συμβολή

Ὅλα γιὰ τὸν ἄνθρωπο

ΙΕ΄ Κυρ. ἐπιστολῶν (Β΄ Κο 4,6-15)

Τὸ ἔργο τῶν ἀποστόλων, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ κηρύττουν τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἦταν δύσκολο. Οἱ ἀπόστολοι συναντοῦσαν μερικὲς φορὲς ἀνυπέρβλητες δυσκολίες. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λόγου χάρη, ποὺ ἦταν ὁ πιὸ φιλόπονος καὶ πολύπαθος κήρυκας τοῦ Χριστοῦ καὶ γύρισε ὅλη τὴν τότε γνωστὴ οἰκουμένη, μᾶς λέει ὅτι συνάντησε δυσκολίες καὶ κινδύνους ἀπὸ ποτάμια, ἀπὸ ληστάς, ἀπὸ ψευδαδέλφους, ἀπὸ ἐχθρούς, ἀπὸ κρύο, ἀπὸ δίψα, ἀπὸ ναυάγια, ἀπὸ διωγμούς, ἀπὸ φυλακές, ἀπὸ μαστιγώσεις, ἀπὸ λιθοβολισμούς, ἀπὸ ὁμογενεῖς, ἀπὸ εἰδωλολάτρες, καὶ ἀπὸ ἄλλους πολλούς. Ὅλες αὐτὲς οἱ περιπέτειες δείχνουν πόσο δύσκολο ἦταν τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος τῆς ἀλήθειας.

Τὸ ἔργο αὐτὸ ἀπαιτοῦσε καὶ πολλὴ δύναμη. Διότι πῶς θὰ παραμε­ριστοῦν τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ δυσκολίες; Πῶς θὰ ἁπλωθεῖ τὸ κήρυγμα στοὺς ἀνθρώπους; Πῶς θὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τὸ Χριστὸ καὶ θὰ σωθοῦν; Σίγουρα οἱ ἀπόστολοι εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ μεγάλη δύναμη. Οἱ ἴδιοι σὰν ἄνθρωποι ἦταν ἀδύναμοι. Ἀπὸ ποῦ λοιπὸν ἀντλοῦσαν καὶ δαπανοῦσαν; Ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ παρὰ ἀπὸ τὸ Θεὸ τῶν δυνάμεων; Ὁ Θεὸς τοὺς χορηγοῦσε τὴ δύναμη τὴ χάρη καὶ τὸ φωτισμό του, κι ἔτσι ἡ προέλαση τοῦ κηρύγ­ματος δὲν ἀνακόπηκε, παρὰ τὶς λυσσώδεις προσπάθειες τοῦ διαβόλου καὶ τῶν ὀργάνων του. Οἱ ἀδύναμοι ἀνθρωπίνως ἐμφανίζονταν δυνατοὶ καὶ ἐπιτελοῦσαν ἔργο μεγάλο. Πῶς; Ἂς ἀκούσουμε τὸν ἴδιο τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ μᾶς ἐξηγεῖ.

Τὸ μυστικό, λέει, ἦταν ἡ λάμψη τοῦ Θεοῦ. Κάποτε ὁ Θεός, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ Γένεση, εἶπε δυὸ λέξεις «γενηθήτω φῶς», καὶ μόνο μ’ αὐτὲς ἔγινε τὸ φῶς ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ ἔλαμψε μέσα στὸ ἀπέραντο σκο­τάδι, καὶ ἀποτέλεσε τὴν εὐχάριστη ἔκπληξη τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Τώρα ὅμως στὴ νέα δημιουργία δὲν εἶπε νὰ γίνει ἄλλο φῶς πνευματικό, ἀλλ’ ἔγινε ὁ ἴδιος φῶς, καὶ ἀποκαλύφθηκε στὸν κόσμο σὰν ἔκπαγλο καὶ ἐκθαμβωτικὸ φῶς μὲ τὸ Γιό του, ποὺ εἶπε «Ἐγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Αὐτὸς ποὺ μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ περπατήσει στὸ σκοτάδι».

Καὶ συνεχίζει. Αὐτὸ τὸ φῶς τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος καὶ μοναδικὸς θησαυρός μας. Καὶ τὸ περίεργο εἶναι ὅτι τὸ θησαυρὸ αὐτὸ τὸν φυλάγουμε ὄχι μέσα σὲ ἀθάνατα σώματα, ἀλλὰ μέσα σὲ θνητά, σὲ πήλινα δοχεῖα, κατὰ τὴν ὡραία ἔκφρασή του. Ὅπως τὸ πήλινο σπάζει μὲ τὸ παραμικρὸ χτύπημα, ἔτσι καὶ τὰ σώματά μας εἶναι εὐπρόσβλητα ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες καὶ τὸ θάνατο. Ὁ μὲν θησαυρὸς πολύ­τιμος, τὸ δὲ θησαυροφυλάκιο τιποτένιο. Γιατί; Γιὰ ν’ ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ὑπερβολικὴ δύναμη, ποὺ νικάει τὰ ἐμπόδια καὶ ἀνοίγει τὸ δρόμο τοῦ εὐαγγελίου, εἶναι τοῦ Θεοῦ κι ὄχι ἀνθρώπινη. Ἔτσι ἐξηγοῦνται τὰ παράδοξα στὴ ζωή μας, προσθέτει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ποιά;

Σ’ ὅλες τὶς λεπτομέρειες τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος συμβαίνει νὰ συμπιεζόμαστε ἐξωτερικά, κι ὅμως δὲν φτάνουμε στὴν ἀπελπισία. Φτά­νουμε σὲ ἀδιέξοδα, ἀλλὰ καὶ πάλι βρίσκουμε κάποιο μονοπάτι διαφυγῆς καὶ σωτηρίας. Οἱ ἄνθρωποι μᾶς καταδιώκουν, ἀλλ’ ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει. Πέφτουμε κάτω ἀπὸ τὴν κούραση καὶ τὶς δυσκολίες, ἀλλὰ δὲν καταστρεφόμαστε. Κάθε μέρα καὶ ὥρα καὶ σ’ ὅλη τὴ ζωή μας κουβαλᾶμε μαζί μας τὸν ἄμεσο κίνδυνο νὰ τὴ χάσουμε. ὅπως τὴν ἔχασε ὁ Κύριος πάνω στὸ σταυρό, ἀλλ’ ὅλο αὐτὸ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, γιὰ νὰ φανεῖ στὸν κόσμο ὅτι ὁ Χριστὸς ποὺ ἐνεργεῖ μέσα μας ζεῖ καὶ μᾶς ἐνισχύει.

Διότι ἐμεῖς οἱ κήρυκες ποὺ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ζοῦμε μέσα σὲ τόσους κινδύνους παραδινόμαστε στὴ χάρη κάθε μέρα γιὰ χάρη τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ νὰ φανερωθεῖ στὴ θνητὴ ζωή μας ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς σῴζει ἀπὸ τὸ θάνατο. Λέει ὁ Ἰωάννης χρυσόστομος· ἂν κάποιος ποὺ δὲν πιστεύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς πέθανε καὶ ἀναστήθηκε, βλέποντας ἐμᾶς νὰ πεθαίνουμε κάθε μέρα καὶ ν’ ἀνασταινόμαστε, ἂς πιστέψει λοιπὸν στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ κι ἂς σωθεῖ. Ὥστε συμπεραίνει ὁ Ἀπόστολος, τὸ θάνατο τὸν ἀντιμετωπίζουμε ἐμεῖς οἱ κήρυκες, ἐνῷ ἐσεῖς ἀπολαμβάνετε τὴν αἰώνια ζωὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ κήρυγμά μας.

Θὰ ρωτήσει κάποιος τὸν ἀπόστολο· Ἕως πότε θὰ ἐκτίθεσθε στὸν κίνδυνο τοῦ θανάτου μὲ τὸ κήρυγμα; Ἀπάντηση· ὅσο ζοῦμε καὶ πιστεύ­ουμε, δὲν θὰ παύσουμε νὰ κηρύττουμε. Αὐτὸ εἶπαν οἱ προφῆτες μὲ τὸν Ψαλμό, αὐτὸ λέμε κι ἐμεῖς. «Πιστεύουμε, γι’ αὐτὸ καὶ κηρύττουμε». Διότι αὐτοὶ κι ἐμεῖς ἔχουμε τὸ ἴδιο φρόνημα, τὸ ἴδιο πιστεύω. Καὶ ξέρουμε ἀκόμη ὅτι ὁ Θεὸς ποὺ ἀνέστησε ἀπὸ τὸ θάνατο τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ σὰν ἄνθρωπο, ὁ ἴδιος θ’ ἀναστήσει κι ἐμᾶς μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ θὰ μᾶς παρουσιάσει μὲ δόξα μαζὶ μ’ ἐσᾶς τοὺς πιστούς, γιὰ ν’ ἀπολαμβάνουμε αἰωνίως τὴ θεία μακαριότητα.

Διότι ὅλα γιὰ σᾶς τοὺς ἀνθρώπους γίνονται. Καὶ ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ σταύρωση καὶ ἡ ἀνάστασή του, καὶ οἱ κόποι μας, καὶ τὸ κήρυγμά μας, γιὰ τὴ σωτηρία σας γίνονται, γιὰ νὰ σᾶς δοθεῖ πλουσιοπάροχα ἡ χάρη, κι ἔτσι ὅλο καὶ περισσότεροι περισσότερη νὰ προσφέρουν τὴν εὐχαριστία στὸ Θεὸ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅλα τὰ πρόβλεψε καὶ τὰ οἰκονόμησε γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Μεγάλη τιμὴ στὸν ἄνθρωπο ν’ ἀσχολεῖται ὁ Θεὸς μαζί του. Νὰ στείλει τὸ Γιό του στὸν κόσμο, νὰ πεθάνει, ν’ ἀναστηθεῖ, νὰ κηρύξουν οἱ ἀπό­στολοι μὲ χίλιους κινδύνους καὶ μὲ κίνδυνο θανάτου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δημιουρ­γηθοῦν προϋποθέσεις γιὰ τὴ σωτηρία του. Μεγάλη τιμή, ἀλλὰ καὶ μεγάλη εὐθύνη, σὲ περίπτωση ποὺ ὁ ἄνθρωπος δὲν δείξει τὸ ἀνάλογο ἐνδιαφέρον.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 26/2/2010)