ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς Λόγοι εἰς εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα κυριακῶν Εὐαγγέλιον κυριακῆς μυροφόρων

PostHeaderIcon Εὐαγγέλιον κυριακῆς μυροφόρων

 

Τιμ στ γυνακα

 

Κυρ. Μυροφόρων (Μρ 15,43-16,8)

 

    Τὴν Παρασκευὴ στὶς 3 τὸ ἀπόγευμα ὁ Ἰησοῦς ἐξέπνευσε πάνω στὸ σταυρό, καὶ γύρω στὶς 6 εἶχε τοποθετηθεῖ τὸ σῶμα του στὸν τάφο. Πέρασε καὶ τὸ Σάββατο, ἡ τελευταία καὶ ἐπίσημη ἡμέρα τοῦ πάσχα τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλ’ αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ γιορτή τους ἐπισκιάστηκε, παρέλυσε. Στὰ ᾿Ιερο­σό­λυμα ὡς εἴδηση κυριάρχησε ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἄλλη μέρα, πρώ­τη μετὰ τὸ Σάββατο, οἱ γυναῖκες πηγαίνουν στὸν τάφο γιὰ τὰ τριή­με­ρα. Ἡ ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου θὰ τὶς βρεῖ ἐκεῖ. Σκοπός τους ν’ ἀλείψουν τὸ σῶ­μα τοῦ νεκροῦ, γιὰ νὰ μὴ μυρίζει... Ἡ ἀνθρώπινη θλίψη καὶ ἡ νεκρικὴ πράξη δείχνουν λησμοσύνη στὴν ὑπόσχεση τοῦ Ἰησοῦ, ὅτι τὴν τρίτη ἡμέρα θ’ ἀναστηθεῖ. Εἶχαν πιστέψει κι αὐτές, ὅπως καὶ οἱ μαθηταί, ὅτι ἡ ὑπόθεση Ἰησοῦς ἔλαβε τέλος. Διαψεύστηκαν ὅμως.

    Φτάνουν στὸ μνῆμα. Τὴν τελευταία στιγμὴ θυμοῦνται τὴ βαρειὰ πέτρα, ἀλλὰ παραδόξως βλέπουν τὴν πόρτα τοῦ μνήματος ἀνοιχτή. Τὸ μυαλό τους πηγαίνει αὐτομάτως σὲ ἱεροσυλία· ὄχι σὲ ἀνάσταση. Μπαίνουν στὸν τάφο, γιὰ νὰ διαπιστώσουν τυμβωρυχία, ἀλλά, πρὶν καλὰ-καλὰ νὰ συνειδη­τοποι­ή­σουν τὸ πρᾶγμα, καταλαμβάνονται ἀπὸ ἄλλη ἀπρόσμενη εὐχάριστη ἔκ­πλη­ξη. Βλέπουν ἕνα νεαρό, ποὺ μόλις εἶχε ρίξει κάτω τὴ βαρειὰ πέτρα τοῦ τάφου, νὰ κάθεται στὰ δεξιά. Ἀπὸ τὸ κατάλευκο ντύσιμο καὶ τὸ ἀστρα­φτε­ρὸ πρόσωπο καταλαβαίνουν ὅτι ἔχουν μπροστά τους οὐράνιο ἐπι­σκέ­πτη.

    Ὁ ἄγγελος διαισθάνεται τὸ φόβο τους καὶ τὶς καθησυχάζει. Μὴ φοβᾶ­στε, τὶς λέει· τὸ σταυρωμένο Ἰησοῦ ζητᾶτε;  Εὐχαρίστως σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἀναστήθηκε καὶ δὲν εἶναι ἐδῶ. Νά, ἄδειο εἶναι τὸ μέρος τοῦ τάφου ὅ­που εἶχαν βάλει τὸ σῶμα του. Θυμηθεῖτε ὅτι σᾶς εἶχε πεῖ ὅτι θὰ παρα­δο­θεῖ στὰ χέρια τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, θὰ σταυρωθεῖ καὶ τὴν τρίτη ἡμέ­ρα θ’ ἀναστηθεῖ. Καὶ θυμήθηκαν τὰ λόγια του. Καὶ συνεχίζει ὁ ἄγγελος· Πηγαίνετε τώρα νὰ πεῖτε στοὺς μαθητάς του, καὶ στὸν Πέτρο, ὅτι θὰ πάει στὴ Γαλιλαία νωρίτερα ἀπ’ αὐτούς, κι ἐκεῖ θὰ τὸν δοῦν, ὅπως τοὺς εἶχε πεῖ πρὶν νὰ σταυρωθεῖ. Μνημονεύει ὀνομαστικῶς τὸν Πέτρο, γιατὶ σίγουρα τὸ χρειαζόταν. Μετὰ τὴν ἄτυχη ἐκείνη ἄρνηση εἶχε τὴν αἴσθηση τῆς δια­γρα­φῆς. Ὁ Χριστὸς ὅμως εἶδε τὰ δάκρυά του, τὸν συγχώρησε κιόλας, καὶ δὲν τὸν ξεχωρίζει τώρα ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Διπλὴ χαρά. Ἀνάσταση-συγ­χώ­ρη­ση.

    Οἱ γυναῖκες κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο ἦταν ἡ Μαγδαληνὴ Μαρία, ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννου, καὶ ἡ Σαλώμη. Παρ’ ὅλο ποὺ εἶδαν ἄγγελο νὰ τὶς ἐξηγεῖ τὰ γεγονότα καὶ νὰ τὶς ἐπιφορτίζει μὲ πα­ραγ­γελίες τοῦ ἀναστάντος, οἱ γυναῖκες μουδιασμένες ἀπὸ ἀνάμικτα αἰ­σθή­μα­τα φόβου ἐκπλήξεως καὶ χαρᾶς, σὲ πρώτη κίνηση δὲν εἶπαν σὲ κανέναν τίποτε. Ὁ ἀναστὰς ὅμως παραβλέπει τὴν ἀδράνειά τους, καὶ τὴν ἴδια πρω­ινὴ ὥρα κάνει καὶ ἄλλες ἀπανωτὲς ἐμφανίσεις στὶς ἴδιες ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλ­λες γυναῖκες, καὶ ἀνανεώνει τὴν ἐντολή του. Ξαναεμφανίζεται ὁ ἀναστὰς πρῶτα στὴ Μαρία τὴ Μαγδαληνή, ἡ ὁποία μεταδίδει ἀμέσως τὴν εἴδηση στοὺς μαθητάς, ποὺ πενθοῦσαν καὶ ἔκλαιγαν γιὰ τὸ θάνατο τοῦ διδα­σκά­λου τους. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος μᾶς λέει πὼς στὴ δεύτερη αὐτὴ ἐμ­φά­νι­ση στὴ Μαγδαληνὴ Μαρία ἦταν μαζί της καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, καὶ ὁ ἀνα­στὰς εἶπε καὶ στὶς δύο τὸ Χαίρετε. Ἐκεῖνες ἔπεσαν μπρούμυτα καὶ κρά­τη­σαν τὰ πόδια του. Αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν εἶπε Μ μο πτου, ὅπως εἶχε πεῖ τὴν πρώτη.

    Οἱ ἱεροὶ εὐαγγελισταὶ γιὰ τὶς πρῶτες πέντε ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος, ποὺ ἔγιναν τὴν ἴδια μέρα, τὴν πρώτη μετὰ τὸ Σάββατο, αὐτὴν ποὺ τελικὰ ἐπεκράτησε νὰ λέγεται ἀπὸ τότε Κυριακή, παρ’ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ἀδε­ξι­ό­τητά τους, μεταδίδουν στὸν ἀναγνώστη τὸν εὐχάριστο αἰφνιδιασμὸ καὶ τὴν ἱερὴ ταραχὴ ποὺ ἔνιωθαν ὅσοι τὸν ἀντίκριζαν.

    Ὁ ἀναστὰς καθιστᾶ ταυτόχρονα πολλοὺς αὐτόπτες καὶ αὐτήκοους μάρ­τυ­ρες μὲ τὶς ἐμφανίσεις του, θεμελιώνοντας τὴν ἱστορικότητα τῆς ἀνα­στά­σε­ώς του, ἡ ὁποία, παρ’ ὅλη τὴν ἀμφισβήτηση ποὺ θὰ συναντήσει στοὺς μετέπειτα αἰῶνες, θ’ ἀποτελεῖ τὸν ἀρραγῆ καὶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἐκ­κλησίας του.

    Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως εἶναι γυ­ναῖ­κες, ἐνδεικτικὸ τῆς ἴσης καὶ ἀδιάκριτης καὶ δικαίας τιμῆς ποὺ ἀποδίδει ὁ ἀναστὰς στὸ ἀσθενὲς φῦλο σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ γυναῖκα, ὡς γνωστόν, ἦταν πεταμένη.

 

    Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ρχιμανδρίτης

 

δημοσίευσις 7/5/2011