κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 02 Οκτ 2009, 13:25:56

    Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ

    ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ
    ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ


    ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ
    ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997

***********************************************

© Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997

ISBN 960 - 7127 - 10 - 2

Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης
Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις
540 06 Θεσσαλονίκη

**********************************************

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τὸ κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον ἀπὸ γλωσσικῆς πλευρᾶς εἶναι τὸ εὐκολώτερον ἑρμηνευόμενον βιβλίον τῆς Καινῆς Διαθήκης. τὰ ἱστορικὰ ἐπίσης καὶ πραγματολογικὰ ζητήματά του εἶναι εὔλυτα. τὸ κείμενόν του καθαρὸν καὶ καλῶς παραδεδομένον· τὸ μοναδικὸν πρόβλημά του ἐπιλύεται εἰς τὴν προτασσομένην εἰσαγωγήν. διὰ περισσότερα εἰσαγωγικὰ στοιχεῖα παραπέμπω εἰς τὸ εἰδικὸν σύγγραμμά μου τῆς Εἰσαγωγῆς. ἐκεῖνο ποὺ μένει ὡς τὸ δυσχερὲς κατὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ Εὐαγγελίου τούτου εἶναι νὰ συλλάβῃ κανεὶς ὅλα τὰ νοήματά του καὶ μὲ ἀκρίβειαν καθὼς καὶ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον συνδέονται· προσέτι δὲ νὰ συλλάβῃ ἀνάγλυφον τὴν ἐφαινομένην εἰκόνα τῆς ἐκτυλίξεως τῶν γεγονότων τῆς δράσεως καὶ τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Κυρίου. ὅθεν περὶ αὐτὰ στρέφεται καὶ ἡ παροῦσα ἑρμηνεία.

῞Οπως γράφω καὶ εἰς τὰ ᾿Απομνημονεύματά μου, τὴν παροῦσαν «῾Ερμηνείαν εἰς τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον» συνέγραψα κατὰ τὰ ἔτη 1972 (βιβλίον Α΄) καὶ 1973 (βιβλίον Β΄). μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Κυρίου, ὅστις ἐμὲ εἰδικῶς μὲ ἐλύτρωσε καὶ ἐκ τῶν τότε ὀδυνηρῶν καὶ γνωστῶν πλέον τοῖς πᾶσι περιπετειῶν μου, ἔχω τὴν χαρὰν ἐφέτος, τὸ 1996, μετὰ 23 ἔτη νὰ ἐπανεκδώσω αὐτὴν τὸ δεύτερον ἤδη. κατὰ τὴν παροῦσαν Β΄ ἔκδοσιν, πρὸς βελτίωσιν τῆς ἑρμηνείας, εἰς πολλὰ σημεῖα αὐτῆς ἐπιφέρω μικρὰς καὶ μεγάλας τροποποιήσεις· προσθέτω δὲ εἰς τὸ τέλος καὶ εὑρετήρια. διότι ἐφέτος, ἄγων τὸ πεντηκοστὸν ἕκτον ἔτος τῆς ἡλικίας μου, εἶμαι οὕτως εἰπεῖν, ὡς πρὸς τὴν ἐπιστημονικὴν κατάρτισιν διδάσκαλος τοῦ τότε μόλις ὑπερτριακονταετοῦς ἑαυτοῦ μου. ὅσον δὲ ἀφορᾷ εἰς τὴν γλῶσσαν, ἔγραφα μὲν κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν μου καὶ εἰς τὴν δημοτικὴν ἤδη ἀπὸ τοῦ 1971 (ἑρμηνεία τῆς Γενέσεως), ἀλλ᾿ ἀποκλειστικῶς εἰς αὐτὴν γράφω ἀπὸ τοῦ 1985. τὴν παροῦσαν ἑρμηνείαν ἀφήνω ὅπως ἔχει εἰς τὴν ἀρχικήν της ἀρχαΐζουσαν γλῶσσαν, τόσον ἐπειδὴ θέλω νὰ διατηρηθῇ ὅπως συνεγράφη ἀρχικῶς, ὅσον καὶ ἐπειδὴ καὶ τῆς ἀρχαϊζούσης αὐτῆς ἡ ἁπλότης καὶ ἡ σαφήνεια, τὴν ὁποίαν ἔχει, ὅταν τὴν χειρίζωμαι ἐγώ, δὲν ἐμποδίζει, πιστεύω, τὸν ἀναγνώστην νὰ κατανοῇ ὅλα τὰ γραφόμενα. περὶ αὐτοῦ μὲ βεβαιώνουν ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν καὶ πλεῖστοι ἀναγνῶσταί μου, τονίζοντες μάλιστα ὅτι, καὶ ὅταν γράφω εἰς τὴν ἀρχαΐζουσαν καὶ ὅταν εἰς τὴν δημοτικήν, αὐτοὶ ἀκούουν τὴν αὐτὴν φωνὴν πάντοτε, τὴν φωνήν μου, τὴν γνωστὴν ἔκ τε τῶν τότε καὶ ἐκ τῶν νῦν συγγραμμάτων μου.

῾Η ἔκδοσις αὐτὴ γίνεται μὲ τὴν φροντίδα τὸν κόπον καὶ τὴν δαπάνην τοῦ ἀδελφοῦ μου π. ᾿Αθανασίου καὶ τῶν μαθητῶν μου.

Κωνσταντῖνος Σιαμάκης
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 02 Οκτ 2009, 13:28:44

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ 7

ΕΡΜΗΝΕΙΑ 37

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ 37

ΒΙΒΛΙΟΝ Α΄. ᾿Αποκάλυψις τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ 41
Κεφ. Α΄. ῾Η πρώτη ἐμφάνισις τοῦ ᾿Ιησοῦ εἰς τὸν ᾿Ισραήλ· ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Χριστός. 41
Κεφ. Β΄. ῾Η περαιτέρω ἀποκάλυψις τοῦ ᾿Ιησοῦ· ὁ Χριστὸς ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Θεός. 99
Κεφ. Γ΄. Τὸ πλήρωμα τῆς ὥρας τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ. τὸ σκάνδαλον τοῦ ᾿Ισραήλ. 181

ΒΙΒΛΙΟΝ Β΄. Τὸ πάθος καὶ ἡ ἀνάστασις τοῦ ᾿Ιησοῦ 222
Κεφ. Α΄. ῾Η διαθήκη 222
Κεφ. Β΄. ῾Ο θάνατος 291
Κέφ. Γ΄. ῾Η ἀνάστασις 330

ΕΥΡΕΤΗΡΙΑ 361
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 09 Οκτ 2009, 11:54:17

    ΕΡΜΗΝΕΙΑ


ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ

1,1-5.
᾿Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ Λόγος. οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτία φαίνει, ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν.

᾿Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ Λόγος. τὸ πνευματικὸν ὕψος τοῦ ᾿Ιωάννου ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἐγκρύπτεται εἰς τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν ἀδεξιότητα τοῦ λόγου καὶ ὄχι εἰς τὴν ποιητικὴν ἢ φιλοσοφικὴν διατύπωσιν. πολλὰ ἐλέχθησαν διὰ τὴν ἑρμηνείαν τοῦ ὑψηγόρου αὐτοῦ χωρίου. ἐὰν ὁ εὐαγγελιστής ἤρχετο σήμερον καὶ ἔβλεπε τὴν τεραστίαν φιλολογίαν, μὲ τοὺς ἐξεζητημένους φιλοσοφικοὺς ὅρους, ποὺ ἐδημιουργήθη ὡς ἑρμηνεία αὐτοῦ τοῦ χωρίου, δὲν θὰ ἠννόει τίποτε. τὸ χωρίον δὲν εἶναι ποιητικὴ ἔκφρασις. οὔτε ὁ ᾿Ιωάννης δεικνύει δι' αὐτοῦ, ὅτι ἔχει γεῦσιν φιλοσοφίας. εἶπε τὸν Υἱὸν τοῦ θεοῦ Λόγον πρῶτα εἰς τήν ᾿Αποκάλυψιν (᾿Απ 19,13) καὶ ἔπειτα ἐδῶ. δὲν εἶναι κύριον ὄνομα τοῦ Υἱοῦ τοῦ θεοῦ. οὔτε ἔχει σχέσιν μὲ τόν «λόγον» τῆς ἑλληνιστικῆς φιλοσοφίας καὶ τοῦ Φίλωνος, κατὰ τοὺς ὁποίους ὁ «λόγος» εἶναι ὁ «δεύτερος θεός» τοῦ κόσμου, ἡ δευτερεύουσα ὕπαρξις ἡ ἀνωτέρα πάντων τῶν λογικῶν κτισμάτων, διὰ τῆς ὁποίας δῆθεν ὁ ἀπρόσιτος καὶ ὑπερκόσμιος θεὸς ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν κόσμον. ἡ χρήσις αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος ἔχει τὴν ἑξῆς ἁπλουστάτην ἔννοιαν. ἡμεῖς σήμερον, ὅταν συζητοῦμεν μὲ ἕνα ἡμιάθεον, ὁ ὁποῖος δὲν παραδέχεται τὸν θεὸν τῆς Γραφῆς, ἀλλ' ὑποθέτει μίαν «ἀνωτέραν δύναμιν», τοῦ λέγομεν· «Νά αὐτὴ ἡ ἀνωτέρα δύναμις εἶναι ὁ Χριστός». ἢ ὅταν συζητοῦμεν μὲ ἕνα ἀπὸ τοὺς λεγομένους «μάρτυρας τοῦ ᾿Ιεχωβᾶ», ὁ ὁποῖος δὲν δέχεται τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀμφισβητοῦμεν ὅτι ὁ ᾿Ιαυὲ εἶναι ὁ θεός μας, ἀλλὰ λέγομεν· «Αὐτὸς ὁ ᾿Ιεχωβᾶ εἶναι ὁ Χριστός». αὐτὸ ἔκανε καὶ ὁ ᾿Ιωάννης. ἀκούων ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του καὶ μάλιστα ἐν Μικρᾷ ᾿Ασίᾳ νὰ γίνεται πολὺς λόγος περὶ τοῦ Λόγου ὡς ἀνωτάτου πάντων, ἀδιαφορῶν δι' ὅλα καὶ ἀγνοῶν ὅλα τὰ ἄλλα φιλοσοφήματα, λέγει· «Νά, ὁ Λόγος εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ θεοῦ, ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός, ὁ ἰδικός μας Κύριος». ἀλλ' ἐπειδὴ εἶχεν ὑπ' ὄψιν, ὅτι οἱ θύραθεν ἔθετον τὸν Λόγον κάτωθεν τοῦ ὑψίστου θεοῦ, καὶ ὅτι τὸν ἤθελον κτίσμα ἔχον ἡλικίαν καὶ ἀναμιγνυόμενον μᾶλλον μὲ τὰ κτίσματα, διὰ τοῦτο φεύγων πᾶσαν παρεξήγησιν προσθέτει, ὅτι ὁ Λόγος ἦν ἐν ἀρχῇ, δηλαδὴ ἄναρχος ὅπως καὶ ὁ θεός, καὶ ὅτι ἦν θεὸς ἀνέκαθεν ὅπως εἶναι θεὸς καὶ ὁ ὕψιστος θεός, καὶ ὅτι δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὸ φανταστικὸν ἐκεῖνο ὃν τῶν φιλοσόφων, τὸν λεγόμενον «λόγον», ποὺ ἔργον εἶχε ν' ἀναμιγνύεται μὲ τὰ κτίσματα, ἀλλ' αὐτός ἦν πρὸς τὸν θεόν, μὴ ἀποκεκαλυμμένος εἰς τὰ κτίσματα, ἄγνωστος τελείως καὶ εἰς τὰ πνεύματα καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἐγνώριζον τὸν ὕψιστον θεὸν καὶ ὄχι τὸν Λόγον. ὁ ᾿Ιωάννης δηλαδὴ πρῶτον μὲν ὑποδεικνύει ὅτι «Νά ὁ Λόγος ποὺ ζητεῖτε εἶναι ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστός», καὶ δεύτερον ἐξισώνει τὸν Λόγον μὲ τὸν θεὸν καὶ τὸν ταυτίζει.
᾿Εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος· ὁ Λόγος εἶναι ἄναρχος καὶ ὄχι κτιστὸς ἐν χρόνῳ.
Καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν· ἦτο πλησίον τοῦ θεοῦ, ἰσότιμος, συνάναρχος, ὄχι ἀρχάγγελος καὶ συνδετικὸς κρίκος μεταξὺ θεοῦ καὶ κτισμάτων.
Καὶ θεὸς ἦν ὁ Λόγος· δὲν εἶναι κτίσμα, εἶναι θεός, ὁμοούσιος μὲ τὸν ὕψιστον θεόν. δὲν πρέπει κανεὶς ν᾿ ἀναζητῇ καμμίαν «βαθυτέραν σημασίαν» εἰς τὴν χρήσιν τοῦ πρὸς ἐν τῇ φράσει πρὸς τὸν θεόν. σημαίνει ὅ,τι σημαίνει καὶ εἰς τὰς φράσεις πρὸς σὲ ποιῶ τὸ πάσχα (Μθ 26,18), δηλαδή «μαζί σου», «εἰς τὴν οἰκίαν σου», «σὲ σένα»· ἢ καὶ παρὼν πρὸς ὑμᾶς (Β' Κο 11,8), δηλαδή «ὅταν ἤμουν σὲ σᾶς, στὴν Κόρινθον»· ἢ ἤθελον δὲ παρεῖναι πρὸς ὑμᾶς (Γα 4,20), ἤτοι «ἤθελον νὰ εἶμαι ἐκεῖ». ὁ Λόγος ἦτο ἀνέκαθεν εἰς τὸν θεόν, παρὰ τὸν θεόν, ὁμοῦ μετὰ τοῦ θεοῦ, ὁ θεὸς καὶ ὁ Λόγος ἦσαν πάντοτε μαζί. οὐδὲν ἐπίσης σημαίνει ἡ ἔλλειψις τοῦ ἄρθρου εἰς τὴν τρίτην πρότασιν Καὶ θεὸς ἦν ὁ Λόγος, παρὰ τοὺς ἰσχυρισμοὺς πολλῶν, ὅτι ἄλλο ὁ θεὸς καὶ ἄλλο θεός. ἀφοῦ εἶναι κατηγορούμενον, δὲν ἔχει ἄρθρον. ὅπως λέγει Πνεῦμα ὁ θεός, ἔτσι λέγει καὶ θεὸς ὁ Λόγος. ἂν ἔλεγεν «ὁ θεὸς ἦν ὁ Λόγος», θὰ ἔδιδε τὸ νόημα ὅτι ὁ παρὰ τοῖς θύραθεν λεγόμενος ὕψιστος θεὸς αὐτὸς εἶναι ὁ Λόγος. ἐνῷ θέλει νὰ εἰπῇ ὅτι ὁ παρὰ τοῖς θύραθεν λεγόμενος Λόγος, ὅστις καθ' ἡμᾶς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ θεοῦ, αὐτὸς δὲν εἶναι κτίσμα ἀλλὰ θεός. μὴ ὑπάρχοντος δὲ δευτέρου θεοῦ, μήτε δύο ποιοτήτων θεότητος ὑπαρχουσῶν, αὐτὸς ὁ θεὸς Λόγος εἶναι μία Θεότης μὲ τὸν ὕψιστον θεόν, εἶναι αὐτὸς ὁ ὕψιστος θεός. αὐτὴ δὲ ἡ τριπλὴ διατύπωσις, ἡ τριὰς τῶν προτάσεων, μὴ νομίσῃ κανεὶς ὅτι ἔχει κανένα βαθύτερον νόημα. εἶναι ἁπλῶς ἀδεξιότης λόγου. ὅπως κάθε ἀγράμματος ἄνθρωπος, ὅταν γράφῃ ἕνα γράμμα, λέγει καὶ ἐπαναλαμβάνει τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, καὶ ἀντὶ νὰ ἔχῃ ἕνα κοινὸν ὑποκείμενον διὰ τρία ρήματα, ἐπαναλαμβάνει τὸ αὐτὸ ὑποκείμενον τόσας φοράς, ὅσα εἶναι καὶ τὰ ρήματα, ἢ ἔχει πλῆθος πλατυασμῶν καὶ παλιλλογιῶν, καὶ ἀντὶ τῆς χρήσεως ἀντωνυμιῶν ἐπαναλαμβάνει τὰ ὀνόματα, ἔτσι κάνει καὶ ὁ ᾿Ιωάννης. π.χ. εἰς ἕνα πάπυρον ἰδιωτικῆς ἀλληλογραφίας τοῦ 100 μ.Χ. ἕνας ἀμαθὴς ἄνθρωπος γράφει· «᾿Εὰν δοκῇ σοι πέμψαι τὸ ἄποχον ᾿Ισᾶτος, καὶ παραλάβωμεν τὸ ἐλάδιον (= λάδι), λυπὸν ἐὰν δόξῃ σοι» (Φαγ. 123). ὁμοίως καὶ ὁ ἴδιος ὁ ᾿Ιωάννης εἰς τήν Α' ᾿Επιστολήν του· ῝Ο ἦν ἀπ᾿ ἀρχῆς, ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς. —καὶ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη καὶ ἑωράκαμεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον, ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφανερώθη ἡμῖν— ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν, ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν... (Α' ᾿Ιω 1,1-3). ἔτσι καὶ ἐδῶ· ὄχι μόνον ἐπαναλαμβάνει τρὶς τὸ αὐτὸ ὑποκείμενον, ὁ Λόγος, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὰς τρεῖς προτάσεις ἐπαναλαμβάνει τὴν δευτέραν Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν.

Τὸ Κατὰ ᾿Ιωάννην Εὐαγγέλιον εἶναι πολὺ ἀδέξιον εἰς τὴν σύνταξιν τοῦ λόγου καὶ φοβερὰ πενιχρὸν εἰς τὸ λεξιλόγιον. ἐνδέχεται τὸ αὐτόγραφον νὰ εἶχε καὶ ὀρθογραφικὰ λάθη. καὶ ὅμως εἶναι ὅ,τι ὑψηλότερον καὶ ὅ,τι πνευματικώτερον ἐγράφη ποτέ. τὰ γνωρίσματα αὐτὰ δὲν μειώνουν καθόλου τὴν θεοπνευστίαν καὶ τὸ ἀλάθητον αὐτοῦ. διότι ἡ θεοπνευστία ἑδράζει εἰς τὰ νοήματα καὶ ὄχι εἰς τὰς λέξεις ἢ τοὺς συντακτικοὺς τύπους ἢ τὴν ὀρθογραφίαν. οὐδεμίαν δὲ σχέσιν ἔχει τὸ ὀρθογραφικὸν ἀλάθητον μὲ τὸ περὶ τὴν σωτήριον ἀλήθειαν ἀλάθητον.



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 12:57:01

Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἐν ὃ γέγονε. καθαρῶς ἑβραϊκὴ συνήθεια νὰ ἐπαναλαμβάνεται τὸ αὐτὸ νόημα εἰς δύο προτάσεις ἢ φράσεις, μίαν καταφατικὴν καὶ μίαν ἀρνητικήν. π.χ. ᾿Ενώτισαι, ὁ Θεός, τὴν προσευχήν μου, καὶ μὴ ὑπερίδῃς τὴν δέησίν μου (Ψα 54,2). πρβλ. κατωτέρω (στιχ. 1,20) Καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο. ὁ Θεὸς Λόγος, ὁ ἴσος, συνάναρχος, καὶ ὁμοούσιος τῷ Πατρί, εἶναι καὶ συνδημιουργὸς αὐτοῦ εἰς τὴν δημιουργίαν τοῦ πνευματικοῦ καὶ ὑλικοῦ κόσμου. πᾶν ὅ,τι ὑπάρχει, αὐτὸς τὸ ἐδημιούργησε. δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ ἐδημιουργήθη καὶ νὰ μὴ τὸ ἐδημιούργησεν αὐτός. εἶναι δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἄκτιστος. καὶ δὲν ὑπερτερεῖ αὐτοῦ ὁ Πατὴρ ὡς δημιουργήσας μόνος καὶ κάτι ἄλλο.

᾿Εν αὐτῷ ζωῇ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. ὅταν λέγω ὅτι κάτι εἶναι «τὸ φῶς μου», ἐννοῶ ὅτι εἶναι δι' ἐμέ «τὸ πᾶν». τὸ πᾶν διὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἡ ζωή, καὶ αὐτὴ ἡ ζωή, αὐτὸ τὸ πᾶν, εἶναι ἐν τῷ Θεῷ Λόγῳ, εἰς τὴν χεῖρα, εἰς τὴν ἐξουσίαν, εἰς τὴν κυριότητα τοῦ Θεοῦ Λόγου. ἡ ζωὴ εἰς τὸν ᾿Ιωάννην εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή, ἡ χαρά, ἡ μακαριότης, ἡ ἀθανασία, τὸ πᾶν.
Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβε. πολὺ χαρακτηριστικὸν τὸ φυσικὸν αὐτὸ παράδειγμα. ὅταν πέσῃ τὸ φῶς ἐπὶ τοῦ σκότους, τὸ σκότος διαλύεται. δὲν εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ διαλυθῇ τὸ φῶς, ὅταν πέσῃ ἐπὶ τῆς σκοτίας, καὶ ν' ἀφανισθῇ. δηλαδὴ ὅταν συμπέσουν φῶς καὶ σκότος, ἔχομεν μόνον φῶς, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχωμεν σκότος ἢ ἔστω ἀμφότερα ἢ ἕνα μῖγμα. τοιαύτη εἶναι ἡ δύναμις τῆς ζωῆς ποὺ χορηγεῖ ὁ Θεὸς Λόγος. αἱ δύο τελευταῖαι προτάσεις (στιχ. 4-5) ἔχουν τὸ νόημα ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸν Λόγον ὄχι μόνον ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου δὲν νοεῖται, ἀλλ' οὔτε καὶ ἡ συντήρησις. συνοπτικῶς εἰπεῖν, εἰς τὸ προοίμιον ὁ εὐαγγελιστὴς μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν Υἱόν, τὸν Θεὸν Λόγον, τί εἶναι πρὸ τῆς ἐνανθρωπήσεώς του. ὁ Θεὸς ὁ ὕψιστος, ἄναρχος, συνάναρχος τῷ Πατρὶ καὶ ὁμοούσιος, συνδημιουργὸς καὶ συμπρονοητὴς παντὸς τοῦ κτιστοῦ κόσμου, ἴσος τῷ Πατρὶ κατά τε τὴν φύσιν καὶ κατὰ τὰ ἔργα. οὐδεμίαν δὲ διαφορὰν ἀποκαλύπτει μεταξὺ τῶν δύο. ἐὰν ἠθέλαμεν νὰ διαιρέσωμεν τὸ Εὐαγγέλιον εἰς δύο τμήματα, ἀδιαφοροῦντες διὰ τὴν ἀνισότητα τῆς ἐκτάσεώς των, τότε πρῶτον τμῆμα εἶναι οἱ πέντε αὐτοὶ στίχοι, ὅπου γίνεται λόγος διὰ τὴν θείαν καὶ ἀΐδιον φύσιν τοῦ Υἱοῦ, καὶ δεύτερον ὅλον τὸ ἄλλο Εὐαγγέλιον, ὅπου γίνεται λόγος περὶ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος. ἀλλ' ἔχει τὸ προοίμιον καὶ τοῦτο τὸ νόημα. «Νά τί εἶναι ἀϊδίως αὐτός, διὰ τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ ὁποίου θὰ ἱστορήσω εἰς ὅλον τὸ Εὐαγγέλιον».



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 13:08:53

    ΒΙΒΛΙΟΝ Α΄
    ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΤΩ ΠΡΟΣΩΠΩ
    ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΣΡΑΗΛ·
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

1. ῾Η ἐνανθρώπησις τοῦ Λόγου καὶ ἡ περὶ αὐτοῦ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ γενικῶς

1,6-18. ᾿Εγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ ᾿Ιωάννης· οὗτος ἦλθεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμω ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ᾿ ἐκ θεοῦ ἐγεννήθησαν. καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν. καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. ᾿Ιωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων· οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος· ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωυσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο.

῾Η παράγραφος αὐτή, οὖσα εἰσαγωγὴ περὶ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, ἔχει ὡς ἄξονα τὴν μαρτυρίαν τοῦ ᾿Ιωάννου περὶ τῆς ἀφίξεως αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον. δὲν πρόκειται περὶ μιᾶς συγκεκριμένης μαρτυρίας, ἀλλὰ περὶ τῆς συνισταμένης ὅλων τῶν περὶ Χριστοῦ μαρτυριῶν τοῦ ᾿Ιωάννου. μετὰ ἀπ' αὐτὴν θὰ μᾶς παραθέσῃ ὁ εὐαγγελιστὴς καὶ τρεῖς ἀπὸ τὰς εἰδικὰς καὶ συγκεκριμένας μαρτυρίας.



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 13:25:12

Τὸ ἐγένετο ἄνθρωπος σημαίνει ὅτι «ἐνεφανίσθη» ἕνας ἄνθρωπος, «ἐπαρουσιάσθη». αὐτὸς ἦτο ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεόν, ἄγγελος, ἀπόστολος, προφήτης. ἐλέγετο ᾿Ιωάννης. ἀποστολή του ἀνατεθειμένη ἀπὸ τὸν θεὸν ἦτο νὰ μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, νὰ εἰπῇ καὶ νὰ δείξῃ ποῖος εἶναι τὸ φῶς καὶ ὅτι ἦλθε τὸ φῶς, τὸ φῶς ποὺ χαρίζει τὴν αἰώνιον ζωὴν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως τὸ φυσικὸν φῶς χαρίζει τὴν φυσικὴν ζωήν, καὶ δι' αὐτοῦ νὰ πιστεύσουν ὅλοι εἰς τὸ φῶς. καὶ ἐξηγεῖ ὁ εὐαγγελιστής, ὅτι ὁ ᾿Ιωάννης δὲν ἦτο τὸ φῶς, ἀλλ' ὁ μάρτυς ὁ μαρτυρῶν καὶ ἐπιδεικνύων τὸ φῶς. καὶ τί φῶς εἶναι αὐτὸ ποὺ μαρτυρεῖ ὁ ᾿Ιωάννης; εἶναι τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, αὐτὸ ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπον ποὺ γεννᾶται εἰς αὐτὸν τὸν κόσμον. ἡ λέξις ἀληθινὸν ἐδῶ δὲν ἀντιδιαστέλλεται πρὸς τὸ «ψευδὲς» ἢ «κίβδηλον», ἀλλὰ πρὸς τὸ «εἰκονικόν», τὸ «πρόσκαιρον». δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ φῶς τοῦ φυσικοῦ ἠλίου, τὸ ὑλικόν, τὸ πρόσκαιρον, τὸ εἰκονικόν, ἀλλὰ τὸ φῶς τὸ αἰώνιον, τὸ κατ' ἐξοχὴν φῶς, τὸ φῶς χωρὶς τὸ ὁποῖον δὲν δύνανται νὰ ζήσουν ὄχι μόνον τὰ σωματικὰ κτίσματα, ἀλλὰ καὶ τὰ πνεύματα, οἱ ἄγγελοι, αἱ ψυχαὶ τῶν κεκοιμημένων. ταῦτα λέγων ὁ εὐαγγελιστής, ἔχει ἐπίγνωσιν, ὅτι λέγει κάτι τὸ παράδοξον καὶ ὀξύμωρον. τὸ φῶς εἶναι τὸ μόνον πρᾶγμα ποὺ δὲν χρειάζεται καθόλου νὰ μᾶς τὸ δείξῃ κάποιος, διὰ νὰ τὸ ἴδωμεν, ἢ νὰ καταθέσῃ μαρτυρίαν, διὰ νὰ πεισθῶμεν ὅτι εἶναι φῶς. εἶναι τὸ κατ' ἐξοχὴν αὐταπόδεικτον πρᾶγμα. πρὸς τί λοιπὸν ἡ παρὰ τοῦ θεοῦ ἀποστολὴ τοῦ προφήτου ᾿Ιωάννου, διὰ νὰ μᾶς δείξῃ τὸ φῶς; διὰ τοῦτο ὁ εὐαγγελιστής, ἀφοῦ ἔκανε τὴν διάκρισιν ὅτι ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, προσθέτει· ᾿Εν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. καὶ τὸ μὲν φυσικὸν φῶς, ἐφ' ὅσον πλημμυρίζει τὸν κόσμον, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ τὸ βλέπῃ κανείς· τὸ ἀληθινὸν φῶς ὅμως ἐκεῖνο ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ὁ κόσμος δὲν τὸ ἐπῆρεν εἴδησιν. διὰ τοῦτο ἐχρειάζετο μάρτυρα καὶ δείκτην. καὶ ὁ θεὸς ἀπέστειλεν ὡς μάρτυρα τὸν ᾿Ιωάννην. καθὼς προχωρεῖ ὁ εὐαγγελιστής, ἐγκαταλείπει τὸ μεταφορικῶς ἐκφράζεσθαι, μαγνητιζόμενος ἀπὸ τὸ οὐσιαστικὸν νόημα, καὶ διὰ τοῦτο ἀντὶ νὰ εἰπῇ ὁ κόσμος αὐτὸ (τὸ φῶς) οὐκ ἔγνω λέγει αὐτὸν οὐκ ἔγνω, δηλαδὴ τὸν θεὸν Λόγον. δὲν τὸν ἀντελήφθη λοιπὸν ὁ κόσμος, παρ' ὅλον ὅτι αὐτὸς εἶναι «τὸ φῶς τὸ κόσμου». καὶ ὄχι μόνον ὁ εὐρὺς κόσμος, ἀλλ' οὔτε οἱ ἄνθρωποι τοῦ στενοῦ περιβάλλοντός του δὲν τὸν ἀντελήφθησαν· εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον, δὲν τὸν παρεδέχθησαν. ποίους ἐννοεῖ ἰδίους; τοὺς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν ἀρχὴν τὸν περιεφρόνουν ὡς παράφρονα, ἢ τὸν ᾿Ισραήλ; προφανῶς τὸ δεύτερον. οἱ ᾿Ισραηλῖται εἶναι οἱ ἴδιοι, οἱ οἰκεῖοι, τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου, ὄχι μόνον διότι κατὰ σάρκα εἶναι συμφυλέτης καὶ ὁμοεθνὴς αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ διότι αὐτοὶ ἐγνώριζον τὸν θεὸν Πατέρα του, αὐτοὶ ἔλαβον τὰς ἐπαγγελίας περὶ τῆς ἐλεύσεώς του καὶ ἔπρεπε νὰ τὸν ἀναμένουν, αὐτοὶ ἐγνώριζον καὶ τὸν ᾿Ιωάννην καὶ τὴν ἀποστολήν του, αὐτῶν ἔργον ἦτο ἡ ὑποδοχὴ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου. ἀλλ' αὐτοὶ οἱ οἰκεῖοι του δὲν τὸν παρεδέχθησαν. ὄχι ὅμως ἁπαξάπαντες. αὐτοὶ ποὺ τὸν παρεδέχθησαν, ἔλαβον ἀπ' αὐτὸν ὡς δωρεὰν ἕνα μέγα προνόμιον, τὸ ὕψιστον προνόμιον. τὴν δυνατότητα νὰ γίνουν τέκνα θεοῦ. καὶ ποῖοι εἶναι αὐτοί; οἱ πιστεύοντες εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ. ὡμίλησε καὶ πρὸ τούτου διὰ τὸ προνόμιον αὐτὸ καὶ εἰς τὴν Α΄ ᾿Επιστολήν του. ᾿Αγαπητοί, νῦν τέκνα θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα (3,2). ὁ τρόπος διὰ τοῦ ὁποίου γίνονται τέκνα θεοῦ οἱ πιστεύοντες εἰς τὸν Λόγον εἶναι μία γέννησις, ἀφοῦ ἡ γέννησις μόνον καθιστᾷ κάποιον τέκνον. ἀλλ' αὐτοὶ ποὺ ἔγιναν τέκνα θεοῦ δὲν ἐγεννήθησαν κατὰ τὸν γνωστὸν φυσικὸν τρόπον.
Οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ' ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν. αἵματα εἶναι ἡ ἀνθρωπίνη πεπτωκυῖα φύσις, ὁ φυσικός ἄνθρωπος. θέλημα σαρκὸς καὶ θέλημα ἀνδρὸς εἶναι ἡ γενετήσιος ὄρεξις, ἡ γενετήσιος ὁρμή. αὐτὸ τὸ θέλημα εἶναι ἀφετηρία τῆς ὑπάρξεως ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡμῶν. ὅτι δὲ τὸ θέλημα αὐτὸ δὲν εἶναι διὰ τὸν ἄνθρωπον ἕνα πνευματικὸν καὶ τιμητικὸν προσόν, ἀλλὰ μόνον μία ἁπλῆ φυσικὴ ἰδιότης χωρὶς ἰδιαιτέραν ἀξίαν, ἡ ὁποία δὲν λείπει ἄλλως τε καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλα ἔμβια ὄντα, φαίνεται καὶ ἐδῶ σαφέστατα ἐκ τῆς ἀντιπαραβολῆς τῶν δύο γεννήσεων, ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλα μέρη τῆς Γραφῆς. ὡρισμένα μεγάλα πρόσωπα τῆς ἱερᾶς ἱστορίας, ὁ ᾿Ισαάκ, ὁ ᾿Ιακώβ, ὁ Σαμψών, ὁ Σαμουήλ, ὁ ᾿Ιωάννης βαπτιστής, ἐγεννήθησαν κατὰ ἕνα τρόπον ποὺ δὲν ἀφανίζει μὲν πλήρως τὸ γεννᾶσθαι ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλὰ τὸ μειώνει καὶ τὸ συμπληρώνει μὲ μίαν εἰδικὴν φροντίδα τοῦ Θεοῦ. οἱ γονεῖς αὐτῶν, στεῖροι καὶ προβεβηκότες εἰς τὴν ἡλικίαν, ἀφοῦ ἐπὶ μίαν ζωὴν οὐδένα καρπὸν τοῦ θελήματος τῆς σαρκός των ἔλαβον, ἀφοῦ παρῆλθον τὸν καιρὸν τοῦ θελήματος αὐτοῦ καὶ ἀπώλεσαν πᾶσαν ἐλπίδα τεκνογονίας δι' αὐτοῦ, τότε ἔλαβον ἐπαγγελίαν παιδοποιίας παρὰ τὴν ἡλικίαν καὶ παρὰ τὴν ἀπουσίαν τῆς ὀρέξεως, διὰ ν' ἀποκτήσουν τὸ ἐπαγγελλόμενον τέκνον, τὸ ὁποῖον ἦτο πάντοτε μέγας ἀνὴρ εἰς τὸ σχέδιον τοῦ Θεοῦ. βεβαίως ἐκεῖ δὲν πρόκειται περὶ ἀπολύτου ἀλλὰ περὶ σχετικῆς ἀπουσίας τοῦ θελήματος σαρκὸς καὶ συμπληρώσεώς του μὲ τὴν εἰδικὴν φροντίδα τοῦ Θεοῦ. τὸ ἀπόλυτον, δηλαδὴ ἡ παντελὴς ἔλλειψις θελήματος σαρκὸς καὶ θελήματος ἀνδρὸς καὶ ἡ πλήρης ἀντικατάστασίς του ἀπὸ τὴν μεγάλην βουλὴν τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει μόνον εἰς τὴν κατὰ σάρκα γέννησιν τοῦ ᾿Ιησοῦ, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτὸς ἔγινε «τέκνον ἀνθρώπου», καὶ εἰς τὴν κατὰ πνεῦμα γέννησιν τῶν πιστευόντων εἰς αὐτόν, κατὰ τὴν ὁποίαν αὐτοὶ γίνονται τέκνα Θεοῦ. αὐτὸ σημαίνει τὸ ὅτι ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν καὶ ὄχι ἐκ θελήματος ἀνδρός. ἀφετηρία τῆς νέας ζωῆς των ὡς τέκνων τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὸ γενετήσιον θέλημα ἑνὸς ἀνδρός. καὶ ὅση διαφορὰ ὑπάρχει μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν θελημάτων, τόση ὑπάρχει καὶ μεταξὺ τῶν δύο ἰδιοτήτων τοῦ τέκνου.



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 13:34:51

Καὶ ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν. καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. ὁ Λόγος ἔγινε σάρξ. σὰρξ ἄλλοτε σημαίνει τὸ ἁμαρτωλὸν τῆς σαρκός, ἄλλοτε τὸ φθαρτὸν τῆς σαρκός, καὶ ἄλλοτε ἁπλῶς καὶ ἀδιαβλήτως τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν. π.χ. Μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα (᾿Ιδ, 23) μὲ τὴν πρώτην σημασίαν. Σὰρξ καὶ αἷμα βασιλείαν Θεοῦ κληρονομῆσαι οὐ δύνανται, οὐδὲ ἡ φθορὰ τὴν ἀφθαρσίαν κληρονομεῖ (Α΄ Κο 15,50) μὲ τὴν δευτέραν σημασίαν. Εἰ μὴ ἑκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σὰρξ (Μθ 24,22) μὲ τὴν τρίτην σημασίαν. αὐτὴν τὴν σημασίαν ἔχει καὶ ἐδῶ. δηλαδὴ «ὁ Λόγος ἐγένετο ἄνθρωπος».
Καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, κατῴκησε, συνανεστράφη, ἔζησεν ἀνάμεσά μας.
Καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ· μᾶς ἐδόθη ἡ δυνατότης νὰ ἴδωμεν τὴν ἄλλως ἀπρόσιτον δόξαν τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἔγινεν ἄνθρωπος καὶ συνανεστράφη μεταξύ μας.
Δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. ἀντὶ νὰ προβῇ εἰς φιλοσοφικὴν ἢ ποιητικὴν διατύπωσιν τῆς θείας δόξης ποὺ περιέβαλλε τὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν, χρησιμοποιεῖ ἕνα ἁπλοῦν καὶ ἁπαλὸν παράδειγμα. μία δόξα ὡσὰν ἐκείνην ποὺ ἔχει ὁ μονογενὴς υἱὸς ἐκ μέρους τοῦ πατρός του. δι' αὐτὸν εἶναι τὰ πλούτη τοῦ πατρός, αὐτὸς ἔχει τὸ ἀπόλυτον πρόσταγμα εἰς ὅλα τὰ τοῦ πατρός. τὸ πῶς ἐνδύεται, τὸ πῶς ζῇ, τὸ πῶς περιπατεῖ ὑπὸ τὸ στοργικόν βλέμμα τοῦ πατρὸς ποὺ τὸν καμαρώνει, εἶναι μία δόξα, μάλιστα ὅταν ὁ πατὴρ αὐτὸς εἶναι πλούσιος, ἰσχυρός, βασιλεύς. τοιαύτη ἀλλ' εἰς ἄπειρον βαθμὸν ἦτο ἡ δόξα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ θεοῦ πατρός.
Πλήρης δὲ χάριτος καὶ ἀληθείας. ὑποθέσατε ὅτι ὁ παρ' ἀνθρώποις ὑπὸ τοῦ πατρός του δοξαζόμενος μονογενής, εἶναι ἀνάξιος τῆς δόξης του. αὐτὸς μὲν εἶναι ἀνίκανος, κακός, ἀλαζών, ὁ δὲ πατήρ του τὸν δοξάζει κατὰ τὸν τρόπον τῆς παθολογικῆς ἀγάπης, καὶ ἡ εὔνοια αὐτὴ προκαλεῖ καὶ ἐρεθίζει ὅλους τοὺς ἄλλους. αὐτὴ εἶναι μία δόξα χωρὶς καμμίαν χάριν, δὲν ἔχει τίποτε τὸ χαριτωμένον. ἐνῷ ὅταν ὁ πατὴρ εἶναι ἔντιμος, ἀγαπητὸς εἰς τοὺς ἀνθρώπους, σώφρων, στοργικώτατος, ὁ δὲ υἱὸς ἀντάξιος τοῦ πατρός του, ἱκανός, μετριόφρων, εὐγνώμων, ἀγαπητὸς εἰς τοὺς τρίτους, τότε ἡ εὔνοια τοῦ πατρὸς πρὸς τὸν υἱόν του εὐφραίνει καὶ τοὺς τρίτους, τότε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καμαρώνουν τὸν υἱὸν διὰ τὴν δόξαν μὲ τὴν ὁποίαν τὸν περιβάλλει ὁ πατήρ του. ἡ δόξα ἐκείνη ἔχει μίαν χάριν, δὲν εἶναι προκλητική, οὔτε γίνεται ἐπὶ καταφρονήσει τῶν τρίτων. τοιαύτης χάριτος πλήρης εἶναι καὶ ἡ δόξα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ θεοῦ παρὰ τοῦ πατρός του. καὶ ἀληθείας δὲ πλήρης, διότι τότε εἶναι δόξα, ὅταν ὡς δόξαν τὴν βλέπουν καὶ οἱ τρίτοι, ὅταν εἶναι ὄντως δόξα. διότι ὅταν εἶναι νοσηρὰ εὔνοια πρὸς ἀνάξιον υἱόν, τότε ἐν τῇ συνειδήσει τῶν τρίτων εἶναι κάτι τὸ ἀποκρουστικὸν καὶ ὄχι ἀληθὴς δόξα. ὁ θεὸς Λόγος λοιπὸν ἔγινεν ἄνθρωπος, ἔζησε μεταξύ μας, καὶ εἴδομεν τὴν δόξαν του. μία δόξα ὁποία δύναται νὰ εἶναι ἡ δόξα μὲ τὴν ὁποίαν περιβάλλει πᾶς πατήρ, καὶ μάλιστα ὁ θεός, τὸν μονογενῆ υἱόν του, πλήρης δὲ χάριτος καὶ γνησιότητος.


Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Τρί 22 Δεκ 2009, 13:47:35

᾿Ιωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε. τὸ κέκραγε σημαίνει ὅτι «ὑφίσταται ἡ κραυγαλέα μαρτυρία του». αὐτὴ ἡ μαρτυρία Οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν, εἶναι μία μαρτυρία ποὺ ἐπανελήφθη πολλάκις, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ἡ σύνοψις καὶ ἡ συνισταμένη ὅλης τῆς μαρτυρίας καὶ προφητείας καὶ ἀποστολῆς τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ. ὁ λαὸς ἐθαύμασε τὸ πνευματικὸν ὕψος τοῦ ᾿Ιωάννου, ὁ δὲ ᾿Ιωάννης ἔχων ὡς μονάδα μετρήσεως αὐτὸν τὸν θαυμασμόν, λέγει ὅτι «ὁ μεταγενέστερός μου εἶναι ἀνώτερός μου». ἔτσι συστήνει τὸν ᾿Ιησοῦν, τὸν ἐνανθρωπήσαντα Λόγον. καὶ τὸ αἰτιολογεῖ· ῞Οτι πρῶτός μου ἦν. ἦτο προγενέστερος τοῦ ᾿Ιωάννου. λιτὴ διατύπωσις τῆς ἀϊδιότητος τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. τὸ πρῶτος μετὰ γενικῆς ἔχει ἐνίοτε εἰς τὴν ἑλληνιστικὴν γλῶσσαν τὴν σημασίαν τῆς προθέσεως «πρό», ἢ τοῦ συγκριτικοῦ «πρότερος». διότι εἶναι ὑπερθετικὸς βαθμός (πρό-πρότερος-πρῶτος), χρησιμοποιούμενος καὶ ὡς συγκριτικός· Πρῶτός μου σημαίνει «πρότερός μου» ἤ «πρὸ ἐμοῦ».

Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν. πλήρωμα εἶναι τὸ γέμισμα, τὸ δι' οὗ πληροῦταί τι, ἀκριβῶς τὸ περιεχόμενόν του. ὅλοι ἡμεῖς οἱ πιστεύσαντες ἐλάβομεν ἀπὸ τὸ περιεχόμενόν του. μία ἔκφρασις ποὺ δὲν ἀναλύεται ἐπιστημονικῶς, ἀλλ' εἶναι διὰ τοὺς ἁπλοϊκοὺς ὅσον τίποτε καταληπτή. τοιαῦται ἐκφράσεις δὲν ἐνδείκνυται νὰ ἑρμηνεύωνται, οὔτε νὰ ἐμβαθύνῃ κανεὶς εἰς αὐτάς, διότι εἶναι σαφέστεραι ἀπὸ κάθε ἑρμηνείαν των.
ἐλάβομεν δὲ χάριν ἀντὶ χάριτος. ἀπερρίψαμεν την μίαν χάριν καὶ εἰς ἀντικατάστασίν της ἐπήραμεν ἄλλην χάριν. ἡ παλαιὰ ἀπορριφθεῖσα χάρις ἦτο ὁ μωσαϊκὸς νόμος, ἡ παλαιὰ διαθήκη· ἡ νέα χάρις εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ πνευματικὸς νόμος, ἡ καινὴ διαθήκη. ἦτο καὶ ἡ παλαιὰ χάρις, καίτοι σχετική. διότι τὸ νὰ ἐκλέξῃ ὁ Θεὸς ἀπ' ὅλους τοὺς λαοὺς τὸν ᾿Ισραήλ, καὶ νὰ τὸν κάνῃ περιούσιον λαόν του, καὶ νὰ τοῦ ἀποκαλυφθῇ διὰ νὰ γνωρίζῃ τὴν ἀλήθειαν καὶ νὰ μὴ κυλίεται εἰς τὴν πλάνην, καὶ νὰ τοῦ δώσῃ νόμον ἰδίαις χερσί, καὶ νὰ τὸν κάνῃ μέτοχον ὑψηλῶν ἐπαγγελιῶν, ἦτο μία ἔκτακτος εὔνοια, μία χάρις. ἐκείνη ὅμως ἡ χάρις δὲ ἦτο τίποτε ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν χάριν τὴν ἐν Χριστῷ δοθεῖσαν, τὴν αἰώνιον καὶ ὄντως σωτήριον χάριν. ἐνώπιον αὐτῆς τῆς καινῆς καὶ πραγματικῆς χάριτος, ἐκείνη δὲν ἦτο κἂν χάρις. διὰ τοῦτο ὁ εὐαγγελιστὴς αἰτιολογεῖ· ῞Οτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. ἐκεῖ ἐδόθη, ἐδῶ ἐγένετο, ἦλθεν, ἐπραγματοποιήθη. ἐκεῖ μεσίτης ὁ δοῦλος Μωϋσῆς, ἐδῶ μεσίτης ὁ Κύριος καὶ Χριστὸς ᾿Ιησοῦς, ὁ Κύριος τοῦ Μωϋσέως. ἐκεῖ νόμος, ἐδῶ ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ἡ πραγματικότης. διὰ τοῦτο ἀπερρίψαμεν τὴν ἀρχαίαν σχετικὴν χάριν καὶ ἐλάβομεν τὴν νέαν καὶ ἀληθινήν. ἐπειδὴ ἡ λέξις ἀλήθεια, τὴν ὁποίαν ὁ εὐαγγελιστὴς ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὴν μωσαϊκὴν χάριν, δημιουργεῖ τὴν ἀπορίαν, «πῶς ὁ Μωϋσῆς δὲν ἔδωκε τὴν ἀλήθειαν, ἀφοῦ εἶδεν αὐτὸν τοῦτον τὸν θεόν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ παρέλαβε τὸν νόμον», ὁ εὐαγγελιστὴς ἐξηγεῖ· Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὧν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. ἂς λέγεται θεόπτης καὶ ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ ᾿Ηλίας. μέχρι στιγμῆς οὐδεὶς ποτὲ εἶδε τὸν θεόν· αἱ θεοπτίαι ἐκεῖναι ἦσαν σχετικαί, σκιώδεις, συμβατικαί. κανεὶς δὲν εἶδε τὸν θεόν, διὰ νὰ μᾶς τὸν ἀποκαλύψῃ καὶ νὰ μᾶς μεταδώσῃ τὴν ἀλήθειαν. μόνον ὁ μονογενής του Υἱὸς ποὺ εἶναι εἰς τὸν κόλπον του, εἰς τὴν οὐσίαν του ὡς ὁμοούσιος, μόνον αὐτὸς μᾶς ἐξήγησε, μᾶς περιέγραψε καὶ ἀπεκάλυψε πῶς εἶναι ὁ θεός, τὴν ἀλήθειαν. κόλπος σημαίνει κατὰ λέξιν «ἀγκάλη». προκειμένου περὶ τοῦ Θεοῦ σημαίνει τὰ ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς του, τὰ σπλάγχνα του, δηλαδὴ τὴν φύσιν του.

Μετὰ τὴν συνοπτικὴν αὐτὴν θεώρησιν τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τῆς περὶ αὐτοῦ μαρτυρίας τοῦ ᾿Ιωάννου, ὁ εὐαγγελιστὴς μᾶς ἱστορεῖ τρία ἐπὶ μέρους περιστατικὰ κατὰ τὰ ὁποῖα ὁ ᾿Ιωάννης ἔδωκε τὴν μαρτυρίαν του.



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Παρ 08 Ιαν 2010, 15:02:25

2. Εἰδικαὶ μαρτυρίαι τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ περὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ

α. Πρὸς τοὺς ᾿Ιουδαίους προκρίτους μαρτυρία ὅτι ὁ ἴδιος δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε καὶ κυκλοφορεῖ μεταξύ των

1,19-28. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἐξ ᾿Ιεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευΐτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· Σὺ τίς εἶ; καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι Οὔκ εἰμι ἐγὼ ὁ Χριστός. καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· Τί οὖν; ᾿Ηλίας εἶ σύ; καὶ λέγει· Οὔκ εἰμι. ῾Ο προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, Οὔ. εἶπον οὖν αὐτῷ· Τίς εἶ; ἵνα ἀπόκρισιν δῶμεν τοῖς πέμψασιν ἡμᾶς· τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; ἔφη· ᾿Εγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν ᾿Ησαΐας ὁ προφήτης. καὶ οἱ ἀπεσταλμένοι ἦσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων· καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν καὶ εἶπον αὐτῷ· Τί οὖν βαπτίζεις, εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε ᾿Ηλίας οὔτε ὁ προφήτης; ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιωάννης λέγων· ᾿Εγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος δὲ ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. αὐτός ἐστιν ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, οὗ ἐγὼ οὔκ εἰμι ἀξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, ὅπου ἦν ᾿Ιωάννης βαπτίζων.

Νά ποία εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννου βαπτιστοῦ, ὅταν ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τῶν ᾿Ιουδαίων ἔστειλεν ἀπὸ τὰ ᾿Ιεροσόλυμα ἱερεῖς καὶ Λευΐτας, διὰ νὰ τὸν ἐρωτήσουν ἐπισήμως «Ποῖος εἶσαι σὺ» καὶ νὰ λάβουν ὑπεύθυνον ἀπάντησιν. ἡ ἐμφάνισις τοῦ ᾿Ιωάννου προφανῶς ἦτο παταγώδης καὶ πρωτοφανής. ῥεῦμα μέγα καὶ κίνησις πολλὴ ἐδημιουργήθη περὶ τὸ πρόσωπόν του. ὁ λαὸς ἔβλεπεν ἕνα μέγαν προφήτην, τῆς κλάσεως τοῦ ᾿Ηλία ἢ τοῦ ἀναμενομένου Χριστοῦ, νὰ ἐμφανίζεται. οἱ φαρισαῖοι καὶ ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ ᾿Ισραήλ, ἀδιαφορήσασα μέχρις ἑνὸς σημείου, δὲν δύναται πλέον ν' ἀδιαφορῇ, διότι ὁ σάλος εἶναι μέγας. καὶ ἀποστέλλει ἐπίσημον πρεσβείαν, διὰ νὰ τὸν ἐρωτήσουν «Ποῖος εἶσαι;». μήπως εἶναι ὁ ᾿Ηλίας; ἢ ὁ προφήτης; τὸ δεύτερον ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ «Χριστός», ὁ κατ' ἐξοχὴν προφήτης. αἱ ἐρωτήσεις τῆς πρεσβείας εἶναι ἀρχικῶς δύο. α) ᾿Ηλίας εἶ σύ; β) ῾Ο προφήτης εἶ σύ; ἡ ἀπάντησις ποὺ προηγεῖται τῶν ἐρωτήσεων Καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο. καὶ ὡμολόγησεν ὅτι οὔκ εἰμι ἐγὼ ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ συνισταμένη τῶν ἐπὶ μέρους ἀπαντήσεων τοῦ ᾿Ιωάννου, τὴν ὁποίαν συνάγει ὁ εὐαγγελιστὴς ὡς τὸ οὐσιῶδες καὶ ἐνδιαφέρον στοιχεῖον. μετὰ τὴν βεβαίωσιν τοῦ ᾿Ιωάννου, ὅτι δὲν εἶναι ὁ ᾿Ηλίας οὔτε ὁ Χριστός, τὸν ἐρωτοῦν ν' ἀπαντήσῃ καταφατικῶς. Τίς εἰ; τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; τί πιστεύεις τέλος πάντων ὅτι εἶσαι; ὁ ᾿Ιωάννης ἀπαντᾷ ὅτι εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ προφητευόμενα πρόσωπα, ἐκεῖνο τὸ μυστηριῶδες πρόσωπον τὸ ὁποῖον ὁ ᾿Ησαΐας ὀνομάζει Φωνήν. εἶναι ἡ Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ἡ φωνὴ ποὺ φωνάζει μέσα εἰς τὴν ἔρημον καὶ λέγει· Εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου.

Οἱ φαρισαῖοι ὡς μελετηταὶ καὶ ἑρμηνευταὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἐγνώριζον καὶ ἀνέμενον, ὅτι αὐτὸς ποὺ θὰ βαπτίζῃ εἶναι ὁ Χριστός. ἐδῶ βλέπουν τὸν ᾿Ιωάννην ἀφ' ἑνὸς μὲν νὰ ὁμολογῇ ὅτι δὲν εἶναι ὁ Χριστός, ἀφ' ἑτέρου δὲ νὰ βαπτίζῃ. καὶ ἐρωτοῦν. ἀφοῦ δὲν εἶσαι ὁ Χριστός, διατί βαπτίζεις; δὲν εἶσαι τοὐλάχιστον οὔτε ὁ ᾿Ηλίας, καθὼς λέγεις ὁ ἴδιος. εἰς τὸν στίχον 25 φαίνεται ν' ἀντιδιαστέλλεται ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν προφήτην, διότι λέγει· Οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε ᾿Ηλίας οὔτε ὁ προφήτης. πρόκειται περὶ τῆς συνήθους ἐπαναλήψεως τοῦ εὐαγγελιστοῦ ᾿Ιωάννου, καὶ ὄχι περὶ ἀντιδιαστολῆς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοῦ προφήτου. ἢ ἐνδεχομένως οἱ φαρισαῖοι ὁμιλοῦν, ὅπως ὅταν ἡμεῖς λέγωμεν «οὔτε ᾿Ιησοῦς, οὔτε Χριστός, οὔτε Κύριος», χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶναι ἀντιδιαστολὴ τριῶν προσώπων. τὸ νόημα τῆς ἀπαντήσεως τοῦ ᾿Ιωάννου εἶναι ὅτι τὸ βάπτισμά του δὲν εἶναι τὸ προφητευόμενον ἐκεῖνο καὶ σωτήριον βάπτισμα, ἀλλ' ἕνα σχετικὸν καὶ τυπικὸν βάπτισμα ἐν ὕδατι. ἐνῷ τὸ βάπτισμα τὸ ἐν πνεύματι ἀνήκει ὄντως εἰς τὸν Χριστόν.

᾿Ιδιαιτέραν βαρύτητα ἔχει ἡ ἐπακολουθοῦσα μαρτυρία περὶ τοῦ Χριστοῦ. ὁ ᾿Ιωάννης δὲν ἔχει ἰδῆ ἀκόμη ποτέ του τὸν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ἂν καὶ ἦτο συγγενής του. δὲν τὸν γνωρίζει. καὶ ἂν ἔχῃ ἀκουστά, ὅτι ἔχει κάποιον ἑξάδελφον ᾿Ιησοῦν, ὅμως ἀνθρωπίνως δὲν ἔχει ἰδέαν ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός. μόνον προφητικῶς καὶ ἐν πνεύματι διαισθάνεται ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθε καὶ ἤδη περιπατεῖ ἀφανὴς μεταξὺ τοῦ πλήθους. καὶ γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς προφήτης μὲν χρονικῶς εἶναι μεταγενέστερός του, ὡς πρόσωπον δὲ προγενέστερός του, ὄχι ἁπλῶς, ἀλλ' ἀϊδίως προγενέστερος. γνωρίζει ἐπίσης ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερός του. διὰ ταῦτα λέγει· ᾿Εγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος δὲ ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. αὐτὸς ἐστιν ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν· οὗ ἐγὼ οὔκ εἰμι ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. ὑπῆρχεν ἕνα ῥαββινικὸν λόγιον, κατὰ τὸ ὁποῖον οἱ μαθηταὶ ἑνὸς ῥαββίνου ὀφείλουν νὰ παρέχουν εἰς τὸν ῥαββίνον πᾶσαν ἐκδούλευσιν, ἀκόμη καὶ τὰς πλέον ταπεινωτικάς, πλὴν τοῦ νὰ δένουν καὶ λύουν τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος, διότι τοῦτο εἶναι ἄκρως ταπεινωτικόν. ἐδῶ ὁ ᾿Ιωάννης, ὁ ὁποῖος ἴσως ὑπαινίσσεται τὸ λόγιον ἐκεῖνο, λέγει ὄχι ἁπλῶς ὅτι ὀφείλει καὶ τοῦτο εἰς τὸν ὀπίσω αὐτοῦ ἐρχόμενον, ἀλλ' ὅτι δὲν εἶναι καὶ ἄξιος νὰ πράξῃ τοῦτο. τοιαῦται ἐκφράσεις, ὅταν λέγωνται διὰ δευτέραν καὶ περαιτέρω φοράν, δεικνύουν ὄχι ταπεινοφροσύνην ἀλλ' ἐγωϊσμόν, ὅπως τὸ περιβόητον servus servoroum Dei. ὅταν ὅμως λέγωνται αὐθορμήτως καὶ διὰ πρώτην φοράν, εἶναι εἰλικρινῆ δείγματα βαθυτάτης ταπεινοφροσύνης. ὁ εὐαγγελιστὴς μᾶς δίδει καὶ τὸν τόπον ὅπου ἐδόθη αὐτὴ ἡ μαρτυρία· Ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου, ὅπου ἦν ὁ ᾿Ιωάννης βαπτίζων. τὸ πέραν τοῦ ᾿Ιορδάνου τὸ προσθέτει, διὰ ν' ἀντιδιαστείλῃ αὐτὴν τὴν Βηθανίαν ἀπὸ τὸ ὁμώνυμον προάστιον τῆς ᾿Ιερουσαλήμ, ὅπου κατῴκουν ὁ Λάζαρος καὶ αἱ ἀδελφαί του (᾿Ιω 12,1).



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Re: κατά ᾿Ιωάννην εὐαγγέλιον (ἑρμηνεία)

Δημοσίευσηαπό Dionysios » Σάβ 06 Μαρ 2010, 18:50:00

β΄. Πρὸς πάντας μαρτυρία ὅτι Χριστὸς εἶναι ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπίδειξις αὐτοῦ.

1,29-34. Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ ᾿Ιωάννης τὸν ᾿Ιησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. οὗτός ἐστι περὶ οὗ ἐγὼ εἶπον· ὀπίσω μου ἔρχεται ἀνὴρ ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τῷ ᾿Ισραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων. καὶ ἐμαρτύρησεν ᾿Ιωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ᾿ αὐτόν, κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ᾿ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν πνεύματι ἁγίῳ. κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ.

῾Ο προσδιορισμὸς τῇ ἐπαύριον σημαίνει τὴν ἀμέσως ἑπομένην ἡμέραν. φαίνεται ὅτι κάποια μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ᾿Ισραὴλ ἄγεται κατ' αὐτὰς τὰς ἡμέρας, διότι εὑρίσκονται ἐδῶ εἰς τὸν νότον, καθὼς θὰ ἴδωμεν εἰς τὰς δύο ἑπομένας παραγράφους, οἱ Γαλιλαῖοι ἐκ τοῦ βορρᾶ ᾿Ιωάννης, ᾿Ανδρέας, Σίμων, Φίλιππος, Ναθαναήλ, καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Ιησοῦς. Τῇ ἐπαύριον λοιπὸν βλέπει ὁ ᾿Ιωάννης τὸν ᾿Ιησοῦν νὰ ἔρχεται πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ῎Ιδε ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. τὸν βλέπει διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν ζωήν του. ὡς ἄνθρωπος τὸν ἄνθρωπον οὔτε κἂν τὸν γνωρίζει. τὸ ὅτι ἀντελήφθη, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀμνὸς τοῦ θεοῦ, εἶναι καθαρῶς προφητικὴ ἀντίληψις, ἔμπνευσις τοῦ Πνεύματος, θεία ἀποκάλυψις. τὸ ἴδε ὁ ἀμνός... τὸ ἐκφωνεῖ ἀποτόμως, ὅπως ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ἐρευνᾷ ἐπὶ ἡμέρας ἀνήσυχος καὶ πλήρης ἀγωνίας νὰ εὕρῃ ἕνα ἀπολεσθὲν ἢ ἀναζητούμενον ἀντικείμενον, καὶ αἴφνης τὸ βλέπει καὶ κραυγάζει· «Νά το». ἐπὶ αἰῶνας τώρα ἀνεμένετο αὐτὸς ὁ ἀμνὸς ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. ὄχι μόνον ὁ ᾿Αβραὰμ καὶ οἱ ἐντεῦθεν ἐκείνου, οἱ ὁποῖοι ἔλαβον τὴν ποθητὴν ἐπαγγελίαν, ἀλλὰ καὶ ὁ ᾿Αδάμ, εἰς τὸν ὁποῖον ἔγιναν σχετικοὶ ὑπαινιγμοί, καὶ ἡ ἀνθρωπότης ὅλη τὸν ἀνέμενον. καὶ τὸ πλῆθος ποὺ περιέβαλλεν ἐκείνην τὴν στιγμὴν τὸν βαπτιστὴν ᾿Ιωάννην ὡς ἀκροατήριον, καὶ εἶχεν ἀκούσει κατὰ τὴν προτεραίαν ὅτι ὁ Χριστὸς μέσος ὑμῶν ἕστηκεν, ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε, κατά τινα τρόπον ἦτο συγκεντρωμένον, διότι τὸν ἀνέμενε ν' ἀφιχθῇ ἀπὸ ὥρας εἰς ὥραν. ν' ἀφιχθῇ αὐτὸς ποὺ ἀνέμενον οἱ αἰῶνες. καὶ αἴφνης ὁ προφήτης πρῶτος τὸν διακρίνει κατὰ θείαν ἀποκάλυψιν, καὶ ἀναφωνεῖ· ῎Ιδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. τὸ αἴρων ἐδῶ σημαίνει, ὅτι σηκώνει ἐπὶ τῶν ὤμων του, φορτώνεται αὐτὸς τὴν ἁμαρτίαν ὅλου τοῦ κόσμου, γίνεται ὑπόχρεως τοῦ ξένου χρέους. αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος, λέγει ὁ βαπτιστής, διὰ τὸν ὁποῖον σᾶς ἔλεγον μέχρι τώρα, ὅτι ᾿Οπίσω μου ἔρχεται ἀνὴρ ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. καγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν. καὶ ἐγὼ δὲν τὸν ἐγνώριζα, ὅπως καὶ σεῖς. ᾿Αλλ' ἵνα φανερωθῇ τῷ ᾿Ισραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων. αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς γεννήσεώς μου καὶ τῆς ζωῆς μου. ἐγὼ ἔζησα δι᾿ αὐτὴν τὴν στιγμήν, διὰ νὰ δείξω τὸν Χριστὸν εἰς τὸν ᾿Ισραήλ, διὰ νὰ σᾶς φανερώσω ποῖος εἶναι. καὶ ὅ,τι ἔκανα τὸ ἔκανα δι᾿ αὐτόν, διὰ τοῦτο ἐνεφανίσθην ὡς βαπτιστὴς βαπτίζων ἐν ὕδατι. ἡ μαρτυρία αὐτὴ ὄχι μόνον ἐντοπίζει τὸν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ δεικνύει ἐμμέσως πόσον μέγας εἶναι. ἂν ἕνας μέγιστος προφήτης, ὡσὰν τὸν ᾿Ιωάννην, μὲ τόσην φοβερὰν ἄσκησιν, μὲ τοιοῦτον κήρυγμα, μὲ τόσην συρροήν, ἕνας ποὺ τὸν ἐφοβήθη ἡ πνευματικὴ ἡγεσία τοῦ ᾿Ισραήλ, ἕνας ποὺ ὅλοι τὸν εἶχον ὡς Χριστόν, ὁμολογῇ ὅτι ἔζησεν ὅλην τὴν ζωήν του διὰ νὰ ὑπηρετήσῃ μίαν στιγμὴν τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἂν ὁμολογῇ ὅτι ἡ ζωὴ ἑνὸς μεγάλου προφήτου ἐπληρώθη ὡς ἀντίτιμον μιᾶς μόνον χειρονομίας, διὰ νὰ δείξῃ μὲ τὸν δάκτυλον τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τί εἶναι αὐτὸς ὁ Χριστός.

Τὰ μετὰ ταῦτα εἶναι ἐξηγήσεις τὰς ὁποίας δίδει ὁ βαπτιστὴς ἐκ τῶν ὑστέρων εἰς τὰ πλήθη, ἐξηγῶν πῶς «ἐπληροφορήθη» τὴν ἀλήθειαν τῆς προφητικῆς του ἀντιλήψεως. διότι ὁσάκις ἕνα προφητικὸν πρόσωπον ἀντιλαμβάνεται κάτι ἐξ ἀποκαλύψεως, ἔπειτα ἔχει συντόμως καὶ μίαν πλήρη βεβαίωσιν, πληροφορίαν, τῆς ἀντιλήψεώς του. ἡ παρθένος Μαριὰμ π.χ. ἀκούει ἀπὸ τὸν Γαβριὴλ ὅτι θὰ γεννήσῃ τὸν Χριστόν, δέχεται ταπεινοφρόνως τὰς συνεπείας ποὺ ἐνδέχεται νὰ ὑποστῇ, δηλαδὴ τὸν θάνατον, ἀλλὰ μετ' ὀλίγας ἡμέρας ἔχει καὶ πληροφορίαν, ὅταν ἀκούῃ τὴν ᾿Ελισάβετ ν' ἀναφωνῇ καίτοι κατ' ἄνθρωπον ἀγνοοῦσα· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; ἰδοὺ γὰρ ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου (Λκ 1,42-44). ἐκείνη ἦτο ἡ πρώτη προφητεία τοῦ ᾿Ιωάννου, ἐμβρύου ὄντος. καὶ ἐδῶ ὁ ᾿Ιωάννης μετὰ τὴν πρώτην ἐξ ἀποκαλύψεως ἀντίληψιν, ἔχει καὶ πληροφορίαν. διότι κατὰ τὴν βάπτισιν τοῦ ᾿Ιησοῦ —ἐδῶ ὁ εὐαγγελιστὴς προϋποθέτει τὴν βάπτισιν χωρὶς νὰ τὴν ἱστορῇ, ἐφ᾿ ὅσον ἱστορήθη ὑπὸ τῶν τριῶν προηγουμένων εὐαγγελιστῶν— κατὰ τὴν βάπτισιν λοιπὸν ὁ ᾿Ιωάννης βαπτιστὴς βλέπει νὰ ἐπικάθηται ἐπὶ τοῦ ᾿Ιησοῦ τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὑπὸ μορφὴν περιστερᾶς καὶ νὰ μὴ φεύγῃ πλέον ἐξ αὐτοῦ, νὰ μένῃ. τοῦ εἶχε δὲ ἀποκαλύψει ἐκ τῶν προτέρων ὁ θεός, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν ἀπέστειλεν εἰς τὴν προφητικὴν ἀποστολήν του, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἐκεῖνος ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ ἐπικαθήσῃ μονίμως τὸ πνεῦμα. ῾Ο πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ᾿Εφ' ὃν ἂν ἴδῃς τὸ πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ' αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν πνεύματι ἁγίῳ. κἀγὼ ἑώρακα (δηλαδὴ ἑώρακα τὸ πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον) καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ. ἐννοεῖται ὅτι τοῦ ἦτο ἀποκεκαλυμμένον καὶ τοῦτο, ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ βαπτίζῃ ἐν πνεύματι. τοῦτο ἄλλως τε ἦτο γνωστὸν καὶ ἐκ τῆς ἑρμηνείας τῶν προφητῶν, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν ἐρώτησιν τῶν φαρισαίων πρὸς τὸν ᾿Ιωάννην· Τί οὖν βαπτίζεις, εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε ᾿Ηλίας οὔτε ὁ προφήτης; (1,25).

Θείας κατασκευῆς πράγματι φαίνεται τὸ σχέδιον τῆς παρουσιάσεως καὶ μαρτυρίας τοῦ Χριστοῦ. γεννᾶται καὶ δρᾷ πρῶτα ἕνας προφήτης, ὁ μέγιστος πάντων. ἑλκύει ὅλον τὸν εὐσεβῆ λαὸν γύρω του. δὲν ἀναζητεῖ τὸν Χριστόν, δὲν τρέχει νὰ τὸν εὕρῃ μόνον εἰς ἕνα δρόμον, εἰς μίαν οἰκίαν, εἰς ἕνα ὄρος. ἐν καιρῷ ἑορτῆς καὶ συγκεντρώσεως τοῦ ᾿Ισραήλ, ἐν συρροῇ πρὸς ἀκρόασιν καὶ βάπτισιν, ἐν μέσῳ μεγάλου πλήθους, τὸν βλέπει, χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζῃ ἐκ τῶν προτέρων, καὶ τὸν ἐπιδεικνύει. καὶ δὲν ἐμφανίζεται ὁ Χριστὸς αὐτοπαρουσίαστος. τὸ νὰ παρουσιασθῇ κάποιος καὶ νὰ εἰπῇ ἐξ ἀρχῆς ὁ ἴδιος «᾿Εγὼ εἶμαι ὁ Χριστός», αὐτὸ δὲν δίδει καμμίαν ἐγγύησιν εἰς τοὺς ἀνθρώπους. αὐτὸ δύναται νὰ τὸ κάνῃ ὁ τυχών. διὰ τοῦτο καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοὶ «Χριστοὶ» καὶ «Μεσσίαι», οἱ ὁποῖοι ἔπειτα ἀπεδείχθησαν ἀπατεῶνες. τὸ νὰ παρουσιασθῇ ὅμως κάποιος, ποὺ χωρὶς νὰ εἰπῇ ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, νὰ τὸν θαυμάσῃ καὶ ἀγαπήσῃ καὶ σεβασθῇ ὁ λαός, καὶ νὰ τὸν πιστεύσῃ ὡς Χριστόν, καὶ νὰ τὸν ἐρωτήσῃ, καὶ ἐκεῖνος νὰ εἰπῇ ὅτι «῎Οχι δὲν εἶμαι ἐγὼ ὁ Χριστός», καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ δείξῃ ὡς Χριστὸν καὶ ὡς ἀσυγκρίτως ἀνώτερόν του ἕνα ἄλλον, ἀφανῆ μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης καὶ φαινομενικῶς κατώτερόν του καὶ ἄγνωστόν του, αὐτὸ εἶναι μία ἐγγύησις, τῆς ὁποίας δὲν δύναται νὰ ὑπάρξῃ μεγαλειτέρα καὶ ἀσφαλεστέρα. ἡ ταπεινοφροσύνη δὲ τοῦ ἐγγυωμένου, νὰ μὴ ἐκμεταλλευθῇ τὸ προσωπικόν του ὕψος καὶ νὰ κηρύξῃ ἑαυτὸν δοῦλον ἑνὸς ἀφανοῦς καὶ κατωτέρου φαινομενικῶς, δεικνύει ἐπὶ πλέον, ὅτι ὄντως κάτι πολὺ μέγα συμβαίνει. ἔτσι ἐφανερώθη ὁ Χριστός.



Δρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ Β΄ ΒΕΛΤΙΩΜΕΝΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1997, © Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης 1997, ISBN 960 - 7127 - 10 - 2, (Δρ Κωνσταντῖνος Σιαμάκης, Τ.Θ. 1635 - Πανεπιστημιούπολις, 540 06 Θεσσαλονίκη)
Άβαταρ μέλους
Dionysios
 
Δημοσ.: 3950
Εγγραφη: Πέμ 11 Σεπ 2008, 21:30:05
Τοποθεσια: ᾿Αθῆναι

Επόμενο

Επιστροφή στην ῾Ερμηνεία καί σχολιασμός τῆς Βίβλου

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 2 επισκέπτες

cron