συμβολή

ΟΙ ΘΕΟΜΑΧΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ

Κυρ. Θωμᾶ (Πρξ 5,12-20)

    Ὅταν ὁ Χριστὸς ἐμφανίστηκε ἀναστημένος, κοντὰ στὰ ἄλλα εἶπε ὅτι θὰ ἐπακολουθήσουν διάφορα ὑπερφυσικὰ σημεῖα, ποὺ θὰ γίνουν μὲ τὴν ἐνέρ­γεια τῆς πίστεως ἐκείνων ποὺ θὰ τὸν πιστέψουν. Στὸ ὄνομά του, εἶπε, οἱ ἄνθρωποί του θὰ βγάλουν δαιμόνια ἀπὸ δαιμονισμένους, θὰ μιλήσουν και­νούρ­γιες γλῶσσες, ποὺ μέχρι τώρα τοὺς ἦταν ἄγνωστες, θὰ σηκώσουν στὰ χέρια τους φαρμακερὰ φίδια, ἂν πιοῦν θανατηφόρο δηλητήριο δὲν θὰ τοὺς κάνει κακό, θὰ βάλουν τὰ χέρια τους πάνω σὲ ἀρρώστους καὶ θὰ γίνουν καλά.

    Τὴν ἐκπλήρωση τῶν λόγων αὐτῶν τοῦ Κυρίου βλέπουμε στὴ ζωὴ τῶν ἀποστόλων, ὅπως ἀναφέρουν οἱ Πράξεις καὶ ἀλλοῦ βέβαια ἀλλὰ καὶ στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ. Συγκεκριμένως στὸ ἀνά­γνωσμα ἱστορεῖται ὅτι μὲ τὰ χέρια τῶν ἀποστόλων γίνονταν πολλὰ σημεῖα καὶ τέρατα ποὺ προκαλοῦσαν θαυμασμὸ στὸ λαό. Οἱ ἄνθρωποι κου­βα­λοῦ­σαν μὲ κρεβάτια τοὺς ἀρρώστους στὶς πλατεῖες, ὥστε ὅταν τυχὸν θὰ περ­νοῦσε ἀπὸ τὸ μέρος ἐκεῖνο ὁ ἀπόστολος Πέτρος, νὰ πέσει ἡ σκιά του ἔστω πάνω σὲ κάποιον ἀπ’ ὅλους, γιὰ νὰ τὸν κάνει καλά.

    Ὁ στίχος εἶναι γραμμένος μὲ μετριοπάθεια. Τὸ νοούμενο εἶναι ὅτι ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ Πέτρου θεραπεύονταν ὄχι μόνο κάποιος ἀπ’ ὅλους, ἀλλὰ ὅλοι. Διότι ἂν δὲν θεραπεύονταν ὅλοι, τότε αὐτοὶ ποὺ τοὺς μετέφεραν στὶς πλα­τεῖες μὲ τόση δυσκολία, δὲν θὰ ἔκαναν τζάμπα τὸν κόπο. Ἐξάλλου, ὅτι ὅλοι θεραπεύονταν, μαρτυρεῖται ξεκάθαρα στὴ συνέχεια. Οἱ περισσότεροι, λέγεται, κάτοικοι τῶν γειτονικῶν πόλεων κουβαλοῦσαν στὰ ᾿Ιεροσόλυμα τοὺς ἀρρώστους καὶ τοὺς ἐνοχλουμένους ἀπὸ ἀκάθαρτα δαιμονικὰ πνεύματα, καὶ θεραπεύονταν ὅλοι.

    Πρέπει νὰ σχολιάσουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ λέγεται γιὰ τὴ σκιὰ τοῦ Πέτρου δεί­χνει ὅτι οἱ ἄρρωστοι ἦταν πάρα πολλοί, ὥστε νὰ ἀπαιτεῖται ἀρκετὸς χρό­νος γιὰ τὴ θεραπεία τους, ἂν ὁ ἀπόστολος Πέτρος διέθετε γιὰ τὸν κα­θέ­να ἔστω καὶ λίγα λεπτὰ τῆς ὥρας. Ἔτσι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ βρίσκει ἕναν πρακτικότερο καὶ συντομότερο τρόπο θεραπείας. Νὰ περνάει ἁπλῶς ὁ Πέτρος ἀπὸ δίπλα τους καὶ αὐτομάτως αὐτοὶ νὰ γίνονται καλά, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸ ἔκανε οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος κατὰ τὴ θαυματουργική του δρα­στη­ριότητα. Ἔτσι ἐκπληρώνεται πάλι ὁ λόγος του ὅτι «αὐτὸς ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, τὰ θαυματουργικὰ ἔργα ποὺ κάνω ἐγὼ θὰ τὰ κάνει κι ἐκεῖνος, καὶ ἀκόμη μεγαλύτερα ἀπὸ αὐτά». Ἐννοεῖται ὅτι ὄχι μόνο ὁ Πέτρος θεράπευε μὲ τὴ σκιά του, ἀλλά, ὅπως λέγεται πιὸ πάνω, μὲ τὰ χέρια ὅλων τῶν ἀποστόλων γίνονταν πολλὰ σημεῖα καὶ τέρατα ποὺ προκαλοῦσαν θαυ­μασμὸ στὸ λαό. Καὶ γι’ αὐτὸ ἐξάλλου ὅλοι τους μπῆκαν στὴ φυλακή, ὅπως μαρτυρεῖται πιὸ κάτω. Ὁ Πέτρος ἀναφέρεται ἐδῶ ἀντιπροσωπευτικά.

    Σὲ παρενθετικὴ πρόταση ὁ ἱστοριογράφος Λουκᾶς μᾶς διευκρινίζει ὅτι ὅλοι, ἀπόστολοι καὶ πιστὸς λαός, ἑνωμένοι μὲ μία καρδιὰ καὶ διάθεση ἦταν μαζεμένοι στὴν περιστύλια στοὰ τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Ὁ πολὺς κό­σμος βλέποντας τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ ἐκφραζόταν τιμητικὰ καὶ ἐγκω­μια­στικὰ γι’ αὐτούς. Καὶ πολλοὶ ἀπ’ αὐτούς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, πίστευαν στὸν Κύριο καὶ ἐπροστίθεντο στὰ πλήθη τῶν πιστῶν. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν εἶχαν πιστέψει ἀκόμη, κανένας δὲν τολμοῦσε νὰ προσκολληθεῖ μαζί τους καὶ νὰ τοὺς συμπεριφερθεῖ μὲ ἐλαφρότητα. Προφανῶς παρακο­λου­θοῦ­σαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ κάποια ἀπόσταση μὲ δέος. Εἶχαν δεῖ ἐξάλλου πρὶν ἀπὸ λίγο τί ἔπαθαν ὁ Ἀνανίας καὶ ἡ Σάπφιρα, ποὺ τόλμησαν νὰ ποῦν ψέ­ματα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ κατάλαβαν ὅτι τὰ πράγματα καὶ τὰ πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν ἀστεῖα, ἀλλὰ πολὺ σοβαρά.

    Τόλμησαν ὅμως ν’ ἀντιδράσουν ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ἡ κλίκα τῶν Σαδ­δου­καί­ων, ποὺ ἦταν μὲ τὸ μέρος του, οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴ ζήλια τους ἔχασαν τὴν ψυχραιμία τους καὶ τὴν αὐτοσυγκράτηση καὶ ἔπιασαν μὲ τὰ χέρια τους τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς ἔκλεισαν σὲ δημόσια φυλακή. Προφανῶς ὁ Καϊ­ά­φας νόμιζε πὼς σταυρώνοντας τὸ Χριστὸ θὰ εἶχε ξεκάνει μὲ τὴν ὑπόθεση Ἰησοῦς, ἀλλ’ ἔπεσε ἔξω, καθὼς βλέπει μὲ μεγάλη ἀνησυχία ὅτι τὰ θαύ­μα­τα ποὺ πρὶν ἔκανε μόνο ὁ Χριστός, τὰ κάνουν τώρα καὶ οἱ μαθηταί του, συνεχίζοντας τὸ ἔργο Ἐκείνου καὶ κερδίζοντας τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ.

    Φυλακίζοντας τοὺς ἀποστόλους, ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ἡ κλίκα του, καλλιερ­γοῦ­σαν φονικὲς διαθέσεις ἐναντίον τους. Νά ὅμως ποὺ διαψεύστηκαν καὶ πάλι παταγωδῶς. Διότι τὴν ἴδια νύχτα ἄγγελος Κυρίου, κρατώντας κλει­στὰ τὰ μάτια τῶν φρουρῶν, ἄνοιξε τὶς πόρτες τῆς φυλακῆς, τοὺς ἔβγαλε ἔξω καὶ τοὺς εἶπε· πηγαίνετε, καὶ σταθεῖτε πάλι στὸ ναὸ καὶ συνεχίστε νὰ λέτε ὅλα τὰ λόγια τῆς νέας αὐτῆς ζωῆς τῆς μετανοίας καὶ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν, ποὺ ἔφερε ὁ ἀναστημένος Κύριος, χωρὶς νὰ φοβᾶστε κανέναν. Πρᾶγμα ποὺ ἔκαναν οἱ ἀπόστολοι, πειθαρχώντας στὸ Θεὸ κι ὄχι βέβαια στοὺς θεομάχους ἀνθρώπους.

    Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὰ βάζει κανεὶς μὲ τὸ Θεό. Ὅσοι εἶχαν καὶ ἔχουν τὴν παραφροσύνη νὰ κηρύξουν πόλεμο κατὰ τοῦ Θεοῦ, στὸ τέλος βγαίνουν βαριὰ ζημιωμένοι. Τὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ὄχι τὴν ἐπίσημη καὶ ἐκκο­σμι­κευμένη καὶ συνταυτισμένη μὲ τὸν ἑκάστοτε Καίσαρα, ποὺ ἀθῳώνει τοὺς ἀ­πίστους καὶ μώμους καὶ καθαιρεῖ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ τὴν ἀφανῆ καὶ ἀνεπίσημη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου καὶ τῶν αἱρέσεων, «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Χτυπώντας τὴν Ἐκκλησία οἱ σύγχρονοι Σαδδουκαῖοι θὰ ματώνουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τους, ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία, τὸ μικρὸ ποίμνιο, ἐνισχυμένη ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, θὰ συνε­χί­σει νὰ διαγράφει τὴν ἱστορική της πορεία, δίνοντας θαρραλέα τὴν μαρ­τυ­ρι­κή της παρουσία.

    Κι ἂν συχνὰ δὲν φαίνεται νὰ παρεμβαίνει τιμωρὸς ὁ Θεός, τὸ κάνει, γιατί ἀγαπᾶ τοὺς καλοπροαίρετους καὶ παρασυρμένους ἀπὸ τοὺς πολε­μί­ους, τῶν ὁποίων θέλει τὴ σωτηρία. Ἐννοεῖται ὅτι οἱ ἄλλοι, οἱ πωρωμένοι καὶ ἀμετανόητοι σύγχρονοι Σαδδουκαῖοι παρασκευάζουν ἐπιμελῶς τὴν αὐ­το­τιμωρία τους.

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσι 8/4/2010)