Γράμμα σ᾿ ἕναν καρκινοπαθῆ:
Νομίζω ὅτι ἔχεις τὴν εὐκαιρία νὰ κάνεις ὑπακοὴ στὶς ἐντολὲς τοῦ δημιουργοῦ «θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γν. β’, 17) καὶ «γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γν. γ’, 19), «ἡ δὲ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιός ἐστιν» (Ἰω. ιβ’, 50). Τὸ αὐτὶ εἶναι γλυκό, γιατὶ «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων...μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ἰω. ε’, 24). «Μὴ φοβοῦ· ἐγώ...ἐγενόμην νεκρὸς, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀπ. α’ 17-18). Πάρε ἀγκαλιὰ τὸ Μεγάλο Σάββατο καὶ ταξίδεψε στὴ σιγή του, τὴν εὐχαριστημένη. Πάρε τό «Ἡ Ζωὴ ἐν τάφῳ!», τό «Ἡ Ζωὴ πῶς θνήσκεις;», τὸν «ὕπνον τὸν φυσίζωον» τῆς ε’ ᾠδῆς (Μ. Σαββάτου), «οὐδεὶς γὰρ ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ, καὶ οὐδεὶς ἑαυτῷ ἀποθνῄσκει· ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνῄσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνῄσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνῄσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν. εἰς τοῦτο γὰρ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν, ἵνα καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων κυριεύσῃ» (Ρμ. ιδ’, 7-9). «καὶ ἡ ψυχή μου αὐτῷ ζῇ, καὶ τὸ σπέρμα μου δουλεύσει αὐτῷ» (Ψ. κα’, 31), «ὅπως καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν θείαν καὶ ἀπέραντον στοργήν» (Λειτουργία «Ἀποστόλου Μάρκου», εὐχὴ τοῦ ἀσπασμοῦ).