συμβολή

Οἱ πιστοὶ καὶ ὁ παράδεισος

Σάβ. f΄ ἑβδομάδος ἀπὸ τὸ πάσχα (Ἰω 14,10-21)

Μία μέρα πρὶν ἀπὸ τὴν παράδοσή του ὁ Κύριος, ἐνῷ συζητάει μὲ τοὺς μαθητάς του, κάνει σ’ αὐτοὺς τὶς τελευταῖες ἀποκαλύψεις του, πρῶτον ὅτι θὰ ἔρθει πάλι, καὶ δεύτερον ὅτι ἡ σχέση του μὲ τὸν Πατέρα εἶναι στενή, ἐνσταλάζοντας στὶς καρδιές τους παρηγορία. Καθὼς ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ κορυφώνεται, τὸν διακόπτει ὁ Φίλιππος καὶ τοῦ λέει·

– Κύριε, σὲ παρακαλοῦμε δεῖξε μας τὸν Πατέρα σου, καὶ αὐτὸ μᾶς εἶναι ἀρκετό (8-9α).

Καὶ τοῦ λέει ὁ Κύριος·

– Αὐτὸς ποὺ ἔχει δεῖ ἐμένα, ἔχει δεῖ καὶ τὸν Πατέρα μου. Δὲν πιστεύεις ὅτι ἐγὼ εἶμαι μέσα στὸν Πατέρα καὶ ὁ Πατέρας εἶναι μέσα μου; Τὰ λόγια ποὺ σᾶς λέω δὲν τὰ λέω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου· ἀλλὰ ὁ Πατέρας ποὺ μένει μέσα μου, αὐτὸς (λέει τὰ λόγια καὶ) κάνει τὰ ἔργα. Νὰ πιστεύετε χωρὶς ἀμφιβολία ὅτι ἐγὼ εἶμαι μέσα στὸν Πατέρα καὶ ὁ Πατέρας εἶναι μέσα μου. Ἀλλιῶς νὰ μὲ πιστεύετε γιὰ τὰ ἔργα ποὺ ἔχω κάνει καὶ κάνω (9β-10).

Ἀλήθεια σᾶς λέω ὅτι αὐτὸς ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, τὰ ἔργα ποὺ κάνω ἐγὼ θὰ τὰ κάνει κι ἐκεῖνος, καὶ ἀκόμη πιὸ μεγάλα θὰ κάνει, διότι θὰ τὰ κάνω πάλι ἐγὼ ποὺ πηγαίνω πρὸς τὸν Πατέρα μου, καὶ ὅ,τι τυχὸν ζητήσετε στὸ ὄνομά μου, θὰ τὸ κάνω, γιὰ νὰ δοξαστεῖ ὁ Πατέρας μέσῳ τοῦ Υἱοῦ. Ἐὰν στὸ ὀνομά μου ζητήσετε γιὰ σᾶς κάτι (πιὸ μεγάλο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐγὼ ἔκανα ἐδῶ, λ.χ. τὴν αἰώνια ἀποζημίωσή σας στὸν παράδεισο), ἐγὼ θὰ τὸ ἐκπληρώσω (11-14).

Στὰ λόγια αὐτὰ φαίνονται·

1. Ἡ ταυτότητα τῆς θεότητος (θελήματος, σοφίας, δυνάμεως, ἐνεργειῶν, δόξης) τοῦ Πατρὸς μὲ τὸν Υἱό.

2. Ἡ συνεχὴς ἀέναη καὶ ἀδιάπτωτη ἐσωτερικὴ ἑνότητα μεταξὺ Πατρὸς καὶ Υἱοῦ.

3. Λόγια καὶ ἔργα τοῦ Υἱοῦ εἶναι καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πατρός.

4. Ὅ,τι θεῖο καὶ ὑπερφυσικὸ κάνει ὁ Υἱὸς καὶ φαίνεται, ὑποπίπτει στὴν ἀντίληψή μας, ἀλλὰ δυσκολευόμαστε νὰ τὸ πιστέψουμε, διότι τὸν βλέπουμε ὡς ἄνθρωπο, τὸ κάνει ὁ Πατέρας, ποὺ δὲν φαίνεται ὡς πνεῦμα, καὶ εὐκολότερα τὸ πιστεύουμε· καὶ ἀντιστρόφως, ὅ,τι κάνει ὁ Πατέρας καὶ δὲν φαίνεται, δὲν ὑποπίπτει στὴν ἀντίληψή μας (λ.χ. τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων), τὸ κάνει ὁ Υἱός, καὶ γίνεται σ’ ἐμᾶς ἀντιληπτό.

5. Ἡ πίστη μας πρὸς τὸν Υἱὸ εἶναι πίστη μας καὶ πρὸς τὸν Πατέρα.

6. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ ὅραση ποὺ κάνει τὸν πιστὸ νὰ βλέπει ὅλα ὅσα φαίνονται καὶ δὲν φαίνονται, λόγια καὶ ἔργα, ποὺ λέει ἢ κάνει ὁ Υἱὸς ἢ ὁ Πατέρας.

7. Αὐτὸς ποὺ ἔχει πίστη μπορεῖ νὰ ζητάει ἀπὸ τὸν Υἱό, καὶ ὁ Υἱὸς θὰ τοῦ τὸ κάνει, ἀρκεῖ αὐτὸ ποὺ ζητάει νὰ εἶναι γιὰ τὴ δόξα τοῦ Πατρός.

Φεύγει τώρα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ στρέφει τὸ λόγο του ὁ Κύριος στὴν ἀγάπη.

– Ἐὰν μὲ ἀγαπᾶτε, λέει, τηρῆστε τὶς ἐντολές μου (15).

Νά ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀγάπης μας στὸν Κύριο, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Ὁ θεῖος ἔρως δὲν εἶναι θολὸ καὶ γνοφῶδες πρᾶγμα, ὅπως ἐμφανίζεται σὲ ἀσκητικὰ συγγράμματα, ἀπρόσιτο καὶ ἀκατανόητο, ἀλλὰ συγκεκριμένο, σαφές, πρακτικὸ γιὰ ὅλους· εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Καὶ συνεχίζει.

– Καὶ ἐγὼ θὰ παρακαλέσω τὸν Πατέρα νὰ σᾶς δώσει ἄλλον παράκλητο, γιὰ νὰ μένει μαζί σας στὸν αἰῶνα, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ποὺ ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀποκτήσει, διότι δὲν τὸ βλέπει καὶ δὲν τὸ ξέρει, ἐνῷ ἐσεῖς τὸ γνωρίζετε, διότι μένει σ’ ἐσᾶς καὶ θὰ εἶναι μέσα σας (16-17).

Ἐπειδὴ τὸ νὰ τηρεῖ κανεὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Υἱοῦ, γιὰ ν’ ἀποδεικνύει τὴν πρὸς αὐτὸν ἀγάπη του, εἶναι δύσκολο, γι’ αὐτὸ ὁ Κύριος στέλνει βοηθό, ἐνισχυτή, παρήγορο, ἐνθαρρυντή. Στέλνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ τὸ βλέπουν τὸ ξέρουν καὶ τὸ ζοῦν μόνο οἱ ἔχοντες πίστη. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου δὲν τὸ βλέπουν, δὲν τὸ ξέρουν, δὲν τὸ ζοῦν. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἴδιες ἐντολὲς στοὺς μὲν πιστοὺς εἶναι εὔκολες καὶ εὐχάριστες καὶ κατορθωτές, στοὺς δὲ κοσμικοὺς δύσκολες καὶ δυσάρεστες καὶ ἀκατόρθωτες. Διότι οἱ μὲν ἔχουν βοηθό, οἱ δὲ ὄχι. Καὶ δὲν θὰ στείλει στοὺς πιστοὺς μόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Κύριος, ἀλλὰ θὰ εἶναι κοντά τους καὶ ὁ ἴδιος.

– Φεύγοντας (μὲ τὴ ἀνάληψη) ἀπὸ τὸν παρόντα κόσμο, εἶπε, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θὰ ἔρθω κοντά σας. Λίγο ἀκόμη (μόνο μία μέρα) καὶ ὁ κόσμος δὲν θὰ μὲ βλέπει, ἐσεῖς ὅμως θὰ μὲ βλέπετε, διότι ἐγὼ ζῶ καὶ θὰ ζῶ, καὶ ἐσεῖς ζεῖτε στὸν παρόντα κόσμο καὶ θὰ ζεῖτε καὶ στὸν μέλλοντα μαζί μου αἰωνίως. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη θὰ μάθετε ὅτι ἐγὼ θὰ εἶμαι στὸν Πατέρα μου καὶ σεῖς θὰ εἶστε μαζί μου (καὶ ἄρα καὶ μὲ τὸν Πατέρα μου) καὶ ἐγὼ (καὶ ἄρα καὶ ὁ Πατέρας μου) μαζί σας. (Θὰ εἴμαστε ὅλοι μαζὶ μέσα σὲ ὑψικάμινο ἀγάπης, στὸν παράδεισο. Σᾶς εἶπα προηγουμένως ὅτι) μὲ ἀγαπάει αὐτὸς ποὺ τηρεῖ τὶς ἐντολές μου. Ἀλλὰ (εἶναι δίκαιο) αὐτὸς ποὺ μὲ ἀγαπάει ν’ ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα μου. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μένα θ’ ἀγαπηθεῖ, καὶ ἐγὼ θὰ τοῦ ἀποκαλύψω τὸν ἑαυτό μου, δηλαδὴ τὴ θεία δόξα μου (18-21).

Πιὸ ἀναλυτικὰ ὁ Κύριος βεβαιώνει·

1. Μετὰ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀνάληψή του, θὰ στείλει στοὺς ἀνθρώπους του (ὄχι στοὺς κοσμικοὺς) τὸ Πνεῦμα, θὰ ἔρθει ὅμως καὶ ὁ ἴδιος μὲ τὶς ἐμφανίσεις του (προσωρινὰ) καὶ μὲ τὴ δευτέρα παρουσία του (μόνιμα στὸν παράδεισο).

2. Ἐκείνη τὴν ἡμέρα (τὴν ἀτέλειωτη ἡμέρα στὸν παράδεισο) Πατὴρ Υἱὸς καὶ πιστοὶ θὰ εἶναι μαζὶ σὲ ἀτμόσφαιρα ὑψίστης, ἀδιάπτωτης, αἰώνιας χαρᾶς καὶ ἀγάπης.

3. Ἡ θεότητα εἶναι τρία πρόσωπα Πατὴρ Υἱὸς καὶ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἡ μία θεότητα ἐπιθυμεῖ νὰ καταστήσει συμμέτοχο στὴ μακαριότητά της καὶ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ πιστεύει καὶ ἀγαπᾷ.

Καταπληκτικὰ πράγματα, ἀγαπητοί μου· καὶ σίγουρα, καὶ ἐνθαρρυντικά. Ἀξίζει νὰ κάνει κανεὶς μυρίους κόπους ἐδῶ, γιὰ νὰ βρεθεῖ ἐκεῖ κοντὰ στὸν Πατέρα καὶ στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ζώντας μαζί του αἰωνίως.

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

(δημοσίευσις· ἰούνιος 2013)