Ἰωάννης Χρυσόστομος (+407)

[MTheodorakis]

«Ἰωάννην ἐκεῖνον, τὸν τῆς στείρας υἱὸν, τὸν τῆς ἐρήμου πολίτην» (τὸν πρόδρομον· Εἰς τὴν Γένεσιν ὁμιλία ιβ’, 5 ἔκδ. Ε.Π.Ε. τ. 2 σ. 322).

«Ἀλλὰ δεινόν, ἀγαπητὲ, ἡ ῥαθυμία» (ὅπ. πρ. ιδ’, 3 τ. 2 σ. 362).

«Μὴ γάρ, κἄν εἰς ἀπόγνωσιν ἔλθῃ τὰ πράγματα, νικᾷ τὴν σοφίαν τοῦ ἡμετέρου δεσπότου;» (ὅπ.πρ. κβ’, 9 τ. 3 σ. 390).

«Τοῦτο ἀληθὲς συνοικέσιον, τοῦτο ἀνήρ, ὅταν μὴ ἀκριβολογῆται πρὸς τὰ τῆς γυναικὸς ῥήματα, ἀλλὰ τῇ ἀσθενείᾳ τῆς φύσεως πολλὴν νέμων τὴν συγγνώμην μίαν ποιεῖται σπουδήν, ὥς τε τὴν λύπην ἐκποδὼν ποιῆσαι καὶ τὰ τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ὁμονοίας συσφίγγειν» (ὅπ. πρ. λη’, 5 τ. 3 σ. 594).

«Βοηθὸς ἐν εὐκαιρίαις, ἐν θλίψεσι (ψ. θ’, 10)...ὅτι δεῖ καὶ ἡμᾶς ἐνεργοὺς εἶναι. Ὁ γὰρ βοηθῶν τῷ ἐργαζομένῳ βοηθεῖ» (Εἰς τὸν θ’ ψαλμόν, 5 τ. 5 σσ. 468-470).

«τὰ βιωτικὰ πράγματα...σκιᾶς εἰσὶν οὐδαμινότερα, καὶ ὀνείρων ἀπατηλότερα» (Εἰς τὸν μα’ ψαλμὸν, 6 τ. 5 σ. 608).

«ἐν τῇ πρώτῃ παρουσίᾳ...φάτνη καὶ καταγώγιον, καὶ καλύβη, καὶ μήτηρ πενιχρά» (Εἰς τὸν μθ’ ψαλμὸν, 2 τ. 6 σ. 240).

«Διὰ τοῦτο γάρ σε εἴασε περιπεσεῖν, ἵνα αὐτὸν καλέσεις» (Εἰς τὸν ριδ’ ψαλμόν, 1 τ. 6 σ. 522).

«Πῶς οὖν ἀπηλλάγησαν τῆς αἰχμαλωσίας; Τῷ πόθῳ τῶν Ἰεροσολύμων» (Εἰς τὸν ριθ’ ψαλμὸν, 1 τ. 6 σ. 610).

«Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστιν, ὁμοῦ καὶ κλίμακα ἀναβαίνειν καὶ τῆς γῆς ἔχεσθαι» (ὅπ. πρ. σ. 614).

«οὐχ ὁρᾶς καθ’ ἑκάστην ἡμέραν πένητας βοῶντας, ὀδυνωμένους, καὶ οὐδένα ἀκούοντα; Διὰ τί οὖν οὐκ ἀκούουσιν; Ὅτι ἐκάθισεν αὐτοὺς ὁ διάβολος ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος» (Εἰς τὸν ρμβ’ ψαλμὸν, 3 τ. 7 σ. 360).

«Ἄν μὴ σὺ σαυτὸν παραβλάψῃς, ἄνθρωπε, οὔ τε φίλος, οὔτ’ ἐχθρὸς, οὔτ’ αὐτὸς σε ὁ διάβολος παραβλάψαι δυνήσεται» (Εἰς τὸν Δαυίδ καὶ τὸν Σοὺλ ὁμιλία γ’, 5 τ. 7 σ. 630).

«ἐκ γὰρ τῆς ἀγάπης ἡ ὑπακοή» (Εἰς τὴν Γένεσιν ζ’, 2 τ. 8 σ. 118).

«Οὐδὲν γάρ, οὐδὲν ἀναρχίας χαλεπώτερον» (Εἰς τὸν Ἡσαΐαν κεφ. γ’ τ. 8 σ. 308).

«Ἐκκλησία γέγονεν ἡ κάμινος, αὐτῷ ἐῴκει τῷ οὐρανῷ» (Εἰς τὸν Δανιὴλ κεφ. γ’ τ. 8 σ. 572).

«κἄν καταλίπῃ Θεός, ἐπὶ χρησίμῳ τοῦτο ποιεῖ» (ὅπ. πρ. κεφ. f’ σ. 626).

«τὸ μὴ βούλεσθαι πλουτεῖν, τοῦτό ἐστι πλοῦτος» (Εἰς τὸ Μὴ φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος ὁμιλία α’, 3 τ. 8Α σ. 278).

«Καλὸν ὁ γάμος, ἀλλὰ κρείττων ἡ παρθενία» (Εἰς τὸ Εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ὁμιλία γ’, 3 τ. 8Α σ. 370).

«Διὰ τοῦτο ὁ προφήτης οὐκ εἶπεν ἁπλῶς, ὅτι ῾῾οἱ οὐρανοὶ’’ φθέγγονται ῾῾δόξαν Θεοῦ’’, ἀλλὰ ῾῾διηγοῦνται’’, τουτέστι, καὶ ἑτέρους παιδεύουσι, καὶ μαθητὰς ἔχουσι τὸ τῶν ἀνθρώπων γένος» (Εἰς τὸ Ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ἐποίησα φῶς, 2 τ. 8Α σ. 450).

[MTheodorakis]

«Μετεστράφησαν» οἱ Νινευῖται «καὶ οὐκ ἀντεστράφησαν» διὰ τοῦ σεισμοῦ (Εἰς τὴν μετάνοιαν τῶν Νινευιτῶν τ. 8Α σ. 520).

«ἄν μὲν Εὐαγγέλιον δέξασθαι δέῃ, χερσὶν ἀνίπτοις οὐκ ἄν ἕλοιο τοῦτο ποιῆσαι» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία β’, 6 τ. 9 σ. 74).

«Τί δὲ ὅλως καὶ βασιλείας σύμβολον εἶδον, καλύβην καὶ φάτνην;» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία f’,2 τ. 9 σ. 192).

«οὐδὲ ἀστήρ, ὡς ἔμοιγε δοκεῖ, ἀλλὰ δύναμίς τις ἀόρατος εἰς ταύτην μετασχηματισθεῖσα τὴν ὄψιν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία f’, 2 τ. 9 σ. 194).

«διὰ τῶν συνήθων» ἀστέρων «αὐτοὺς», τοὺς μάγους, «καλεῖ» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία f‘, 3 τ. 9 σ. 200).

«ἐπίγνωσιν γὰρ καὶ ὑπακοὴν καὶ ἀγάπην αὐτῷ προσῆγον» οἱ μάγοι (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία η’, 1 τ. 9 σ. 260).

«Τότε γὰρ μάλιστα ἐπιτίθεται ὁ διάβολος, ὅταν ἴδῃ μεμονωμένους καὶ καθ’ ἑαυτοὺς ὄντας» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ιγ’, 1 τ. 9 σ. 408).

«Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται...Αὐτοὶ μὲν γὰρ ἐλεοῦσιν ὡς ἄνθρωποι, ἐλεοῦνται δὲ παρὰ τοῦ τῶν ὅλων Θεοῦ. Οὐκ ἔστι δὲ ἴσος ἀνθρώπινος ἔλεος καὶ θεῖος» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ιε’, 4 τ. 9 σ. 478).

«μυστήριον ποίησόν σου τὴν εὐχήν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ιθ’, 3 τ. 9 σ. 664).

«οὐδὲ εἶπε ῾῾ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τῶν πονηρῶν’’, ἀλλ’ ῾῾ἀπὸ τοῦ πονηροῦ’’· παιδεύων ἡμᾶς μηδαμοῦ πρὸς τοὺς πλησίον ἀηδῶς ἔχειν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ιθ’, 6 τ. 9 σ. 682).

«῾῾Οἶδε γὰρ ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος, ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων’’...δι’ αὐτὸ μὲν οὖν τοῦτο μὴ μεριμνήσῃς, ἐπειδὴ ἀναγκαῖά ἐστιν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία κβ’, 2 τ. 10 σ. 40).

«μὴ κρίνῃς· τουτέστι, μὴ πικρὸς γίνου δικαστής» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία κγ’, 2 τ. 10 σ. 70).

«῾῾ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτὴν’’...οὐ μόνον αὐτὴν οὐ βαδίζουσιν, ἀλλ’ οὐδὲ αἱροῦνται» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία κγ’, 6 τ. 10 σ. 94).

«Οὐκ ἔστι παίγνιον ὁ βίος» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία κγ’, 9 τ. 10 σ. 108).

«Οὐδὲ γὰρ ἔνι ψυχὴν ἀποῤῥαγεῖσαν τοῦ σώματος ἐνταῦθα πλανᾶσθαι λοιπόν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία κη’, 3 τ. 10 σ. 258).

«῾῾Χαίρετε ἐν Κυρίῳ’’. Οὐκ εἶπεν· ἐν διαβόλῳ» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁ μιλία λζ’, 5 τ. 10 σ. 588).

«Ἐπειδὴ γὰρ οὐκ ἔνι καὶ ἐν μακρῷ χρόνῳ καὶ σφοδρῶς πειράζεσθαι, ὅταν μέλλωσιν ἐκβαίνειν τοὺς ἀγῶνας οἱ δίκαιοι, βουλόμενος αὐτοὺς πλέον κερδαίνειν, ἐπιτείνει τὰ γυμνάσια» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ν’, 1 τ. 11 σ. 342).

[MTheodorakis]

«Καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς ἐκ τῶν ὁρίων αὐτοῦ ἐξῆλθε, καὶ ἡ γυνὴ ἐκ τῶν ὁρίων αὐτῆς, καὶ οὕτως ἠδυνήθησαν συντυχεῖν ἀλλήλοις» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία νβ’, 1 τ. 11 σ. 404).

«῾῾ἀναβὰς εἰς τὸ ὄρος...προσῆλθον αὐτῷ ὄχλοι πολοἰ ἔχοντες μεθ’ ἑαυτῶν χωλούς’’...καὶ χωλοὺς εἰς τὸ ὄρος ἀνάγει» (Εἰςτὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία νβ’, 3 τ. 11 σ. 416).

«Εἰ γὰρ καὶ νηστεύειν οὺ δύνασαι, ἀλλὰ μὴ τρυφᾶν δύνασαι» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία νζ’, 4 τ. 11 ἐκδ. 1979 σ. 304).

«Ὁ γὰρ οὐκ εἰδὼς ἀπεχθάνεσθαι, οὐδὲ λυπεῖσθαι οἶδεν, ἀλλὰ τρυφῆς ἀπολαύσεται καὶ μυρίων ἀγαθῶν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ξα’, 5 τ. 11 ἐκδ. 1979 σ. 444).

«Ὅσον γὰρ ἄν ταπεινωθῇς, οὐ δύνασαι τοσοῦτον κατελθεῖν, ὅσον ὁ Δεσπότης σου» (Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον ὁμιλία ξε’, 4 τ. 11 ἐκδ. 1979 σ. 570).

«Ζήτησον εὐλαβῆ καὶ φιλόσοφον κόρην» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ογ’, 4 τ. 11 ἐκδ. 1979 σ. 804).

«πᾶν ὅπερ ἄν θέλεις ἐγώ...μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ...Πάντα μοι σύ, καὶ ἀδελφός, καὶ συγκληρονόμος, καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;» λέγει ὁ Χριστός (ὅπ. πρ. ὁμιλία οf’, 5 τ. 12 σ. 34).

«Ἡ γὰρ πλατεῖα καὶ εὐρύχωρος ἐρήμου πάσης ἐρημοτέρα» (ὅπ. πρ. ὁμιλία πα’ τ. 12 σ. 178).

«Εἰ γὰρ τὸ τεταρταῖον ἐξελθεῖν Λάζαρον μέγα, πολλῷ μάλλον τῷ πάντας ἀθρόως τοὺς πάλαι κοιμηθέντας φανῆναι ζῶντας» (ὅπ. πρ. ὁμιλία πη’, 2 τ. 12 σ. 348).

«Ὡς οὖν μεγάλα λαμβάνοντες καὶ μικρὰ διδόντες, κἄν τὰ μικρὰ δῷμεν...Εἰ δὲ σπόρου ἐστὶν ὁ παρὼν καιρός, οὐ τοῦ συλλέγειν, ἀλλὰ τοῦ σκορπίζειν καιρὸς ἄν εἴη λοιπόν» (Εἰς τὸ Κατὰ Ἰωάννην ὁμιλία κε’, 3 τ. 13 σ. 408).

«ἡ αἰσχρολογία καταῤῥυποῖ, καὶ δαίμονας καλεῖ» (ὅπ.πρ. ὁμιλία λβ’, 3 τ. 13Α σ. 26).

«Ἔστι δὲ μετάνοια τὸ μηκέτι τὰ αὐτὰ ποιεῖν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λδ’, 3 τ. 13Α σ. 68).

«ἐὰν ἐννοήσομεν ὅτι οὐχὶ τῷ λελυπηκότι, ἀλλ’ ἑαυτοῖς χαριζόμεθα, ταχέως ἀφήσομεν τὸν ἰὸν τῆς ὀργῆς» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λθ’, 5 τ. 13Α σ. 192).

«καὶ τοῦ μνησθῆναι καὶ τοῦ μὴ μνησθῆναι τὸν Θεὸν σὺ Κύριος εἶ» (ὅπ. πρ.).

«πᾶσα ἁμαρτία τὴν ἀρχὴν ἐξ ἀφροσύνης ἔχει» (ὅπ.πρ. ὁμιλία μα’, 3 τ. 13Α σ. 238).

«Δὸς τῷ δεομένῳ, καὶ μὴ δῷς τῷ ὀρχουμένῳ, ἵνα μὴ μετὰ τῶν σῶν χρημάτων καὶ τὴν ψυχὴν ἀπολέσῃς τὴν ἐκείνου» (ὅπ. πρ. ὁμιλία μβ’, 4 τ. 13Α σ. 262).

«οὔ τε ἐπὶ τούτων,» τῶν Σοδόμων, «οὔ τε ἐπὶ τῶν κατὰ τὸν Νῶε ἐγένετο προΐμιον τῶν μελλόντων συμβήσεσθαι...Οὕτω καὶ ἡ ἀνάστασις ἔσται, οὐ μετὰ προϊμίων τινῶν, ἀλλ’ ἐν μέσαις ὄντων ἡμῶν εὐημερίαις» (ὅπ.πρ. ὁμιλία με’, 4 τ. 13Α σ. 314).

[Dionysios]

Εὐχαριστοῦμε πολύ, Μανόλη. πολὺ ὡραία καὶ σημαντικὴ αὐτὴ ἡ ἀνθολόγησις ἀπὸ σύντομους λόγους τοῦ ἁγίου ᾿Ιωάννου τοῦ χρυσοστόμου.

[MTheodorakis]

«Ὅταν γὰρ ἡ ζήτησις τοῦ πῶς εἰσέλθῃ, συνέρχεται καὶ ἀπιστία» (ὅπ. πρ. ὁμιλία μf’, 2 τ. 13Α σ. 328).

«Ὡς λέοντες τοίνυν πῦρ πνέοντες, οὕτως ἀπὸ τῆς τραπέζης ἀναχωροῦμεν ἐκείνης» τῆς θείας εὐχαριστίας (ὅπ. πρ. ὁμιλία μf’, 3 τ. 13Α σ. 332).

«ἵνα μάθῃς ὅτι οὐ βιάζεται ἡ κλῆσις, σκόπει πόσους συνέβη τῶν κληθέντων ἀπολέσθαι» (ὅπ. πρ. ὁμιλία μζ’, 4 τ. 13Α σ. 362).

«῾῾Εἴ τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω’’...εἴ τις ἔχει προθυμίαν πολλήν, εἴ τις ἐκκαίεται τῷ πόθῳ, τοῦτον ἐγὼ καλῶ» (ὅπ.πρ. ὁμιλία να’, 1 τ. 13Α σ. 426).

«῾῾Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου’’. Οὐκοῦν καὶ ἡμᾶς τοὺς πλησίον οὕτως ἐλεεῖν δεῖ κατὰ τὸ μέγα ἔλεος» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ξ’, 4 τ. 14 σ. 134).

«῾῾Εἰρήνην ἀφίημι ἡμῖν’’ μονονουχὶ λέγων· ῾῾Τί βλάπτεσθε ἀπὸ τῆς τοῦ κόσμου ταραχῆς, ἕως ἄν εἰρηνεύητε πρός με;’’» (ὅπ. πρ. ὁμιλία οε’, 3 τ. 14 σ. 444).

«τὸ μεῖναι ἐν τῷ Θεῷ ἀπὸ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης γίνεται» (ὅπ. πρ. ὁμιλία οζ’, 1 τ. 14 σ. 476).

«μεταθῶμεν τὴν ψυχὴν πρὸς οὐρανόν, καὶ νενίκηται ὁ κόσμος ἅπας» (ὅπ. πρ. ὁμιλία οθ’, 3 τ. 14 σ. 538).

«Ἀνάπαυσον τὴν στενοχωρουμένην ψυχὴν τὴν τοῦ πένητος, ἵνα μὴ τὴν εὐρύχωρον θλίψῃς τὴν σήν» (Εἰς τὰς Πράξεις ὁμιλία κβ’, 4 τ. 15 σ.648).

«Οὐ τὸ εἰς βάθος κακῶν ἐλθεῖν δεινόν, ἀλλὰ τὸ κεῖσθαι μετὰ τὸ ἐλθεῖν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κδ’, 3 τ. 16Α σ. 26).

«Ὅτε χειροτονεῖν ἔδει, τότε νηστεύουσιν» (ὅπ.πρ. ὁμιλία κζ’, 2 τ. 16Α σ. 116).

«Βαφεῖον ἡ Ἐκκλησία ἐστίν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κθ’, 3 τ. 16Α σ. 170).

«οὐδὲν γὰρ ἴσον ἐπιεικείας, ἥ καὶ τοῖς κεκτημένοις καὶ τοῖς χρωμένοις σφόδρα ἐστὶ χρησίμη» (ὅπ. πρ. ὁμιλί α κθ’, 4 τ. 16Α σ. 182).

«μετὰ νηστειῶν αἱ χειροτονίαι» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λα’, 2 τ. 16Α σ. 222).

«Ἄρα καλῶς ἠπείγοντο εἰς Μακεδονίαν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· λαμπρὰ γὰρ ἦν ἡ Ἑλλὰς λοιπόν» (ὅπ.πρ. ὁμιλία λζ’, 2 τ. 16Α σ. 390).

«Τρισχίλιοι ἦσαν καὶ πεντάκισχίλιοι, καὶ πάντες εἶχον ψυχὴν μίαν· νῦν δὲ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν ἀγνοεῖ» (ὅπ. πρ. ὁμιλία μ’, 4 τ. 16Α σ. 490).

«Ὅσῳ ἄν χρονίζῃ ἡ ἀντίδοσις, τοσούτῳ οἱ τόκοι ἐπιτείνονται» (ὅπ. πρ. ὁμιλία μγ’, 3 τ. 16Α σ. 584).

«οἱ ἐκφοβοῦντες...τὸ διορατικὸν τῆς διανοίας διαστρέφοντες, τοῦτο ποιοῦσιν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία νβ’, 4 τ. 16Β σ. 214).

«῾῾Εἰς ὑπακοήν’’. Οὐδὲ γὰρ ἐπέμφθημεν, φησί, συλλογίζεσθαι» (Εἰς τὴν πρὸς Ρωμαίους ὁμιλία β’, 3 τ. 16Β σ. 332).

«λαμπρὸς ἐγένετο...ὁ Νῶε ἀπὸ τοῦ κατακλυσμοῦ» (ὅπ.πρ. ὁμιλία δ’, 4 τ. 16Β σ. 402).

[MTheodorakis]

«Εἰ τοίνυν βούλει καταλιπεῖν πλοῦτον τοῖς παιδίοις σου πολύν, κατάλειπε τοῦ Θεοῦ τὴν πρόνοιαν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία η’, 9 τ. 16Β σ. 554).

«τὸ ταμιεῖον τῆς γενέσεως ταμιεῖον ποιεῖς σφαγῆς» (ὅπ.πρ. ὁμιλία κε’, 4 τ. 17 σ. 542).

«Οὐ γὰρ τὸ πολλὰ ἔχειν, ἀλλὰ τὸ ὀλίγων δεῖσθαι ἀναλώτους ποιεῖ» (ὅπ.πρ. σ. 546).

«νόσος ἐστὶν ἡ κατάψυξις τῆς ἀγάπης» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κη’, 4 τ. 17 σ. 614).

«οὐδὲν γὰρ οὕτω θορυβεῖ ψυχήν, κἄν ἐπὶ χρησίμῳ τινὶ γίνηται, ὡς καινοτομεῖν τι καὶ ξενίζειν, καὶ μάλιστα ὅταν περὶ λατρείας καὶ περὶ τῆς τοῦ Θεοῦ δόξης τοῦτο γίνηται» (Εἰς τὴν Α’ πρὸς Κορινθίους ὁμιλία ζ’, 6 τ. 18 σ. 198).

«τοὺς κανόνας τοὺς ἀποστολικούς» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιδ’, 1 τ. 18 σ. 382).

«Οὐ γὰρ ἡ μίξις πονηρόν, ἀλλὰ τὸ ἐμποδίζεσθαι πρὸς φιλοσοφίαν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιθ’, 7 τ. 18 σ. 548).

«ὅπερ οὐκ ἔπαθεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, τοῦτο πάσχει ἐπὶ τῆς προσφορᾶς διὰ σέ, καὶ ἀνέχεται διακλώμενος, ἵνα πάντας ἐμπλήσει» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κδ’, 2 τ. 18Α σ. 86).

«Πρώτη» ὑπεροχή, «ὅτι κεφαλὴ ἡμῶν ὁ Χριστός, ἡμεῖς δὲ τῆς γυναικός· δευτέρᾳ δὲ, ὅτι ἡμεῖς δόξα Θεοῦ, ἡμῶν δὲ ἡ γυνή· τρίτη, ὅτι οὐχ ἡμεῖς ἐκ τῆς γυναικός, ἀλλ’ ἐκείνη ἐξ ἡμῶν· τετάρτη, ὅτι οὐχ ἡμεῖς δι’ αὐτήν, ἀλλ’ ἐκείνη δι’ ἡμᾶς» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κf’, 6 τ. 18Α σσ. 156, 158).

«Ἀλλὰ θρασύνεται ἡ γυνή, φησίν. Ἄλλ’ ἐννόησον ὅτι γυνή, τὸ ἀσθενὲς σκεῦος, σὺ δὲ ἀνήρ. Διὰ γὰρ τοῦτο καὶ ἄρχων ἐχειροτονήθῃς, καὶ ἐν τάξει κεφαλῆς ἐδόθῃς, ἵνα φέρῃς τῆς ἀρχομένης τὴν ἀσθένειαν» (ὅπ. πρ., 10 τ. 18Α σ. 174).

«Θρασύτης γὰρ ἐπιεικείᾳ λύεται, οὐχ ἑτέρᾳ θρασύτητι» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κf’, 11 τ. 18Α σ. 176).

Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου «῾῾ὡς ἑαυτὸν’’...εἰ μετὰ ἀκριβείας τοῦτο ἐφυλάττετο...οὐ διάβολος ἄν ἐγνώσθη ποτέ...Μάλλον γὰρ χόρτος ἤνεγκε πυρὸς ἐπαγωγήν, ἤ φλόγα ἀγάπης διάβολος» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λβ’, 7 τ. 18Α σσ. 360, 362).

«οὐδὲ προσειπεῖν τὸν πλησίον ἔξεστιν ἐν ἐκκλησίᾳ, κἄν χρόνιόν τις ἀπολαύῃ τὸν φίλον» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λf’, 6 τ. 18Α σ. 516).

«Οὐδὲν γὰρ οὕτω ποιεῖν ἡδονὴν εἴωθεν, ὡς συνειδὸς ἀγαθόν» (Εἰς τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ὁμιλία ιβ’, 3 τ. 19 σ. 344).

«Οὐ γὰρ οὕτω πένης ἐφίεται τῶν ἀναγκαίων, ὡς τῶν περιττῶν ὁ πλουτῶν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιγ’, 4 τ. 19 σ. 378).

«Ἵνα γὰρ μὴ πραγματευώμεθα τὴν τελευτὴν ἡμῶν, διὰ τοῦτο ἐν ἀδήλῳ κεῖται» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κβ’, 3 τ. 19 σ. 570).

«Κωνσταντῖνον τὸν μέγαν» (ὅπ.πρ. ὁμιλία κf’, 5 τ. 20 σ. 52).

«ἀλλήλους φέρετε...οὕτως οὔ τε ἐκεῖνος ἁμαρτήσεται ὑπὸ σοῦ βασταζόμενος, οὔ τε σὺ πλημμελεῖς ἐν οἷς εἶ βαρύς, ἀνεχομένου σου τοῦ ἀδελφοῦ σου. Οὕτω δὲ ἀλλήλοις χεῖρα ὀρέγοντες ἐν οἷς μέλλετε καταπίπτειν, δι’ ἀλλήλων κοινῇ πληρώσατε τὸν νόμον, τὸ λεῖπον τῷ πλησίον ἀναπληρῶν ἕκαστος διὰ τῆς οἰκείας ὑπομονῆς» (Εἰς τὴν πρὸς Γαλάτας κεφ. f’ τ. 20 σ. 386).

«῾῾παντὸς ὀνόματος ὀνομαζομένου οὐ μόνον ἐν τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ μέλλοντι’’. Ἄρα ἐστὶ δυνάμεών τινων ὀνόματα ἡμῖν ἄσημα, καὶ οὐ γνωριζόμενα» (Εἰς τὴν πρὸς Ἐφεσίους ὁμιλία γ’, 2 τ. 20 σ. 474).

«Μεριμνήσωμεν ἀγαπητοί, ὥς τε τοῦ Θεοῦ τὴν ἀγάπην μαθεῖν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ζ’, 4 τ. 20 σ. 580).

[MTheodorakis]

«ἕν μόνον ἐστὶ κακόν, τὸ ἁμαρτάνειν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιθ’, 4 τ. 21 σσ. 180, 182).

«ἀσθενέστερόν πως τὸ γένος» τῶν γυναικῶν «ἐστίν, πολλῆς δεόμενον τῆς βοηθείας, πολλῆς τῆς συγκαταβάσεως» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κ’, 5 τ. 21 σ. 218).

«Ῥύθμιζε τὴν γυναῖκα, καὶ οὕτω συγκροτεῖται ἡ οἰκία» (ὅπ. πρ. σ. 220).

«ὁ ἀνὴρ...χεῖρας μηδέποτε ἐντεινέτω...ἀλλ’ ὡς ἀνοητότερον διακειμένην ῥυθμιζέτω» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κ’, 7 τ. 21 σ. 228).

«παιδικοτέρα γὰρ αὐτῆς ἡ διάνοιά ἐστι...μηδέποτε ἁπλῶς αὐτὴν κάλει, ἀλλὰ μετὰ κολακείας, μετὰ τιμῆς, μετὰ πολλῆς ἀγάπης...καὶ ἐγκωμίαζε» (ὅπ πρ. ὁμιλία κ’, 9 τ. 21 σσ. 242, 244).

«ἐνομοθετήθη ὑπὸ τῶν ἀποστόλων τὸ ἐπὶ τῶν φρικτῶν μυστηρίων μνήμην γίνεσθαι τῶν ἀπελθόντων» (Εἰς τὴν πρὸς Φιλιππησίους ὁμιλία γ’ τ. 21 σ. 440).

«Πάντων γὰρ τῶν ἀγαθῶν αἰτία ἡ ταπεινοφροσύνη» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ε’ τ. 21 σ. 478).

«Οὐκ ἔστιν ὑψηλόφρονα εἶναι μὴ ὄντα μωρόν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ζ’ τ. 21 σ. 554).

«πᾶς, ὅς ἄν ᾖ τῆς τρυφῆς φίλος καὶ τῆς ἐνταῦθα ἀσφαλείας, ἐχθρός ἐστι τοῦ σταυροῦ» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιγ’, 1 τ. 22 σ. 10).

«Τοῦτο πάντων αἴτιον τῶν κακῶν, τὸ μὴ εἰδέναι τὰς Γραφάς» (Εἰς τὴν πρὸς Κολλασαεῖς ὁμιλία θ’, 1 τ. 22 σ. 264).

«Ἐὰν ἐσθίῃς, ἐὰν πίνῃς, ἐὰν γαμῇς, ἐὰν ἀποδημῇς, πάντα ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ πράττε» (ὅπ.πρ. ὁμιλία θ’, 3 τ. 22 σ. 270).

«Μύρον ἐστὶν ὁ γάμος» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιβ’, 4 τ. 22 σ. 340).

«Τύπος τῆς τοῦ Χριστοῦ παρουσίας ἐστὶν ὁ γάμος» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιβ’, 5 τ. 22 σ. 346).

«τὸ δὲ γνησίως φιλεῖν κόπος πολύς» (Εἰς τὴν πρὸς Θεσσαλονικεῖς Α’ ὁμιλία α’, 2 τ. 22 σ. 358).

«ὁ μακάριος Ἰὼβ οὐδὲν ἔπασχε δεινόν, τῶν παίδων ἀθρόον τὸν θάνατον ἀκούσας, ἐπειδὴ τὸν Θεὸν ἐφίλει πλέον αὐτῶν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία f’, 3 τ. 22 σ. 478).

«ἡ ἐλπὶς τὸν λογισμὸν οὐκ ἀφίησι διαπεσεῖν, ἀλλ’ ὀρθὸν ἵστησιν ὥσπερ κεφαλήν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία θ’, 4 τ. 22 σ. 536).

«ἐὰν δὲ ἑαυτοὺς μὴ ἐλεῶμεν, τίς ἡμῶν φείσεται;» (ὅπ. πρ. ὁμιλία θ’, 6 τ. 22 σ. 546).

«Ἔπαθές τι κακόν; Ἀλλ’ ἐὰν θέλῃς, οὐκ ἔστι κακόν· εὐχαρίστησον τῷ Θεῷ, καὶ μετεβλήθη τὸ κακὸν εἰς ἀγαθόν» (ὅπ.πρ. ὁμιλία ι’, 3 τ. 22 σ. 556).

«ἡ γὰρ πίστις ἀναπαύει τὸν λογισμόν» (Εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Α’ ὁμιλία α’, 2 τ. 23 σ. 128).

«οὐκ ἔστιν, οὐκ ἔστι μὴ ἀδικοῦντα πλουτεῖν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιβ’, 3 τ. 23 σ. 320).

«διὰ τοῦτο οἶμαι καὶ τὴν τροφὴν εἰς τοῦτο ἐκκρίνεσθαι, ἵνα μὴ τῆς τρυφῆς ὦμεν ἐρασταί» (ὅπ.πρ. ὁμιλία ιγ’, 4 τ. 23 σ. 346).

«μὴ σπαταλῶμεν ἐνταῦθα, ἵνα ἐκεῖ σπαταλήσωμεν τὴν ὄντως σπατάλην»(ὅπ. πρ. σ. 350).

[MTheodorakis]

«Εἰσέρχῃ ἐλεηθῆναι· ἐλέησον πρότερον» (Εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Β’ ὁμιλία α’, 4 τ. 23 σ. 476).

«Οὐδὲν μὲν οὖν οὕτω ποιεῖ ταπεινὸν ὡς ἀγάπη» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ζ’, 3 τ. 23 σ. 596).

«῾῾ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον’’. Τὸ γὰρ πάντα μὲν παθεῖν, καθαρὸν δὲ εἶναι ἁμαρτημάτων, τοῦτο ἔστιν» (Εἰς τὴν πρὸς ἑβραίους ὁμιλία ζ’, 2 τ. 24 σ. 382).

«μετὰ συμμετρίας τῷ γάμῳ χρῶ, καὶ πρῶτος ἐν τῇ βασιλείᾳ ἔσῃ» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ζ’, 3 τ. 24 σ. 394).

«ὁ γέλως ἔγκειται τῇ ψυχῇ τῇ ἡμετέρᾳ ἵνα ἀνῆταί ποτε ἡ ψυχή, οὐχ ἵνα διαχέηται» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιε’, 4 τ. 24 σ. 580).

«Τοιοῦτος γάρ ἐστιν ὁ Θεός· ὅταν ἴδῃ ἡμᾶς μὴ προσηλωμένους τοῖς βιωτικοῖς, τότε ἡμῖν αὐτὰ δίδωσιν» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κ’, 4 τ. 25 σ. 92).

«Ἡ πίστις τοίνυν ἐστὶν ὄψις τῶν ἀδήλων»(ὅπ. πρ. ὁμιλία κα’, 2 τ. 25 σ. 104).

«Ἄν ἔχῃς τὰ ἁμαρτήματα διηνεκῶς ἐν τῇ μνήμῃ, οὐδέποτε τῷ πλησίον μνησικακήσεις»(ὅπ. πρ. ὁμιλία λα’, 3 τ. 25 σ. 320).

«Γυμνὸς οὐ χρημάτων μόνον, ἀλλὰ καὶ δόξης καὶ εὐφημίας εἰς βίον παρήχθης» (ὅπ. πρ. ὁμιλία λγ’, 4 τ. 25 σ. 366).

«Ἐλεημοσύνη διὰ τοῦτο λέγεται, ὅτι καὶ τοῖς ἀναξίοις διδόαμεν» (Εἰς τὸν πτωχὸν Λάζαρον λόγος β’, 5 τ. 25 σ. 468).

«ἐῤῥαθυμήσαμεν, καὶ ἐκαλέσαμεν τὸν σεισμόν» (ὅπ. πρ. λόγος f’, 1 τ. 25 σ. 578).

«Ἀκούσας πλατεῖαν πύλην καὶ εὐρύχωρον ὁδόν, μὴ τοῖς προοιμίοις ἀπατηθῇς, μηδὲ ὅτι πολλοὶ εἰσέρχονται δι’αὐτῆς, τοῦτο ἴδῃς, ἀλλ’ ἐννόει ὅτι εἰς στενὸν καταστρέφει τέλος» (ὅπ. πρ. λόγος ζ’, 2 τ. 25 σ. 632).

«Ἀπαῤῥησίαστος εἶ; Διὰ τοῦτο πρόσελθε, ἵνα κτήσῃ παῤῥησίαν πολλήν» (Εἰς τὴν παραβολὴν τῶν μυρίων ταλάντων, 6 τ. 26 σ. 52).

«πύλη ᾅδου ἐστὶ κίνδυνος εἰς τὸν ᾅδην φέρων» (Εἰς τὴν ἐπιγραφὴν τῶν Πράξεων, 1 τ. 26 σ. 236).

«῾῾Ἔκλινεν οὐρανούς’’...εὐκολοτέραν σοι τὴν ἄνοδον ποιῶν τὴν εἰς τοὺς οὐρανούς» (Ὅτι οὐκ ἀκίνδυνον τοῖς ἀκροαταῖς, 4 τ. 26 σ. 330).

«πάντα ποίει καὶ πραγματεύου, ὥς τε χρηστὴν καὶ ἐπιεικῆ καὶ πειθήνιον γυναῖκα λαβεῖν...εὔρυθμόν τινα καὶ συμβαίνουσαν τοῖς ἡμετέροις τρόποις» (Ἐγκώμιον εἰς Μάξιμον καὶ περὶ τοῦ ποίας δεῖ ἄγεσθαι γυναῖκας, 2 τ. 27 σ. 162).

«ἕν μόνον ζητῶμεν, ψυχῆς ἀρετὴν καὶ εὐγένειαν τρόπων» (ὅπ. πρ., 4 τ. 27 σ. 176).

«τρόπων ἐπιείκειαν καὶ σεμνότητα καὶ σωφροσύνην...τοιαύτας ἀγώμεθα νύμφας, αἵ πολλὴν μὲν εὐλάβειαν, πολλὴν δὲ σωφροσύνην, πολλὴν δὲ ἐπιείκειαν ἡμῖν εἰσαγαγεῖν δύνανται» (ὅπ. πρ. , 5 τ. 27 σ. 180).

[MTheodorakis]

«Οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι βίον ἀκάθαρτον ἔχοντα, μὴ καὶ περὶ τὴν πίστιν σαλεύεσθαι» (Εἰς τὸ Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως ὁμιλία α’, 9 τ. 27 σ. 308).

«ἁμαρτίας δέ, ἥ παντὸς δαίμονός ἐστι χαλεπωτέρα» (Εἰς τὸ χῆρα καταλεγέσθω, 11 τ. 27 σ. 488).

«ἀνῆλθεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ὁ Ἰησοῦς, τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν πληρώσας» (Εἰς τὸ Ὅτε δὲ ἦλθε Πέτρος εἰς Ἀντιόχειαν, 9 τ. 27 σ. 536).

«῾῾στενὴ ἡ πύλη, καὶ τεθλιμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴ ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν’’. Εἰ δὲ οἱ εὑρίσκοντες ὀλίγοι, πολλῷ μάλλον οἱ πρὸς τὸ τέλος αὐτῆς φθᾶσαι δυνάμενοι» (Πρὸς τοὺς πολεμοῦντας τοῖς ἐπὶ τὸ μονάζειν ἐνάγουσιν λόγος α’, 8 τ. 28 σ. 366).

«Ὄντως ἀγνοεῖς ὅσον ἐστὶν ἀγαθὸν ἀρέσαι Θεῷ» (Περὶ κατανύξεως λόγος β’, 6 τ. 28 σ. 706).

«Οὐ γὰρ τὸ πεσεῖν χαλεπόν, ἀλλὰ τὸ πεσόντα κεῖσθαι» (Πρὸς Θεόδωρον ἐκπεσόντα, 7 τ. 28 σ. 772).

«Οὐδεὶς γάρ, οὐδεὶς σωμάτων ἐραστής, κἄν σφόδρα ᾖ μανικός, οὕτω τῆς ἐρωμένης τῆς ἑαυτοῦ περικαίεται, ὡς ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας τῶν ἡμετέρων ἐφίεται ψυχῶν» (ὅπ. πρ., 13 τ. 28 σ. 816).

«Τὸ μὲν γὰρ ἁμαρτεῖν ἴσως ἀνθρώπινον, τὸ δὲ ἐπιμεῖναι τοῖς αὐτοῖς, τοῦτο οὐκ ἀνθρώπινον λοιπόν, ἀλλ’ ὅλον σατανικόν» (ὅπ. πρ., 15 τ. 28 σ. 830).

«μηδὲ, ὅταν μεγάλα κατορθῶσαι μὴ δυνηθῶμεν, καὶ τῶν μικρῶν ἀποσχώμεθα» (ὅπ. πρ., 19 τ. 28 σ. 858).

«Μὴ τοίνυν ὑπὲρ τούτων μόνον ὧν ἴσμεν, ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ ὧν οὐκ ἴσμεν εὐχαριστῶμεν αὐτῷ» (Πρὸς Σταγείριον λόγος α’ τ. 29 σ. 64· πρβλ. εὐχὴν ἀναφορᾶς Χρυσοστόμου).

«Οὐ γὰρ ἑαυτῷ μόνον, ἀλλὰ καὶ ἑτέροις ἰσχυρὸν εἶναι χρὴ τὸν ἰσχύοντα» (Πρὸς τοὺς ἔχοντας παρθένους συνεισάκτους τ. 29 σ. 314).

«οὐδὲν γὰρ οὕτω βαρὺ καὶ δυσβάστακτον, ὡς ἁμαρτία καὶ παρακοή» (Περὶ μετανοίας ὁμιλία ε’, 3 τ. 30 σ. 194).

«εἰ ὀξὺς ἦν πρὸς τιμωρίαν ὁ Θεός, οὐκ ἄν ἐκτήσατο Παῦλον ἡ Ἐκκλησία» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ζ’, 2 τ. 30 σ. 242).

«κατευστοχεῖ γὰρ ὀφθαλμῶν ἡ πορνεία» (Εἰς τὸ Πᾶν ἁμάρτημα τ. 31 σ. 168).

«Ἀδωροδόκητος γὰρ ὁ θάνατος δήμιος, καὶ δεξιὰν οὐκ ἔχων τῷ χρυσῷ πειθομένην» (Πρὸς τοὺς μεγάλα τὰ παρόντα νομίζοντας, 2 τ. 31 σ. 382).

«οὐκ ἀεὶ νύξ, οὐδὲ ἀεὶ ἡμέρα» (Εἰς τοὺς ἀνδριάντας ὁμιλία δ’, 3 τ. 32 σ. 74).

«οὐδὲν δεινὸν τῶν ἀνθρωπίνων δεινῶν, ἀλλ’ ἡ ἁμαρτία μόνον» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ε’, 2 τ. 32 σ. 102).

«ποῖος μόχθος ἀγαπᾶν τὸν πλησίον;» (ὅπ. πρ. ὁμιλία η’, 3 τ. 32 σ. 230).

«Ἄκουσον γοῦν τοῦ Θεοῦ ἐν ταῖς ἐντολαῖς, ἵνα καὶ αὐτὸς ἀκούσῃ σου ἐν ταῖς προσευχαῖς» (ὅπ. πρ. ὁμιλία ιε’, 5 τ. 32 σ. 468).

[MTheodorakis]

«εἰς τὴν τῆς ἐντολῆς ἐκπλήρωσιν...μή μοι λέγε, ὅτι κατὰ μικρόν, μηδὲ εἰς τὴν αὔριον ἀναβάλλου· ἡ γὰρ αὔριον οὐδέποτε λαμβάνει τέλος» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κ’, 9 τ. 32 σ. 662).

«τὸν ἱερέα ὁ πειρασμὸς ποιεῖ φαίνεσθαι» (ὅπ. πρ. ὁμιλία κα’, 1 τ. 32 σ. 668).

«ἐὰν τῇ Γραφῇ προσέχῃς, ἐκβάλλει σου τὴν ἀθυμίαν» (Εἰς τὸν Εὐτρόπιον ὁμιλία β’, 1 τ. 33 σ. 106).

«Διὰ τί ἐκλήθη»-ὁ Θεός-«ῥίζα (Ἀπ. κβ’, 16); ἵνα μάθῃς, ὅτι ἐν αὐτῷ ἀνθοῦμεν» (ὅπ. πρ., 8 τ. 33 σ. 128).

«Οὐ δύνασαι εἶναι σελήνη; Γενοῦ ἀστήρ» (ὅπ. πρ., 15 τ. 33 σ. 152).

«τὸ κάλλος τῆς ψυχῆς ἀπὸ ὑπακοῆς τοῦ Θεοῦ» (ὅπ. πρ., 17 τ. 33 σ. 164).

«Σὺ οὐκ ἀκούεις τῆς εὐχῆς σου, καὶ τὸν Θεὸν θέλεις εἰσακοῦσαι τῆς εὐχῆς σου;» (Εἰς τὴν ἐπίλυσιν τῆς Χαναναίας, 10 τ. 33 σ. 468).

«Ὅσον γὰρ ἐστὶν ἀγαθός, μόνος οἶδεν αὐτός, ἐπειδὴ καὶ μόνος ἐστὶν οὕτως ἀγαθός» (Εἰς τὸν μακάριον Βαβύλαν καὶ κατὰ Ἰουλιανοῦ, 2 τ. 34 σ. 422).

«Καλῶμεν τοίνυν αὐτὸν τὸν ἀνέκφραστον, τὸν ἀπερινόητον Θεόν, τὸν ἀόρατον, τὸν ἀκατάληπτον» (Περὶ ἀκαταλήπτου λόγος γ’, 1 τ. 35 σ. 82· πρβλ. εὐχὴν ἀναφορᾶς Χρυσοστόμου).

«Οἱ μὲν οὖν Μάγοι προσεκύνησαν μόνον, σὺ δέ, ἄν μετὰ καθαροῦ προσέλθῃς συνειδότος, καὶ λαβεῖν σοι αὐτὸ συγχωρήσομεν καὶ ἀπελθεῖν οἴκαδε» (ὅπ. πρ. λόγος f’, 3 τ. 35 σ. 208).

«ὅπου γὰρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις» (Εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Σωτῆρος λόγος β’, 1 τ. 35 σ. 462).

«τὴν κοινὴν ἁπάντων μητέρα, τὴν Ἐκκλησίαν» (Εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα, 1 τ. 35 σ. 492).

«τὸ δὲ συμφερόντως ἀποτυχεῖν, ἐπιτυχεῖν ἐστι» (Εἰς τὴν μεγάλην ἑβδομάδα, 5 τ. 35 σ. 544).

«Πολλάκις πληρώσαντες τὴν εὐχήν, μηδὲν ἀκούσαντες ὧν εἰρήκαμεν, ἀπῆλθομεν. Ἄν οὖν ἐννοήσωμεν τοῦτο, εὐθέως πάλιν αὐτὴν ἀναλάβωμεν· κἄν τὸ αὐτὸ πάθωμεν πάλιν, καὶ τρίτον καὶ τέταρτον αὐτὴν εἴπωμεν, καὶ μὴ πρότερον ἀποστῶμεν εὐχόμενοι, ἕως ἄν ἅπασαν αὐτὴν μετὰ διανοίας νηφούσης εἴπωμεν» (ὅπ. πρ., 6 τ. 35 σ. 552).

«τοῦ φρικωδεστάτου ἀσπασμοῦ τοῦ πρὸς ἀλλήλους. Τοῦτο γὰρ συμπλέκει τὰς διανοίας ἡμῶν, καὶ ποιεῖ σῶμα γενέσθαι ἕν ἅπαντας, ἐπειδὴ καὶ ἑνὸς σώματος μετέχομεν οἱ πάντες» (Εἰς τὴν προδοσίαν τοῦ Ἰούδα λόγος α’, 6 τ. 35 σ. 586).

«Εἶδες παῤῥησίαν ληστοῦ; εἶδες πῶς οὐδὲ ἐν σταυρῷ τῆς οἰκείας τέχνης ἐπιλανθάνεται, ἀλλὰ διὰ τῆς ὁμολογίας αὐτῆς ληστεύει τὴν βασιλείαν; ‘’Οὐδὲ φοβῇ τὸν Θεὸν σύ’’ φησίν» (Εἰς τὸν Σταυρὸν ὁμιλία β’, 3 τ. 36 σ. 50).

«ἐξωμολογήσατο, καὶ παῤῥησίαν ἔλαβεν, ὁ ἐν ληστείᾳ ὤν, βασιλείαν αἰτῆσαι» (ὅπ. πρ. σ. 56).

«ἀπῆλθεν ἡ νηστεία, ἀλλὰ μενέτω ἡ εὐλάβεια...οὐ παρῆλθεν ἡ νηστεία ἡ πνευματική» (Κατὰ μεθυόντων καὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν, 1 τ. 36 σ. 142).