, 13:48:03

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ

(Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. Μαρτυρία ἐξωτερική. Τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον εἶναι τὸ τέταρτον καὶ χρονικῶς καὶ κατὰ τὴν θέσιν του ἐντὸς τῆς Κ. Διαθήκης. ὅτι περιελαμβάνετο ἀνέκαθεν εἰς τὸν Κανόνα τῆς ᾿Εκκλησίας, μαρτυρεῖται καλῶς. ἤδη εἰς τὰς ᾿Επιστολὰς τοῦ ᾿Ιγνατίου (107 μ.Χ.), ἂν καὶ δὲν παρατίθεται χωρίον του ἐπὶ λέξει, γίνεται χρῆσις τῆς φρασεολογίας καὶ τῶν νοημάτων του. τεμάχιον παπύρου τῶν ἐτῶν 100-125 διασώζει χωρίον τοῦ Εὐαγγελίου τούτου. οἱ ἄλογοι, γνωστικὴ αἵρεσις τῶν ἀρχῶν τοῦ Β' αἰῶνος, ὠνομάσθησαν ἄλογοι, ἐπειδὴ ἀπέρριπτον τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην, ποὺ ἀρχίζει μὲ τὰς λέξεις ᾿Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος... . ἑπομένως μαρτυρεῖται ἡ ὕπαρξις τοῦ βιβλίου. κατὰ τὸ α΄ ἥμισυ τοῦ Β΄ αἰῶνος τὸ χρησιμοποιοῦν ὁ Παπίας καὶ οἱ αἱρεσιάρχαι Βασιλείδης καὶ Βαλεντῖνος. περὶ τὰ μέσα τοῦ αὐτοῦ αἰῶνος ὁ ᾿Ιουστῖνος γράφει· Οἱ ἀπόστολοι ἐν τοῖς γενομένοις ὑπ' αὐτῶν ἀπομνημονεύμασιν, ἅ καλεῖται Εὐαγγέλια... . ἀλλοῦ λέγει ὅτι τὰ Εὐαγγέλια αὐτὰ συντεταγμένα εἰσὶν ὑπὸ τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν κατηκολουθηκότων αὐτοῖς. ἀφοῦ τὰ ἔγραψαν οἱ ἀπόστολοι (πληθυντικός, ἄρα τοὐλάχιστον δύο, Ματθαῖος καὶ ᾿Ιωάννης), καὶ οἱ κατηκολουθηκότες (πάλιν τοὐλάχιστον δύο, Μᾶρκος καὶ Λουκᾶς), ὁ ᾿Ιουστῖνος γνωρίζει καὶ τὰ τέσσαρα Εὐαγγέλια καὶ συνεπῶς καὶ τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην. παραθέτει δὲ χωρία καὶ ἱστορίας καὶ ἐκ τῶν τεσσάρων. καὶ ὁ μαθητὴς τοῦ ᾿Ιουστίνου Τατιανὸς συνέταξε τὸ Διατεσσάρων Εὐαγγέλιον, ὅπου συνεχώνευσε τὰ τέσσαρα καὶ σήμερον γνωστὰ Εὐαγγέλια. ὁ εἰδωλολάτρης Κέλσος χρησιμοποιεῖ χωρία τοῦ Κατὰ ᾿Ιωάννην ἐν ἔτει 173. ὁ Εἰρηναῖος περὶ τὸ 180, ὁ Κλήμης ᾿Αλεξανδρεὺς περὶ τὸ 190-200, καὶ ὁ Κατάλογος τοῦ Muratori μεταξὺ τῶν ἐτῶν 190-230 ὀνομάζουν ῥητῶς καὶ χρησιμοποιοῦν τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην. ὁμοίως τὸ ὀνομάζουν εἰς τοὺς καταλόγους των ὁ ᾿Ωριγένης, ὁ Εὐσέβιος, ὁ Μ. ᾿Αθανάσιος, καὶ πάντες ὅσοι μᾶς παραδίδουν καταλόγους τῶν βιβλίων τῆς Γραφῆς. τὸ πρῶτον πλῆρες χειρόγραφον τοῦ Κατὰ ᾿Ιωάννην εἶναι τοῦ Β΄ αἰῶνος, ὁ πάπυρος P66 ἢ Bodmer ΙΙ.
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 09 Οκτ 2009, 11:26:48

2. Μαρτυρία ἐσωτερική.
α) Εἰς τὴν ᾿Αποκάλυψιν ὁ συγγραφεὺς τοῦ Εὐαγγελίου λέγει τὸ ὄνομά του. «᾿Αποκάλυψις ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ... τῷ δούλῳ αὐτοῦ ᾿Ιωάννη, ὃς ἐμαρτύρησεν... ὅσα εἶδε» (1,1-2). «᾿Ιωάννης ταῖς ἑπτὰ ἐκκλησίαις ταῖς ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ» (1,4). «᾿Εγὼ ᾿Ιωάννης ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν...» (1,9). «Καγὼ ᾿Ιωάννης ὁ ἀκούων καὶ βλέπων ταῦτα» (22,8). τὸ ἐν τῷ στίχῳ 1,2 «ὅσα εἶδε» δὲν ἀναφέρεται εἰς τὸ ὅραμα τῆς ᾿Αποκαλύψεως (ὅπως τὸ ἐν τῷ στίχῳ ᾿Απ 22,8), ἀλλ᾿ εἰς τὰ πρὸ τῆς ᾿Αποκαλύψεως, εἰς τὸ ὅτι εἶναι αὐτόπτης τοῦ Κυρίου. εἶναι λοιπὸν ὁ μαθητής. ἔτσι συστήνεται πάντοτε. καὶ εἰς τὴν μεγάλην ᾿Επιστολὴν λέγει. «῝Ο ἦν ἀπαρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑ-ωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς» (Α΄ ᾿Ιω 1,1). καὶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἐπίσης· «Καὶ ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ» (᾿Ιω 1,14). εἰς τοὺς προλόγους καὶ τῶν τριῶν μεγάλων βιβλίων του (αἱ ᾿Επιστολαὶ Β΄-Γ΄ εἶναι προσωπικὰ σημειώματα) αὐτοσυστήνεται ὡς ὁ αὐτόπτης καὶ αὐτήκοος μάρτυς τοῦ Κυρίου, εἰς δὲ τὸ πρῶτον ἐκ τῶν τριῶν, τὴν ᾿Αποκάλυψιν, λέγει καὶ τὸ ὄνομά του. ἐπειδὴ τὰ ἄλλα βιβλία ἐπηκολούθησαν μετὰ τὴν ᾿Αποκάλυψιν χωρὶς παρεμβολὴν τρίτων βιβλίων, καὶ ἐπειδὴ ἕνας ἦτο τότε ὁ μέγας ἀπόστολος ὁ ἐν τῇ Μικρᾷ ᾿Ασίᾳ, δὲν αἰσθάνεται κἂν τὴν ἀνάγκην νὰ ἐπαναλάβῃ τὸ ὄνομα. ἀρκεῖται εἰς τὴν ταπεινόφρονα δήλωσιν «ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος» κλπ..
β) ἡ γλῶσσα τῶν πέντε βιβλίων τοῦ ᾿Ιωάννου εἶναι ἡ αὐτὴ καὶ ἰδιάζει ἔναντι τῆς γλώσσης τῶν λοιπῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ὕφος.
γ) εἰς τὰ τρία πρῶτα Εὐαγγέλια οἱ μαθηταὶ Πέτρος, ᾿Ιάκωβος, καὶ ᾿Ιωάννης ἀναφέρονται πολλάκις ὡς οἱ πλέον ἀγαπητοὶ καὶ ἔμπιστοι τοῦ Κυρίου. ὁ ᾿Ιωάννης ἐξ αὐτῶν ἀναφέρει τὸ ὄνομα μόνον τοῦ Πέτρου, ἀναφέρει δὲ ὡς λίαν ἀγαπητὸν καὶ ἕτερον μαθητήν, τοῦ ὁποίου οὐδέποτε ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομα, ἀλλὰ πάντοτε τὸν δηλώνει μὲ τὰς φράσεις «ὁ μαθητὴς ὃν ἠγάπα ὁ ᾿Ιησοῦς», «ὁ ἄλλος μαθητής», ἢ ἄλλως πως (᾿Ιω 1,35. 13,3. 18,15-16. 19,26. 20,2-4. 20,8. 21,2. 21,7. 21,23). ἅπαξ μόνον μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του λέγεται «οἱ τοῦ Ζεβεδαίου» (21,2). περὶ αὐτοῦ τοῦ μαθητοῦ εἰς τὸ τέλος τοῦ Εὐαγγελίου ὑπάρχει ἕνα πανάρχαιον σημείωμα, πιθανώτατα ἑνὸς μαθητοῦ του, λέγον· «Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα» (᾿Ιω 21,24). αὐτὸ συμφωνεῖ ἄλλως τε καὶ με τὴν τακτικὴν τῆς ἀποσιωπήσεως τοῦ ἰδίου ὀνόματος ὑπὸ τοῦ συγγραφέως. αὐτὸς ὁ μαθητὴς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο ἄλλων ἀγαπητῶν τῆς τριάδος. δὲν εἶναι ὁ ᾿Ιάκωβος, διότι ἐσφάγη εἰς τὴν ἀρχὴν σχεδὸν τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος. ἑπομένως εἶναι ὁ ᾿Ιωάννης. τοῦτο ἐπικυροῦται καὶ διὰ τῆς προηγουμένης ἐνδείξεως.

Καὶ τὰ τρία αὐτὰ ἐσωτερικὰ τεκμήρια ἐν συνδυασμῷ μὲ τὰς ἐξωτερικὰς μαρτυρίας, κατὰ τὰς ὁποίας τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι τοῦ ᾿Ιωάννου, ἀποδεικνύουν ὅτι ὀρθῶς ὑπὸ τῆς ἱερᾶς παραδόσεως τοῦτο ἐπιγράφεται Εὐαγγέλιον κατὰ ᾿Ιωάννην.


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Κυρ 18 Οκτ 2009, 23:36:41

3. Συγγραφεύς. ῾Ο ᾿Ιωάννης καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ ᾿Ιάκωβος, μαθηταὶ τοῦ Κυρίου, ἦσαν υἱοὶ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ μιᾶς ἐκ τῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου, πιθανώτατα ἐκείνης ἡ ὁποία ὀνομάζεται Σαλώμη (Μρ 15,40. 16,1). ὅτι ἦτο ἀδελφὴ τῆς μητρὸς τοῦ Κυρίου προέκυψεν ἐκ παρανοήσεως τοῦ ᾿Ιω 19,25. ἦτο ἐκ τῶν γυναικῶν ποὺ ἠκολούθουν τὸν Κύριον, ἐδαπάνων ὑπὲρ αὐτοῦ, παρέστησαν εἰς τὸν σταυρόν του καὶ εἰς τὴν ταφήν του, καὶ ὡς μυροφόροι τὸν εἶδον πρῶται ἀνεστημένον (Μθ 27,56 κλπ.). ὁ ᾿Ιωάννης ἦτο ἁλιεὺς ἐργαζόμενος εἰς τὴν Θάλασσαν τῆς Τιβεριάδος, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφόν του καὶ τὸν πατέρα του εἶχον ἁλιευτικὸν πλοιάριον, καὶ ἦσαν συνεταῖροι μὲ τοὺς ἐπίσης ἁλιεῖς καὶ κατόχους πλοιαρίου ἀδελφοὺς Σίμωνα καὶ ᾿Ανδρέαν. ἴσως δὲ ἦσαν καὶ ὁμοχώριοι ἐκείνων ἐκ τῆς Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας (Μθ 4,21-22. Μρ 1,19-20. Λκ 5,10). πάντως ἦσαν καὶ αὐτοὶ Γαλιλαῖοι. μαζὶ μὲ τὸν ᾿Ανδρέαν ὁ ᾿Ιωάννης ἦσαν μαθηταὶ τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ. ἀλλ᾿ ἀφ᾿ ὅτου ὁ διδάσκαλός των τοὺς ὑπέδειξε τὸν ᾿Ιησοῦν ὡς Χριστόν, ἠκολούθησαν αὐτόν (᾿Ιω 1,35-41). οἱ τέσσαρες συνεταῖροι εἶναι οἱ πρῶτοι μαθηταὶ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἐκάλεσε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, ἐφ' ᾧ καὶ ἐγκατέλειψαν πλοῖα καὶ ἑταιρίαν (Μθ 4,21-22. Μρ 1,19-20. Λκ 5,10). ὅταν μετ᾿ ὀλίγον καιρὸν ὁ Κύριος ἐκάλεσε καὶ τὸν Ματθαῖον καὶ ἄλλους πολλούς, ἐπέλεξε δώδεκα στενοὺς μαθητάς. μεταξὺ αὐτῶν ἦσαν καὶ οἱ τέσσαρες συνεταῖροι (Μθ 10,2. Μρ 3,17. Λκ 6,14). πάλιν ἐκ τῶν τεσσάρων οἱ τρεῖς ἦσαν, καθὼς ἐλέχθη, οἱ ἀγαπητότεροι καὶ ἐμπιστότεροι τοῦ Κυρίου, δηλαδὴ Σίμων Πέτρος, ᾿Ιάκωβος, καὶ ᾿Ιωάννης. αὐτοὺς ὁ Κύριος ἐλάμβανε μαζί του εἰς τὰ πολὺ σπουδαῖα ἐπεισόδια τῆς ζωῆς του. τὸν ᾿Ιωάννην κατὰ τὸν καιρὸν τῆς μαθητείας τὸν βλέπομεν εἰς ἄλλα μὲν περιστατικὰ μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφόν του ᾿Ιάκωβον, εἰς ἄλλα δὲ μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον. μετὰ τὴν ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον. ὁ Παῦλος ἀναφέρει τὸν ᾿Ιωάννην μαζὶ μὲ τὸν Πέτρον καὶ τὸν ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου ᾿Ιάκωβον ὡς τοὺς τρεῖς θεωρουμένους στύλους τῆς ᾿Εκκλησίας, καὶ λέγει ὅτι ἀκούσαντες τὸ κήρυγμά του τὸ ἀνεγνώρισαν καὶ δεξιὰς ἔδωκαν κοινωνίας εἰς αὐτὸν καὶ τὸν Βαρνάβαν, τοὺς δύο στύλους τῆς ἐξ ἐθνῶν ᾿Εκκλησίας (Γα 2,9). ὁ ἕτερος ᾿Ιάκωβος, ὁ ἀδελφὸς τοῦ ᾿Ιωάννου, εἶχε φονευθῆ πρὸ πολλοῦ (Πρξ 12,2). διὰ τὰ μετὰ ταῦτα τὰ πράγματα δηλοῦν ὅτι, ἀφοῦ ἐφονεύθη καὶ ὁ ᾿Ιάκωβος ὁ ἀδελφὸς τοῦ Κυρίου καὶ ἡ νέα τριὰς ἔγινε πάλιν δυάς, ὁ ᾿Ιωάννης ἀκολουθεῖ τὸν Πέτρον (μαζὶ καὶ μὲ τὸν ᾿Ιούδαν καὶ ἴσως καὶ τὸν Μᾶρκον) εἰς Βαβυλῶνα τῆς Αἰγύπτου (= Κάιρον). μετὰ δὲ τὸν θάνατον τοῦ Πέτρου ἢ καὶ τοῦ ᾿Ιούδα, μεταβαίνει ἢ ἀποστέλλεται ἀπὸ τὸν ᾿Ιούδαν, ἂν ἔζῃ, ἐξ Αἰγύπτου εἰς Μ. ᾿Ασίαν, διὰ νὰ σώσῃ τὴν καταποντιζομένην ἐκεῖ ᾿Εκκλησίαν. τότε διὰ πρώτην φορὰν ὁ ᾿Ιωάννης λαμβάνει πρωτοβουλίαν. ἂν καὶ δὲν λέγεται, ἐν τούτοις πολὺ φαίνεται, ὅτι ὁ ᾿Ιωάννης ἦτο μικρότερος τῶν δώδεκα μαθητῶν, μικρότερος καὶ τοῦ Κυρίου, ἴσως δὲ μόλις 20-25 ἐτῶν, ὅταν ἐμαθήτευε. διὰ τοῦτο φέρεται πάντοτε καὶ ὡς κορυφὴ ἀλλὰ καὶ ὡς βοηθός, ἕνα εἶδος βοηθοῦ τοῦ Πέτρου. τὸν μικρὸν αὐτὸν καὶ ἐπιστήθιον καὶ πιστότατον μαθητήν του τὸν ἐκράτησεν ὡσὰν κρατούμενον τοῦ λογαριασμοῦ, διὰ νὰ τοῦ ἐμπιστευθῇ τὴν ᾿Εκκλησίαν εἰς πολὺ ὄψιμον χρόνον, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι μαθηταὶ εἶχον ἀποθάνει. ὁ ᾿Ιωάννης φρονίμως πράττων δὲν ἐπεβιβάσθη ἀμέσως εἰς τὴν ἠπειρωτικὴν ᾿Ασίαν, ἀλλ' ἔμεινε πρῶτα ἐπ' ὀλίγον εἰς μίαν νῆσον αὐτῆς, τὴν Πάτμον· ἐκεῖθεν ἔστειλε τὸν πρῶτον κεραυνὸν τῆς ᾿Αποκαλύψεως ὡς πρόδρομον τῆς ἀφίξεώς του, διὰ νὰ προκληθοῦν ὅλαι αἱ ἀντιδράσεις τῶν λαθροβίων καὶ ὑπούλων νικολαϊτῶν καὶ νὰ ἐπέλθῃ μία χονδροειδὴς τοὐλάχιστον κρίσις τῆς ᾿Εκκλησίας. αὐτό, νομίζω, σημαίνουν οἱ λόγοι του ᾿Εγὼ ᾿Ιωάννης... ἐγενόμην (= παρεγενόμην, ἦλθον) ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ (᾿Απ 1,9). «῏Ηλθα νὰ κηρύξω καὶ νὰ μαρτυρήσω». δὲν σημαίνει ὅτι ἐξωρίσθη ἐπὶ Δομιτιανοῦ εἰς Πάτμον, ἐπειδὴ ἐμαρτύρησεν ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. αὐτὸ εἶναι μεταγενεστέρα παρανόησις. τὴν ᾿Αποκάλυψιν ἔστειλε πρὸς ἁπάσας τὰς ἐκκλησίας τῆς ᾿Ασίας, συμβολικῶς ὅμως ὀνομάζει καὶ ἐλέγχει μόνον ἑπτά. τὸ ὅραμα αὐτὸ θὰ τοῦ ἐδόθη, ἐπειδὴ ἐπλησίαζε τὴν ᾿Ασίαν πλήρης ἀδημονίας, φόβων περὶ τῆς ἐπιτυχίας, ἀμηχανίας. ἡ κατάστασίς του αὐτὴ λύεται καὶ ὁ ἴδιος ἐνθαρρύνεται μὲ τὸ ὅραμα, ὅπου βλέπει τὸ μέλλον τῆς παρούσης προσπαθείας του ἀλλὰ βαθύτερον καὶ τὸ ἀπώτερον μέλλον τῆς ᾿Εκκλησίας· δυσχέρεια φοβερά, κίνδυνος ἔσχατος, ἀλλ' εἰς τὸ τέλος νίκη. μετὰ τὰς ἀντιδράσεις ποὺ προεκάλεσεν ἡ ᾿Αποκάλυψις καὶ τὴν διάκρισιν ἐκλεκτῶν καὶ πεπτωκότων, ὁ ᾿Ιωάννης ἐπιβαίνει εἰς τὴν ᾿Ασίαν, καὶ μὲ κέντρον τὴν ῎Εφεσον πιθανῶς περιοδεύει τὰς ἐκκλησίας της. ἴσως κατ' ἀρχὴν μόνον ἀλληλογραφεῖ. ἡ πρὸς πάντας ᾿Επιστολή του εἶναι μία, ἡ Α΄ ᾿Ιωάννου. εἰς ὡρισμένους γνωστοὺς καὶ ἐμπίστους ἀποστέλλει συνημμένως πρὸς αὐτὴν καὶ ἰδιαίτερα σημειώματα. τέτοια σημειώματα εἶναι, ὅπως εἶπα κατ' ἐπανάληψιν, αἱ ᾿Επιστολαί του Β΄-Γ΄. μετὰ τὴν νίκην καὶ τὴν ἐπικράτησίν του ὁ ᾿Ιωάννης, γέρων πλέον ἀλλὰ μὲ νεανικὴν καρδίαν, ἀποστέλλει τὴν τρίτην μεγάλην ᾿Επιστολήν του ὡς νικητήριον ἀλλὰ καὶ ὡς διαθήκην ἐσαεί, εἰς τὴν ὁποίαν καθορίζει ἅπαξ διὰ παντὸς μὲ σαφήνειαν τὰ σύνορα φωτὸς καὶ σκότους, ἀληθείας καὶ ψεύδους, ζωῆς καὶ θανάτου ἢ ἁμαρτίας· εἶναι τὸ Εὐαγγέλιόν του.

᾿Εξωτερικαὶ εἰδήσεις περὶ τοῦ ᾿Ιωάννου ὑπάρχουν ἱκαναί. τὰς διακρίνω εἰς τρεῖς τάξεις· τὰς ὁπωσδήποτε ἐγκύρους, τὰς πιθανάς, καὶ τὰς ἐκ παρανοήσεως προελθούσας. ἀρχαιοτέρα πασῶν καὶ ἔγκυρος εἶναι αὐτὴ ποὺ συνάπτεται εἰς τὸ τέλος τοῦ Εὐαγγελίου του καὶ βεβαιοῖ ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτου καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. αὐτὸς ὁ στίχος (ὁ ὁποῖος πρέπει ν' ἀλλάξῃ θέσιν μὲ τὸν ἑπόμενον καὶ νὰ γίνῃ τελευταῖος), εἶναι τὸ πρῶτον κύτταρον, τὸ σπέρμα, τῆς γνησίας καὶ ἱερᾶς παραδόσεως, καταβεβλημένον εἰς τὸ ἀκροτελεύτιον τῆς Καινῆς Διαθήκης. διότι ὁ στίχος ᾿Ιω 21,25 (ποὺ πρέπει νὰ γίνῃ 21,24) εἶναι ὁ τελευταῖος χρονικῶς στίχος τῆς Κ. Διαθήκης. ἄλλη ἔγκυρος εἴδησις εἶναι ὅτι ἐν ᾿Εφέσῳ ἐδημιούργησε κύκλον μαθητῶν, ὡσὰν τὸν Γάιον πρὸς ὃν ἀπευθύνει τὴν Γ΄ ᾿Επιστολήν, καὶ ὅτι ἕνας ἐξ αὐτῶν ἦτο ὁ Πολύκαρπος Σμύρνης. ἡ πληροφορία εἶναι τοῦ Εἰρηναίου. πιθαναὶ ἐπίσης φαίνονται αἱ εἰδήσεις, ὅτι ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸ δημόσιον λουτρὸν ἐσπευσμένως, ὅταν εἰσῆλθεν ὁ αἱρεσιάρχης (νικολαΐτης) Κήρινθος, καὶ εἶπε πρὸς παραδειγματισμόν· Φύγωμεν, μὴ καὶ τὸ βαλανεῖον συμπέσει, ἔνδον ὄντος Κηρίνθου τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ, καὶ ὅτι, ὅταν ἐγήρασε πολύ, ἐφέρετο πρὸς τὸν χῶρον τοῦ ἐκκλησιασμοῦ ἐπὶ φορείου καὶ ἐπανελάμβανε τὸ σύντομον κήρυγμα Τεκνία, ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐκ παρανοήσεως προέρχονται αἱ ἀκόλουθοι εἰδήσεις. ὅτι ἦτο ἑξάδελφος τοῦ Κυρίου, διότι αἱ μητέρες των ἦσαν ἀδελφαί· ὅτι αὐτὸς ἦτο ὁ ἐν σινδόνι νεανίσκος (Μρ 15,51)· ὅτι δὲν ἀποθνήσκει, μία πλάνη πού, παρ᾿ ὅλον ὅτι διεψεύσθη ἀπὸ τὸν ἴδιον, ὅμως ἐξακολουθεῖ νὰ παραδίδεται μέχρι σήμερον· ὅτι εἶχε μαθητὴν τὸν νεανίσκον ποὺ ἔγινε λῄσταρχος καὶ ἔπειτα τὸν ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πίστιν (περὶ τῆς σημασίας τοῦ συμβολικοῦ τούτου διηγήματος βλέπε εἰς τὸ ῾Υπόμνημα εἰς τὴν ᾿Επιστολὴν τοῦ ᾿Ιούδα, σ. 106-107)· ὅτι ἐξωρίσθη ἐν Πάτμῳ ἐπὶ Δομιτιανοῦ· ὅτι ἀπέθανεν ἐπὶ Τραϊανοῦ τῷ 104! πολλαὶ ἄλλαι παραδόσεις εἶναι καὶ λόγου ἀνάξιαι. ὁ ᾿Ιωάννης πρέπει ν᾿ ἀπέθανε τὸ βραδύτερον κατὰ τὸ 80, πιθανῶς δὲ καὶ ἐνωρίτερον.


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Δευτ 26 Οκτ 2009, 00:25:26

4. Χρόνος καὶ τόπος συγγραφῆς. Τὸ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον, τὰ περιστατικὰ τῆς συγγραφῆς τοῦ ὁποίου ἐξηγήθησαν ἐπαρκῶς, ἐγράφη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 69 καὶ 72 ἐν Μ. ᾿Ασίᾳ καὶ πιθανῶς ἐν ᾿Εφέσῳ. τοῦτο λέγουν καὶ ὁ Εἰρηναῖος καὶ ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι.

5. ᾿Αφορμή, σκοπός, παραλῆπται. ᾿Ελέχθησαν ἐπαρκῆ. περὶ τῆς ἀφορμῆς εἰδικῶς ὁ Κλήμης ᾿Αλεξανδρεύς, ὁ Κατάλογος τοῦ Muratori, καὶ οἱ Εὐσέβιος καὶ ῾Ιερώνυμος λέγουν ὅτι τὸν ᾿Ιωάννην προέτρεψαν εἰς τὴν συγγραφὴν τοῦ Εὐαγγελίου οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἐπίσκοποι τῆς Μ. ᾿Ασίας. ἡ παράδοσις αὐτὴ δὲν εἶναι βάσιμος, διότι τότε οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι εἶχον ἀποθάνει. προϋποθέτει πολὺ πρώιμον τὴν συγγραφὴν τοῦ Εὐαγγελίου. περὶ τοῦ σκοποῦ ὁ Εἰρηναῖος λέγει ὅτι ἐγράφη διὰ τήν καταπολέμησιν τῶν νικολαϊτῶν καὶ τοῦ Κηρίνθου. τοῦτο φαίνεται κατὰ πάντα ἀληθὲς καὶ σύμφωνον πρὸς τὰς ἐσωτερικὰς ἐνδείξεις καὶ τὴν ὅλην ἱστορίαν τοῦ χριστιανικοῦ εὐαγγελίου. ὁ ῾Ιερώνυμος εἰς τοὺς νικολαΐτας προσθέτει καὶ τοὺς ἐβιωνίτας, δηλαδὴ τοὺς αἱρετικοὺς τοὺς προελθόντας ἐκ τῶν ἰουδαϊζόντων. καὶ τοῦτο φαίνεται ἀληθές, διότι μεταξὺ νικολαϊτῶν καὶ ἰουδαϊζόντων διακρίνεται μία σχέσις. ὁ ᾿Ιωάννης εἰς τὴν ᾿Αποκάλυψιν λέγει περὶ τῶν νικολαϊτῶν ὅτι εἶναι οἱ λέγοντες ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ (᾿Απ 2,9. 3,9). αὐτὸ δηλοῖ ὅτι ἦσαν κατὰ σάρκα ᾿Ιουδαῖοι, ἀλλ' ὁ ᾿Ιωάννης δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει τὴν πνευματικήν ἰδιότητα τοῦ ᾿Ιουδαίου, τὴν ὁποίαν ἀποδίδει εἰς τοὺς Χριστιανούς. ὡσαύτως καὶ εἰς τὴν πρὸς Κολοσσαεῖς ᾿Επιστολὴν οἱ λάτρεις τῶν ἀγγέλων καὶ πρόδρομοι τῶν νικολαϊτῶν, τοὺς ὁποίους καταπολεμεῖ ὁ Παῦλος, φαίνονται ὅτι ἔχουν πολλὰ ἰουδαϊκὰ στοιχεῖα εἰς τὸ σύστημά των.

6. Γλῶσσα καὶ ὕφος. ῾Η γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου εὑρίσκεται εἰς τὸ αὐτὸ ἐπίπεδον μὲ τὴν γλῶσσαν τῶν ᾿Επιστολῶν του, ὑπερέχει τῆς ᾿Αποκαλύψεως, καὶ εἶναι χαμηλότερον τῶν ἄλλων βιβλίων τῆς Κ. Διαθήκης. τὸ λεξιλόγιον εἶναι πολὺ πτωχόν, ἡ σύνταξις ἁπλουστάτη, ἐπαναλήψεις, πλεονασμοί, πλατειασμοί, τὰ συνήθη εἰς τοὺς ἀγραμμάτους, πολλά. συντακτικὰ λάθη δὲν ὑπάρχουν. εἶναι ἡ ἄκρα δημώδης τῆς ἐποχῆς του. ἂν κανεὶς ἀνατρέξῃ εἰς τοὺς παπύρους τῶν χρόνων τῆς Κ. Διαθήκης ποὺ διασῴζουν τὴν ἀλληλογραφίαν ἀγραμμάτων ἀνθρώπων, θὰ διαπιστώσῃ ὅτι ἡ γλῶσσα ἐκείνων εἶναι ἀκριβῶς ἡ γλῶσσα τοῦ ᾿Ιωάννου. ὅπως παρετήρησα καὶ ἄλλοτε, τὰ εὐκολώτερον μεταφραζόμενα εἰς τὴν σύγχρονον ἑλληνικὴν γλῶσσαν ἀπὸ ὅλα τὰ βιβλία τῆς Κ. Διαθήκης εἶναι τὰ βιβλία τοῦ ᾿Ιωάννου. δὲν παρουσιάζουν τὴν παραμικρὰν δυσχέρειαν. τὸ ὕφος εἶναι ζωηρόν, ἀφελές, ἁπλοϊκόν. ὁ εὐαγγελιστὴς πολὺ ζωηρῶς ἐνθυμεῖται ὡρισμένα νοσταλγικὰ ἢ τρυφερὰ περιστατικά, ὅτι ἦτο ὥρα 10 (= 4 μ.μ.) ὅταν ἐγνώρισε τὸν Κύριον, ὅτι εἰς τὸν μυστικὸν δεῖπνον ἐκάθητο εἰς τὸν κόλπον τοῦ ᾿Ιησοῦ, ὅτι ἤρχετο πρῶτος ὅταν ἔτρεχον μὲ τὸν Πέτρον εἰς τὸ κενὸν μνῆμα, κλπ.

7. Πηγαί. Εἶναι πασίδηλον ὅτι ἡ πηγὴ ἐκ τῆς ὁποίας ἀντλεῖ ὁ ᾿Ιωάννης, διὰ νὰ γράψῃ τὸ Εὐαγγέλιόν του, εἶναι μία, ἡ προσωπική του ἀνάμνησις. διὰ τοῦτο καὶ εἰς τὰ τρία ἐκτενῆ κείμενά του, εἰς τὸν πρόλογον γράφει ὅτι ὅ,τι γράφει, εἶναι ὅσα εἶδεν (᾿Απ 1,2), ὃ ἀκήκοεν, ὃ ἑώρακε τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, ὁ ἐθεάσατο καὶ αἱ χεῖρες αὐτοῦ ἐψηλάφησαν (Α΄ ᾿Ιω 1,1), ὃ ἐθεάσατο (᾿Ιω 1,14). δὲν ἔχει ἱστορικὰς λεπτομερείας, εἰ μὴ μόνον εἰς τὴν σταύρωσιν. ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ καὶ εἰς τὰ ἄλλα ἱστορικὰ μέρη εἶναι τόσον σύντομος καὶ περιληπτικός, ὥστε εἶναι πολὺ εὔλογον καὶ φυσικὸν καὶ ἀνθρώπινον νὰ ἐνθυμῆται κανεὶς μετὰ 40 ἢ 50 ἔτη τόσα ὅσα ἐνθυμεῖται ὁ ᾿Ιωάννης ἀπὸ μίαν σειρὰν τόσον καταπληκτικῶν καὶ κοσμοϊστορικῶν γεγονότων, εἰς τὰ ὁποῖα ἔλαβεν ὁ ἴδιος μέρος ἐνεργόν.

8. Σχέσις μὲ τὴν Π. Διαθήκην. Τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο, ὅπως καὶ αἱ ᾿Επιστολαὶ τοῦ ᾿Ιωάννου ἔχουν τὴν μικροτέραν σχέσιν μὲ τὴν Π. Διαθήκην. ἤδη διὰ τῶν ἄλλων βιβλίων καθωρίσθη καλῶς ἡ σχέσις τῆς καινῆς μὲ τὴν παλαιὰν διαθήκην, ἀπεδείχθη ἡ ἐκπλήρωσις τῶν προφητειῶν, διεφωτίσθησαν οἱ ῾Εβραῖοι. ὅταν γράφεται τὸ κατὰ ᾿Ιωάννην, αὐτὰ ὅλα ἔχουν διαφωτισθῆ πλήρως. τὸ ἑβραϊκὸν ἔθνος ἔχει διαλυθῆ, ἡ ᾿Ιερουσαλὴμ πιθανῶς ἔχει ἐκλείψει ἐκ τῆς γῆς, ναὸς καὶ λατρεία ἰουδαϊκὴ δὲν λειτουργοῦν. ὁ ᾿Ιωάννης δὲν ἀντιμετωπίζει διττὴν ἐκκλησίαν, ἐκ περιτομῆς καὶ ἐξ ἀκροβυστίας. ἡ διδασκαλία τοῦ Παύλου ἡ ἐπικυρουμένη συνεχῶς ὑπὸ τῶν στύλων ἔχει ἐπικρατήσει, ἡ ἐξωτερικὴ κρίσις τοῦ ἰουδαϊκοῦ πολέμου καὶ ἡ ἐσωτερικὴ τῶν νικολαϊτῶν ἔχουν σπογγίσει ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας τὰ ἰουδαΐζοντα στοιχεῖα. ὁ ᾿Ιωάννης ἔχει μίαν ᾿Εκκλησίαν ὁμοιογενῆ, ἑνιαίαν, ἀντιμετωπίζουσαν ἄλλης φύσεως προβλήματα. αὐτοὶ εἶναι οἱ λόγοι τῆς ἠλαττωμένης σχέσεως τῶν γραπτῶν του μὲ τὴν Π. Διαθήκην. ἠλαττωμένην δὲ λέγων ἐννοῶ ὡς πρὸς τὰς αὐτολεξεὶ παρατιθεμένας μαρτυρίας. διότι ἂν ἀναφερθῇ κανεὶς εἰς τὰ νοήματα, καὶ τοῦ ᾿Ιωάννου ἡ σχέσις πρὸς τὴν Π. Διαθήκην εἶναι μεγάλη (μάννα-οὐράνιος ἄρτος, ἄμπελος, πάσχα, κλπ.).

Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Πέμ 05 Νοέμ 2009, 11:40:23

9. Σχέσις συνοπτικῶν καὶ ᾿Ιωάννου. Τὰ συνοπτικὰ Εὐαγγέλια εἶναι «῾Ιστορία τοῦ Χριστοῦ», ἐνῷ τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην εἶναι «Λόγοι τοῦ Χριστοῦ». ὁ ᾿Ιωάννης κυρίως ἱστορίαν ἔχει μόνον εἰς τὸ πάθος καὶ τὴν ἀνάστασιν. εἰς τὸ ὑπόλοιπον ἔχει ὀλίγα μόνον ἀφηγηματικὰ στοιχεῖα, ὅσα χρειάζονται διὰ νὰ δοθῇ ὁ ἱστορικὸς σκελετὸς τῆς δράσεως τοῦ Κυρίου. τὸ γέμισμα τοῦ σκελετοῦ εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. π.χ. εἰς τὸ Θ΄ κεφάλαιον καὶ τὸ ἥμισυ τοῦ Ι΄ ἔχει 7 στίχους ἀφήγησιν, τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ, ἐξ ὧν πάλιν οἱ 5 μόνον εἶναι ἀφηγηματικοί, ἐν συνεχείᾳ δὲ 55 στίχους λόγους καὶ διαλόγους περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐξ ἀφορμῆς τῆς θεραπείας. σημεῖα ἐπιτελεσθέντα ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἀναφέρονται ὀλίγα καὶ μεγάλα ὡς δείγματα τῆς Θεότητός του καὶ ἀφορμαὶ τῆς περὶ ἑαυτοῦ διδασκαλίας του. παραβολαὶ δέν ἀναφέρονται. ἡ Θεότης τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τονίζεται ἐδῶ περισσότερον ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἄλλους εὐαγγελιστάς. αὐτὸ ὀφείλεται εἰς τὸν εἰδικὸν σκοπὸν τοῦ Εὐαγγελίου τούτου. ἐνῷ δηλαδὴ τὰ ἄλλα Εὐαγγέλια εἶναι ἀπρόκλητα καὶ ἔχουν πολλαπλοῦν σκοπόν, τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην ἐγράφη κατόπιν προκλήσεως τῶν αἱρετικῶν, ἐναντίον τῶν ὁποίων καὶ στρέφεται, διὰ τοῦτο καὶ ἔχει εἰδικὸν σκοπόν, καὶ τονίζει ἰδιαιτέρως καὶ μὲ περισσὴν σαφήνειαν τὴν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἴσου ὄντος πρὸς τὸν Πατέρα. ἐκ τούτου ὁ Κλήμης ᾿Αλεξανδρεὺς καὶ ἄλλοι μεταγενέστεροι ἀρχαῖοι εἶπον ὅτι τὰ μὲν ἄλλα Εὐαγγέλια εἶναι σωματικὰ τὸ δὲ τοῦ ᾿Ιωάννου πνευματικόν. εὐστοχώτερον θὰ ἦτο νὰ εἴπουν, ὅτι εἰς μὲν τὰ ἄλλα κυριαρχεῖ τὸ στοιχεῖον τῆς ἱστορικῆς ἐκθέσεως, εἰς δὲ τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην τὸ στοιχεῖον τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου περὶ τοῦ προσώπου του. αὐταὶ εἶναι αἱ κυριώτεραι διαφοραὶ τοῦ ᾿Ιωάννου πρὸς τοὺς τρεῖς πρώτους εὐαγγελιστάς· διαφοραὶ εἴδους.

῾Υπεστηρίχθη ὅμως ὑπὸ τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς, ὅτι ὑπάρχουν καὶ πολλαὶ ἱστορικαὶ διαφοραί, δηλαδὴ διαφωνίαι. ὅλαι ὅμως αἱ θρυλούμεναι διαφωνίαι εἶναι ἀποτέλεσμα ἀπροσεξίας καὶ ἀνεπιτυχοῦς ἑρμηνείας. ἀναφέρω τὰς τέσσαρας θεωρουμένας ὡς βαρυτέρας.

1. Κατὰ τοὺς ἄλλους εὐαγγελιστὰς ἡ δημοσία δρᾶσις καὶ τὸ δημόσιον κήρυγμα τοῦ Κυρίου ἀρχίζει μετὰ τὴν σύλληψιν καὶ φυλάκισιν τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ, ἐνῷ κατὰ τὸν ᾿Ιωάννην ὑπῆρξε καὶ παράλληλος δρᾶσις τῶν δύο. τὸ θέμα ὅμως ἐπακριβῶς ἔχει ὡς ἑξῆς. ὁ Ματθαῖος εὐθὺς μετὰ τὴν ἀφήγησιν τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν πλησίον τῆς ᾿Ιερουσαλήμ, λέγει· ᾿Ακούσας δὲ (ὁ ᾿Ιησοῦς) ὅτι ᾿Ιωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς Γαλιλαίαν, καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναούμ... ᾿Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Μθ 4,12-17). ὁμοίως καὶ ὁ Μᾶρκος λέγει· Μετὰ δὲ τὸ παραδοθῆναι ᾿Ιωάννην ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὴν Γαλιλαίαν κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ λέγων ὅτι... (Μρ 1,14-15). ὁ δὲ ᾿Ιωάννης γράφει· Μετὰ ταῦτα ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἰς τὴν ᾿Ιουδαίαν γῆν, καὶ ἐκεῖ διέ¬τριβε μετ᾿ αὐτῶν καὶ ἐβάπτιζεν. ἦν δὲ καὶ ᾿Ιωάννης βαπτίζων ἐν Αἰνὼν ἐγγὺς τοῦ Σαλίμ, ὅτι ὕδατα πολλὰ ἦν ἐκεῖ, καὶ παρεγίνοντο καὶ ἐβαπτίζοντο. οὔπω γὰρ ἦν βεβλημένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ ᾿Ιωάννης. ἐγέ¬νετο οὖν ζήτησις... καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην καὶ εἶπον αὐτῷ. ῾Ραββί, ὃς ἦν μετὰ σοῦ πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, ὦ σὺ μεμαρ¬τύρηκας, ἴδε οὗτος βαπτίζει καὶ πάντες ἔρχονται πρὸς αὐτόν (᾿Ιω 3,22-26). καὶ μόνον ἡ ἐπεξήγησις τοῦ ᾿Ιωάννου οὔπω γὰρ ἦν βεβλημένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ ᾿Ιωάννης μᾶς δίδει νὰ ἐννοήσωμεν, ὅτι ὁ εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης γνωρίζει τί λέγουν σχετικῶς οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταί, γνωρίζει ὅτι παραλείπουν εἰς τὴν ἀφήγησίν των τὴν σχετικὴν λεπτομέρειαν, καὶ τὴν διευκρινίζει ὁ ἴδιος, διὰ νὰ μὴ σχηματισθῇ ἡ ἐντύπωσις ὅτι διαφωνεῖ πρὸς ἐκείνους. τοῦτο μόνον ἂν προσεῖχον οἱ ἀρνητικοί, θὰ εἶχον τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ πρόβλημα ποὺ ἐδημιούργησαν. ἔχει δὲ ἡ σειρὰ τῶν γεγονότων κατὰ τὰ Εὐαγγέλια ὡς ἀκολούθως. ὡς ἰδιώτης ἀκόμη ὁ ᾿Ιησοῦς πορεύεται εἰς τὰ ᾿Ιεροσόλυμα. ἐκεῖ βαπτίζεται ὑπὸ τοῦ βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου, δακτυλοδεικτεῖται ὑπ᾿ αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ὡς ὁ ἀναμενόμενος ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ γνωρίζεται μὲ τοὺς πρώτους μαθητὰς ᾿Ιωάννην, ᾿Ανδρέαν, καὶ Σίμωνα. ἐπιστρέφων πρὸς τὴν Γαλιλαίαν, προφανῶς καθ' ὁδὸν γνωρίζεται μὲ τοὺς μαθητὰς Φίλιππον καὶ Ναθαναήλ. εἰς τὴν Γαλιλαίαν ὡς ἰδιώτης ἀκόμη παρευρίσκεται μετὰ τῶν μαθητῶν του (τοὺς ὁποίους ἔχει ἀκόμη ὡς φίλους) εἰς τὸν γάμον τῆς Κανά. ἐκεῖ κάνει τὸ γνωστὸν σημεῖον ἀλλὰ μὲ μυστικότητα καὶ μὲ τὴν εὐγενῆ παρατήρησιν πρὸς τήν μητέρα του ὅτι Οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου (᾿Ιω 2,4). κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς πραγματοποιεῖ καὶ μίαν οἰκογενειακήν του τακτοποίησιν. μετοικεῖ μετὰ τῆς μητρός του καὶ τῶν ἀδελφῶν του ἀπὸ Ναζαρὲτ εἰς τὴν Καπερναούμ, τὴν ὁποίαν σκοπεύει νὰ κάνῃ ἕδραν του καὶ ὁρμητήριον μέχρι τοῦ θανάτου του. ὁ ᾿Ιωάννης λεπτομερέστερον παρατηρεῖ, ὅτι εἰς Καπερναοὺμ τότε ἔμειναν οὐ πολλὰς ἡμέρας (᾿Ιω 3,12). διότι ἀμέσως σχεδὸν πορεύεται εἰς ᾿Ιεροσόλυμα. ἐκεῖ τοῦ συμβαίνουν οἱ πειρασμοί. μέχρι τῆς ὥρας ὁ Κύριος ἰδιωτεύει, ὁ δὲ ἄνθρωπος τῆς ἡμέρας εἶναι ὁ βαπτιστὴς ᾿Ιωάννης. ἀκριβῶς κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ὁ Κύριος κάνει τὴν πρώτην δημοσίαν ἐμφάνισίν του ἐν ᾿Ιεροσολύμοις ἐνώπιον τοῦ ᾿Ισραὴλ μὲ τὸ ἐπεισόδιον τῆς ἐκδιώξεως τῶν ἐμπόρων ἐκ τοῦ ναοῦ (᾿Ιω 2,14-25). μετὰ ταῦτα ὁ Κύριος ἐξορμᾷ δημοσία πάλιν εἰς τήν ὕπαιθρον τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ βαπτίζει. τότε ἀκριβῶς παραπονοῦνται οἱ μαθηταὶ τοῦ βαπτιστοῦ εἰς τὸν διδάσκαλόν των. καὶ δι᾿ αὐτὴν τὴν σύντομον παράλληλον δρᾶσιν τῶν δύο ἀνδρῶν σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης, ὅτι οὔπω ἦν βεβλημένος εἰς τὴν φυλακὴν ὁ ᾿Ιωάννης (᾿Ιω 3,22-36). ταχύτατα οἱ φαρισαῖοι τῆς ᾿Ιερουσαλὴμ πληροφοροῦνται τὴν ἐμφάνισιν καὶ δευτέρου βαπτιστοῦ (τοῦ ᾿Ιησοῦ), ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀντιληφθεὶς τοῦτο ἀποσύρεται πρὸς βορρᾶν διερχόμενος διὰ τῆς Σαμαρείας, ὅπου δὲν εἰσήρχοντο εὐκόλως οἱ φαρισαῖοι. τοῦτο πρὸς ἀσφά¬λειάν του. ἐνῷ ὁ ἕνας ἐκ τῶν δύο βαπτιστῶν, ὁ ᾿Ιωάννης, συλ¬λαμβάνεται. τὸν ἄλλον προφανῶς τὸν κατεδίωξαν ἀλλὰ δὲν τὸν εὗρον (᾿Ιω 4,1-3). μετὰ παραμονὴν δύο ἡμερῶν εἰσέρχεται εἰς τὴν Γαλιλαίαν, ὄχι πλέον ὡς ἰδιώτης, ἀλλ' ὡς δημόσιον πρόσωπον, καὶ ἐγκαθίσταται εἰς Καπερναούμ (᾿Ιω 4,43-54). ἀπὸ τότε ἐκήρυττε καὶ ἐν Γαλιλαίᾳ δημοσίᾳ τὴν μετάνοιαν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. ἤδη δὲ κατὰ τὴν ἔξοδόν του ἐκ τῆς ᾿Ιουδαίας εἶχε πληροφορηθῆ τὴν σύλληψιν τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ. ἐδῶ ἀκριβῶς ἀναφέρονται οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταί, ὅταν γράφουν ᾿Ακούσας δὲ (ὁ ᾿Ιησοῦς) ὅτι ᾿Ιωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς Γαλιλαίαν... ᾿Απὸ τότε ἤρξατο ὁ ᾿Ιησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· Με¬τανοεῖτε, κλπ.. ἐννοοῦν τὸ ἐν Γαλιλαίᾳ καὶ περὶ μετανοίας καὶ βασιλείας δημόσιον κήρυγμα. δὲν ὑπάρχει λοιπὸν καμμία διαφωνία τοῦ ᾿Ιωάννου πρὸς τοὺς ἄλλους.

Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Πέμ 12 Νοέμ 2009, 13:10:36

2. ῾Ο μὲν ᾿Ιωάννης ἀναφέρει ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς ἑώρτασεν εἰς ᾿Ιεροσόλυμα τρία τοὐλάχιστον πάσχα (᾿Ιω 2,13. 6,4. 12,1) καὶ ἄρα ἐκήρυξεν ἐπὶ 2,5 ἕως 3,5 τοὐλάχιστον ἔτη, οἱ δὲ ἄλλοι εὐαγγελισταὶ ἀναφέρουν ἕνα μόνον πάσχα, κατὰ τὸ ὁποῖον καὶ ἐφονεύθη, καὶ ἄρα προϋποθέτουν δρᾶσιν ἑνὸς ἔτους ἢ καὶ ὀλιγώτερον. οἱ τήν «διαφωνίαν» αὐτὴν ἐπισημάναντες δὲν παρετήρησαν τὰ ἑξῆς. α) κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ πάθους ὁ Κύριος ἠπείλησε τοὺς φαρισαίους μὲ τὴν παραβολὴν τῆς ἀκάρπου συκῆς, ἡ ὁποία κόπτεται τῇ διαταγῇ τοῦ οἰκοδεσπότου. ἐκεῖ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος λέγει εἰς τὸν ἀμπελουργόν· ᾿Ιδοὺ τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῆ ταύτῃ, καὶ οὐχ εὑρίσκω (Λκ 13,7). καθαρὰ δήλωσις ὅτι ὁ Κύριος, ὅταν ἐφονεύθη, ἐπραγματοποίει τὴν τρίτην ἐπίσημον πασχάλιον ἐπίσκεψιν εἰς ᾿Ιερουσαλήμ. β) ὀλίγον ἔπειτα ὁ Κύριος κατὰ Ματθαῖον καὶ Λουκᾶν, κλαίων τὴν ᾿Ιερουσαλήμ, ἀνεφώνησεν· ᾿Ιερουσαλὴμ ᾿Ιερουσαλήμ, ...ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου κλπ. (Μθ 23,37· Λκ 13,34). καὶ τὸ ποσάκις δηλώνει ἐπανειλημμένας ἐπισκέψεις. συμφωνοῦν λοιπὸν καὶ οἱ ἄλλοι εὐαγγελισταὶ μὲ τὸν ᾿Ιωάννην, ὅτι ὁ Κύριος ἑώρτασε τοὐλάχιστον τρία πάσχα εἰς ᾿Ιερουσαλήμ, καὶ ἔδρασε δημοσίᾳ περὶ τὰ τρία ἔτη. ἀλλὰ δὲν ἐνδιαφέρονται ν' ἀπαριθμήσουν τὰς ἐπισκέψεις αὐτὰς ἢ νὰ καθορίσουν τὸν χρόνον τῆς δράσεως. ἡ ἀλήθεια ἐκπορεύεται ἀπὸ τὸ στόμα των, οὕτως εἰπεῖν, ἀκουσίως, ἀνεπιτηδεύτως, καὶ παρεμπιπτόντως.

3. Οἱ τρεῖς πρῶτοι εὐαγγελισταὶ τοποθετοῦν τὸ πάσχα, κατὰ τὸ ὁποῖον ἐφονεύθη ὁ ᾿Ιησοῦς, κατὰ μίαν ἡμέραν πρότερον ἢ ὁ ᾿Ιωάννης. τὸ ἰουδαϊκὸν πάσχα, ἑορτὴ ἀκίνητος, ἤρχιζεν ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς 14 πρὸς τὴν 15 τοῦ μηνὸς Νισὰν καὶ πρώτη αὐτοῦ ἡμέρα ἐθεωρεῖτο ἡ 15, ἥτις ἐλέγετο καὶ πρώτη τῶν ἀζύμων. τὴν διαφωνίαν αὐτὴν συμπεραίνει ἡ ἀρνητικὴ κριτικὴ ἐκ τῶν ἑξῆς στοιχείων. α) οἱ τρεῖς πρῶτοι εὐαγγελισταὶ λέγουν διὰ τὴν πέμπτην, ἡμέραν τοῦ μυστικοῦ δείπνου, ὅτι τότε ἦτο ἡ πρώτη τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα ἔθυον (Μθ 26,17· Μρ 14,12) ἢ ἡ ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ἐν ᾗ ἔδει θύεσθαι τὸ πάσχα (Λκ 22,7). β) οἱ μαθηταὶ κατὰ τὴν πέμπτην ἐρωτοῦν τὸν Κύριον· Ποῦ θέλεις ἑτοιμάσωμέν σοι φαγεῖν τὸ πάσχα; καὶ τὸ ἑτοιμάζουν κατὰ τὰς ὁδηγίας του κατὰ τὴν αὐτὴν ἡμέραν· καὶ ἡτοίμασαν τὸ πάσχα (Μθ 26,19· Μρ 14,16· Λκ 22,13). γ) ὁ Κύριος, ὅταν κάθηνται νὰ φάγουν τὸ ἑσπέρας τῆς αὐτῆς ἡμέρας, λέγει· ᾿Επιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾿ ἡμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν (Λκ 22,15). δ) ὁ ᾿Ιωάννης ἐξ ἑτέρου λέγει ὅτι πρὸ τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐλήλυθεν αὐτοῦ ἡ ὥρα... λαβὼν λέντιον διέζωσεν ἑαυτὸν κλπ. (᾿Ιω 13,1-5). ε) κατὰ τὸν ᾿Ιωάννην, ὅταν ὁ Κύριος ἐν τῷ μυστικῷ δείπνῳ ἀπέστειλεν ἔξω τὸν προδότην ᾿Ιούδαν διὰ τελευταίαν φοράν, ὡρισμένοι μαθηταὶ δὲν ἠννόησαν περὶ τίνος πρόκειται, ἀλλ' ἐνόμισαν ὅτι ἐννοεῖ ᾿Αγόρασον ὧν χρείαν ἔχομεν εἰς τὴν ἑορτήν, ἢ τοῖς πτωχοῖς ἵνα τι δῶ (᾿Ιω 13,29). ζ) ὁ ἴδιος ὁ ᾿Ιωάννης γράφει· ῎Αγουσιν οὖν τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τοῦ Καϊάφα εἰς τὸ πραιτώριον· ἦν δὲ πρωῒ καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰς τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν, ἀλλ᾿ ἵνα φάγωσι τὸ πάσχα (᾿Ιω 18,28). ζ) πάλιν ὁ ἴδιος λέγει· Οἱ οὖν ᾿Ιουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἡρώτησαν τὸν Πιλᾶτον κλπ. (᾿Ιω 19,31). ἑπομένως τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ καὶ κατὰ τοὺς τέσσαρας ἔγιναν ὡς ἑξῆς. τὴν πέμπτην δεῖπνος καὶ σύλληψις, τὴν νύκτα τῆς πέμπτης δίκη παρὰ τοῖς ἀρχιερεῦσι, τὴν παρασκευὴν δίκη παρὰ τῷ Πιλάτῳ, σταύρωσις, θάνατος, ταφή. ἀλλὰ τὸ πάσχα κατὰ μὲν τοὺς τρεῖς πρώτους ἤρχισεν ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς πέμπτης πρὸς παρασκευήν, ὁπότε ἡ παρασκευὴ ἦτο ἡ πρώτη τῶν ἀζύμων καὶ ἡ μεγάλη ἡμέρα, κατὰ δὲ τὸν ᾿Ιωάννην ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς παρασκευῆς πρὸς σάββατον, ὁπότε, ὅπως καὶ γράφει, τὸ σάββατον ἦτο ἡ πρώτη τῶν ἀζύμων καὶ ἡ μεγάλη ἡμέρα.

᾿Εὰν ὅμως παρατηρήσῃ κανεὶς καλλίτερον, καὶ κατὰ τοὺς τρεῖς πρώτους εὐαγγελιστὰς προϋποτίθεται ὅτι ἡ νὺξ τῆς πέμπτης πρὸς παρασκευὴν καὶ ἡ παρασκευὴ δὲν ἦσαν οὔτε πάσχα, οὔτε ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς πρώτης τῶν ἀζύμων. διότι τὴν νύκτα τῆς πέμπτης ὅλην μέχρι τὸ πρωῒ οἱ ἀρχιερεῖς δικάζουν τὸν ᾿Ιησοῦν, τὸ πρωῒ ὁδηγοῦν τὸν ᾿Ιησοῦν εἰς τὸν Πιλᾶτον, τὴν μεσημβρίαν τῆς παρασκευῆς σταυρώνουν τὸν ᾿Ιησοῦν, ἀγγαρεύουν τὸν Σίμωνα Κυρηναῖον ἐρχόμενον ἀπ᾿ ἀγροῦ, οἱ φαρισαῖοι ᾿Ιωσὴφ καὶ Νικόδημος τὸ ἑσπέρας σπεύδουν νὰ θάψουν τὸν ᾿Ιησοῦν, πρὶν φθάσῃ ἡ ὥρα τοῦ πάσχα. ἑπομένως ὅλ' αὐτὰ τὰ γεγονότα ἀφ' ἑνὸς μὲν τοὺς ἀποδεικνύουν συμφώνους πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην, ἀφ' ἑτέρου δὲ δίδουν τὴν ὀρθὴν ἑρμηνείαν εἰς τὰς προεκτεθείσας φράσεις των, ἐκ τῶν ὁποίων κακῶς συνεπεράνθη ὅτι τοποθετοῦν τὸ πάσχα τὴν παρασκευήν. ἔχει δὲ ἡ ὀρθὴ ἑρμηνεία ὡς ἀκολούθως. κατὰ τὸν μωσαϊκὸν νόμον τὸ πάσχα ἔχει πέντε ἡμέρας ἑτοιμασίας καὶ ἑπτὰ ἡμέρας ἑορτασμοῦ. αἱ ἡμέραι 10-14 Νισὰν εἶναι ἑτοιμασία τοῦ προβάτου. αἱ ἡμέραι 15-21 εἶναι τὸ πάσχα. κατὰ τὰς ἑπτὰ αὐτὰς οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἔτρωγον ἄζυμα, πικρὰ χόρτα, καὶ τὸν πασχάλιον ἀμνόν (῎Εξ 12,3-19. Β' Πα 35,1-17). ἡ ἀκριβεστέρα ὥρα ἐνάρξεως τοῦ πάσχα ἦτο ἡ ἔναρξις τῆς νυκτὸς τῆς 14 πρὸς τὴν 15 Νισάν. κατὰ τὸ ἔτος τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου ἦτο ἡ πέμπτη 13 Νισάν, ἡ παρα¬σκευὴ 14 Νισάν, τὸ σάββατον 15 Νισὰν καὶ πρώτη ἡμέρα τῶν ἀζύμων ἀρχομένη βεβαίως ἀπὸ τὴν νύκτα τῆς παρασκευῆς πρὸς σάββατον. οἱ τρεῖς εὐαγγελισταί, ὅταν λέγουν ἡ πρώτη ἡμέρα τῶν ἀζύμων, ὅτε τὸ πάσχα (= τὸν ἀμνὸν) ἔθυον, ἐννοοῦν γενικῶς καὶ ἀορίστως «ὅταν ἔφθασε τὸ πάσχα», καὶ ὄχι ὅτι ἡ πέμπτη ἦτο ἡ πρώτη τῶν ἀζύμων. ὅπως καὶ σήμερον, λέγοντες «τὸ πάσχα συνέβη αὐτό», ἐννοοῦμεν καὶ τὰς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος τῶν παθῶν καὶ τὰς ἡμέρας τῆς διακαινισίμου. πρόκειται περὶ τυπικῆς ἐκφράσεως καὶ γενικοῦ καθορισμοῦ, καὶ ὄχι περὶ ἀκριβοῦς καθορισμοῦ ἡμερομηνίας. ὅταν πάλιν λέγουν ὅτι ἡτοίμασαν τὸ πάσχα, δὲν ἐννοοῦν ὅτι «ἔστρωσαν τὴν πασχάλιον τράπεζαν», ἀλλ' ὅτι ἐπεράτωσαν τὰς κυριωτέρας ἑτοιμασίας διὰ τὸ μετὰ δύο ἡμέρας ἀγόμενον πάσχα. ὅταν κάθηνται μετὰ τοῦ Κυρίου νὰ φάγουν τὸν δεῖπνον ἐκεῖνον κατὰ τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος παρέδωκε τὸ αἷμά του καὶ τὴν σάρκα του, ὁ δεῖπνος δὲν ἦτο πασχάλιος, δὲν ἔτρωγον τὸν ἀμνὸν καὶ τὰ ἄζυμα. ἦτο ἀπὸ ἰουδαϊκῆς πλευρὰς συνήθης δεῖπνος. ἄλλο ἂν ἀπὸ χριστιανικῆς ἦτο ὁ πνευματικὸς πασχάλιος δεῖπνος. ὁ Χριστὸς δηλαδὴ ἀκυρώνει τὸ ἑβραϊκὸν πάσχα τῆς Π. Διαθήκης μίαν ἡμέραν πρὸ τῆς τελέσεώς του καὶ προλαμβάνει νὰ θύσῃ τὸ καινὸν καὶ αἰώνιον πάσχα. ὅταν ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ὡς φαίνεται ἔφαγε μετὰ τῶν μαθητῶν του τὸ ἰουδαϊκὸν πάσχα, ἐξέφρασε τὸν διακαῆ του πόθον λέγων ᾿Επιθυμίᾳ ἐπεθύμησα τοῦτο τὸ πάσχα φαγεῖν μεθ᾿ ὑμῶν πρὸ τοῦ με παθεῖν, οἱ εὐαγγελισταὶ δὲν ἐννοοῦν, ὅτι ἀπήλαυσε τὴν νοσταλγικὴν αὐτὴν ἀνθρωπίνην ἐπιθυμίαν του. διότι ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ φαγωθῇ τὸ πάσχα, αὐτὸς ἦτο νεκρὸς ἐν τῷ τάφῳ. ἀφήνουν ὅμως νὰ ἐννοηθῇ, ὅτι ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ ἡ τόσον ἁγνὴ καὶ ἁγία εὗρεν ὡς ἀνταπόκρισιν ἀνταξίαν ἑαυτῆς ἕνα ἄλλο πάσχα πνευματικὸν καὶ αἰώνιον, τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ ἐπιθυμήσαντος Κυρίου, τὸ ὁποῖον ὄντως συνέφαγε μετὰ τῶν μαθητῶν του πρὸ τοῦ αὐτὸν παθεῖν. ὥστε δὲν διαφωνοῦν οἱ τέσσαρες εὐαγγελισταὶ ὡς πρὸς τὴν ἡμερομηνίαν καὶ ἡμέραν τοῦ ἰουδαϊκοῦ πάσχα τοῦ σωτηρίου ἔτους.

Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Πέμ 12 Νοέμ 2009, 13:19:16

4. Προκειμένου νὰ προσβάλουν τὴν ἀλήθειαν τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς ὑπεστήριξαν ὅτι οἱ τέσσαρες συγγραφεῖς τῶν Εὐαγγελίων δὲν εἶναι αὐτόπται, ἀλλὰ γράφουν ἀντλοῦντες ἐκ παλαιοτέρων παραδόσεων, διότι ὁ μὲν Ματθαῖος ὁμιλεῖ περὶ ἐμφανίσεων τοῦ ἀναστάντος εἰς ἄνδρας μαθητὰς μόνον ἐν Γαλιλαίᾳ, οἱ δὲ Λουκᾶς καὶ Μᾶρκος μόνον ἐν ᾿Ιουδαίᾳ, ὁ δὲ δῆθεν συμβιβαστὴς ᾿Ιωάννης καὶ ἐν Γαλιλαίᾳ καὶ ἐν ᾿Ιουδαίᾳ. τοῦτο ἀποδίδουν εἰς τὸ ὅτι ὑπῆρχον δύο παραδόσεις περὶ ἀναστάσεως, μία ἰουδαϊκὴ καὶ μία γαλιλαϊκή, τὴν πρώτην τῶν ὁποίων ἀκολουθοῦν οἱ Λουκᾶς καὶ Μᾶρκος τὴν δὲ δευτέραν ὁ Ματθαῖος. ὁ δὲ ᾿Ιωάννης εἶναι συμπιλητής. πρόκειται περὶ τῆς μεγαλειτέρας παρανοήσεως καὶ αὐθαιρεσίας. κατ' ἀρχὴν δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐξαιρεθοῦν αἱ εἰς γυναῖκας γενόμεναι ἐν ᾿Ιουδαίᾳ ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος, τὰς ὁποίας ἀναφέρει ὁ Ματθαῖος. ἔπειτα εἶναι ἐμφανές, ὅτι οἱ εὐαγγελισταί, μόλις φθάσουν εἰς τὸ ἐνδιαφέρον γεγονὸς τῆς ἀναστάσεως, παύουν νὰ γράφουν «ἀνελλιπῆ ἱστορίαν», ἀλλ' ἀναφέρουν ὀλίγα ἕκαστος ἐπίλεκτα περιστατικά, ὅσα νομίζει αὐτός. ἐπειδὴ περιέπλεξαν οἱ ἀρνηταὶ τῆς ἀναστάσεως καὶ τὴν ἐν ᾿Ιουδαίᾳ γενομένην ἀνάληψιν, καλὸν εἶναι νὰ ἐκθέσωμεν ἐν συντομίᾳ πῶς συνέβησαν τὰ γεγονότα τῶν Εὐαγγελίων ἀπὸ τὴν ἀνάστασιν καὶ ἑξῆς.

῾Ως γνωστὸν ὁ Κύριος ἀπέθανεν εἰς ξένον μέρος, μακρὰν τῆς πατρίδος του, ὡς προσκυνητής. καὶ ὁ μαθηταί του καὶ οἱ οἰκεῖοί του, οἱ ὁποῖοι περιέθαλψαν τὸν νεκρόν του, ἦσαν ὅλοι ἐκδρομεῖς προσκυνηταί. ὁ ἴδιος γνωρίζων τὴν ἀνάστασίν του εἶπεν εἰς τοὺς μαθητάς, μόλις τὸν θάψουν, νὰ φύγουν εἰς τὴν Γαλιλαίαν καὶ νὰ τὸν ἀναμένουν ἐκεῖ ἀναστάντα. οἱ μαθηταὶ ὅμως οὔτε ἠννόησαν οὔτε ἐπίστευσαν οὔτε ἐτήρησαν τὴν ἐντολὴν αὐτήν. τὴν πρώτην ἡμέραν μετὰ τὸ σάββατον τοῦ πάσχα (τὴν κυριακήν), αἱ γυναῖκες ἐπῆγαν εἰς τὸν τάφον τοῦ τριημέρου νεκροῦ, διὰ νὰ ρίψουν ἀρώματα. τοῦτο ἐσυνηθίζετο, διότι οἱ τάφοι, ὅπως ἦσαν τότε, ἄφηναν νὰ ἐξέρχεται ἡ δυσοσμία τοῦ νεκροῦ ἀπὸ τὰς χαραγὰς τῆς θυραίας πλακός, οἱ δὲ προσφιλεῖς τοῦ ὄζοντος νεκροῦ ἐκ στοργῆς ἐφρόντιζον νὰ ἐξουδετερώνουν τὴν κακοσμίαν τοῦ προσφιλοῦς των νεκροῦ μὲ ἀρώματα. αὐτὸν τὸν σκοπὸν εἶχεν ἡ πρωϊνὴ ἐπίσκεψις τῶν μυροφόρων γυναικῶν εἰς τὸν τάφον. ὁ τάφος εὑρέθη κενός, καὶ οἱ ἄγγελοι ἐπανέλαβον τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς μαθητὰς νὰ σπεύσουν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, διὰ νὰ τὸν συναντήσουν. ἡ ἐντολὴ αὐτὴ ἔχει τὸ νόημα τῆς δοκιμασίας τῆς πίστεως τῶν μαθητῶν. εὑρέθησαν δὲ ὅλοι ἄπιστοι ὅπως καὶ ὁ Θωμᾶς. τότε ὁ Κύριος ἠναγκάσθη νὰ τοὺς ἐμφανισθῇ ἐν ᾿Ιεροσολύμοις. ἀφοῦ ἔγινεν ἔτσι, ἐκάθησαν ὅλον τὸ ἑβδομαδιαῖον πάσχα καὶ μέχρι τὴν ἑπομένην κυριακὴν τοὐλάχιστον εἰς ᾿Ιεροσόλυμα, καὶ ἔπειτα οἱ μαθηταὶ ἔφυγον διὰ τὴν Γαλιλαίαν. οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῆς διασπορᾶς, ὅταν ἤρχοντο εἰς ᾿Ιεροσόλυμα διὰ τὸ πάσχα, παρέμενον ἐπὶ δύο μῆνας ἀπὸ τὰς παραμονὰς τοῦ πάσχα μέχρι τὰς ἑπομένας τῆς πεντηκοστῆς (ὅπως φαίνεται καὶ ἐκ τῶν Πράξεων), ὥστε μὲ μίαν ἐπίσκεψιν νὰ συμπεριλάβουν ἀμφοτέρας τὰς ἑορτάς. οἱ ῾Εβραῖοι ὅμως τῆς Παλαιστίνης ἔφευγον μετὰ τὸ πάσχα εἰς τὰς ἐργασίας των καὶ ἐπανήρχοντο διὰ τὴν πεντηκοστήν. ἀφοῦ ἡ πλέον ἀπομεμακρυσμένη περιοχὴ δὲν ἀπεῖχεν ἀπὸ ᾿Ιεροσολύμων παρὰ 6 ἡμερῶν ὁδόν, δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ μένουν εἰς ᾿Ιεροσόλυμα ἀπὸ τὸ πάσχα μέχρι τὴν πεντηκοστήν. ἔτσι ἔκαναν καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ οἱ μαθηταὶ κατὰ τὰ προηγούμενα ἔτη, ἔτσι ἔκαναν καὶ κατὰ τὸ ἔτος τῆς ἀναστάσεως. ὁ Κύριος ἐν Γαλιλαίᾳ ἐνεφανίσθη εἰς αὐτοὺς πολλάκις καὶ ἔκανε συγκεντρώσεις μέχρι καὶ 500 ἐμπίστων μὲ ἄνεσιν, μακρὰν ἀπὸ τὸ κέντρον τῶν φαρισαίων. διὰ τὴν πεντηκοστὴν ἐπανῆλθον εἰς ᾿Ιεροσόλυμα ἀπὸ ἐνωρίς. πάλιν ἐνεφανίζετο ἐκεῖ ὁ Κύριος, ἕως ὅτου ἀνελήφθη ἀπὸ τὸ προάστιον τῆς ᾿Ιερουσαλήμ, τὴν Βηθανίαν. οἱ δὲ μαθηταὶ παρέμειναν μέχρι τὴν ἐπιφοίτησιν τοῦ Πνεύματος καὶ πέραν. διὰ τοῦτο ἔχομεν ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος Κυρίου πρῶτα ἐν ᾿Ιερουσαλήμ, ἔπειτα ἐν Γαλιλαίᾳ, καὶ τέλος πάλιν ἐν ᾿Ιερουσαλήμ. ἐν ᾿Ιερουσαλὴμ καὶ ᾿Ιουδαία ἐμφανίζεται εἰς τὰς γυναῖκας, τὸν Σίμωνα, τοὺς πρὸς ᾿Εμμαοὺς πορευομένους, τοὺς δέκα (ἄνευ τοῦ Θωμᾶ), τοὺς ἕνδεκα (μετὰ τοῦ Θωμᾶ). ἐν Γαλιλαίᾳ εἰς τὴν Τιβεριάδα, εἰς τοὺς πεντακοσίους, κλπ.. ἐν ᾿Ιερουσαλὴμ πάλιν ὅταν ἀναλαμβάνεται. οἱ εὐαγγελισταὶ ἐξ ὅλων αὐτῶν τῶν ἐμφανίσεων ἀναφέρουν ὅσας θέλουν. διὰ τοῦτο οἱ θιασῶται τῆς ἀρνητικῆς κριτικῆς δὲν δικαιοῦνται νὰ εἰκάζουν καὶ νὰ πλάττουν ὅ,τι θέλουν.

᾿Εφ᾿ ὅσον λοιπὸν αἱ τέσσαρες ὡς βαρύτεραι θεωρούμεναι «διαφωνίαι» ἀποδεικνύονται ἀνυπόστατοι, πολλῷ μᾶλλον δὲν ὑφίστανται αἱ ἄλλαι. μεταξὺ τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων ὑπάρχει ἀπόλυτος συμφωνία.


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 20 Νοέμ 2009, 23:07:05

10. ᾿Ακεραιότης. ῾Η ἀρνητικὴ κριτικὴ ἠμφεσβήτησε τὴν γνησιότητα τοῦ τελευταίου κεφαλαίου (21) μὲ τὴν ἐν Γαλιλαίᾳ ἐμφάνισιν τοῦ Κυρίου, καὶ τὴν ἑνότητα καὶ ὁμοιογένειαν τοῦ ὅλου Εὐαγγελίου. ὅλα εἶναι πλάσματα φαντασίας, ἐφ' ὅσον οὔτε ἴχνος σχετικῆς ἐνδείξεως δὲν ὑπάρχει εἰς τὴν χειρόγραφον παράδοσιν, ἄμεσον καὶ ἔμμεσον, ἐκκλησιαστικὴν καὶ ἀλεξανδρινήν, πρωτότυπον καὶ μεταπεφρασμένην. πέραν τῶν μαρτυριῶν, δύναται κανεὶς νὰ φαντάζεται ὅ,τι ἐπιθυμεῖ, ἀλλὰ τὰ φαντάσματά του οὐδὲν κῦρος ἔχουν. τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι ὁμοιογενὲς καὶ γνήσιον ἔργον τοῦ ᾿Ιωάννου, τὸ δὲ 21 κεφάλαιον οὐδεμίαν διαφορὰν ἔχει πρὸς οἱονδήποτε ἄλλο κεφάλαιον ὡς πρὸς τὴν σύνταξιν καὶ τὴν προέλευσιν. ἐκφυλισμένος μῦθος εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ «ἄποψις» ὅτι συνετάγη μὲν ὑπὸ τοῦ ᾿Ιωάννου ἀλλὰ βραδύτερον.

῎Αλλως ἔχει τὸ πρᾶγμα μὲ τὴν περικοπὴν τῆς μοιχαλίδος, ἡ ὁποία εἶναι νόθος καὶ εἰς οὐδὲν βιβλίον τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀνήκει, μαρτυρεῖ δὲ τὸ πρᾶγμα καὶ ἡ ἱερὰ παράδοσις καὶ αὐτὸ τὸ περιεχόμενον τῆς περικοπῆς. τὰ τεκμήρια διὰ τῶν ὁποίων ἐλέγχεται ἡ πλαστότης αὐτῆς εἶναι τὰ ἀκόλουθα, ἄλλα ἀφορῶντα εἰς τὴν παράδοσιν καὶ ἄλλα εἰς τὸ νόημα τῆς περικοπῆς. 1) ἡ περικοπὴ δὲν ὑπάρχει καθόλου εἰς ἀρκετὰ χειρόγραφα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως κειμένου καὶ μάλιστα εἰς τὰ ἀρχαιότερα μεγαλογράμματα. εἰς τὰ ὑπόλοιπα ὅπου ὑπάρχει, δηλοῦται ὅτι ὀβελίζεται ὡς νόθος μὲ ἀγκύλας καὶ ἀστερίσκους (μόνος ὁ ἀστερίσκος δὲν σημαίνει ὀβελισμὸν ἀλλ' οὐδετέραν δήλωσιν τῆς ἀμφισβητήσεως). δὲν ὑπάρχει, ἢ ὑπάρχει ἐντὸς ἀγκυλῶν, εἰς ἐκλογάδια. ἡ αὐτὴ κατάστασις παρατηρεῖται καὶ εἰς τὴν ἀλεξανδρινὴν παράδοσιν κειμένου καὶ εἰς τὰς μεταφράσεις itala, vulgata, σαϊτικήν, βοχαϊρικήν, ἀχμιμικήν, τὰς πέντε συριακάς, γοτθικήν, ἀρμενικήν, αἰθιοπικὴν καὶ γεωργιανήν. 2) τὴν παραλείπει ὁ ᾿Ιωάννης Χρυσόστομος καὶ ἄλλοι ἀρχαιότεροι αὐτοῦ καὶ νεώτεροι συγγραφεῖς (Τατιανός, Κλήμης ᾿Αλεξανδρεύς, Τερτυλλιανός, ᾿Ωριγένης, Κυπριανός, Νόννος, Κύριλλος ᾿Αλεξανδρείας, Κοσμᾶς, Θεοφύλακτος), οἱ ὁποῖοι ἐκπροσωποῦν εἴτε τὴν ἐκκλησιαστικὴν εἴτε τὴν ἀλεξανδρινὴν παράδοσιν. ἀναφέρεται ὡς ὀβελιστέα ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους (᾿Αμβρόσιος, ᾿Αμβροσιαστής, ῾Ιερώνυμος, Αὐγουστῖνος, κλπ.). παραθέτω τὴν σχετικὴν παράγραφον τοῦ Χρυσοστόμου ἐκ τοῦ ἐξηγητικοῦ ὑπομνήματός του εἰς τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον. Ποίαν γὰρ ἀκολουθίαν ἔχει, εἰπὲ μοί, εἰπόντος ἐκείνου ὅτι ῞Ο νόμος ἡμῶν οὐ κρίνει οὐδένα' εἰπεῖν 'Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἰ;'. δέον γὰρ δεῖξαι ὅτι οὐκ ἀκρίτως ἔπεμψαν αὐτὸν καλέσαντες, ἢ ὅτι οὐ χρὴ μεταδοῦναι λόγου, ἀγροικότερον καὶ θυμικώτερον κέχρηται τῇ ἀντιρρήσει. ῎Ερώτησον καὶ ἴδε, ὅτι ἐκ τῆς Γαλιλαίας προφήτης οὐκ ἐγήγερται'. τὶ γὰρ εἶπεν ὁ ἄνθρωπος; ὅτι προφήτης ἐστίν; εἶπεν ὅτι ἄκριτον ἀναιρεθῆναι οὐ δεῖ. οἱ δὲ ὑβριστικῶς, ὡς οὐκ εἰδότι περὶ τῶν Γραφῶν οὐδέν, ταῦτα ἐπήγαγον. ὡσανεὶ εἶποι τίς. ῞Υπαγε μάθε. τοῦτο γὰρ ἐστιν ῎Ερώτησον καὶ ἴδε'. τὶ οὖν ὁ Χριστός; ἐπειδὴ ἄνω καὶ κάτω τὴν Γαλιλαίαν ἔστρεφον καὶ τὸν προφήτην, ἀπαλλάττων πάντας ταύτης τῆς ἀλλοτρίας ὑποψίας, καὶ δεικνὺς ὅτι οὐχ εἰς τῶν προφητῶν ἐστίν, ἀλλὰ τοῦ κόσμου Δεσπότης, φησίν. ῎Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου'. οὐ Γαλιλαίας, οὐ Παλαιστίνης, οὐδὲ τῆς ᾿Ιουδαίας. τὶ οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι; 'Σὺ περὶ σεαυτοῦ μαρτυρεῖς, ἡ μαρτυρία σοῦ οὐκ ἔστιν ἀληθής' (῾Ομ. 62, 2). 3) ἡ ᾿Εκκλησία κατὰ τὴν δημοσίευσιν τοῦ ἱεροῦ Κανόνος, ἐνῷ καλύπτει ὅλον τὸ κείμενον τῶν Εὐαγγελίων, δὲν δημοσιεύει τήν περικοπὴν αὐτήν. εἰς τὸ εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα τῆς Πεντηκοστῆς (᾿Ιω 7,37-8,12), τὸ ὁποῖον ἔπρεπε νὰ περιέχῃ καὶ τὴν περικοπὴν αὐτήν, ἡ περικοπὴ δὲν ὑπάρχει. 4) ἡ περικοπὴ ὅταν ὑπάρχη εἰς τὰ χειρόγραφα, μάλιστα ὡς ὀβελιστέα, δὲν τοποθετεῖται εἰς μίαν σταθερὰν θέσιν. ἄλλα χειρόγραφα τὴν ἔχουν εἰς τὸ τέλος τοῦ δευτέρου μέρους τοῦ Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίου, δηλαδὴ μετὰ τὸ Λκ 21,38, ἄλλα μετὰ τὸ ᾿Ιω 7,36, ἄλλα εἰς τὸ τέλος του κατὰ ᾿Ιωάννην, δηλαδὴ μετὰ τὸ ᾿Ιω 21,24, καὶ ἄλλα μετὰ τὸ ᾿Ιω 7,52, ἤτοι ὡς 7,53-8,11. αὐτὴ ἡ ἀστάθεια τοποθετήσεως φανερώνει ὅτι δὲν ἐγνώριζον ποῦ ἀνήκει. 5) εἰς τὰ χειρόγραφα, ὅπου ὑπάρχει ἔστω καὶ ὡς ὀβελιστέα, δὲν ἔχει μίαν σταθερὰν μορφὴν ἢ μέγεθος. ἔχει πολλὰς μορφὰς ποὺ ἔχουν διαφορὰς πολὺ μεγαλειτέρας ἀπὸ τὰς συνήθεις διαφορὰς λέξεων τοῦ κανονικοῦ κειμένου. τοιαῦται διαφοραὶ ἐμφανίζονται μόνον εἰς τὰ ἀπόκρυφα καὶ φανερώνουν μίαν μακρὰν σειρὰν μεταπλάσεων καὶ διασκευῶν. 6) ἡ περικοπὴ περιέχει τὴν ἐντελῶς ἀνιστόρητον καὶ ἀσυμβίβαστον μὲ τὰ Εὐαγγέλια πληροφορίαν, ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξέδωκε περὶ τῆς μοιχαλίδος δικαστικὴν ἀπόφασιν ἀναγνωρισθεῖσαν ὑπὸ τῶν φαρισαίων, οἱ δὲ φαρισαῖοι μόνοι ἔδωκαν εἰς τὸν Χριστὸν τὸ δικαίωμα τοῦ δικάσαι τελεσιδίκως. αὐτὸ ὅμως εἶναι ψεῦδος. οἱ φαρισαῖοι καὶ γενικῶς οἱ ἐχθροὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ πολλάκις προεκάλεσαν αὐτὸν ν' ἀποφανθῆ ἐπὶ ποικίλων νομικῶν ἢ πολιτικῶν ζητημάτων (ἀποστάσιον, κῆνσος, ἀνάστασις, τρόπος σωτηρίας), ἀλλὰ μόνον διὰ νὰ τὸν δοκιμάσουν καὶ νὰ τὸν παγιδεύσουν. οὐδέποτε τὸν ἐκάλεσαν νὰ δώσῃ ἰσχύουσαν λύσιν εἰς μίαν νομικὴν ὑπόθεσιν, ὅπως εἰς τὴν περικοπὴν αὐτὴν ὅπου ὁ ᾿Ιησοῦς ἐκδίδει ἀθωωτικὴν δικαστικὴν ἀπόφασιν, οἱ δὲ φαρισαῖοι τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς ἔγκυρον. δηλαδὴ οἱ φαρισαῖοι μόνον θεωρητικῶς καὶ οὐδέποτε πρακτικῶς ἐζήτησαν τὴν γνώμην τοῦ ᾿Ιησοῦ. 7) εἰς τὰ Εὐαγγέλια δὲν ὑπάρχουν μυστικοπαθεῖς γρῖφοι ἀποσκοποῦντες εἰς τὸ νὰ ἐξάπτουν τὴν νοσηρὰν φαντασίαν τοῦ ἀναγνώστου καὶ μηδεμίαν ἐξήγησιν ἔχοντες, ὅπως ἐκεῖνο τὸ τῆς περικοπῆς αὐτῆς ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς κάτω κύψας τῷ δακτύλῳ ἔγραφεν εἰς τὴν γῆν (8,6). οὔτε ὁ Χριστὸς ἀντιδρᾷ ποτὲ κατ' αὐτὸν τὸν τρόπον εἰς τὰς προκλήσεις τῶν ἐχθρῶν του κατὰ τὰ κανονικὰ Εὐαγγέλια. τοιοῦτοι μυστικοπαθεῖς γρῖφοι μόνον εἰς τὰ ἀπόκρυφα ὑπάρχουν ἄφθονοι. 8) ὁ Κύριος συγχωρεῖ εἰς τὰ Εὐαγγέλια καὶ τελῶνας καὶ πόρνας, ἀλλὰ μόνον ἐφ' ὅσον παρέχουν δείγματα μετανοίας. ἄλλως καταδικάζει σκληρῶς καὶ τὰς πόρνας καὶ τοὺς τελῶνας. ἐδῶ παρουσιάζεται μία μοιχαλίς, τὴν ὁποίαν συγχωρεῖ καὶ ἀθωώνει ὁ Κύριος, χωρὶς αὐτὴ νὰ μετανοήσῃ. μόνον εἰς τὴν ἐρώτησιν, ἂν τὴν κατέκρινε κανείς, ἀπαντᾷ Οὐδείς, κύριε. αὐτὸ ἐκτός του ὅτι εἶναι ἀντευαγγελικόν, προδίδει ὅτι ἡ περικοπὴ κατάγεται ἐκ τῶν μέσων τοῦ Β' μ.Χ. αἰῶνος καὶ ἐπλάσθη ὑπὸ τῶν αἱρετικῶν ἐκείνων ποὺ συνεχώρουν πολλὰ καὶ εὐκόλως εἰς τοὺς πεπτωκότας Χριστιανοὺς καὶ εἶχον ὡς σπουδαίαν ἀσπίδα τὴν ἁμαρτωλὴν πρόφασιν ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος βαλέτω λίθον (8,7). 9) εἰδικώτερον εἰς τὴν θέσιν ὅπου εὑρίσκεται συνηθέστερον (μετὰ τὸ ᾿Ιω 7,52) διακόπτει τὴν συνάφειαν. ἀλλὰ καὶ εἰς οἰανδήποτε ἄλλην θέσιν ἢ διακόπτει τὴν συνάφειαν ἢ εἶναι τελείως ἀπροσδόκητος, ὅπως εἰς τὸ τέλος του κατὰ ᾿Ιωάννην μετὰ τὰς ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. νομίζω δὲ ὅτι ἡ τελευταία αὐτὴ θέσις εἶναι καὶ ἡ ἀρχαιοτέρα, καὶ ὅτι ἐτοποθετήθη ἐκεῖ ὄχι μὲ τὴν ἔννοιαν ὅτι ἀνήκει εἰς τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην, ἀλλ' ὅτι εἶναι ἕνα πέμπτον Εὐαγγέλιον μετὰ τὰ τέσσαρα μεγάλα. ἔπειτα ἐξελήφθη ὡς ἐπίλογος τοῦ γειτονικοῦ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγελίου, ἔπειτα, ἐπειδὴ ἐκεῖ ἦτο ἀπροσάρμοστος, εἰσῆλθεν ἐντός τοῦ κειμένου, καὶ τελευταίως, ἐπειδὴ εἶναι τελείως ἀνένδεκτος εἰς ῎ὸ κατὰ ᾿Ιωάννην, ἐπεχειρήθη νὰ ἐνσφηνωθῇ εἰς τὸ Κατὰ Λουκᾶν, τὸ Εὐαγγέλιον τῶν οἰκτιρμῶν. ἀλλὰ παντοῦ φαίνεται ὡς ξένον σῶμα. 10) εἰς τὰς θέσεις ᾿Ιω 7,36 καὶ 7,52 εἶναι ἀπροσάρμοστος καὶ δι' ἕνα ἄλλον λόγον. εἰς τὴν περίοδον τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Κυρίου ὁ ᾿Ιωάννης ὅσα σημεῖα ἢ ἐπεισόδια ἀναφέρει τὰ ἀναφέρει μόνον ὡς ἀφορμᾷς μακρὰς διδασκαλίας. μόνον μὲ τὴν περικοπὴν αὐτὴν δὲν συμβαίνει τοῦτο. 11) μία μαρτυρία ἐκ τοῦ Παπίου ὅτι (ὁ Παπίας) ἐκτέθειται καὶ ἄλλην ἱστορίαν περὶ γυναικὸς ἐπὶ πολλαῖς ἁμαρτίαις διαβληθείσης ἐπὶ τοῦ Κυρίου, ἦν τὸ Καθ' ῾Εβραίους Εὐαγγέλιον περιέχει, οὐδὲν μαρτυρεῖ ὑπὲρ τῆς γνησιότητος τῆς περικοπῆς τῆς μοιχαλίδος. πρῶτον, διότι ἐκεῖ πρόκειται μᾶλλον περὶ ἄλλης διηγήσεως περὶ γυναικὸς διαβληθείσης ἐπὶ πολλαῖς ἁμαρτίαις, ἐνῷ ἐδῶ λέγεται ἕνα μόνον παράπτωμα τῆς γυναικός, ὅτι συνελήφθη μοιχευομένη. δεύτερον, διότι ἐκεῖ λέγεται ὅτι περιέχεται εἰς τὸ Καθ' ῾Εβραίους. ὁ Παπίας ἐγνώριζε καὶ τὰ τέσσαρα κανονικὰ Εὐαγγέλια. ἄρα, ἐφ' ὅσον τὴν εἶδε εἰς τὸ Καθ' ῾Εβραίους, καὶ ἂν ἀκόμῃ εἶναι ἑτέρα παραλλαγὴ τῆς παρούσης περικοπῆς, αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν τὴν ἔβλεπεν εἰς ἕνα ἐκ τῶν κανονικῶν. τρίτον, διότι ὁ Παπίας εἶναι τελείως ἀναξιόπιστος.

῞Ολοι οἱ ὡς ἄνω λόγοι καὶ κατὰ μόνας ἐὰν ληφθοῦν, πείθουν ὅτι ἡ περικοπὴ τῆς μοιχαλίδος οὔτε τοῦ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγελίου εἶναι γνήσιον μέρος, οὔτε ἄλλου Εὐαγγελίου, οὔτε τῆς Κ. Διαθήκης γενικῶς. εἶναι διήγησις ἀπόκρυφος καὶ μὴ παραδιδομένη ὑπὸ τῆς ἱερᾶς παραδόσεως ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ. διὰ περισσοτέρας λεπτομερείας ἐπὶ τῆς εἰσαγωγῆς παραπέμπω εἰς τὸ σύγγραμμά μου «Μαθήματα εἰσαγωγῆς εἰς τὴν Κ. Διαθήκην».


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 11:53:31

11. Διάγραμμα καὶ περιεχόμενον. Τὸ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον, ἁπλοῦν εἰς τὸ διάγραμμα, διακρίνεται εἰς ἕνα βραχὺ προοίμιον καὶ εἰς δύο βιβλία περίπου ἴσα, ὡς ἀκολούθως.

Προοίμιον (1,1-5)
Α΄. ᾿Αποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ (κεφ. 1-12).
Β΄. Τὸ πάθος καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ (κεφ. 13-21).

εἰς τὸ μεγαλοπρεπὲς προοίμιόν του ὁ εὐαγγελιστὴς μὲ τρόπον προφητικὸν ἀγγέλλει τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. εἰς τὸ πρῶτον βιβλίον μὲ τὰ ἐπεισόδια καὶ τοὺς λόγους, ποὺ παραθέτει ἀπὸ τὴν ἐπὶ γῆς δρᾶσιν τοῦ ᾿Ιησοῦ, μᾶς ἀφήνει νὰ ἴδωμεν, πῶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποκαλύπτει προοδευτικῶς εἰς τὸν κόσμον ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Θεός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ πῶς οἱ μὲν μαθηταὶ πιστεύουν οἱ δὲ φαρισαῖοι καὶ πολλοὶ ἄλλοι ᾿Ιουδαῖοι ἀπιστοῦν, σκανδαλίζονται καὶ ἀντιδροῦν. τὸ κορύφωμα τῆς ἀντιδράσεως τῶν ἀπιστούντων εἶναι ὁ φόνος τοῦ ᾿Ιησοῦ. εἰς τὸ δεύτερον βιβλίον, ὅπου σαφῶς διακρίνονται ἕνα μέρος διδακτικὸν καὶ δύο ἀφηγηματικά, ὁ εὐαγγελιστὴς μᾶς ἐκθέτει τὴν πρὸ τοῦ θανάτου διαθήκην τοῦ ᾿Ιησοῦ μὲ τὴν πιστεύουσαν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν προσευχὴν τῆς διαθήκης του, τὸν σταυρικὸν θάνατον καὶ τὴν ταφὴν αὐτοῦ, καὶ τὴν ἀνάστασιν καὶ τέσσαρας ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος ᾿Ιησοῦ. ἔχει δὲ λεπτομερέστερον τὸ διάγραμμα καὶ τὸ περιεχόμενον τοῦ Εὐαγγελίου ὡς ἀκολούθως.

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

ΒΙΒΛΙΟΝ Α΄
᾿Αποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ (κεφ. 1-12)

Κεφ. 1. ῾Η πρώτη ἐμφάνισις τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς τὸν ᾿Ισραήλ. ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Χριστός (κεφ. 1-4).
Κεφ. 2. ῾Η περαιτέρω ἀποκάλυψις τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ Χριστὸς ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Θεός (κεφ. 5-10).
Κεφ. 3. Τὸ πλήρωμα τῆς ὥρας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ· τὸ σκάνδαλον τοῦ ᾿Ισραήλ (κεφ. 11-12).

ΒΙΒΛΙΟΝ Β΄
Τὸ πάθος καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ (κεφ. 13-21)

Κεφ. 1. ῾Η διαθήκη (13-17)
Κεφ. 2. ῾Ο θάνατος (18-19)
Κεφ. 3. ῾Η ἀνάστασις (20-21)

τοῦ πρώτου βιβλίου τὸ πρῶτον κεφάλαιον ἱστορεῖ τὴν πρώτην ἐμφάνισιν καὶ πρώτην βαθμίδα ἀποκαλύψεως τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς τὸν ᾿Ισραὴλ ἐν τε τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ. κατ' αὐτὴν τὴν ἐμφάνισιν, ἡ ὁποία ἴσως καλύπτει τὸ πρῶτον ἔτος τοῦ κηρύγματος τοῦ Κυρίου, ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός. εἰς τὸ δεύτερον κεφάλαιον, τὸ ὁποῖον ἴσως καλύπτει τὸ δεύτερον ἔτος τοῦ κυριακοῦ κηρύγματος, ἱστορεῖται ἡ δευτέρα ἐμφάνισις καὶ ἀποκάλυψις τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ Χριστός ᾿Ιησοῦς ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ᾿Ιαυέ, Κύριος ὁ Θεός. εἰς τὸ τρίτον κεφάλαιον ἐκτίθεται πῶς μετὰ τὴν δευτέραν καὶ ὁλοσχερῆ ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὁ ᾿Ισραὴλ ἐσκανδαλίσθη καὶ σκληρυνθεὶς ἀπεφάσισε τὸν φόνον τοῦ ᾿Ιησοῦ. ἐν τῷ δευτέρῳ βιβλίω τὸ μὲν πρῶτον κεφάλαιον εἶναι ἡ διαθήκη τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἡ προσευχὴ ἐπὶ τῇ ὑπογραφῇ τῆς διαθήκης του. τὸ δὲ δεύτερον ἡ ἱστορία τοῦ πάθους καὶ τοῦ θανάτου του. τὸ δὲ τρίτον κεφάλαιον ἡ ἱστορία τῆς ἀναστάσεώς του καὶ τεσσάρων ἐπιλέκτων ἐμφανίσεων ἐν τε τῇ ᾿Ιουδαίᾳ καὶ ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ.

᾿Εν πλήρει δὲ ἀναλύσει τὸ διάγραμμα καὶ τὸ περιεχόμενον τοῦ Εὐαγγελίου ἔχει ὡς ἀκολούθως.


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: Εἰσαγωγή εἰς τό κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 11:57:56

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ (1,1-5)

ΒΙΒΛΙΟΝ Α΄
ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΤΩ ΠΡΟΣΩΠΩ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Κεφ. Α΄. ῾Η πρώτη ἐμφάνισις τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς τὸν ᾿Ισραήλ. ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Χριστός.
1. ῾Η ἐνανθρώπησις τοῦ Λόγου καὶ ἡ περὶ αὐτοῦ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ γενικῶς (1,6-18)
2. Εἰδικαὶ μαρτυρίαι τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ (1,19-43)
α΄. Πρὸς τοὺς ᾿Ιουδαίους προκρίτους μαρτυρία ὅτι ὁ ἴδιος δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε καὶ κυκλοφορεῖ μεταξύ των (1,19-28).
β΄. Πρὸς πάντας μαρτυρία ὅτι Χριστὸς εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπίδειξις αὐτοῦ (1,29-34).
γ΄. Πρὸς τοὺς μαθητάς του ἐπανάληψις τῆς αὐτῆς μαρτυρίας καὶ ἐπιδείξεως. οἱ τρεῖς πρῶτοι μαθηταὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ (1,35-43).
3. Γνωριμία τοῦ ᾿Ιησοῦ μὲ ἄλλους δύο μαθητάς του, Φίλιππον καὶ Ναθαναήλ (1,44-52).
4. Τὸ πρῶτον σημεῖον τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν Κανὰ τῆς Γαλιλαίας (2,1-11).
5. ᾿Εγκατάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν Καπερναοὺμ τῆς Γαλιλαίας (2,12).
6. Τὸ πρῶτον πάσχα τοῦ ᾿Ιησοῦ ὡς δημοσίου προσώπου ἐν ᾿Ιεροσολύμοις (2,13-22).
7. Τὰ πρῶτα σημεῖα τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ οἱ πρῶτοι πιστεύοντες εἰς αὐτὸν ἐν ᾿Ιεροσολύμοις (2,23-25).
8. Διάλογος ᾿Ιησοῦ καὶ Νικοδήμου. ἡ ἀναγέννησις τοῦ ἀνθρώπου (3,1-21).
9. Παράλληλος δρᾶσις ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ καὶ ᾿Ιησοῦ ἐν ᾿Ιουδαίᾳ. ἐπιμαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ (3,22-36).
10. ᾿Ενόχλησις τῶν φαρισαίων, φυγὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ πρὸς Γαλιλαίαν, σύλληψις τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ (4,1-4).
11. Εὐαγγελισμὸς τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν Σαμαρείᾳ (4,5-42).
α'. Διάλογος ᾿Ιησοῦ καὶ Σαμαρείτιδος (4,5-30).
β'. ῾Η πίστις τῶν Σαμαρειτῶν εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστόν (4,31-42).
12. ῾Υποδοχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν Γαλιλαίᾳ (4,43-45).
13. Δεύτερον σημεῖον τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν Κανά. θεραπεία τοῦ υἱοῦ τοῦ βασιλικοῦ (4,46-54).

Κεφ. Β'. ῾Η περαιτέρω ἀποκάλυψις τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ Χριστὸς ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Θεός.
1. Σημεῖα τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐν ᾿Ιεροσολύμοις. ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδὰ καὶ ἡ κατάργησις τοῦ νομικοῦ σαββάτου (5,1-15).
2. Σχέσις τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα. ὁ ᾿Ιησοῦς Υἱὸς καὶ συνδημιουργὸς τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ χορηγὸς τῆς ζωῆς. ἡ ἠθικὴ ἀνάστασις καὶ ἡ ἀνάστασις τῶν σωμάτων. ἐπίκλησις τριῶν μαρτύρων μαρτυρούντων περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἀπιστία τῶν ᾿Ιουδαίων εἰς τὴν μαρτυρίαν καὶ τὸν ᾿Ιησοῦν (5,16-47).
3. ῾Ο ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ μανναδότης Θεὸς τοῦ ᾿Ισραήλ. ὁ χορτασμὸς τῶν πεντακισχιλίων ἐν τῇ ἐρήμῳ. ἀπόπειρα τοῦ πλήθους ν' ἀναγορεύσουν τὸν ᾿Ιησοῦν βασιλέα (6,1-15).
4. ᾿Επίδειξις σημείων εἰς τοὺς μαθητὰς ἐν τῇ θαλάσσῃ (6,16-21).
5. ῾Η περὶ οὐρανίου ἄρτου διδασκαλία τοῦ ᾿Ιησοῦ. ἡ βρῶσις τῆς σαρκός του καὶ ἡ πόσις τοῦ αἵματός του ζωὴ αἰώνιος (6,22-59).
6. ῾Ο σκανδαλισμὸς τῶν μαθητῶν τοῦ εὑρέος κύκλου (6,60-71).
7. ῾Η ἑορτὴ τῆς σκηνοπηγίας (7).
α΄. Μετάβασις εἰς ᾿Ιεροσόλυμα διὰ τὴν σκηνοπηγίαν. ἡ στάσις τῶν ἀδελφῶν τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τοῦ ὄχλου ἀπέναντί του (7,1-13).
β΄. Διάλογος ᾿Ιησοῦ καὶ φαρισαίων. ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Χριστός. σοβαραὶ προειδοποιήσεις τοῦ ᾿Ιησοῦ πρὸς τοὺς φαρισαίους (7,14-36).
γ΄. ῾Ο ᾿Ιησοῦς κηρύττει ἑαυτὸν ἀντικείμενον πίστεως. διχασμὸς τοῦ πλήθους. διχασμὸς τῶν φαρισαίων (7,37-52).
8. ῾Ο ᾿Ιησοῦς τὸ φῶς τοῦ κόσμου. ἡ περὶ ἑαυτοῦ μαρτυρία του (8,12-20).
9. ῾Η κρίσις τῶν μὴ πιστευόντων εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν ᾿Ιουδαίων (8,21-30).
10. Δευτέρα κρίσις τῶν πρὸς ὥραν πιστευσάντων εἰς τὸν ᾿Ιησοῦν ᾿Ιουδαίων (8,31-59).
11. ῾Η θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ (9,1-7).
12. Σκλήρυνσις τῶν φαρισαίων ἔναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ, λόγῳ μὲν διὰ τὴν κατάλυσιν τοῦ σαββάτου, πράγματι δὲ διὰ τὴν θεραπείαν τοῦ τυφλοῦ (9,8-41).
13. ῾Ο καλὸς ποιμὴν ᾿Ιησοῦς καὶ τὰ γνήσια πρόβατά του (10,1-21).
14. ῾Ο κραταιὸς ποιμὴν τῶν προβάτων του ᾿Ιησοῦς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἴσος τῷ Πατρί (10,22-39).
15. ῾Ο λαὸς διακρίνει τὸν ᾿Ιησοῦν ἀπὸ τὸν ᾿Ιωάννην βαπτιστήν, εὑρίσκει ἀνώτερον τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύει εἰς τὴν περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ μαρτυρίαν τοῦ ᾿Ιωάννου (10,40-42).

Κεφ. Γ΄. Τὸ πλήρωμα τῆς ὥρας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ. τὸ σκάνδαλον τοῦ ᾿Ισραήλ.
1. ῾Η ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου. οἱ φαρισαῖοι μένεα πνέοντες προγράφουν ὁριστικῶς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἐντέλλονται τὴν σύλληψίν του (11).
α΄. ᾿Επικίνδυνος πορεία πρὸς ᾿Ιουδαίαν (11,1-16)
β΄. ῾Η ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου (11,17-44)
γ΄. ῾Η προγραφὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς θάνατον καὶ ἡ διαταγὴ περὶ τῆς συλλήψεώς του (11,45-56)
2. ῾Η Μαρία ἐν Βηθανίᾳ μυρώνει τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ὁ ᾿Ιούδας ὁ ᾿Ισκαριώτης σκληρύνεται καὶ ἐγκυμονεῖ τὴν προδοσίαν τοῦ προκηρυχθέντος διδασκάλου του (12,1-11).
3. Θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς ᾿Ιεροσόλυμα, ἐξαγρίωσις τῶν φαρισαίων, καὶ ἐπίσπευσις τοῦ σχεδίου συλλήψεως (12,12-19).
4. Τὰ ἔθνη ἀναζητοῦν τὸν Χριστὸν ᾿Ιησοῦν. ἔφθασεν ἡ ὥρα νὰ δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ κριθῇ ὁ κόσμος (12,20-36).
5. Τὸ συμπέρασμα τοῦ εὐαγγελιστοῦ περὶ τῆς στάσεως τοῦ ᾿Ισραὴλ ἔναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ ὑπὸ τὸ φῶς τῆς προφητείας τοῦ ᾿Ησαΐου (12,37-43).
6. ῾Η ἐσχάτη εἰς σωτηρίαν προσκλητήριος κραυγὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ (12,44-50).

ΒΙΒΛΙΟΝ Β'
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Κεφ. Α΄. ῾Η διαθήκη
1. ῾Ο ᾿Ιησοῦς νίπτει τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν του (13,1-11).
2. ῾Η ἑρμηνεία τῆς νίψεως. ἡ ἀποκάλυψις καὶ ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ προδότου ᾿Ιούδα (13,12-30).
3. ῾Η καινὴ διαθήκη τοῦ Χριστοῦ καὶ Κυρίου ᾿Ιησοῦ (13,31-16,33).
α΄. ῾Η ἀνακοίνωσις τῆς μεταβάσεως πρὸς τὸν Πατέρα καὶ ἡ κεφαλαιώδης ἐντολὴ τῆς ἀγάπης (13,31-38).
β΄. ῾Ο σκοπὸς τῆς μεταβάσεως πρὸς τὸν Πατέρα, ἡ ἀνακοίνωσις τῆς ἐπανόδου, ἡ ἀποκάλυψις τῆς πραγματικῆς σχέσεως τοῦ Υἱοῦ πρὸς τὸν Πατέρα (14,1-14).
γ΄. ῾Η κρίσις τοῦ κόσμου. ὁ δεσμὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Υἱοῦ μὲ τοὺς μαθητὰς καὶ ἡ ἀποστολὴ τοῦ παρακλήτου. ὁ ἀφορισμὸς τῶν μαθητῶν ἀπὸ τοῦ κόσμου (14,15-24).
δ΄. ῾Η ῥητὴ ἐπαγγελία τῆς ἐλεύσεως τοῦ παρακλήτου. ἡ εἰρήνη τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐπὶ τοὺς μαθητάς (14,25-31).
ε΄. ῾Η ἄμπελος καὶ τὰ κλήματα. αἰώνιος κοινωνία ᾿Ιησοῦ καὶ μαθητῶν του (15,1-17).
f΄. ῾Η κρίσις τοῦ κόσμου ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ κατ' ἐπέκτασιν ἐν τῷ προσώπῳ τῶν μαθητῶν του. ἐπαγγελία τῆς πληρώσεως τῆς ἀποκαλύψεως διὰ τοῦ παρακλήτου (15,18-27).
ζ΄. Τὸ κεφάλαιον τῆς καινῆς διαθήκης. ἡ θεία οἰκονομία διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν πιστευόντων (16).

4. ῾Η προσευχὴ τῆς διαθήκης (17).

Κεφ. Β΄. ῾Ο θάνατος
1. ῾Η προδοσία τοῦ ᾿Ιούδα καὶ ἡ σύλληψις τοῦ ᾿Ιησοῦ (18,1-11).
2. ῾Η δίκη καὶ ἡ καταδίκη τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς θάνατον ἐνώπιον τῶν ἀρχιερέων, καὶ ἡ τριπλῆ ἄρνησις τοῦ Πέτρου (18,12-27).
3. ῾Η δίκη τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐνώπιον τοῦ Πιλάτου καὶ ἡ ἔγκρισις τοῦ θανάτου του (18,28-19,16).
4. ῾Ο σταυρικὸς θάνατος τοῦ ᾿Ιησοῦ (19,17-37).
α΄. ῾Η σταύρωσις (19,17-22).
β΄. ῾Η ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ἐπιθανάτιος ἀγωνία, ἡ παράδοσις τῆς μητρὸς τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς τὸν ᾿Ιωάννην, καὶ ὁ θάνατος (19,23-30).
γ΄. ῾Η δημοσία βεβαίωσις τοῦ θανάτου τοῦ ᾿Ιησοῦ (19,31-37).
5. ῾Η ταφὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ (19,38-42).

Κεφ. Γ΄. ῾Η ἀνάστασις
1. ῾Η ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ ἡ πρώτη ἐμφάνισίς του εἰς τὴν Μαρίαν τὴν Μαγδαληνήν (20,1-18).
2. ῾Η ἐμφάνισις εἰς τοὺς μαθητὰς ἄνευ τοῦ Θωμᾶ (20,19-23).
3. ῾Η ἐμφάνισις εἰς τοὺς μαθητὰς καὶ τὸν Θωμᾶν (20,24-29).
4. ᾿Επίλογος. ὁ σκοπὸς τοῦ Εὐαγγελίου (20,30-31).
5. Μία τῶν ἐμφανίσεων ἐν Γαλιλαίᾳ (21,1-23).
α΄. ῾Η ἐμφάνισις (21,1-14).
β΄. Συνεστίασις τοῦ ἐμφανισθέντος ᾿Ιησοῦ μὲ τοὺς μαθητάς. ἀποκατάστασις τοῦ Πέτρου καὶ προρρήσεις περὶ τοῦ μέλλοντός του (21,15-23).
6. Γενικὸς ἐπίλογος τοῦ Εὐαγγελίου (21,25).
7. ῾Η σφραγὶς τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπὶ τοῦ Εὐαγγελίου (21,24).



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Επόμενο

Επιστροφή στην Θέματα εἰσαγωγῆς στήν Βίβλο

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες

cron