συμβολή

Σὲ ποιούς δίνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας;

Κυρ. ΙΓ΄ Ματθαίου, κακῶν γεωργῶν, (Μθ 21,33-42)

Ὁ Κύριος μὲ τὴν εἴσοδό του στὰ Ἰεροσόλυμα ἔφτασε στὸ τέλος τῆς κηρυκτικῆς του δράσεως. Λίγες μέρες εἶχαν ἀπομείνει μέχρι νὰ συλληφθεῖ καὶ νὰ σταυρωθεῖ. Τὰ καλὰ ἀποτελέσματα τοῦ κηρύγματος καὶ τῶν σημείων του εἶχαν κορυφώσει τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ λαοῦ, ἀλλ’ εἶχαν ἀνάψει στὸ ἔπακρο καὶ τὸ μῖσος τῆς ἄρχουσας θρησκευτικῆς τάξεως τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας ἐναντίον του, ἡ ὁποία, κοχλάζοντας στὸ καζάνι τῆς ζηλοτυπίας της, κυριολεκτικῶς προσπαθοῦσε φανερὰ πιὰ νὰ βρεῖ κάποια αἰτία, γιὰ νὰ τὸν ξεκάνει ἀπὸ τὴ μέση.

Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ οἱ γραμματεῖς οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ ὀργάνωσαν ἐκστρατεία ἐναντίον του. Τοῦ ἔκαναν ἐμπαθῆ ἐρωτήματα, ὥστε ἀπὸ κάποια ἀπάντησή του νὰ πιαστοῦν καὶ νὰ τὸν κατηγορήσουν. Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴ θεία σοφία του τοὺς ἀποστόμωνε. Κάποια στιγμὴ ἀγανάχτησε καὶ μπῆκε στὴν ἀντεπίθεση μὲ παραβολές. Μία ἀπ’ αὐτὲς εἶναι καὶ τὸ ἀνάγνωσμα τοῦ εὐαγγελίου τῆς ΙΓ΄ κυριακῆς τοῦ Ματθαίου, στὴν ὁποία τοὺς ἀναγκάζει νὰ βγάλουν ἀπόφαση οἱ ἴδιοι ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ τους, χωρὶς νὰ καταλάβουν κατ’ ἀρχὴν ὅτι καταδικάζουν τὸν ἑαυτό τους. Τοὺς λέει·

Ἕνας νοικοκύρης φύτεψε ἕνα μεγάλο ἀμπέλι καὶ ἔβαλε γύρω γύρω φράχτη, γιὰ νὰ μὴν μπαίνουν μέσα τὰ θηρία καὶ οἱ κλέφτες, καὶ ἔσκαψε σ’ αὐτὸ πατητῆρι, καὶ ἔκτισε (ἀπὸ πάνω) ψηλὸ παρατηρητήριο, καὶ τὸ παρέδωσε στοὺς γεωργούς (γιὰ νὰ τὸ καλλιεργοῦν καὶ νὰ τὸ φυλάγουν), καὶ ἔφυγε σ’ ἄλλη χώρα.

Ὕστερα ἀπὸ τόση φροντίδα περίμενε καρπούς. Κι ὅταν πλησίασε ὁ καιρὸς τῆς καρποφορίας, ἔστειλε τοὺς δούλους του πρὸς τοὺς γεωργούς, γιὰ νὰ παραλάβουν τοὺς καρπούς του. Ἀλλ’ οἱ κακοὶ καὶ τεμπέληδες ἐκεῖνοι γεωργοί, μὴ ἔχοντας καρποὺς πρὸς παράδοση, ἔπιασαν τοὺς δούλους τοῦ ἀφεντικοῦ καὶ ἄλλους μὲν ἔδειραν θανάσιμα, ἄλλους δὲ σκότωσαν, ἄλλους δὲ ἔθαψαν κάτω ἀπὸ τὶς πέτρες μὲ λιθοβολισμό. Ὁ νοικοκύρης, μὴ βλέποντας νὰ ἐπιστρέφουν οἱ δοῦλοι του, ἔστειλε πάλι ἄλλους δούλους, περισσότερους αὐτὴ τὴ φορά, ἀλλ’ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι γεωργοὶ τοὺς ἔκαναν καὶ αὐτοὺς τὰ ἴδια.

Ὕστερα ἔστειλε σ’ αὐτοὺς τὸ γιό του, λέγοντας· «Θὰ ντραποῦν τὸ γιό μου» (καὶ θὰ τοῦ παραδώσουν τὴ σοδειά). Ἐκεῖνοι σὰν εἶδαν τὸ γιό του, καταλήφθηκαν ἀπὸ φονικὴ μανία καὶ εἶπαν μεταξύ τους·· Αὐτὸς εἶναι ὁ κληρονόμος τοῦ ἀμπελιοῦ. Μπρός, ἂς τὸν σκοτώσουμε κι ἂς πάρουμε τὴν κληρονομία του. Καὶ τὸν πῆραν (σηκωτὸ) καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὸ ἀμπέλι καὶ τὸν σκότωσαν. Καὶ ἐρωτᾶται· ὅταν ἔρθει ὁ κύριος τοῦ ἀμπελιοῦ, τί θὰ τοὺς κάνει τοὺς γεωργοὺς ἐκείνους;

Ἐκεῖνοι χωρὶς νὰ καταλάβουν ποῦ τὸ πάει ὁ Χριστός, τοῦ ἀπαντοῦν· Τοὺς κακοὺς αὐτοὺς γεωργοὺς θὰ τοὺς ἐξολοθρέψει μὲ κακὸ τρόπο, καὶ τὸ ἀμπέλι θὰ τὸ ἀναθέσει σ’ ἄλλους γεωργούς, ποὺ θὰ τοῦ δώσουν τοὺς καρποὺς στοὺς κατάλληλους καιρούς. Καὶ ἐπιβεβαίωσε ὁ Ἰησοῦς τὴν ἀπάντησή τους μὲ μία πασίγνωστη προφητεία τῶν Ψαλμῶν (117,22). Τὸ λιθάρι, ποὺ οἱ οἰκοδόμοι τὸ ἔβγαλαν ἄχρηστο, αὐτὸ τελικὰ τοποθετήθηκε σὲ γωνία τῆς οἰκοδομῆς καὶ ἔγινε κεφαλάρι, πάνω στὸ ὁποῖο στηρίχτηκε ὅλη ἡ οἰκοδομή. Ἡ σωστὴ χρήση αὐτοῦ του λιθαριοῦ ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεό, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι τὴν εἶδαν καὶ τὴ θαύμασαν.

Ποιός δὲν καταλαβαίνει τὸ νόημα; Σύμφωνα μὲ τὴν παραβολή, ὁ ἄνθρωπος ποὺ φύτεψε ἀμπέλι, εἶναι ὁ Θεός. Οἱ γεωργοί, ποὺ ἔβαλε μέσα νὰ τὸ δουλεύουν, καὶ ἰδιοποιήθηκαν τοὺς καρπούς, καὶ κακοποίησαν τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ νοικοκύρη, καὶ σκότωσαν τὸ γιό του, τὸ νόμιμο κληρονόμο, γιὰ νὰ σφετεριστοῦν τὸ ἀμπέλι, εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι. Μὲ τὴν παραβολὴ ὁ Ἰησοῦς συγκεκαλυμμένα ἐκπέμπει τὸ μήνυμα ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπησε τοὺς Ἰουδαίους, τοὺς τίμησε, τοὺς ἔδωσε νόμο, προνόμια, εὐεργετήματα, ἀλλ’ αὐτοί, ἀχάριστοι καὶ κακότροποι, τὸν ἀπέρριψαν καὶ θέλησαν νὰ τὸν ὑποκαταστήσουν.

Μέσα στὶς λίγες λέξεις τῆς παραβολῆς ὁ σοφὸς Κύριος περιέκλεισε προφητικῶς ὅλη τὴν ἄδικη περιπέτεια τοῦ σταυρικοῦ θανάτου, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ὑποστεῖ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, σὲ λίγες μέρες. Ἤξερε πολὺ καλά, τί τὸν περίμενε. Καὶ δὲν δειλιάζει, ἀλλὰ προχωρεῖ μὲ θάρρος στὸ μαρτυρικὸ θάνατο. Ἤξερε γιατί αὐτὸς ὁ λαὸς μὲ νόμο μὲ προφῆτες μὲ τόση φροντίδα παρέμεινε ἄκαρπος, καὶ ποιοί εὐθύνονται γι’ αὐτό. Ἤξερε πῶς ἔπρεπε νὰ τιμωρηθοῦν, ἀλλ’ ὑπέμεινε αὐτὸς τὸ θάνατο ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ θανατωθοῦν, γιὰ νὰ δώσει αἰώνιο παράδειγμα καλωσύνης καὶ αἰώνιο παράδειγμα μοχθηρίας. Ἀλλὰ τελικὰ δὲν θὰ τὴ γλιτώσουν τὴν τιμωρία. Διότι δὲν πρέπει νὰ θριαμβεύσει στὸν κόσμο τὸ ἄδικο ἀλλὰ τὸ δίκαιο. Θὰ ἔρθει ὁ Κύριος τοῦ παλιοῦ καὶ τοῦ νέου Ἰσραὴλ καὶ κατὰ τὴ δευτέρα παρουσία του θὰ τοὺς ἐξολοθρεύσει, ὄχι ἀπὸ ἐκδίκηση, ἀλλὰ διότι τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἠθικὴ τάξη, ποὺ αὐτοὶ τὴν εἶχαν ἀνατρέψει μὲ τὶς ψευδολογίες τους.

Ἀκόμη πιὸ μεγάλη εὐθύνη κι ἀπ’ αὐτοὺς ἔχουν οἱ ἄθεοι καὶ τὰ συστήματα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς, ποὺ ἐπαναλαμβάνουν τὸ λάθος τῆς ἄρχουσας θρησκευτικῆς τάξεως τοῦ Ἰσραήλ, ἀπορρίπτοντας ἐμμέσως καὶ σιωπηρῶς τὸ σωτῆρα Χριστὸ ἀπὸ τὶς κοινωνίες τῶν ἐθνῶν, καὶ ἀναλαμβάνοντας αὐτοὶ νὰ δημιουργήσουν παράδεισο γήινο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, δημιουργώντας ὅμως καὶ μία ἀπέραντη κόλαση, ὅπως τὴν ἔχουν καταντήσει τὴ ζωὴ σήμερα. Μὲ τὴν τεχνολογία τους δίνουν ἕνα καὶ καταστρέφουν χίλια. Καὶ ρίχνουν τοὺς ἀνθρώπους, τὰ θύματα ποὺ γαργαλιοῦνται ἀπὸ τὰ ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας, καὶ τώρα στὴν ἐπίγεια κόλαση καὶ αὔριο στὴν αἰώνια τιμωρία. Προσοχὴ σὲ ποιούς δίνουμε ἐμπιστοσύνη. Ἕνας εἶναι μόνο ἄξιος ὅλης της ἐμπιστοσύνης μας, ὁ Χριστός. Ἐμπιστευθεῖτε τον ἀνεπιφύλακτα.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις 31/8/2012)