Μία «φεμινιστικὴ» θεώρησι τῆς Βίβλου!

[Dionysios]

«Ή θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι. Παράξενα λόγια, όταν βγαίνουν από το στόμα μιας από τις σπουδαιότερες φεμι­νίστριες. Ύστερα όμως από δέκα χρόνια αγώνων γιά τα δικαιώματα της γυναίκας, ή Έριν Πίζεϊ κατέληξε σε αυτό τό εκπληκτικό συμπέρασμα: οι γυναίκες πρέ­πει νά μένουν στο σπίτι νά φροντίζουν τα παιδιά, και οι άνδρες νά δουλεύουν έξω.
....................................
Λόγια πραγματικά εκπληκτικά από τήν πρωτοπόρο τού φεμινιστικού κινήματος στην Αγγλία, ή όποία έγινε παγκόσμια γνωστή από τις πρωτοβουλίες και τις επαναστατικές κινήσεις της τη δεκαετία τού 1970. Άλλά είχε τήν τόλμη και τήν ειλικρίνεια νά αναγνωρίσει τό μεγάλο λάθος τού κινήματος εκείνου..................
(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

Σκέπτομαι μήπως τὸ κίνημα τοῦ φεμινισμοῦ ἦταν μία ἀκραία ἀντίδρασι σὲ μία προηγηθεῖσα ἀκρότητα. καὶ ἐξηγοῦμαι.

Τὸ ὅτι ἡ θέσι τῆς γυναικὸς εἶναι «στὸ σπίτι» σὰν ἀξίωμα κατὰ κυριολεξίαν καὶ μὲ ἀπόλυτη ἔννοια δὲν ὑπάρχει οὔτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. λέγεται μόνο μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ κύρια καὶ βασικὴ θέσις τῆς γυναικὸς εἶναι μέσα στὴν οἰκογένεια («σπίτι» = οἰκογένεια) τοῦ πατρός της ἀρχικῶς καὶ τοῦ ἀνδρός της ὕστερα. ὑπὸ προϋποθέσεις ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ γυναίκα μπορεῖ κάποιες φορὲς νὰ ἐργαστῇ ἐκτὸς σπιτιοῦ (ἐδῶ «σπίτι» = οἴκημα) παρέα μὲ ἄλλες γυναῖκες, ἐπὶ παραδείγματι στὰ χωράφια (κατὰ τὶς τότε συνθῆκες), ἢ νὰ βγῇ πρωὶ πρωὶ στὴν ἀγορὰ νὰ κάμῃ τὰ ἀπαραίτητα ψώνια, ἢ νὰ ἐκτελέσῃ ἐμπορικὲς συναλλαγὲς πουλῶντας τὴν οἰκογενειακὴ παραγωγὴ καὶ λοιπά. ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε πῶς περιγράφει τὴν ἰδανικὴ γυναῖκα τὸ παλαιοδιαθηκικὸ ἀνάγνωσμα «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει;» ποὺ ἀκούγεται σὲ κάποιους πανηγυρικοὺς ἑσπερινούς, σὲ μνῆμες ἁγίων γυναικῶν.

᾿Επίσης στὸν ἀρχαῖο ᾿Ισραὴλ ἦταν αὐτονόητο ὅτι τὰ μικρὰ κορίτσια μάθαιναν γραφὴ κι ἀνάγνωσι μαζὶ μὲ τὰ ἀγόρια στὰ πλαίσια μιᾶς καλὰ ὠργανωμένης δημόσιας καὶ δωρεὰν παιδείας. καὶ φυσικὰ τὸ κύριο ἀναγνωστικό τους ἦταν ἡ Βίβλος. γι᾿ αὐτὸ ἦταν πολὺ φυσικὸ μία γυναῖκα μὲ τέτοια στοιχειώδη παιδεία, ἀκόμη κι ἂν ἦταν Σαμαρεῖτις, νὰ ἔχῃ βιβλικὲς καὶ θεολογικὲς ἀπορίες, στὶς ὁποῖες ἀπαντᾷ εὐχαρίστως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ τρόπο ποὺ προϋποθέτει ὅτι ἡ συνομιλήτριά του γνωρίζει ἀπέξω τὴν Βίβλο, τοὐλάχιστον τὴν Πεντάτευχο, τὴν ὁποία εἶναι ζήτημα ἂν ξέρουν ἔστω καὶ σὰν ἁπλὸ ὄνομα οἱ σημερινὲς χριστιανές. καὶ βεβαίως μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις (ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῶν ψυχικῶν χαρισμάτων της) ἡ Σαμαρεῖτις ἀντιλαμβάνεται πολὺ καλὰ μὲ ποιόν συνομιλεῖ καὶ δὲν διστάζει νὰ ἀναλάβῃ ἕνα μικρὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, δουλειὰ κυρίως ἀνδρική, ἀλλὰ ἐδῶ τὸ κάνει αὐθορμήτως καὶ ὄχι ὡς κύριο ἐπάγγελμα, χωρὶς νὰ ξεπερνᾷ τὰ ὅρια τῆς γυναικείας της φύσεως καὶ τῆς κοινωνικῆς της θέσεως καὶ χωρὶς ἡ ἱεραποστολή της νὰ ἀντιστρατεύεται τὸ οἰκογενειακό της ἔργο καὶ τὶς ἀνάλογες ὑποχρεώσεις της.

Αὐτὲς περίπου εἶναι καὶ οἱ βασικώτερες προϋποθέσεις γιὰ νὰ ἐργαστῇ ἡ γυναῖκα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι, ἀλλὰ ὄχι ἔξω ἀπὸ τὴν οικογένειά της καὶ κυρίως ὄχι εἰς βάρος τῆς οἰκογένειάς της. Καὶ ὅμως αὐτὸ ποὺ ἔκαμε ἡ Σαμαρεῖτις καὶ ἡ ὅλη της συγκρότησις ὡς «γαλουχημένης μὲ τὰ ἱερὰ γράμματα» γυναικὸς ἦταν κάτι τὸ ἀδιανόητο (ἴσως δὲ καὶ ἀνόητο) γιὰ τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο ὅλων τῶν ἐποχῶν τοῦ προχριστιανικοῦ καιροῦ. οἱ ὅποιες ἐξαιρέσεις (κυρίως ἀπὸ τὴν ῥωμαϊκὴ ἐποχὴ καὶ χάρις στὴν ῥωμαϊκὴ ἐπίδρασι) δὲν αἴρουν τὸν κανόνα. ξέρω ὅτι αὐτὴ ἡ θεώρησι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῆς Σαμαρείτιδος εἶναι τελείως ἀσυνήθιστη καὶ μᾶλλον ἄγνωστη στὰ συνήθη κηρύγματα ποὺ ἀκούγονται κατὰ τὴν σχετικὴ κυριακὴ τοῦ πεντηκοσταρίου, ὅπου συνήθως λέγονται τελείως διαφορετικὰ πράγματα γιὰ τὴν πνευματικὴ συγκρότησι καὶ τὸ ἠθικὸν ποιὸν τῆς Σαμαρείτιδος, ἀλλὰ ὅσα ἔγραψα μέχρις ἐδῶ ἐξάγονται ἀβίαστα ἀπὸ τὶς πληροφορίες ποὺ μᾶς δίδει ἡ ἴδια ἡ Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν ἀρχαίων πατέρων τῆς ἐκκλησίας. μακάρι αὐτὰ τὰ λίγα νὰ ἐμπλουτίσουν καὶ τὸ κηρυγματολόγιο τῶν σημερινῶν ποιμένων καὶ ἱεροκηρύκων.

Τὸ θέμα βεβαίως ἐδῶ δὲν εἶναι τὸ περιστατικὸ τῆς Σαμαρείτιδος, ἀλλὰ χρησιμοποίησα αὐτὴ τὴν πολὺ γνωστὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὡς παράδειγμα ὅτι στὸν κόσμο τῆς Βίβλου καὶ κατ᾿ ἐπέκτασιν τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας ἡ γυναίκα ἔχει ἐνεργὸ συμμετοχή, σύμφωνα πάντοτε μὲ τὰ μέτρα καὶ τὰ κριτήρια ποὺ ἔχει ὁρίσει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, καὶ ὄχι οἱ διάφροι βιομήχανοι, ποὺ ἔψαχναν νὰ βροῦν ἐργατικὰ χέρια φτηνὰ καὶ πειθήνια σὲ κάθε τους ἐπιθυμία. κάποιος ὅμως ποὺ δὲν ἔχει τὶς σωστὲς προϋποθέσεις ἑρμηνείας καὶ κατανοήσεως τῆς Βίβλου, οἱ προτεστάντες ἂς ποῦμε μὲ τὸν ἄκρατο εὐσεβισμό τους καὶ τὸν ἀχαλίνωτο φονταμενταλισμό τους, εἶναι πιθανὸν νὰ ἐκλάβῃ «κατὰ γράμμα» (καὶ μάλιστα τὸ γράμμα προβληματικῶν μεταφράσεων!) κάποιες βιβλικὲς ἐκφράσεις καὶ νὰ νομίσῃ ὅτι ἡ Βίβλος διδάσκει πὼς πρέπει νὰ εἶναι ἡ γυναῖκα ἔγκλειστη στὸν γυναικωνίτη, τελείως ἀμέτοχη στὸν κοινωνικό της περίγυρο, περίπου ὅπως περιγράφουν τὴν ἰδανικὴ γι᾿ αὐτοὺς γυναῖκα ὁ Περικλῆς στὸν ᾿Επιτάφιό του καὶ ὁ Πλάτων στοὺς Διαλόγους του. μὲ τέτοιες ἀκραῖες παρανοήσεις καὶ ἐπιλογὲς εἶναι φυσικὸ κάποια στιγμὴ νὰ ὑπάρξῃ μία ἀντίδρασι ἐξίσου ἀκραία, ποὺ θὰ ὀνομαστῇ «φεμινιστικὸ κίνημα» καὶ θὰ διαλύσῃ τὴν ἔννοια τῆς οἰκογενείας. ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. σκέπτομαι λοιπὸν μήπως τὸ φεμινιστικὸ κίνημα ποὺ ταλαιπώρησε καὶ ἀκόμη ταλαιπωρεῖ τὴν κοινωνία μας καὶ κυρίως τὶς γυναῖκες ὠφείλετο καὶ σὲ παρανόησι κάποιων βιβλικῶν δεδομένων.

῾Η εἰλικρινὴς φυσικὴ καὶ νηφάλια ὁμολογία τῆς Ἔριν Πίζει (ἀλήθεια... τεῦχος, χρονολογία καὶ σελίδα τοῦ περιοδικοῦ ἀπὸ ὅπου λαμβάνεται ἡ εἴδησις ὑπάρχουν;) ὅτι τὸ λεγόμενο φεμινιστικὸ κίνημα ἀπεδείχθη τελικὰ λίαν ἀντιφεμινιστικὸ λέει πολλά. πάνω ἀπὸ ὅλα ὅμως ἐπιβεβαιώνει γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι τὶς καλλιτερες λύσεις καὶ γιὰ τὰ κοινωνικά μας προβληματα θὰ τὶς βροῦμε στὴν Βίβλο, διότι ὁ συγγραφεύς της εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔφτιαξε ὅλο τὸν κόσμο ἄρα καὶ τὴν γυναῖκα, ἄρα ξέρει καλλίτερα ἀπὸ τὸν καθένα ποιός εἶναι ὁ ἄριστος τρόπος λειτουργίας τοῦ δημιουργήματός του.

[Dionysios]

Νομίζω ὅτι τὸ προηγούμενο μήνυμά μου ἦταν σαφὲς καὶ κατανοητό, ἐκτὸς ἂν κάποιος γενικὰ δὲν προσέχῃ καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν καταλαβαίνῃ πλήρως τί διαβάζει. δὲν ξέρω ἂν παρεξηγήθηκαν κάποια σημεῖα, ἢ μήπως λόγῳ πολυτονικοῦ τὰ κείμενά μου δὲν εἶναι σὲ ὅλους ἀναγνώσιμα. ὅπως κι ἂν ἔχῃ, ἐπαναλαμβάνω κάποιες κύριες ἰδέες καὶ συμπληρώνω μερικὰ στοιχεῖα ἀκόμη.

— Μετέφερα τὴν διδασκαλία τῆς θεοπνεύστου ῾Αγίας Γραφῆς, τῆς ὁποίας συγγραφεὺς εἶναι ὁ Κύριος, ὁ δημιουργὸς τῆς γυναικός (καὶ ὄχι μόνον τῆς μητέρας). ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέει ὅτι ἡ θέσις τῆς γυναικὸς καὶ ὄχι μόνον τῆς μητέρας εἶναι τὸ σπίτι μὲ τὴν ἔννοια τῆς οἰκογενείας, εἴτε τοῦ πατρός της εἴτε τοῦ συζύγου της.

— Διευκρίνισα ὅτι ἡ Βίβλος σὲ καμμία περίπτωσι δὲν ἐννοεῖ ὡς σπίτι τὸ κτήριο οὔτε ὅτι ἡ γυναίκα πρέπει νὰ μένῃ κλεισμένη μέσα σὲ 4 τοίχους. ὅσοι νομίζουν ἢ λέγουν κάτι τέτοιο ἔχουν πλήρη ἄγνοια βασικῶν δεδομένων τοῦ ἀρχαίου βιβλικοῦ κόσμου.

— Παρέθεσα συνοπτικῶς κάποιες βασικὲς προϋποθέσεις ποὺ κατὰ τὴν Βίβλο εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ νὰ ἐργαστῇ ἡ γυναίκα ἐξωτερικὰ καὶ μάλιστα ἔδωσα σύνδεσμο σὲ ἕνα σχετικὸ ἁγιογραφικὸ ἀπόσπασμα.

— Συμπληρώνω ἐδῶ ὅτι δὲν μποροῦμε σήμερα νὰ ἀντιληφθοῦμε εὔκολα πόσο ἐλεύθερη καὶ ἀσφαλὴς ἦταν ἡ γυναῖκα στὸν ἀρχαῖο ᾿Ισραήλ (ἀκόμη καὶ σὲ γειτονικοὺς μὲ τὸν ᾿Ισραὴλ προϊστορικοὺς λαοὺς τῆς ᾿Εγγὺς ᾿Ανατολῆς), ἀκριβῶς διότι πάντοτε βάσι της καὶ ἀσφάλειά της ἦταν τὸ σπίτι της (= ἡ οἰκογένειά της). εἴτε ἀνύπαντρη εἴτε παντρεμένη ἡ ἀρχαία ᾿Ισραηλίτισσα δὲν φοροῦσε φερετζὲ καὶ δὲν ἔκρυβε ποτὲ τὴν ὀμορφιὰ τοῦ προσώπου της, χωρὶς βεβαίως νὰ προκαλῇ. μποροῦσε ἀνενόχλητη νὰ περπατάῃ σεμνοπρεπῶς στὸν δρόμο ἢ στὴν μέση τῆς ἀγορᾶς ἀνάμεσα σὲ πλήθη ἀντρῶν, καὶ δὲν τολμοῦσε νὰ τὴν πειράξῃ κανείς, οὔτε κουβέντα νὰ τῆς πῇ. μποροῦσε νὰ δῇ ἕναν τελείως ἄγνωστο καὶ ξένον ἄντρα στὸν δρόμο, νὰ τοῦ μιλήσῃ, νὰ τοῦ χαμογελάσῃ (ἁπλὰ καὶ ὄχι πονηρά), νὰ τὸν βοηθήσῃ (π.χ. νὰ τοῦ δώσῃ νὰ πιῇ νερὸ ἀπὸ τὴν στάμνα της), ἢ ἂν ὁ ἄντρας αὐτὸς ἦταν ἀπὸ τὴν γενιά της, μποροῦσε δημοσίως νὰ τὸν ἀγκαλιάσῃ καὶ νὰ τὸν φιλήσῃ ἀδελφικά —χωρὶς τίποτε τὸ πονηρὸ σὲ ὅλα αὐτά—, μποροῦσε νὰ πάρῃ τὴν πρωτοβουλία νὰ τὸν προσκαλέσῃ στὸ πατρικό της σπίτι γιὰ φιλοξενία, ἀκόμη καὶ νὰ τὸν ἐρωτευθῇ (ἐφόσον καὶ ἐκεῖνος ἦταν ἄγαμος), βέβαιη ὅτι τελικὰ ὁ πατέρας της δὲν θὰ τῆς χαλοῦσε τὸ χατίρι (καὶ μιλοῦμε γιὰ καθαρὰ πατριαρχικὴ κοινωνία). ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ τὰ διαβάσῃ ὅλα αὐτὰ στὴν Γένεσι (κεφ. 24 καὶ 29) καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῆς Βίβλου.

— Εἰδικώτερα γιὰ τὴν μητέρα ἡ ῾Αγία Γραφὴ ἐννοεῖ ὅτι πρέπει νὰ εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐξωτερικὴ φροντίδα καὶ μέριμνα τοὐλάχιστον μέχρι νὰ συμπληρώσῃ καὶ τὸ μικρότερο παιδί της τὰ τέσσαρα ἔτη. διότι τότε μέχρι ἐκείνη τὴν ἡλικία τὰ θήλαζαν τὰ παιδιά, καὶ ἔτσι γίνεται ἀκόμη καὶ σήμερα σὲ κράτη ποὺ ἡ κοινωνία παραμένει κατὰ βάσιν ἀγροτική, ὅπως ἡ ᾿Ινδία. αὐτὸ ποὺ κάνει σήμερα ἡ δῆθεν προωδευμένη κοινωνία μας καὶ τὸ κράτος καὶ ἀναγκάζουν τὴν γυναῖκα νὰ ἐγκαταλείπῃ τὸ μόλις λίγων μηνῶν βρέφος της, γιὰ νὰ πάῃ «νὰ ἐργαστῇ», εἶναι ἀντιβιβλικὸ καὶ ἀντιχριστιανικό, εἶναι δὲ καὶ τελείως παράλογο ἡ ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν νὰ μὴ θεωρῆται ἐργασία γιὰ τὴν ἴδια τὴν μάννα, ἀλλὰ νὰ θεωρῆται ἐργασία γιὰ μία ξένη γυναῖκα-τροφό, τῆς ὁποίας τὰ ἐργασιακὰ δικαιώματα προστατεύονται μὲ νόμο, ὄχι ὅμως τῆς μητέρας τὰ μητρικά της δικαιώματα καὶ οἱ μητρικές της ὑποχρεώσεις!! θὰ ἔπρεπε γιὰ κάθε μητέρα μία πενταετία (ἕνα ἔτος πρὸ τοῦ τοκετοῦ καὶ 4 ἔτη μετὰ τὸν τοκετὸ) νὰ ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπιδοτούμενα καὶ συντάξιμα ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωσι ποὺ ἡ μητέρα ἐκεῖνο τὸ διάστημα δὲν εἶχε ἀπολύτως καμμία ἄλλη ἐργασιακὴ σχέσι (ἀκριβῶς ὅπως τώρα ἀναγνωρίζεται ὡς συντάξιμος ὁ χρόνος τῆς στρατιωτικῆς ὑπηρεσίας τῶν ἀντρῶν).

— ᾿Επίσης σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Βίβλου εἶναι ἀντιβιβλικὸ καὶ ἀντιχριστιανικὸ πρᾶγμα ἡ ἐργασιακὴ (καὶ ὄχι ἡ μισθολογικὴ) ἐξίσωσις ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ ἡ ἐξομοίωσις τῶν δύο φύλων στὸ ὅριο ἡλικίας γιὰ συνταξιοδότησι, δηλαδὴ ἡ ἀπαίτησις ἀπὸ τὴν πολιτεία οἱ γυναῖκες νὰ ἀφοσιώνουν τὸν περισσότερο καὶ παραγωγικώτερο χρόνο τους ἔξω ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους. καὶ σαφῶς οἱ γυναῖκες (καὶ ὄχι μόνο οἱ μητέρες) πρέπει νὰ συνταξιοδοτοῦνται νωρίτερα ἀπὸ τοὺς ἄντρες, ἀλλὰ σύνταξι νὰ παίρνουν τοὐλάχιστον ἴση μὲ αὐτούς. διότι σήμερα στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα συμβαίνει συχνὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο· πολλὲς φορὲς οἱ ἄντρες συνταξιοδοτοῦνται νωρίτερα ἀπὸ τὶς γυναῖκες, διότι αὐτὲς δὲν ἔχουν μῆνες στρατεύσεως νὰ συνυπολογιστοῦν στὴν συμπλήρωσι τοῦ ὁρίου ἡλικίας!

[Dionysios]

Τὸ δεύτερο συμπληρωματικὸ μήνυμά μου στὸ παρὸν θέμα εἶχα σκοπὸ νὰ τὸ συντάξω ἀπὸ χθές, ἀλλὰ καθὼς τὸ συνέτασσα ἔλαβα ὑπόψιν μου κάποια σημεῖα ἀπὸ μία ἄλλη δημοσίευσι σὲ ἄλλην ἱστοσελίδα· χρησιμοποίησα δὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα ὡς γενικὲς ἔννοιες καὶ ὄχι ὡς διαπροσωπικὲς ἀντιπαραθέσεις. ἁπλῶς μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ θέλησα νὰ ἐπισημάνω κάποια σημεῖα ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἑρμηνεία τῆς Βίβλου, ἐξ οὗ καὶ οἱ διαφοροποιητικὲς καὶ διασαφητικὲς ἀναφορές μου στὶς ἔννοιες γυναῖκα — μητέρα, καὶ σπίτι (= οἶκος = τὸ κτίσμα, «οἱ 4 τοῖχοι») — σπίτι (= οἶκος = οἰκογένεια).

῾Η ἐπιμονή μου στὸ σημεῖο αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἡ ἔννοια «4 τοῖχοι» ἦταν (καὶ ἴσως εἶναι ἀκόμη) ἕνα συχνὰ ἐπαναλαμβανόμενο ἐπιχείρημα τοῦ φεμινιστικοῦ χώρου, τὸ ὁποῖο ὅμως εἶναι σαφὴς παρερμηνεία τῶν λόγων τῆς Βίβλου (ἂν καὶ δὲν λέγεται ὡς τέτοιο). ἐπέμεινα ἰδιαιτέρως, διότι ἡ ἔννοια «σπίτι = οἱ 4 τοῖχοι καὶ τίποτε ἄλλο» δὲν παρουσιάζεται σὰν νέα ἑρμηνεία, ἀλλὰ λαμβάνεται σὰν δεδομένη καὶ μοναδικὴ ἑρμηνεία, καὶ αὐτὴ ἡ ἀντίληψις ἔχει καθίσει καὶ σὲ πολλοὺς ἐκ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου. ὕστερα ἀπὸ σχεδὸν τριακονταετῆ ἐνασχόλησι (δὲν τολμῶ νὰ πῶ ἐμπειρία) μὲ τὸν χῶρο ἀντιμετωπίσεως αἱρετικῶν ὁμάδων καὶ ἰδεῶν ἔχω ἀντιληφθῆ ὅτι τέτοιες παρερμηνεῖες, ποὺ εἶναι παγιωμένες ἀντιλήψεις στὴν κοινὴ γνώμη, δὲν ξεπερνιοῦνται εὔκολα. μπορεῖ νὰ μιλᾷς ὧρες ὁλόκληρες γιὰ ἕνα θέμα, καὶ ὁ ἄλλος ὅ,τι λὲς νὰ τὸ ἑρμηνεύῃ μέσα ἀπὸ μία τέτοια παγιωμένη ἀντίληψι, ὁπότε νὰ καταλαβαίνῃ τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ὅ,τι τοῦ λές.

[Dionysios]

Κάποιος φίλος σὲ ἄλλον ἱστοχῶρο μοῦ εἶπε ὅτι ἀπὸ τὸ ἑξῆς ἀπόσπασμα τοῦ πρώτου μηνύματός μου·

Τὸ ὅτι ἡ θέσι τῆς γυναικὸς εἶναι «στὸ σπίτι» σὰν ἀξίωμα κατὰ κυριολεξίαν καὶ μὲ ἀπόλυτη ἔννοια δὲν ὑπάρχει οὔτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. λέγεται μόνο μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἡ κύρια καὶ βασικὴ θέσις τῆς γυναικὸς εἶναι μέσα στὴν οἰκογένεια («σπίτι» = οἰκογένεια) τοῦ πατρός της ἀρχικῶς καὶ τοῦ ἀνδρός της ὕστερα. ὑπὸ προϋποθέσεις ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἡ γυναίκα μπορεῖ κάποιες φορὲς νὰ ἐργαστῇ ἐκτὸς σπιτιοῦ (ἐδῶ «σπίτι» = οἴκημα) παρέα μὲ ἄλλες γυναῖκες, ἐπὶ παραδείγματι στὰ χωράφια (κατὰ τὶς τότε συνθῆκες), ἢ νὰ βγῇ πρωὶ πρωὶ στὴν ἀγορὰ νὰ κάμῃ τὰ ἀπαραίτητα ψώνια, ἢ νὰ ἐκτελέσῃ ἐμπορικὲς συναλλαγὲς πουλῶντας τὴν οἰκογενειακὴ παραγωγὴ καὶ λοιπά. ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε πῶς περιγράφει τὴν ἰδανικὴ γυναῖκα τὸ παλαιοδιαθηκικὸ ἀνάγνωσμα «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει;» ποὺ ἀκούγεται σὲ κάποιους πανηγυρικοὺς ἑσπερινούς, σὲ μνῆμες ἁγίων γυναικῶν

«δίδεται ἡ ἐντύπωσις ὅτι ὁ Θεὸς δὲν προσδιώρισε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ξεκάθαρους διακριτοὺς ῥόλους γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα, ὅπου τὴν εὐθύνη τῆς ἐργασίας ἐκτὸς σπιτιοῦ τὴν ἀνέθεσε στὸν ἄντρα καὶ τὴν ἐντὸς σπιτιοῦ στὴν γυναῖκα κ.λπ.»

Προσωπικῶς πάντως δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω πῶς ἀπὸ τὸ ἀπόσπασμά μου μπορεῖ νὰ δοθῇ μία τέτοια ἐντύπωσις.
1. Κατ᾿ ἀρχὰς τὸ μήνυμά μου εἶναι ἑνιαῖο καὶ λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα ἔχω σαφεῖς ἀναφορὲς σὲ διακριτοὺς ῥόλους ἀνδρὸς καὶ γυναικός· ἂν καὶ δὲν ἀναφέρω αὐτὴν τὴν ὁρολογία, εἶναι σαφὲς ὅτι οἱ διακριτοὶ ῥόλοι εἶναι προϋπόθεσις τοῦ μηνύματός μου.
2. Δεύτερον, τὸ νὰ ἀπομονώσουμε ἕνα κομμάτι, γιὰ νὰ μὴν τὸ ἐξετάσουμε μέσα σὲ ὅλη τὴν συνάφειά του, εἶναι κάπως αὐθαίρετο καὶ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσῃ σὲ παρερμηνεία τῆς σκέψεως τοῦ συγγραφέως του.
3. Τρίτον, ἀκόμη καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμά μου, ποὺ διαχωρίστηκε ἀπὸ ἄλλον καὶ ὄχι ἀπὸ ἐμένα, παραπέμπω σὲ περικοπὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης!!! καὶ λέω: «ἀρκεῖ νὰ θυμηθοῦμε πῶς περιγράφει τὴν ἰδανικὴ γυναῖκα τὸ παλαιοδιαθηκικὸ ἀνάγνωσμα...». μήπως τὸ παλαιοδιαθηκικὸ ἀνάγνωσμα ἔχει ἀσάφεια γιὰ τοὺς διακριτοὺς ρόλους τῶν δύο φύλων;
4. Τέταρτον, τὸ [πρῶτο] μήνυμά μου στηρίζεται ἀπολύτως στὴν ῾Αγία Γραφὴ καὶ στὸ 80% τοῦ ὄγκου του (τὸ ἔχω μετρήσει καὶ κυριολεκτῶ) ἐπαναλαμβάνει ἔννοιες τῆς Βίβλου. ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ παραπέμπω στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ σὲ ὅλη τὴν Βίβλο (καὶ μὲ τὸν τρόπο μάλιστα ποὺ παραπέμπω) πῶς «δίνω τὴν ἐντύπωσι ὅτι ὁ Θεὸς δὲν προσδιώρισε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ξεκάθαρους διακριτοὺς ῥόλους γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα»;
5. Πέμπτον, μήπως μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ μποροῦσε κάποιος ἄλλος νὰ πῇ ὅτι στὸ ἀπόσπασμά μου δὲν δίνω ξεκάθαρη ἐντύπωσι ἂν ὁ Θεὸς δημιούργησε μόνον δύο φῦλα ἀνθρώπων; ἢ μήπως ὅτι δὲν εἶμαι ξεκάθαρος σχετικὰ μὲ τὸ δόγμα τῆς ἁγίας Τριάδος;

Καθὼς βρισκόμουν σὲ ἄλλον διαδικτυακὸ χῶρο στὸν ὁποιο συμμετεῖχα μόλις πρόσφατα, ἐσημείωσα ὅτι, ἂν καὶ στὸν χῶρο τοῦ διαδικτύου συμμετέχω ἐνεργῶς ἀπὸ τὸ 2003, ἐκεῖ ἐνεγράφην μόλις προχθὲς καὶ ἔχω δημοσιεύσει μόνον δύο μηνύματα. τὸ νὰ τεμαχίζωνται τὰ κείμενά μου, γιὰ νὰ ἐξαχθοῦν συμπεράσματα ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ λέω, νομίζω ὅτι δὲν εἶναι οὔτε ἡ πιὸ σωστὴ συμπεριφορὰ οὔτε τὸ πιὸ κομψὸ καλωσόρισμα. Προσέθεσα ἐπίσης ὅτι δὲν ἐνεγράφην ἐκεῖ γιὰ νὰ ἐμπλακῶ σὲ ἀντεγκλήσεις καὶ ἀντιπαραθέσεις, ἀλλὰ ἔχοντας τὴν ἐντύπωσι ὅτι εἶναι ἕνας χῶρος ἀνθρώπων ποὺ πρῶτα ἀπὸ ὅλα ἔχουν πίστι στὸν Κύριο, σέβονται τὸν λόγο του, πιστεύουν σ᾿ αὐτόν, καὶ χαίρονται νὰ συζητοῦν μὲ βάσι τὴν Βίβλο καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία. ἂν ὅμως εἶναι ἕνας χῶρος ποὺ ἀντὶ γιὰ τὰ ἀντικειμενικὰ κριτήρια τῆς Βίβλου καὶ τῆς πατερικῆς διδασκαλίας δεσπόζουν οἱ ὑποκειμενικὲς ἀντιλήψεις τοῦ καθενὸς γιὰ τὸ τί εἶναι σωστὸ καὶ γιὰ τὸ τί θὰ ἔπρεπε νὰ λέῃ ἡ ἐκκλησία, τότε προφανῶς ἔκαμα λάθος. προσέθεσα τέλος ὅτι κατόπιν αὐτοῦ θὰ δημοσιεύσω ἐκεῖ μόνον ἄλλα δύο μηνύματα σὲ ἄλλες συζητήσεις, τὰ ὁποῖα τὰ ἔχω ἤδη δρομολογήσει, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα θὰ τὸ σκεφτῶ πολὺ ἂν θὰ ξανασυμμετάσχω σὲ ἄλλες συζητήσεις.