συμβολή

᾿Εκκλησιαστικὴ ἑνότητα καὶ ὁμοφροσύνη

Κυριακὴ Η΄ ᾿Επιστολῶν (Α΄ Κο 1, 10-17)

῾Ο ἀπόστολος Παῦλος στὴν σημερινὴ πε­ρι­κοπὴ λέγει πρὸς τοὺς Κοριν­θί­ους· «παρακαλῶ... ἵνα τὸ αὐ­τὸ λέγητε πάντες καὶ μὴ ᾗ ἐν ὑμῖν σχί­σματα». Παρακαλεῖ δηλαδὴ καὶ συνιστᾶ καὶ προτρέπει στὸ ὄνομα τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰησοῦ νὰ δίδουν ὅλοι τὴν ἴδια ὁμολογία πίστεως καὶ νὰ μὴν ὑπάρ­χουν ἀνάμεσά τους σχίσματα καὶ διαιρέσεις. Συνιστᾶ ἑνότητα καὶ ὁμοφρο­σύ­νη, γιατὶ ἔχει πληροφορηθῆ «ὅτι ἔριδες» ὑπάρχουν στοὺς Κορινθίους χρι­στιανούς. Τοὺς προτρέπει λοιπὸν καὶ τοὺς συμβουλεύει νὰ εἶναι «κα­τηρ­τισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»· νὰ ἔχουν ὅλοι τὰ ἴδια φρο­νήματα, τὴν ἴδια γνώμη, νὰ εἶναι ὅλοι σύμφωνοι καὶ «ἐν πᾶσι πράγ­μα­σιν ὁμονοοῦντες», γιατὶ εἶναι εὐλο­γη­μένη κατάσταση καὶ ἀρετή· ἡ ὁμόνοια εἶναι θεῖο δῶρο ποὺ μεταγγίζει χαρά, εὐτυχία καὶ εἰρήνη στοὺς ἀνθρώ­πους.

Ἡ ὁμόνοια εἶναι ἀδελφὴ τῆς ὁμοφροσύνης, τέκνα δὲ τὰ κοινὰ φρο­νή­μα­τα, ἡ κοινὴ πίστη, οἱ κοινὲς ἰδέες, ἡ ὁμοφωνία στὶς σκέψεις καὶ τὶς ἀ­ποφάσεις, στὰ σχέδια καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, στὰ σοβαρὰ προβλήματα τῆς ζω­ῆς· ἀκόμα ὁμοφωνία στὰ χριστιανικὰ δόγματα καὶ τὶς εὐαγγελικὲς ἀλή­θειες. Τὴν ὁμοφροσύνη ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς καὶ ὁ νόμος του τὴν διδάσκει· «Τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος παρακαλεῖ καὶ εὔ­χεται «ὁ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως» νὰ δώσει «τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν» (Ρωμ. 15,5), δηλαδὴ νὰ δια­τη­ροῦν­ται οἱ χριστιανοὶ στὴν ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος τὸ ζήτησε ἀπὸ τὸν οὐράνιο Πατέρα στὴν ἀρχιερατικὴ προ­σευχή του· «Ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου... ἵνα πάντες ἓν ὦσιν».

Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νὰ ὑπάρχουν ὅλοι οἱ εἰς αὐτὸν πιστοὶ κάτω ἀπὸ τὴν σημαία τῆς ἑνότητος· νὰ εἶναι πάντες ὁμόθυμοι καὶ ὁμόγνωμοι, ὁμό­φρονες καὶ ὁμοϊδεάτες· ὁμόφρονες στὰ δόγματα τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ σὲ θέματα καθημερινῆς ζωῆς. Ὁμοφροσύνη νὰ κυριαρχῆ ἀνάμεσα στὰ ἀ­δέλ­φια, τοὺς συζύγους, τοὺς συνεργάτες, στὸ σπίτι καὶ στὴ δουλειά, παν­τοῦ. Δύσκολο βέβαια τοῦτο, γιατὶ ἡ ὁμοφροσύνη δηλητηριάζεται ἀπὸ ἀν­θρώπινα πάθη καὶ κακίες.

Δυστυχῶς στὴν ζωή μας κυριαρχοῦν καχυποψίες, φθόνοι, φιλαυτίες, ἐ­γω­ισμοί, φατριασμοὶ καὶ ἄλλα τέτοια ζιζάνια, καὶ δημιουργοῦνται ἔριδες, διχόνοιες καὶ σχίσματα, ποὺ ξεριζώνουν τὰ ὡραιότερα λουλούδια τῶν κα­λῶν σχέσεων. Καὶ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἄποψη ὅτι τὸ ὡ­ραῖ­ο καὶ τὸ μεγάλο τὸ κυνηγοῦν πολλοὶ ἐχθροί. Ὁ διάβολος, ἀδελφοί μου, μὲ μανία πολεμᾶ τὴν ἑνότητα στὸ σπίτι, στὴν οἰκογένεια, στὴν δουλειά, στὴν κοινότητα, στὸν σύλλογο· θέλει νὰ διασπάση τὴν συνεργασία, νὰ χω­ρί­ση, νὰ γκρεμίση, νὰ πληγώση, νὰ δημιουργήση χάσματα, ἐρείπια καὶ διαι­ρέσεις. Ἐμεῖς θὰ τὸν ἀφήσουμε; θὰ τοῦ προσφέρουμε «γῆ καὶ ὕδωρ;» Ὄχι! Ἐμεῖς βαθιὰ ἑνωμένοι καὶ πιστοὶ θὰ προχωρήσουμε ἀδελφωμένοι στὸ δρό­μο τοῦ Χριστοῦ «ἀδελφὸς ὑπὸ ἀδελφοῦ βοηθούμενος». Θὰ ἀνέβουμε στὶς πα­νώριες κορυφὲς τοῦ φωτός. Σὰν στρατιῶτες μὲ ἕνα στόχο καὶ ἕνα σκο­πὸ θὰ βαδίσουμε ὁμόγνωμοι καὶ ὁμόφρονες, μὲ πειθαρχία καὶ ὁμόνοια, στοῦ Θαβὼρ τὶς κορυφὲς ν᾿ ἀνεβοῦμε, καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ μεταμορφωθοῦμε μὲ τὴν χάρι τοῦ μεταμορφωθέντος, θὰ μεταμορφώσουμε τὸν κόσμο μας· γέ­νοι­το!

Ὑπὸ τοῦ ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ, ἐφημερίου τοῦ ναοῦ Με­ταμορ­φώ­σεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν. δημοσιεύτηκε τὸ 2008, καὶ ἀναδημοσιεύεται ἐκ τῆς ἱστοσελίδος τῆς μητροπόλεως Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς.