ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς Λόγοι εἰς εὐαγγελικὰ ἀναγνώσματα σαββάτου Εὐαγγέλιον 7ου σαββάτου Ματθαίου

PostHeaderIcon Εὐαγγέλιον 7ου σαββάτου Ματθαίου

 

Ὁδηγίες Χριστοῦ

 

Σάββατο ζ΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Μθ 10,37-11,1)

 

Πολὺ ἐπαναστατικὰ πράγματα συνιστᾷ ἐδῶ ὁ Κύριος. Πράγματα ἀντίθετα καὶ ἀπὸ τὴ φύση.

Ὁ γιός, λέει, ποὺ ἀγαπάει τὸν πατέρα του ἢ τὴ μητέρα του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος μαθητής. Καὶ ὁ πατέρας ποὺ ἀγαπάει τὸ γιό του ἢ τὴν κόρη του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος μαθητής (37).

Μήπως αὐτὸ ποῦ ζητάει εἶναι ὑπερβολικὸ ἢ ἀφύσικο ἢ παράλογο ἢ ἀνατρεπτικό; Μήπως εἶναι ἀντίθετο σὲ σχέση μὲ ὅσα λέει ἀλλοῦ ἡ Γραφὴ γιὰ τὴν τιμὴ πρὸς τοὺς γονεῖς ἐκ μέρους τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀγάπη τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιά; Ὄχι· διότι ἂν ὁ πατέρας ἢ ἡ μητέρα διεκδικοῦν τὴν πρώτη ἀγάπη τῶν παιδιῶν καὶ ἀξιώνουν τὴν πειθαρχία καὶ ὑπακοή τους σὲ ὅ,τι τοὺς λένε ἐκεῖνοι, αὐτὸ δὲ ποὺ τοὺς λένε δὲν εἶναι σύμφωνο, ὡς συνήθως, μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε κάνοντας ὁ γιὸς τὸ θέλημα τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας, ἀρνεῖται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενος δὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, κρίνεται ἀνάξιος.

Ἐξάλλου ποιὸς νέος τιμᾷ καὶ σέβεται περισσότερο τοὺς γονεῖς; ἐκεῖνος ποὺ τιμᾷ καὶ σέβεται τὸ Θεὸ ἢ ἐκεῖνος ποῦ τὸν ἀτιμάζει; Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι τὰ παιδιὰ ποὺ ἀγαποῦν τὸ Θεό, ἀγαποῦν κατὰ κανόνα ἀληθινὰ καὶ τοὺς γονεῖς, ἐφαρμόζοντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Καὶ ἀντιστρόφως· τὰ παιδιὰ ποὺ δὲν ἀγαποῦν τὸ Θεό, κατὰ κανόνα δὲν ἀγαποῦν καὶ τοὺς γονεῖς. Ἀγαποῦν τὴν περιουσία τους.

Εἶναι φυσικὸ αὐτὸς ποὺ ἀσεβεῖ στὸ μεῖζον, στὸ Θεό, ν’ ἀσεβήσει καὶ στὸ ἔλασσον, στοὺς γονεῖς. Ἂν ὁ Κύριος ζητεῖ τὴν πρώτη ἀγάπη τῶν παιδιῶν γιὰ τὸν ἑαυτό του, τὸ κάνει διότι ἔτσι ἐξασφαλίζει τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη τῶν παιδιῶν πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τῶν γονιῶν πρὸς τὰ παιδιά. Γονεῖς ποὺ ἀγαποῦν τὸ Θεὸ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὰ παιδιά τους, θὰ τ’ ἀναθρέψουν μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, θὰ τὰ διδάξουν σεβασμὸ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, θὰ ἐμφυσήσουν σ’ αὐτὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸ μῖσος πρὸς τὸ διάβολο, τὴν προσοχὴ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἀνθρώπους, τὴν ἐπαγρύπνηση σχετικὰ μὲ τὸν κακὸ ἑαυτό τους.

Ἀντιθέτως γονεῖς ποὺ ἀγαποῦν τὰ παιδιὰ τους πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸ Θεό, συνήθως παραφέρονται ἀπὸ τὴν κούφια ὑπερβολή, τὰ θεοποιοῦν, καὶ μπροστὰ στὴ «θεότητά τους» ἀρνοῦνται τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸ Θεό. Ἀρνούμενοι δὲ τὸ Θεό, καταστρέφουν τὰ ἴδια τὰ παιδιά τους. Νομίζουν ὅτι τὰ φροντίζουν, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα τὰ παραμελοῦν. Νομίζουν ὅτι τὰ τρέφουν, ἐνῷ τὰ καταστρέφουν. Νομίζουν ὅτι τ’ ἀνατρέφουν, ἀλλὰ τὰ διαστρέφουν. Ἡ ζωή τους εἶναι γεμάτη ἀντιφάσεις καὶ αὐτοαναιρέσεις.

Ὁ Κύριος ἐντείνει ἀκόμη πιὸ πολὺ τὸν πόλεμο κατὰ τῆς σαρκικῆς ἀγάπης.

Κι ὅποιος, λέει, δὲν παίρνει τὸ σταυρό μου, δηλαδὴ δὲν ὑπομένει τὶς ἐξ αἰτίας μου θλίψεις, καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Αὐτὸς ποὺ βρῆκε τὴν κοσμικὴ ζωή του, θὰ πρέπει νὰ τὴν ἀρνηθεῖ καὶ νὰ τὴ χάσει γιὰ χάρη μου, κι αὐτὸς ποὺ θὰ τὴ χάσει γιὰ χάρη μου, θὰ τὴ βρεῖ στὴν ἀληθινὴ μορφή της (38-39).

Ὁ Χριστὸς πάνω ἀπὸ τὴ δική του ζωὴ ἔθεσε τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτὸ καὶ θυσιάστηκε στὸ σταυρό. Κι ἐμεῖς ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε μαθηταί του, θὰ πρέπει πάνω ἀπὸ τὴ ζωή μας νὰ ἔχουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ κατὰ λόγο ἀμοιβαιότητος.

Ψυχὴ ἐδῶ σημαίνει τὴν ἐπίγεια κοσμικὴ καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή, ἀλλὰ σημαίνει καὶ τὴν αἰώνια ζωή. Ἡ ἴδια λέξη χρησιμοποιεῖται μὲ δύο ἔννοιες στὴν ἴδια φράση.

Κι ἔρχεται ὁ Κύριος σ’ ἕνα τελευταῖο θέμα.

Ἐκεῖνος, λέει, ποὺ σᾶς δέχεται ὡς ἀνθρώπους μου καὶ σᾶς φιλοξενεῖ, φιλοξενεῖ ὄχι ἐσᾶς ἀλλὰ ἐμένα. Κι ἐκεῖνος ποὺ δέχεται ἐμένα, δέχεται τὸν ἴδιο τὸ Θεό. Ἐκεῖνος ποὺ δέχεται ἕναν προφήτη, ἐπειδὴ εἶναι προφήτης, θὰ πάρει τὸν ἴδιο μισθὸ ποὺ θὰ πάρει ὁ προφήτης. Κι ἐκεῖνος ποὺ δέχεται τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, ἐπειδὴ εἶναι δίκαιος, θὰ πάρει τὸν ἴδιο μισθὸ μ’ ἐκεῖνον. Κι ἐκεῖνος ποὺ θὰ προσφέρει ἕνα ποτῆρι κρύο νερὸ στοὺς μικροὺς καὶ ἀσήμαντους γιὰ τὸν κόσμο μαθητάς μου, σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια ὅτι γιὰ τὸ ποτῆρι αὐτὸ δὲν θὰ χάσει τὸ μισθό του στὴ μέλλουσα ζωή (40-42).

Ὁ Κύριος τοὺς ἀνθρώπους του τοὺς ἐξισώνει μὲ τὸν ἑαυτό του. Ὁ Χριστὸς περιοδεύει στὸ πρόσωπο τῶν μαθητῶν του. Ὁ Χριστὸς κηρύττει διὰ στόματος τῶν μαθητῶν του. Ὁ Χριστὸς συνεχίζει τὸ λυτρωτικὸ ἔργο του διὰ τῶν μαθητῶν του. Ὑπάρχει ἄραγε πιὸ μεγάλη τιμὴ γιὰ τοὺς ἀποστόλους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε Χριστιανό; Οἱ μαθηταί του καὶ οἱ μαθηταὶ τῶν μαθητῶν του γίνονται αὐτομάτως «Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας».

Ὁ Θεὸς ἀποβλέπει ὄχι στὴν ἀξία τοῦ προσφερομένου πράγματος, ἀλλὰ στὴν προθυμία καὶ στὴν καλὴ διάθεση τοῦ προσφέροντος. Μία κοπέλα σ’ ἕναν πλασιέ, φοιτητὴ τῆς ἰατρικῆς, ποὺ τῆς ζήτησε ἕνα ποτῆρι νερό, ἀντὶ γιὰ νερὸ ἀπὸ καλοσύνη τοῦ πρόσφερε ἕνα ποτῆρι δροσερὸ γάλα. Κι ὅταν ἀργότερα ἐκεῖνος τὴ χειρούργησε δωρεὰν κι ἐκείνη ζήτησε τὸ λόγο, ὁ χειρουργὸς τῆς ἀπάντησε· Εἶμαι πληρωμένος ἀπὸ σένα μ’ ἕνα ποτῆρι γάλα. Καὶ θυμήθηκε ἡ γυναῖκα τὸ περιστατικό. Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἀνταμείβει τὴν καλὴ διάθεση τοῦ συνανθρώπου, πόσο μᾶλλον ὁ Θεός;

Ἂς ἔχουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τὸ Χριστὸ κι ἂς τιμοῦμε τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Χριστοῦ. Ἀξίζει.

 

Ἀθανάσιος Γ. Σιαμάκης, ἀρχιμανδρίτης

 

 

(δημοσίευσι· αὔγουστος 2013)