῾Ο ἱερεὺς «Πρόσσχωμεν», μετὰ πρέπει ὁ ἀναγνώστης νὰ πῇ «Προκείμενον τοῦ ἀποστόλου, ἦχος (τάδε), [ψαλμὸς τῷ Δαυίδ]», καὶ κατόπιν ψάλλεται τὸ προκείμενον κατὰ τάξιν καὶ τὰ λοιπά. στὸ τέλος ὁ ἱερεὺς λέγει μόνον ἕνα «Πρόσσχωμεν» καὶ τίποτε ἄλλο. τὰ πρῶτα δύο τὰ εἶπε πρίν.
Ἄλλη τάξις, τὴν ὁποίαν συνήθως τηρῶ . πρῶτα ὁ ἀναγνώστης λέγει «Προκείμενον τοῦ ἀποστόλου, ἦχος (τάδε), [ψαλμὸς τῷ Δαυίδ]». ὁ ἱερεὺς τὸ «Πρόσσχωμεν», καὶ ἀκολουθεῖ τὸ προκείμενον μετὰ τοῦ στίχου αὐτοῦ. εἶτα τὰ λοιπά.
Δὲν σχολιάζω τί γίνεται μὲ τοὺς μὴ γνωρίζοντας τὴν ὀρθὴν ταύτην τάξιν.
Καὶ γενικῶς σὲ ὅλα τὰ προκείμενα πασῶν τῶν ἀκολουθιῶν τὸ ὀρθὸ εἶναι νὰ προηγῆται τὸ «Προκείμενον, ἦχος (δεῖνα), ψαλμὸς (δεῖνα)», εἴτε ψάλλομε τὰ προκείμενα εἴτε τὰ διαβάζομε.
(12/8/2008)
copyright 2008 Διονύσιος Μπιλάλης ᾿Ανατολικιώτης