Ο Ιεροψάλτης, το έργο του και η Εκκλησία

Κανόνες Δ. Συζήτησης
῾Η χρῆσις τοῦ δημοσιευομένου ὑλικοῦ καὶ τῶν συνημμένων ἀρχείων διέπεται ἀπὸ τοὺς παρακάτω ὅρους·
α) γιὰ τὰ πνευματικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1236
β) γιὰ τὰ ἐμπορικὰ δικαιώματα viewtopic.php?f=138&t=430&p=1237#p1237

Ο Ιεροψάλτης, το έργο του και η Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Σάβ 24 Ιαν 2009, 11:39:56

Ο ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ, ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ
ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Υπάρχει μία αρχή, η οποία κανονικά, δέν θα δεχόταν καμίαν αντίρρηση.
Κάθε τί που σχετίζεται με το έργο της Εκκλησίας, δέν μπορεί κανονικά να χαρακτηριστεί, σάν σύνηθες βιοποριστικό επάγγελμα.
Η πραγματικότητα όμως, είναι κάθετα αντίθετη με αυτή την αρχή. Έτσι σήμερα, ΚΑΙ ο Κληρικός ( από τον Διάκονο μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο ), ΚΑΙ το προσωπικό των Ιερών Ναών ( Ιεροψάλτες και Νεωκόροι ), λόγω των πολλαπλών υποχρεώσεών τους μέσα σ’ αυτούς, θα έπρεπε να ζούν αποκλειστικά και μόνον απ’ αυτή τους την απασχόληση. Μόνο τότε, θα ήταν όλοι τους αυστηρά προσηλωμένοι, στά επί μέρους καθήκοντά τους, και μάλιστα, θα υπήρχε και θεμιτός ανταγωνισμός, προσφοράς υπηρεσιών.
Βλέπουμε όμως, ότι η Εκκλησία, φρόντισε να εξασφαλίσει ΜΟ-ΝΟ τον εαυτό της ( δηλαδή τους Κληρικούς ), αφήνοντας τους Ιε-ροψάλτες και Νεωκόρους, στήν τύχη τους και στίς διαθέσεις των εκάστοτε Ιερατικών προϊσταμένων τους.
Μεγάλο σφάλμα ! Διότι χωρίς τον Ιερέα, μπορεί να είναι ( και εί-ναι ) αδύνατον να τελεστεί οποιαδήποτε Ακολουθία, αλλά και χωρίς τον Ιεροψάλτη, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και ίσως πολλές φορές, να ματαιώθηκαν Ακολουθίες, μόνο και μόνο, γιατί δέν υπήρχε Ψάλτης. Μάλιστα, υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο επ’ αυτού. Κάποτε ένας Ιερέας ενός χωριού, σηκώθηκε χαράματα, προκειμένου να πάει 2 ώρες δρόμο με το γαϊδουράκι του, γιά να λειτουργήσει σε ένα εξωκκλήσι επ’ ονόματι του Αγ. Γεωργίου.
Πράγματι πήγε, καθάρισε όλο το χώρο, ετοίμασε την πρόθεση, και βγήκε στό διάσελο, περιμένοντας τον Ψάλτη, αλλά και τον κόσμο να έλθουν. Η ώρα όμως περνούσε και δέν φαινόταν κανείς. Ήταν βλέπετε δεύτερη μέρα του Πάσχα, και όλοι ξεκουράζονταν από το γλέντι της προηγούμενης. Πήγε 8 η ώρα, 8.30, πήγε 9, αλλά δέν φαινόταν κανείς. Μπαίνει μέσα στό Ιερό, βάζει το Πετραχείλι του, βγαίνει στήν Ωραία Πύλη, έκανε σχήμα πρός τον Δεσπότη – Χριστό, και γυρίζοντας πρός την εικόνα του Αγίου, είπε : « Άγιε μου Γιώργη, εγώ τα ξέρω, εσύ τα ξέρεις, Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, έκλεισε την Εκκλησία, και γύρισε στό σπίτι του.
Τα Μυστήρια, μπορούν να τελεστούν χωρίς την παρουσία του Ψάλτη. Όχι όμως και οι διάφορες άλλες Ακολουθίες.
Σκεφθείτε Μεγάλη Εβδομάδα, χωρίς Ψάλτες στά Αναλόγια !
Συμπέρασμα : Ο Ψάλτης, είναι αποδεδειγμένα, αναπόσπαστο Μέ-λος της Θείας Λατρείας μας, και άμεσος Συνεργάτης των Κληρικών, στήν εκπλήρωση των πάσης φύσεως καθηκόντων τους.
Παρ’ όλο ότι τα έχουμε ξαναπεί, θα επιτρέψετε παρ’ όλο τον κίν-δυνο, να φανούμε κουραστικοί, να εξετάσουμε πάλι, ποιός είναι ο Ιεροψάλτης και τί είναι αυτό, που χαρακτηρίζει το έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι ο πάντα ακούραστος εργάτης, ο οποίος δέν έχει κανένα δικαίωμα να επαναστατήσει, να απεργήσει, να διαμαρ-τυρηθεί, παρά μονάχα, να παραμένει ένας ζωντανός και δημιουργικός φορέας, με άπειρο βεληνεκές και στόχο να κατευθύνει τίς ψυχές των Χριστιανών, μέσα στόν Ιερό χώρο της Εκκλησίας και μόνον.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που φιλότιμα κονταρομαχεί με το ξεφάντωμα, και απαρνείται κάθε ανθρώπινη εκδήλωση, που θα του μειώσει την απόδοση, σε όλες τίς Ακολουθίες της Θείας Λατρείας μας, καθώς οι απαιτήσεις του Εκκλησιάσματος και ιδίως των ανίδεων πολλές φορές συνεργατών του Κληρικών, αγγίζουν τα όρια του μεγίστου.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που ανεπηρέαστος από κάθε μεταβολή στίς κορυφές των πυραμίδων Κράτους και Εκκλησίας, μένει ασάλευτα πιστός, στήν Ιερή Αποστολή του, και προσφέρει, και δίνει και φιλοδοξεί να ευχαριστεί, να αρέσει στό ακροατήριό του, και να πικραίνεται όταν δέν μπορεί να το καταφέρει.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο οποίος κόντρα στό χιονιά, τη βροχή και το ξεροβόρι, με ριζωμένο βαθειά μεσ’ την ψυχή του το θρησκευτικό συναίσθημα, και χαραγμένο με πύρινα γράμματα στή συνείδησή του το αίσθημα της ευθύνης, ξεκινάει πρίν ακόμα σημάνουν οι καμπάνες, γιά να δώσει ότι έχει στά στήθια του. Την ίδια του την ψυχή.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που σοβαρός, ευθυτενής και ακέραιος, μένει και θα μένει ο μεγάλος καλλιτέχνης, που ποτέ του δέν χειροκροτείται, δέν διαφημίζεται, δέν προβάΛ-λεται και δέν επιβάλλεται τεχνικά και ψεύτικα, παρά μόνο με την αξία του, τίς μελέτες του, την αφοσίωσή του και την απόδοση στό έργο του.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, που παραμένει μόνιμα ένας υπάλληλος, μόνιμα υφιστάμενος, χωρίς προαγωγές, χωρίς αναγνώριση, χωρίς κατοχύρωση, χωρίς νόμους να τον υποστη-ρίζουν, περιφρονημένος από το Κράτος και την Εκκλησία, χωρίς να έχει τη δυνατότητα μεταβολής των όρων της εργασίας του, χωρίς δικαίωμα εκσυγχρονισμού, τόσο στό ωράριο όσο και στίς υποχρεώσεις του, πράγματα τα οποία συνεχώς διογκώνονται, με τίς απαιτήσεις των διαφόρων Αρχιερέων ή και των απλών Κληρικών, κατά τα οποία παρα-μένει πάντα ο ίδιος, πάντα εκεί ψηλά στό βάθρο του, αντιμετωπίζοντας καρτερικά, την άκρως ιδιότυπη και τίς περισσότερες φορές προσβλητική γιά την αξιοπρέπειά του μεταχείριση.
Ιεροψάλτης, είναι εκείνος, ο μόνος επαγγελματίας, ο οποίος γνωρίζοντας, πως το μεγαλύτερο μέρος του Εκκλησιάσματος, έρχεται στό Ναό, γιά να τον ακούσει να ψάλλει τα διάφορα τροπάρια, δέν έχει το δικαίωμα να παλέψει γιά το δίκιο και την αξιοπρέπειά του, και λόγω της προσβλητικής αμοιβής που λαμβάνει, ντρέπεται να βροντοφωνάξει την ιδιότητά του.
Ιεροψάλτης, είναι ΜΟΝΟΝ Εκείνος. Ο Μεγαλύτερος Εθνικός, Εκκλησιαστικός και συγχρόνως Παραδοσιακός Τραγουδιστής της Φυλής μας.
Εκείνος, που έχει την ύψιστη τιμή, να υμνεί αδιαλείπτως τον Κύριο και Θεό μας. ΑΥΤΟΣ είναι ο Ιεροψάλτης.
Αλλά ας δούμε, και μερικά άλλα στοιχεία, που συνθέτουν την προσωπικότητά του.
Κατ΄ αρχήν ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει καλλιφωνία, παιδεία, γνώσεις πάνω στήν Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική και την Τάξη των Ιερών Ακολουθιών, οπωσδήποτε ηθικό ανάστημα, και πάνω απ’ όλα, επίγνωση γιά το λειτούργημά του.
Το έργο που επιτελεί, είναι ιερό, και γι’ αυτό, θα πρέπει να αν-τιλαμβάνεται το ρόλο του στή Θεία Λατρεία μας. Σκοπός της ψαλμωδίας, δέν είναι η επίδειξη και η ευχαρίστηση, αλλά η ζωηρή έκφραση των ευσεβών συναισθημάτων, που πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς, καθώς επίσης, η ψυχική ανάταση πρός το Θεό, με αποτέλεσμα, την χριστιανική πρόοδο του εκκλησιάσματος.
Η θέση των Ιεροψαλτών μέσα στό Ναό, είναι καθιερωμένη, από την εποχή του Ιγνατίου του Θεοφόρου ( τέλη του Α΄. αιώνος μ. Χ. ), ο οποίος εθέσπισε την ψαλμωδία « κατ’ αντιφωνίαν », και τους δύο Χορούς των Ψαλτών, μέσα στήν Εκκλησία. Εξ’ άλλου, από τους 26ο ΄. , 43ο ΄. και 69ο ΄. Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, 14ο ΄. της Δ΄. Οικουμενικής Συνόδου, 4ο ΄. και 6ο ΄. της Στ΄. Οικουμενικής, αλλά ιδιαιτέρως τον 15ο ΄. της εν Λαοδικεία Συνόδου και τον 75ο ΄. επίσης της Στ΄. Οικουμενικής, καθώς επίσης και από τίς Αρχαίες Λειτουργίες Ιακώβου, Κλήμεντος και Μάρκου του Ευγενικού, οι Ιεροψάλτες αναφέρονται σάν ιδιαίτερη τάξη, στήν υπηρεσία της Θείας Λατρείας.
Όπως προαναφέραμε, οι Ιεροψάλτες πρέπει να διαθέτουν αρκετά « προσόντα », γιά να είναι σε θέση, να εκπληρώσουν άριστα, το ύψιστο έργο τους.
Ας τά εξετάσουμε όμως αναλυτικά, αυτά τα « προσόντα ».
1) Κατ’ αρχήν σάν Ψάλτης, θα πρέπει να διαθέτει το φυσικό ταλέντο της φωνής. Ένα πραγματικά Θείο δώρο, το οποίον όμως, δέν το διαθέτουν πολλοί. Βέβαια, όταν λέμε φωνή, δέν εννοούμε αγριοφωνάρα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, αλλά μελωδική και ευχάριστη φωνή, η οποία να χαϊδεύει τα αυτιά των πιστών, και όχι να τους σπάει τα νεύρα. Να διαθέτει καθαρή άρθρωση και να ψάλλει όσο αυτό είναι εφικτό, « κατ’ έννοιαν ».
Πάνω σ’ αυτό, ίσως πολλοί να έχουν αντιρρήσεις, προβάλλοντας τους μετρικούς πόδες της Υμνολογίας, ή τίς αυστηρές προδιαγραφές των Προλόγων ή Προσομοίων, επί των οποίων ψάλλονται οι διάφοροι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι. Όλ’ αυτά, είναι αποδεκτά, και δέν μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, όπως π. χ. στό Δ΄. Εξαποστειλάριο « Ταις αρεταίς αστράψαντες » και συγκεκριμένα, στή μουσική πρόταση « εσθήσεσι Μυροφόροις ». Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς, τί σημαίνει αυτή η φράση ; Ασφαλώς όχι, γιατί είναι δύο λέξεις, οι οποίες ανήκουν σε διαφορετικές προτάσεις η κάθε μία ( « άνδρας εν αστραπτούσαις εσθήσεσι » και « Μυροφόροις κλινούσαις εις γήν όψιν » ), οι οποίες, λόγω του προσομοιακού μέτρου, σφαγιάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μή βγαίνει κανένα νόημα.
Και υπάρχουν πάμπολλες παρόμοιες καταστάσεις ( στόν Κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου, σε Στιχηρά, Εξαποστειλάρια, Προσόμοια κ. λ. π. ), που παραποιούν εντελώς, την έννοια του Μέλους.
Απ’ όλ’ αυτά, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι τα μουσικά προσομοιακά μέτρα, καλό είναι να τηρούνται, εφ’ όσον όμως, δέν κατακρεουργείται η έννοια των κειμένων. Και εδώ, χρειάζεται η παιδεία των Ιεροψαλτών, οι οποίοι πρέπει μ’ αυτά που « λένε », να δίνουν και στόν πλέον αγράμματο πιστό, ξεκάθαρη την έννοια των Ύμνων της Θείας Λατρείας.
2) Ερχόμαστε στίς γνώσεις της Μουσικής και των Τυπικών Διατάξεων, κατά την τέλεση των διαφόρων Ακολουθιών.
Γι’ αυτές τίς γνώσεις, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές, και δέν σκοπεύουμε να γίνουμε κουραστικοί. Αυτοί που κυριολεκτικά « ξεφουρνίζονται » κάθε χρόνο από τα Ωδεία, μπορεί να γνωρίζουν πολλά πράγματα, που ίσως δέν τα γνώριζαν πρίν, αλλά με καμιά δύναμη, δέν μπορούν να επανδρώσουν Αναλόγια, και δέν μπορούν να λέγονται Ιεροψάλτες. Και τούτο, γιατί το μόνο που δέν γνωρίζουν, είναι η « δουλειά » του Αναλογίου. Με τίς υποτυπώδεις γνώσεις γύρω από τη Βυζαντινή Μουσική, και τίς ανύπαρκτες σχεδόν, πάνω στίς Τυπικές Διατάξεις, είναι ακατάλληλοι γιά το λειτούργημα του Ιεροψάλτη.
Τα Ωδεία, συμπεριφερόμενα αποκλειστικά, σάν εμπορομάγαζα, προωθούν και μοιράζουν Πτυχία και Διπλώματα αφειδώς, αρκεί ο ενδιαφερόμενος, να πληρώσει αυτά που θα του ζητήσουν. Υπάρχουν πάμπολλες και τρανταχτές περιπτώσεις διαφόρων, οι οποίοι διαθέ-τουν Πτυχία Βυζαντινής Μουσικής ή Διπλώματα Μουσικοδιδασκά-λου, υπογεγραμμένα από το συνένοχο Υπουργείο Πολιτισμού, με δικαίωμα μάλιστα « του διδάσκειν », αλλά που δέν είναι σε θέση, να σταθούν απλά, πάνω σ’ ένα Αναλόγιο.
Και το ωραίο είναι, ότι υπάρχουν μερικοί άλλοι, οι οποίοι έχουν υπογράψει χωρίς ίχνος ντροπής, αυτά τα χαρτιά, και οι οποίοι κοκορεύονται, ότι « φέτος, έβγαλα …… τόσους μαθητάς ». Παραβλέπουμε εδώ την παροιμία « κατά το Δάσκαλο και ο μαθητής ».
Βέβαια, ίσως με αυτά τα λόγια μου, δυσανασχετήσουν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, αλλά δέν παύει να είναι η στυγνή πραγματικότητα.
Μετά είναι το θέμα της Τυπικής Διάταξης των Ιερών Ακολουθιών. Βέβαια, θα μπορούσε να πεί κάποιος, ότι αφού ο ίδιος ο Αριεπίσκοπος, μαζί με όλη την Ιεραρχία, κάνει λάθη και μάλιστα ουσιώδη, καταστρατηγώντας « Αρχιερατικώ δικαίω » ή πολλές φορές από άγνοια το Τυπικό και την Παράδοση, πώς ένας νέος Ιεροψάλτης, να είναι αλάνθαστος ; Όταν τα κυκλοφορούντα Τυπικά ( Βιολάκης, Δίπτυχα, του εξ’ Αγρινίου κ. Παπαχρήστου, ακόμα και το « Πατριαρχικό Τυπικό » που εκδίδεται από τις Εκδόσεις « ΤΕΡΤΙΟΣ », και που δυστυχώς, δέν διορθώνεται από το ίδιο το Οι-κουμενικό Πατριαρχείο ), βρίθουν λαθών, πώς μπορεί ένας « εργάτης » του Αναλογίου, νέος ή παλαιός, να παραμένει αλάνθαστος ;
Και υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, που δικαιολογούν τα λόγια μας, αλλά που δέν είναι της παρούσης στιγμής, να αναφερθούν.
3) Ερχόμαστε στό θέμα της παιδείας.
Ο Ιεροψάλτης, πρέπει να διαθέτει ανάλογη μόρφωση, γιατί μόνον έτσι, θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται, το νόημα των Ύμνων που ψάλλει, και να αποδίδει τα κείμενα « κατ’ έννοιαν », ώστε να γίνεται κατανοητός, από το εκκλησίασμα. Μόνον έτσι, θα αποφεύγει τους τόσο συνήθεις παρατονισμούς, και γενικά, γνωρίζοντας το νόημα αυτών που ψάλλει, να το μεταδίδει και στούς πιστούς.
4) Κι ας έλθουμε στό θέμα της ηθικής.
Ο Ιεροψάλτης, έχει τη μεγάλη τιμή, να είναι ο κατ’ εξοχήν, Υμνωδός του πληρώματος της Εκκλησίας, πρός το Θεό.
Σύμφωνα λοιπόν με τα « Ούχ’ ωραίος αίνος, εν στόματι αμαρτωλού » της Σοφίας Σειράχ, και « Μή μόνον γλώττη προσφέρειν την υμνωδίαν, αλλά και την διάνοιαν, εις κατανόησιν των λεγομένων εγείρειν » του Θεοδώρητου, θα πρέπει να είναι σοβαρός, αξιοπρεπής, να μή δίνει αφορμές γιά κάθε είδους σκάνδαλα, και να είναι παράδειγμα πρός μίμηση, γιά τους πιστούς που τον ακούν.
Καιρός όμως, να δούμε το έργο του Ιεροψάλτη, και να εξετάσου-με το τί γίνεται, και το τί θα έπρεπε να γίνεται.
Το έργο του Ιεροψάλτη, είναι σημείον αντιλεγόμενον, και γενικά κατακρίνεται, λές και αυτός και μόνον αυτός, είναι υπεύθυνος γιά την κατάντια που παρατηρούμε, μέσα στούς Ναούς, κατά τη διεξαγωγή των διαφόρων Ακολουθιών.
Γεγονός πάντως είναι, ότι σήμερα, κακολογείται και χλευάζεται η Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική, και αφορμή γι’ αυτό, είναι αρκετοί από τους ίδιους τους Ιεροψάλτες.
Αυτοί οι « ΚΥΡΙΟΙ », κάνουν τους Ιεροψάλτες κατ’ ανάγκην ή αποβλέποντας στά χρήματα, που θα αποκομίσουν απ’ αυτή τη δουλειά. Πολλοί απ’ αυτούς, ανεβαίνουν πάνω στά Αναλόγια, εντελώς απροετοίμαστοι, και προσπαθούν την τελευταία στιγμή, να ενημερωθούν.
Άλλοι πάλι, και δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς, που λένε ή πιστεύ-ουν οι ίδιοι, ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες, με την ανοχή ή και προτροπή, των πάσης φύσεως και βαθμού Κληρικών, μεταβάλλουν τους Εκκλησιαστικούς Ύμνους της Θείας Λατρείας μας, σε άριες από όπερες. Αφήνουμε το τραγικό γεγονός, της παρουσίας αρμονίων ή άλλων οργάνων ή επί το « καλλιτεχνικότερον », ηλεκτρονικών ισοκρατών, με τα οποία γενικά, μπασταρδεύεται η Παράδοση και γενικώτερα η ίδια η Ακολουθία.
Άλλοι πάλι, ανεβάζουν γυναίκες πάνω στά αναλόγια, καταστρατη-γώντας τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι αποδοκιμάζουν τέτοιες ενέργειες.
Άλλοι πάλι, μή γνωρίζοντας την ίδια τη φωνή τους, αρχίζουν να ψάλλουν τα διάφορα μαθήματα, σε βάσεις ανεπίτρεπτες γι’ αυτούς, με αποτέλεσμα να ξελαρυγγιάζονται, προσπαθώντας να ψάλλουν κάποια ψιλή θέση του Μέλους, προκαλώντας ταυτόχρονα, τη θυμηδία και τον οίκτο του εκκλησιάσματος.
Υπάρχουν όμως και άλλοι, οι οποίοι όταν ψάλλουν, χορεύουν πάνω στό Αναλόγιο, κουνώντας ανεπίτρεπτα τα χέρια, το κεφάλι, όλο το σώμα ή κτυπώντας τα πόδια τους « εν είδει ταμπούρλου », προκειμένου να κρατήσουν το χρόνο, αγνοούντες την επιτίμηση του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος με ιερή αγανάκτηση, λέει :
« Άθλιε και ταλαίπωρε, δέόν σε δεδοικότα και τρέμοντα, την Αγγελικήν Δοξολογίαν εκπέμπειν, φόβω τε και τρόμω, την εξομολόγησιν τω Κτίστη ποιείσθαι και διά ταύτης, συγγνώμην των πταισμάτων αιτείσθαι, σύ δέ τα μίμων και ορχηστών ενταύθα παρά-γεις, ατάκτως μέν τας χείρας επανατείνων και τοις ποσίν εφαλλόμενος και όλω περικλώμενος τω σώματι ».
Τέλος, υπάρχουν πολλοί, και δυστυχώς αρκετοί, από αυτούς οι οποίοι όπως είπαμε, νομίζουν ότι είναι μεγάλοι Ψάλτες ή μοναδικοί στό είδος τους, οι οποίοι ΔΕΝ γνωρίζουν, τί πάει να πεί χρόνος ενός μαθήματος ή χρονική αγωγή. Αρχίζουν να ψάλλουν ένα μάθημα, και μέχρι να το τελειώσουν, έχουν « αλλάξει τα φώτα », σ’ αυτό που χαρακτηρίζεται, σάν « η ομορφιά του Μέλους ». Τον χρόνο. Άσχετα όμως με όλ’ αυτά, το συμπέρασμα όπως είπαμε, είναι ένα :
Οι Ιεροψάλτες, είναι αναπόσπαστα Μέλη της Θείας Λατρείας μας, και άμεσοι συνεργάτες των Κληρικών, και το έργο τους, είναι ιερό, σοβαρό, υπεύθυνο, και αποτελεί παράδειγμα πρός μίμηση, γιά το Εκκλησίασμα.
Αλλά ας έλθουμε τώρα στή στάση της επίσημης Εκκλησίας, απέναντι σ’ αυτούς τους ανθρώπους.
Γιά τους Ταγούς της Εκκλησίας μας, οι Ιεροψάλτες δέν είναι τίποτ’ άλλο, παρά μία τάξη ηλίθιων ρομαντικών ιδεολόγων, οι οποί-οι χάριν του πάθους που έχουν γιά τη Βυζαντινή Μουσική και το ψάλσιμο, τους βοηθάνε να γεμίζουν τίς τσέπες τους και τα παγκάρια των Ιερών Ναών. Αυτό το λέμε, διότι το άκουσαμε με τα ίδια μας τ’ αυτιά. Καμία μέριμνα γιά τον Κλάδο.
Καμία μέριμνα γιά την Μουσική, με την οποίαν αποδίδονται οι Εκκλησιαστικοί Ύμνοι.
Καμία μέριμνα γιά το μέλλον. Καθημερινώς, βλέπουμε να φθίνουν τα Ιερά Αναλόγια, και η επάνδρωσή τους, αποτελεί πρόβλημα, γιά πολλές περιοχές της Χώρας. Άλλοτε, βλέπαμε πλήθος παιδιών, να πλαισιώνουν τους Ψάλτες κάθε Εκκλησίας. Τώρα, ή μάλλον σε μερικά χρόνια, εάν δέν δραστηριοποιηθούν οι ιθύνοντες, θα ψάχνουν με το φανάρι του Διογένη, γιά να βρούν έναν άνθρωπο, να τους βοηθήσει στίς Ακολουθίες.
Πρέπει να ρυθμίσουν το θέμα των αμοιβών και της ασφάλισης του Ψάλτη. Όταν θέλουν να φτιάξουν Ναούς, Τέμπλα, μάρμαρα, αγιογραφίες ή οτιδήποτε άλλο, βρίσκουν χρήματα ή δανείζονται.
Γιά να κάνουν αύξηση 10 - 20 Ευρώ στούς Ψάλτες, πρέπει να γίνει Οικουμενική Σύνοδος.
Να φροντίσουν – και μόνον εάν το θελήσουν θα γίνει – να ενταχθούν οι Ιεροψάλτες, στούς Δημοσίους Υπαλλήλους.
Να αγκαλιάσουν τη Βυζαντινή Μουσική, και αφού φροντίσουν να την κρατήσουν πεντακάθαρη και αγνή, όπως μας την παρέδωσαν οι Πατέρες μας, μακριά από κάθε είδους αιρετικές προσμήξεις και άλλες διαφόρων τύπων θεωρίες ή εφευρέσεις, να παραχωρήσουν αρκετές εκπομπές στά Ραδιόφωνα της Εκκλησίας γι’ αυτήν, αλλά και να απαιτήσουν από τα δημόσια και ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, να μεταδίδουν πιό τακτικά προγράμματα, με Βυζαντινούς Εκκλησιαστικούς Ύμνους και Δημοτικά Τραγούδια.
Να φροντίσουν να εισαχθεί στή Μέση Εκπαίδευση, η Βυζαντινή Μουσική, αντί της Ευρωπαϊκής που υπάρχει τώρα, οπότε τα Ελληνόπουλα, θα μαθαίνουν από τα μικρά τους χρόνια, να ψάλλουν και να τραγουδούν, με τη Μουσική της Πατρίδας τους, και όχι με μιά ξένη.
Να φροντίσουν να διαχωριστούν οι σπουδές της Βυζαντινής από την Ευρωπαϊκή Μουσική στά Ωδεία. Υπάρχουν άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η μετριότητά μου, οι οποίοι παθαίνουν αναφυλαξία, όταν δούν πεντάγραμμη παρτιτούρα και μάλιστα, πάνω στά Αναλόγια.
Ένας, ο οποίος θέλει να μάθει να ψέλνει, δέν χρειάζεται αρμονίες και σολφέζ. Αφήνουμε το γεγονός, ότι παλαιότερα, απαιτούσαν και 3 χρόνια πιάνο. Αυτά μπορεί να τα μάθει εάν θέλει, και αργότερα.
Ας μάθει πρώτα τη δουλειά του Αναλογίου, δηλαδή να μπορεί να ανεβαίνει πάννω σ' αυτό και να ψάλλει κάτι σωστά και στην θέση του και ας του λείπουν τα πεντάγραμμα.
Αυτές λοιπόν, είναι κατά την ταπεινή μας πάντοτε γνώμη, μερικές από τίς ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει να δρομολογηθούν την Επίσημη Εκκλησία, προκειμένου να βελτιωθούν οι σχέσεις της με τους Ιεροψάλτες.
Τότε μόνο – και αυτό το πιστεύουμε ακράδαντα – θα υπάρξει προσέλευση νέων στά Ιερά Αναλόγια, οι οποίοι σιγά – σιγά, θα αντικαταστήσουν όλους εμάς, πάνω σ’ αυτά.



Γ Ε Ν Ο Ι Τ Ο
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12

Re: Ο Ιεροψάλτης, το έργο του και η Εκκλησία

Δημοσίευσηαπό Ιωαννίδης Δημήτριος » Δευτ 23 Μαρ 2009, 10:58:07

Π Ο Υ Π Α Μ Ε ;

Έχω πεί πολλές φορές, ότι με ορισμένα πράγματα, όπως π. χ. τα προβλήματα των Ιεροψαλτών, τις ενέργειες του Κράτους σ’ αυτό τον τομέα, το ζαμανφουτισμό της επίσημης Εκκλησίας, γι’ αυτά τα προβλήματα, την ασυδοσία των Ωδείων και διαφόρων Καθηγητών, προς χάριν κερδοσκοπίας ή εγωισμού, τη μακαριότητα της Ομοσπονδίας και των Συλλόγων, των Κληρικών μας γενικά ( Αρχιερέων και Προϊ-σταμένων των Ιερών Ναών, αλλά και των απλών Εφημερίων ), την Παράδοση, τις ατασθαλίες στις Τυπικές Διατάξεις, τις διαφορές των Ιεροψαλτών μεταξύ τους, και γενικά σε ότι αφορά το Θεσμό που λέγεται « Ιεροψάλτης » και κατ’ επέκταση « Εκκλησία », δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς, όχι γιατί δεν πρέπει, αλλά γιατί ότι και να λές, είναι σαν να το λές σε κουφούς. Υπάρχει τέτοια αδιαφορία απ’ όλους γενικά, που αυτομάτως στο μυαλό κάθε υγιώς σκεπτομένου ανθρώπου, γεννιώνται διάφορα ερωτηματικά.
Παρ’ όλ’ αυτά, αναγκάζομαι να μπώ και πάλι, στον άχαρο χορό της γκρίνιας.
Όταν ένα μωρό γκρινιάζει, το κάνει γιατί ενδιαφερόμενο για τη ζωή του, ζητάει να φάει. Άλλες φορές πάλι, ενδιαφέρεται για τη σωματική του υγεία, και ζητάει καθάρισμα, πλύσιμο ή άλλαγμα.
Όταν γκρινιάζουν οι μαθηταί ή φοιτηταί, ενδιαφέρονται για το αβέ-βαιο μέλλον, που « κατόρθωσε » να τους εξασφαλίσει, αυτή η τόσο όμορφη και
« αγγελικά πλασμένη » κοινωνία μας..
Όταν γκρινιάζουν οι εργαζόμενοι, ενδιαφέρονται για καλύτερες συνθή-κες εργασίας και αναπροσαρμογές των αμοιβών τους.
Όταν όμως γκρινιάζουν άνθρωποι σαν και μένα, άνθρωποι παθιασμένοι με την Εθνική Βυζαντινή μας Μουσική, άνθρωποι που δίνουν καθημερινές Ομηρικές μάχες, για τη σωστή εξάπλωσή της, άνθρωποι που βλέπουν και βιώνουν καθημερινά, τις Τυπικές ατασθαλίες των εκάστοτε χοροστατούντων Αρχιερέων, στις διάφορες Ακολουθίες της Θείας Λατρείας μας, την άγνοια ή τις « κακιές » συνήθειες, των κατωτέρων Κληρικών μας πάνω σ’ αυτές, που έχουν σαν αποτέλεσμα, να δημιουργούνται ανεπίτρεπτες καταστάσεις χάριν του κατάπτυστου « όπως δώξει τω προεστώτι », άνθρωποι που έχουν τάξει στον εαυτό τους, να παλαίψουν « μέχρις εσχάτων », προκειμένου να διορθωθούν, έστω και μερικά απ’ αυτά τα προβλήματα, έ, τότε πάμε κατά Διαόλου.
Οι άνθρωποι σαν και μένα, δεν επιδιώκουν ούτε διακρίσεις, ούτε τίτλους, ούτε διάφορα προσωπικά οφέλη και εάν παρ’ ελπίδα υπάρχουν, διαβεβαιώ υπεύθυνα, ότι δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό.
Οι άνθρωποι λοιπόν σαν κι εμένα, ζούν και αναπνέουν, μόνο και μόνο, προκειμένου να διορθωθούν, τα προαναφερόμενα « προβλήματα », ή έστω, μερικά απ’ αυτά. Επειδή όμως βλέπουν, ότι όλα πάνε στραβά, και γι’ αυτό φταίνε όλοι ανεξαιρέτως, γι’ αυτό το λόγο γκρινιάζουν, και θα γκρινιάζουν στον αιώνα τον άπαντα.
Βέβαια, τά’ χω πεί πολλές φορές, και ίσως, έχω καταντήσει κουραστικός. Υπάρχει όμως μια λαϊκή Κρητική παροιμία, που λέει : « Λέγε, λέγε το κοπέλι, κάνει την κυρά και θέλει ». Έτσι κι εγώ, παρ’ ότι ίσως κάνω πολλούς να πούν, ότι τους παραζάλισα με τα ίδια και τα ίδια, θα τολμήσω για άλλη μια φορά
( παρακεινούμενος από την κίνηση του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος συνέστησε επιτροπές, προκειμένου να λύσουν αυτά τα θέματα ), να « υπενθυμίσω » σ’ αυτές τις επιτροπές, ποιά είναι αυτά τα θέματα, που πρέπει να βρούν επιτέλους τη λύση τους, και να τους τονίσω, ότι αυτή είναι η μοναδική ευκαιρία, για να τακτοποιηθούν επί τέλους, όλες αυτές οι ανεπίτρεπτες καταστάσεις, που ισχύουν εδώ και τόσες δεκαετίες. Δεν έχουμε, και δεν θα μας δοθεί άλλη ευκαιρία, γι’ αυτό, ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει ΤΩΡΑ. Η ευθύνη αυτών των Κυρίων των επιτροπών, είναι τεράστια, και θα έχουν την αιώνια κατακραυγή και το ανάθεμα του Κλάδου, εάν δεν φροντίσουν να την εκμεταλευτούν.
Αλλά καιρός είναι νομίζω, να πούμε τα σύκα – σύκα, και τη σκά-φη – σκάφη.
Κάνοντας αυτή τη δουλειά, θ’ αρχίσω με μερικά ερωτήματα, στα οποία θα ήθελα, εκτός από τις δικές μου απαντήσεις που θα δώσω στο τέλος, να είχα και τις απαντήσεις των αρμοδίων που θα αναφέρω :
1) Υπάρχει Πατριωτισμός, στις μέχρι και σήμερα κυβερνήσεις ;
2) Η Εκκλησία, έχει συνειδητοποιήσει, ποιά είναι η προσφορά του Ιεροψάλτη, στην υπόθεση της Θείας Λατρείας ;
3) Οι Σύλλογοι και η Ομοσπονδία Ιεροψαλτών, έχουν συναίσθηση της υπάρξεως και αποστολής των ;
4) Τα Ωδεία και οι κ. κ. Καθηγηταί που διδάσκουν σ’ αυτά, έχουν συνειδητοποιήσει το τι κάνουν ;
5) Οι Ιεροψάλτες, εμείς δηλαδή, έχουμε καταλάβει, ότι με την τακτική που ακολουθούμε, με το να υποβλέπει ο ένας τον άλλον, δεν πρόκειται ποτέ, να σηκώσουμε κεφάλι ;
6) Υπάρχει σε όλους μας, Εθνική, προσωπική και επαγγελματική αξιοπρέπεια ;
Ίσως πολλοί, να επαναστατήσουν μ’ αυτά που διαβάζουν ! Ας μη βιάζονται όμως. Θα χαρώ, εάν επαναστατήσουν, μετά από τις αιτιάσεις, κάθε ερωτήσεως.
Και αρχίζουμε από το κεφάλι .
Το Κράτος και τις μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις :
Δέχονται ότι είναι Έλληνες ; Εάν το δέχονται αυτό, γιατί επέτρεψαν και επιτρέπουν, την ξενόφερτη και γιατί όχι, ίσως ύποπτη Ευρωπαϊκή Μουσική, στην βασική εκπαίδευση ;
Γιατί τα παιδιά μας πηγαίνοντας Σχολείο, να μαθαίνουν να ψάλλουν, τα Τροπάρια της Θρησκείας και των προσευχών τους, καθώς επίσης και να τραγουδούν τα Δημοτικά μας Τραγούδια, με ξενόφερτη Μουσική ;
Οι Ευρωπαίοι όταν πηγαίνουν να μάθουν τη γλώσσα της Πατρίδας τους, μαθαίνουν να ψάλλουν και να τραγουδούν, με την Ελληνική Βυζαντινή Μουσική ; Όχι βέβαια ! Εμείς τότε γιατί ; Πως έχουμε την απαίτηση, να δημιουργούμε νέα γενιά, με γνήσιους Πατριώτες, ΕΛΛΗΝΕΣ ως το κόκκαλο, όταν από τη νηπιακή ηλικία, τους μπολιάζουμε με ύποπτα πράγματα ; Λέω ύποπτα και δεν σηκώνω αμφισβήτηση, γιατί είναι πασίγνωστα τα αποφθέγματα του Κίσσιγγερ, ότι
« εάν θέλεις να εξαφανίσεις ένα λαό, διάλυσέ του τον πολιτισμό του ».
Και δεν νομίζω ότι υπάρχει, αντιπροσωπευτικότερο δείγμα πολιτισμού ενός λαού, από τη Μουσική του.
Γιατί λοιπόν δεν υποστηρίζουμε την Εθνική μας Μουσική ; Τη Μου-σική των Πατέρων μας ; Τη Βυζαντινή ;
Εδώ θέλω να κάνω μια διευκρίνιση :
Δεν υποτιμώ την Ευρωπαϊκή Μουσική, αλλά ούτε και ότι δεν δέχομαι την αξία της. ΚΑΙ σπουδαία είναι, ΚΑΙ αξιόλογη. Δεν είναι όμως με κανέναν τρόπο, η Μουσική της Χώρας μου, και γι’ αυτό, εκ προοιμίου, την αντιπαθώ, μόνο και μόνο, γιατί μου την επιβάλλουν στη θέση της Μουσικής των Πατέρων μου, και χίλιες φορές ανώτερης, Μουσικής της Χώρας μου . Της Μουσικής, που γεννήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα, κληρονομήθηκε από τους Βυζαντινούς Προγόνους μας, και κληροδοτήθηκε σ’ εμάς. Κι’ εμείς, για να δοξάσουμε όλη αυτή την Εθνική Παρακαταθήκη, την αγνοούμε επιδεικτικά !!! Με τους νόμους που έχετε ψηφίσει, εσείς οι εκάστοτε Κυβερνήτες, την έχετε βάλει στο Μουσείο !!!
Εύγε σας « ΚΥΡΙΟΙ » Κυβερνήται και Πολιτικοί !!!
Ή μάλλον, ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ σας !!!
Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά, ξυπνήστε. Απομονώστε την Ευρωπαϊκή Μουσική στα ειδικά Σχολεία ( στα Ωδεία δηλαδή ), και βάλτε στην βασική εκπαίδευση, από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, τη Βυζαντινή Μουσική. Έτσι τα Ελληνόπουλα, τα παιδιά μας, θα βιώνουν τη Θρησκεία τους, ψέλνοντας με τη Μουσική της Πατρίδας τους και θα τραγουδούν τα Δημοτικά μας Τραγούδια, με τη Μουσική που γράφτηκαν. Εάν τώρα αργότερα, μεγαλώνοντας, θέλουν να σπουδάσουν και την Ευρωπαϊκή, μπορούν να πάνε σ’ όποιο Ωδείο θέλουν, και να μάθουν ότι τους ενδιαφέρει. ΠΟΤΕ όμως, πρίν μάθουν την Πατρογονική τους Μουσική.
Ας φροντίσουν λοιπόν οι Εθνοσωτήρες μας, γι’ αυτό το θέμα το συντομότερο.
Κι ας έλθουμε στο δεύτερο ερώτημα :
Έχει συνειδητοποιήσει η Εκκλησία, το ρόλο του Ιεροψάλτη στη Θεία Λατρεία ;
Κάποτε ο μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς, Χρυσόστομος Βαβανάτσος, σε μια συγκέντρωση με τους Ιεροψάλτες της Μητροπόλεως, μας είχε πεί, ότι μόνον ο Ιερέας είναι απαραίτητος για την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών, γι’ αυτό – είχε προσθέσει – θα πρέπει να προσέξου-ε ( οι Ιεροψάλτες δηλαδή ). Αυτοί τη γνώμη, πιστεύω έχουν πολλοί από τους Κληρικούς μας, ακόμα και σήμερα. Θα ήθελα όμως να τους δώ ( μάλιστα, το είχα πεί και τότε, στον κατά τα άλλα, αξέχαστο Μητροπολίτη ), τι θα έκαναν σε μια Ακολουθία χωρίς Ψάλτη, ή ακόμα καλύτερα, στην περίοδο μιάς Μεγάλης Εβδομάδας !!
Ας χωνέψουν λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες της Ιεραρχίας της Ελλάδος, ότι ο Ιεροψάλτης, είναι αναπόσπαστο Μέλος της Θείας Λατρείας, και εκ των πραγμάτων, ο πολυτιμότερος συνεργάτης τους.
Ας φροντίσουν να λύσουν, μερικά από τα χρονίζοντα προβλήματα, που απασχολούν τον Κλάδο των Ιεροψαλτών, και προ πάντων, ας μεριμνήσουν για την εν καιρώ, διαδοχή των ήδη υπαρχόντων. Με την τακτική που ακολουθούν, σε λίγα χρόνια, δεν θα υπάρχει άνθρωπος να επανδρώσει τα Ιερά Αναλόγια, και τότε, θα δούνε την αξία των συνεργατών, που είχαν, αλλά ποτέ δεν εκτίμησαν ή παραδέχτηκαν την αξία τους.
Σήμερα, οι Ιεροψάλτες για την επίσημη Εκκλησία ( εκτός ελαχίστων περιπτώσεων ), αποτελούν μία τάξη ηλιθίων ιδεολόγων, οι οποίοι προσφέρονται βλακωδώς για εκμετάλλευση στον κάθε παπά, και οι οποίοι, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων, ούτε να διαμαρτυρηθούν. Είναι γνωστή η εντολή, γνωστού Μητροπολίτη προς τους Προϊσταμένους των Ιερών Ναών της περιφερείας του, να μη προσλαμβάνουν έμπειρους και γνωστούς Ιεροψάλτες, αλλά νέους και άπειρους. Έτσι, τους είπε, θα τους έχετε του χεριού σας, και δεν θα μπορούν να έχουν και μεγάλες απαιτήσεις.
Μ’ αυτό τον τρόπο, διαιωνίζεται μια ανεπίτρεπτη κατάσταση, η οποία ξεφεύγει από τα λεγόμενα « δικαιώματα » του κάθε εργαζομένου.
Ας φροντίσουν να τακτοποιήσουν την ένταξη των Ιεροψαλτών, στον δημόσιο τομέα, πράγμα που εάν το θελήσουν, μπορούν να το καταφέρουν. Μ’ αυτό τον τρόπο, όταν ο Ψάλτης θα ξέρει ότι η δουλειά του κι εδώ δεν θέλω αντιρρήσεις ή άλλες τοποθετήσεις, γιατί θα υπενθυμίσω στους έχοντες διαφορετική γνώμη, ότι εάν οι Ιεροψάλτες εκτελούν ψάλλοντας, λειτούργημα, οι Κληρικοί, τι κάνουν ; Και γιατί εκείνοι μόνο, να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, και όχι και το άλλο προσωπικό των Ιερών Ναών ; Και εάν το Κράτος – όπως λένε – ξοδεύει αρκετά για να πληρώνει τους Παπάδες, αλλά αδυνατεί να πληρώνει και τους Ψάλτες, τότε ας αναλάβει όλα τα έσοδα των Ιερών Ναών ( παγκάρι, Ιεροτελεστίες κ.λ.π. ), και ας επωμιστεί και όλα τα έξοδα μαζί με τη μισθοδοσία του προσωπικού. Άλλωστε όλοι οι Κληρικοί μας, υπεραμύνονται λέγοντας, ότι είναι υπεράνω χρημάτων και θέλουν να ασχοληθούν απερίσπαστα, με το πνευματικό έργο τους.
Να λοιπόν η ευκαιρία !!!!
Βέβαια, γνωρίζω ότι γράφοντας τέτοια πράγματα, μπαίνω στη μαύρη λίστα της Εκκλησίας, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Εάν ορισμένοι Κληρικοί, δεν θέλουν ν’ ακούνε την αλήθεια, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μου. Ή, ας αφήσουν τους Φαρισαϊσμούς, και να πούνε ξεκάθαρα, ότι θεωρούν τους Ιερούς Ναούς, τα καλύτερα μαγαζιά της αγοράς, και τους ίδιους τους εαυτούς τους, τους καλύτερους επαγγελματίες. Όλος ο εργαζόμενος κόσμος, είναι μισθοσυντήρητος και για να πετύχει να φτιάξει κάτι στη ζωή του κανείς, θα πρέπει να δου-λεύει μιά ζωή και είναι αμφίβολο αν θα το πετύχει. Ιδίως εάν πλη-ρώνει ενοίκιο και φροντιστήρια, τότε και αυτό το « κεραμίδι » πάνω απ’ το κεφάλι του, είναι « όνειρο θερινής νυκτός », όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ.
Έκλεισα 55 χρόνια πάνω στα Αναλόγια, σαν υπεύθυνος Ιεροψάλτης. Εκτός μετρημένων εξαιρέσεων, δεν είδα Κληρικό, χωρίς διώροφα ή τριώροφα, ή άλ-λου είδους περιουσιακά στοιχεία και με παιδιά μορφωμένα, σε Πανε-πιστήμια του εξωτερικού. Μήπως είναι ψέματα ; Όποιος αμφιβάλει, δεν έχει παρά να κάνει μια μικρή έρευνα, σε όλους τους έγγαμους Κληρικούς. Αφήνουμε το γεγονός, ότι όλοι είμαστε φοροφυγάδες. Εμείς τουλάχιστον, ίσως να κρύβουμε τους μισθούς που παίρνουμε από τους Ναούς που υπηρετούμε. Εκείνοι τα δηλώνουν όλα ; Ιεροτελεστίες, απλά τρισάγια, παρακλήσεις, διάφορες ευχές κ.λ.π. ;
Προς Θεού, δεν τους ζηλεύω. Να μην τα θέλουν όμως, όλα δικά τους. Οι ίδιοι λένε, ότι η πλεονεξία, είναι θανάσιμο αμάρτημα. Αλήθεια, για ποιούς ;
Επίσης ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα, είναι η μουσική εκπαίδευση του Κλήρου. Εκτός από λίγες περιπτώσεις, οι περισσότεροι Κληρικοί μας, όλων των βαθμίδων της Ιερωσύνης, είναι παράφωνοι και φάλτσοι.
Και όμως ! Αυτοί οι άνθρωποι, έχουν το θράσος, να λένε σε Ιεροψάλτες καταξιωμένους, με σπουδές ή μεγάλη προϋπηρεσία και πείρα πάνω στα Ιερά Αναλόγια,
« έλα να σε ακούσω, να δώ εάν μου κάνεις ». Και το κακό είναι, ότι εμείς, πηγαίνουμε και κουρελιάζουμε την αξιοπρέπειά μας, για να κριθούμε μουσικώς, από ανθρώπους, άσχετους με τη Μουσική. Και το χειρότερο είναι, ότι αυτοί οι άσχετοι με τη Μουσική Κληρικοί, έχουν για βοηθούς στην κρίση τους, μανάβηδες, ψαράδες, μπακάληδες κ.λ.π. Όχι ότι έχουμε τίποτα με τα επαγγέλματα αυτών των ανθρώπων, άλλωστε ο σοφός λαός μας, λέει σχετικά :
« η δουλειά, ντροπή δεν έχει, και χαρά’ στον που την έχει », αλλά με το ότι κρινόμαστε από ανθρώπους, που το μόνο που ξέρουν από Μουσική, είναι καμιά ζεϊμπεκιά ή κανένα τσάμικο.
Καλό λοιπόν θα ήταν, να καθιερωθεί η Βυζαντινή Μουσική, σαν πρωτεύον μάθημα στις Εκκλησιαστικές Σχολές, και να θεωρείται προσόν για τη χειροτονία Κληρικών. Επίσης, δεν θα ήταν άσχημα, να καθιερώνονταν και ανάλογα οικονομικά κίνητρα. Έτσι, θα υπάρξει και κάποια αρμονία μεταξύ Βήματος και Αναλογίων. Αφήνουμε το γεγονός, ότι θα μπορούν να κάνουν μια εκφώνηση ή να ψάλλουν ένα Εισοδικό ή Κοντάκιο, χωρίς να ξεπετσιάζουν τον ακροατή.
Βέβαια, πολλοί εκ των Αρχιερέων μας, αλλά και αρκετοί κατώτεροι Κληρικοί, έχουν γνωμοδοτήσει, ότι η Βυζαντινή Μουσική είναι απηρχαιομένη και ως εκ τούτου, κουράζει τον κόσμο, γι’ αυτό, θα πρέπει να γίνουν περικοπές στα μακροσκελή ψαλσίματα, να ψάλλονται όλα σύντομα, οπότε δεν θα παραπονιέται ο κόσμος. Λόγια ανοήτων !
Εμείς, δεχόμαστε ότι η Βυζαντινή Μουσική, είναι απηρχαιομένη. Οι Ακολουθίες της Θείας Λατρείας, δεν είναι ; Η Μουσική, και τα διά-φορα μελουργήματα που επικαλούνται οι Ρασοφόροι μας, γράφτηκαν, μόνο και μόνο, για να επενδύσουν αυτές τις Ακολουθίες. Έχω ξαναπεί πολλές φορές, και μάλιστα, βρέθηκαν άνθρωποι να με κατακρίνουν γι’ αυτό, ότι οι ψαλμωδίες, δεν κουράζουν τον κόσμο. Αυτό που είναι κουραστικό, είναι τα ατέλειωτα κηρύγματα. Όλα τα υπόλοιπα, είναι γεννήματα της φαντασίας τους. Μάλλον, εκείνοι βιάζονται να τελειώνουν μια ώρ’ αρχήτερα. Αυτό, το βλέπουμε, πάντα, όταν χοροστατεί Αρχιερέας. Η μόνιμη εντολή, είναι να συντομεύονται τα πάντα. Όταν όμως αρχίζουν το κήρυγμα, τότε το ρολόϊ σταματάει, και δεν νοιάζονται εάν ο κόσμος μουρμουρίζει από κάτω.
Κάποτε, ο μακαριστός Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος, ο οποίος ήταν εξαίρετος Μουσικός, είχε πεί : « Μόνον οι καλώς εκπαιδευμένοι και ικανοί ερμηνευταί των Εκκλησιαστικών Ύμνων της Θείας Λατρείας μας, καθώς επίσης και των οιονδήποτε μελουργημάτων, αξιοποιούν τη Θρησκεία μας και όχι οι Θεολόγοι, οι Ιεροκήρυκες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι. Σπάνια ένας καλός Ιεροκήρυξ, έλκει τον λαόν εις την Εκκλησίαν. Ένας καλός όμως Ιεροψάλτης, μπορεί να γεμίζει πάντα, τον Ναόν όπου ψάλλει ».
Η Ιεραρχία όμως της Ελλάδος, δεν στεναχωριέται για τέτοια μικροπράγματα. Έχει άλλα σοβαρότερα ζητήματα για ν’ ασχοληθεί, όπως π. χ. , να βγάλει ο ένας Ιεράρχης στη φόρα, τ’ άπλυτα του άλλου, να μαζέψει όσα μπορεί περισσότερα χρήματα « για τις ανάγκες της Μητροπόλεως », κ.λ.π. Λίγοι Ιεράρχες, είναι αυτοί που κάνουν πραγματικό έργο στις περιφέρειές τους. Όλοι οι άλλοι, « αγρούς αγοράζουν » ή προικίζουν « ανηψιούς » ή « ανηψιές ».
Άλλο σοβαρό θέμα, είναι οι σχέσεις των Κληρικών, με τους Ιεροψάλτες. Οι κατά τα άλλα σεβαστοί μας Κληρικοί, συμπεριφέρονται στους άμεσους συνεργάτες τους, εμάς τους Ιεροψάλτες δηλαδή, σαν να είμαστε χαμάληδες του λιμανιού ή λούστροι. Μη παραξενεύεστε. Κάποτε έτυχα σ’ ένα τέτοιο περιστατικό.
Ένας Αρχιμανδρίτης και σημερινός Μητροπολίτης, βλέποντας τον Πρωτοψάλτη του Ναού, γνωστότατο μεγαλοσχήμονα των Αναλογίων, να κατευθύνεται προς την έξοδο
( μοίραζε Αντίδωρο από την Ωραία Πύλη ), του φώναξε : « Ρε, ……..τάδε » !!!. Δε νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά, διδάσκεται στο Πανεπιστήμιο. Εγώ εάν ήμουνα στη θέση του εν λόγω Πρωτοψάλτη, ο οποίος να σημειωθεί, τσακίστηκε, προκειμένου να λά-βει τις εντολές του « ευσεβεστάτου » Αρχιμανδρίτη, θα του φώναζα από τη θέση που θα βρισκόμουνα : « Τι θές ρέ » ; Και είμαι « μα την αλήθεια » περίεργος, να έβλεπα εάν θα του άρεσε αυτό !
Γενικά, νομίζω ότι θα πρέπει οι σεβαστοί Κληρικοί μας, να αρχίσουν να μας βλέπουν, με άλλο μάτι, για τρείς βασικά λόγους :
α) Διότι αυτό επιβάλλει το « σχήμα » τους και θα πρέπει να δίνουν το λεγόμενο « καλό παράδειγμα ».
β) Διότι, είμαστε αναπόσπαστα Μέλη της Θείας Λατρείας, και άμεσοι συνεργάτες τους, και είναι φυσικό, τον συνεργάτη σου, να τον εκτιμάς και να τον υπολήπτεσαι, και
γ) Διότι, λόγω της αδιαφορίας της δικής τους, στο Ιεροψαλτικό θέμα, η αυριανή επάνδρωση των Ιερών Αναλογίων, στηρίζεται ΜΟΝΟ στη δική μας πρωτοβουλία. Έτσι, εάν θέλουν να έχουν Ψάλτη στο Αναλόγιο, θα πρέπει να « βλέπουν » τους συνεργάτες τους, κάπως καλύτερα.
Ας έλθουμε όμως και στους Συνδικαλιστές Ιεροψάλτες.
Την Ομοσπονδία και τους διάφορους Συλλόγους.
Έχουν συναίσθηση της υπάρξεως και της αποστολής τους ;
Τα Συνδικαλιστικά ιδεώδη, είναι εν ολίγοις, ότι « πάνω απ’ όλα, το συμφέρον του Κλάδου, έπειτα όλων των Συναδέλφων, και τελευταίο, το δικό μας ».
Ας δούμε τι γίνεται με όλ’ αυτά.
Ξεκινώντας από τους διάφορους Συλλόγους, βλέπουμε πάντα τους ίδιους ανθρώπους στο τιμόνι. Όταν δε, βρεθείς σε περίοδο Αρχαιρεσιών, θα πρέπει να φυλάγεσαι, γιατί βγαίνουν και μαχαίρια. Τόσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι, σκίζονται για το καλό των άλλων !!!
Έπειτα, βάζουν πλώρη για την Ομοσπονδία, χρησιμοποιώντας, ΚΑΘΕ μέσον για να πετύχουν. Εκεί, σε περιόδους Αρχαιρεσιών, βγαίνουν και αυτόματα, τα οποία χειρίζονται οι διάφορες « κλίκες ». Κάποτε, είχα την ατυχία, να παρευρεθώ σε μία τέτοια « συνδικαλιστική » γενική Συνέλευση, και ντράπηκα, γιατί ανήκω κι’ εγώ σ’ αυτή την Τάξη.
Μόνο αίμα που δεν χύθηκε !!! Αίσχος !!!
Και το αποτέλεσμα ; Ο Πρόεδρος που εξελέγη, γνωστός για τις ραδιουργίες του από το Σύλλογο που προερχόταν, αναγκάστηκε σήμερα, να πάρει τα μπογαλάκια του, και να φύγει άρον – άρον, για να μην τον πετάξουν απ’ το παράθυρο. Και το έργο του θα μου πείτε ;
Ποιό έργο του ! Το μόνο που κατάφερε, και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πράγματι το κατάφερε, ήταν να αποσπαστεί από την εργασία του στο γραφείο της Ομοσπονδίας, και να κάνει τουρισμό, μισθο-δοτούμενος κι από πάνω. Το πιστεύω όλων των « Συνδικαλιστών » μας, είναι η καρέκλα τους. Καρφάκι δεν τους καίγεται για τα προβλήματα του Κλάδου, κι αν καμιά φορά, αναφέρονται και σε κάποια απ’ αυτά, το κάνουν όσο μπορούν ανώδυνα, χωρίς να κινδυνεύουν οι ίδιοι, και για να κρατούν τα προσχήματα, και για να μπορέσουν να ξαναζητήσουν την ψήφο των κορόϊδων που τους ψηφίζουν.
Δημήτριος Ιωαννίδης
Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως
Ιωαννίδης Δημήτριος
 
Δημοσ.: 554
Εγγραφη: Τετ 21 Ιαν 2009, 11:47:12


Επιστροφή στην Πρακτικά ζητήματα ψαλτικῆς

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 0 επισκέπτες