συμβολή

Ὁ Χριστὸς μιλάει στὸ Νικόδημο

Κυρ. πρὸ Ὑψώσεως (Ἰω 3,13-17)

Ἀπὸ τὴν ὀνομασία «Κυριακὴ πρὸ τῆς Ὑψώσεως» γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι ἡ Κυριακὴ αὐτή, ὅπως καὶ ἡ ἑπόμενη, ἡ «Μετὰ τὴν Ὕψωσιν», ἐπη­ρε­ά­ζον­ται ἀπὸ τὴ γιορτὴ τῆς Ὑψώσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ (14 Σέπ), παίρνουν δηλαδὴ χρῶμα σταυρώσιμο ἀπὸ κάποιους σχετικοὺς ὕμνους καὶ κυρίως ἀ­πὸ τ’ ἀναγνώσματα, ἀποστολικὸ καὶ εὐαγγελικό, ποὺ καὶ τὰ δύο ἀνα­φέ­ρον­ται στὴν ὑπόθεση αὐτὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂς τὴν πλη­σιάσουμε.

Ἡ περικοπὴ εἶναι παρμένη ἀπὸ μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα συζήτηση τοῦ Ἰησοῦ μὲ τὸν καλοπροαίρετο φαρισαῖο Νικόδημο. Ὁ Νικόδημος ἀποτε­λοῦ­σε ἐξαίρεση μέσα στὸ σῶμα τῶν κακίστων φαρισαίων. Ἦταν ὁ μόνος ἴσως ποὺ ἔτρεφε ἀληθινὴ ἐκτίμηση στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, κι ἐπιθυμοῦσε δια­κα­ῶς μία προσωπικὴ συνάντηση μαζί του. Καὶ γιὰ νὰ μὴ δώσει στόχο στοὺς συναδέλφους του, ἐπισκέφθηκε τὸν Ἰησοῦ τὴ νύχτα καὶ τοῦ εἶπε· «Δι­δάσκαλε, (ἐγὼ καὶ κάποιοι ἄλλοι) γνωρίζουμε ὅτι ἦρθες σταλμένος ἀπὸ τὸ Θεὸ σὰν διδάσκαλος. Καὶ φτάσαμε στὸ συμπέρασμα αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὅτι κα­νένας δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὰ σημεῖα ποὺ κάνεις ἐσύ, ἂν δὲν εἶναι ὁ Θεὸς μαζί του».

Ὁ καρδιογνώστης Κύριος, ἀκτινοσκοπώντας τὴν καλὴ διάθεση καὶ ἀλη­θινὴ ὁμολογία τοῦ ἀσυνήθιστου συνομιλητοῦ του, χωρὶς ἄλλα διαδι­κα­στι­κά, ἀποδέχεται τὴ δήλωσή του. Ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑαυτό του ἐπιβεβαιώνει ἐμμέσως τὸ Νικόδημο, ὅτι πράγματι ἦρθε στὸν κόσμο θεόσταλτος καὶ σκοπός του εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐπιτυγχάνεται ὡς ἑξῆς.

Ὁ ἄνθρωπος, τοῦ λέει, πρέπει νὰ βαπτιστεῖ τὸ ἀληθινὸ βάπτισμα. Αὐτὸ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὰ γνωστὰ μέχρι τώρα βαπτίσματα, ἀλλ’ εἶναι μὲ νερὸ καὶ μὲ ἅγιο Πνεῦμα καὶ ξαναγεννάει τὸ βαπτιζόμενο. Ἀπὸ ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας τὸν κάνει ἄνθρωπο τῆς ἁγιότητος, ἀπὸ σαρκικὸ τὸν μεταβάλλει σὲ πνευματικό, ἀπὸ φθαρτὸ σὲ ἄφθαρτο.

Ἔπειτα, ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ πιστέψει ὅτι ὁ Γιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, κάνοντας τὸ θέλημα τοῦ Πατρός, κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κι ἔγινε ἄνθρωπος, μὴ παύοντας, ὡς πανταχοῦ παρών, νὰ εἶναι ταυτοχρόνως καὶ στὸν οὐρανό, συμπάρεδρος τοῦ Πατρός. Τὸ δὲ θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶ­ναι νὰ μὴ χαθεῖ στὸν αἰώνιο θάνατο κανένας ἄνθρωπος ποὺ πιστεύει στὸ Γιό του, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια. Σὲ διαβεβαιώνω λοιπόν, Νικόδημε, ὅτι εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε ἔδωσε τὸ Γιό του τὸ μονογενῆ γι’ αὐτὴν τὴν ὑπόθεση. Αὐτὸς θὰ θανατωθεῖ ἀντὶ νὰ θανατωθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Αὐτὸς θ’ ἀναστηθεῖ, γιὰ ν’ ἀναστηθοῦν μαζί του στὴν αἰώνια ζωή. Ἔτσι καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Γιοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι τόσο μεγάλη ὅσο καὶ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ Χριστὸς μιλοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ σὲ τρίτο πρόσωπο λόγῳ μετριοφροσύνης.

Κι αὐτὸ ποὺ σοῦ ἀποκαλύπτω Νικόδημε, δὲν λέγεται γιὰ πρώτη φορὰ ἐδῶ τώρα ἀπὸ μένα σὲ σένα· ἔχει λεχθεῖ καὶ παλιότερα στὸν Ἰσραὴλ μὲ προεικόνιση. Καὶ ἐξηγοῦμαι. Ὁ Μωϋσῆς εἶχε ὑψώσει στὴν ἔρημο τὸ χάλ­κι­νο φίδι, γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ Ἰσραηλῖτες, ποὺ δέχονταν δάγκωμα θανα­τη­φό­ρου φιδιοῦ καὶ πέθαιναν, καὶ νὰ μὴν πεθαίνουν. Καὶ ὁ Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἰκονίζεται μὲ φίδι χάλκινο, δηλαδὴ μὲ ἄνθρωπο, ὄχι μόνο δὲν πεθαί­νει ἀπὸ τὸ δάγκωμα τοῦ φιδιοῦ, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἀφοῦ ὡς ἄν­θρω­πος εἶναι ἀπὸ ἄλλο μαντέμι, τὸ μαντέμι τῆς ἀναμαρτησίας, ἀλλὰ μπο­ρεῖ νὰ καταστήσει καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν πιστεύουν ἀπρόσβλητους ἀπὸ τὸ δάγκωμα τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ θὰ ὑψωθεῖ πάνω στὸ σταυρό, θὰ ὑποστεῖ τὸν ἐπώδυνο καὶ ταπεινωτικὸ θάνατο, ὥστε ὁ καθένας ποὺ πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χάνεται, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνια.

Καὶ αὐτὸς ὁ Γιὸς τοῦ Θεοῦ, Νικόδημε, δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ σοῦ μιλάει αὐτὴ τὴ στιγμή. Ἐσύ, Νικόδημε, σὲ διαβεβαιώνω ὅτι ἀνήκεις στοὺς ἀνθρώπους ποὺ πίστεψαν ὅτι εἶμαι ὁ μονάκριβος Γιὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ τὸ δείχνει ἐξ ἄλλου καὶ ἡ ἀποψινή σου ἐπίσκεψη καὶ τὴ δέχομαι σὰν δήλωση πίστεως. Οἱ ἄλλοι, ποὺ θὰ καταδικαστοῦν σὲ αἰώνιο θάνατο, εἶναι αὐτοὶ ποὺ δὲν μὲ πίστεψαν καὶ μὲ πολεμοῦν. Σ’ αὐτοὺς ἀνήκουν ἀρκετοί, ἰδίως ὅμως σχεδὸν ὅλοι οἱ συνάδερφοί σου φαρισαῖοι.

Μεγάλα μηνύματα, ἀγαπητοί μου. Εἴθε ὁ Κύριος ν’ ἀνάψει τὴ φλόγα τῆς πίστεως στὴ λυτρωτικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, στὴν ἀληθινὴ καὶ μοναδικὴ ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἐκδηλώθηκε μὲ τὸ σταυρικό του θάνατο, ὥστε νὰ λάβουμε κι ἐμεῖς, ὅπως κι ὁ Νικόδημος, μία ἀμυδρὴ ἐ­σωτερικὴ πληροφόρηση· ὅτι γι’ αὐτὴν τὴ μικρὴ καὶ λίγη πίστη μας δὲν πρό­κειται νὰ κατακριθοῦμε, ἀλλὰ νὰ τύχουμε τοῦ ἐλέους καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 10/9/2011)