ΕΠΙΛΟΓΕΣ
2. Λειτουργικὴ ζωή Θέματα ὁμιλητικῆς ῾Ομιλίαι εἰς ἑορτίους ἡμέρας καὶ μνήμας ἁγίων (25 δεκ.) ΙΗΣΟΥΣ Ο «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ»

PostHeaderIcon (25 δεκ.) ΙΗΣΟΥΣ Ο «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ»

 

ΙΗΣΟΥΣ Ο «ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ»


«Μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»


    Προοίμιον
: Αὐτὰ τὰ δύο ὀνόματα δόθηκαν στὸν υἱὸ τῆς Παρθένου. τὸ πρῶτο ἀπὸ τὸν ᾿Αρχάγγελο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δεύτερο ἀπὸ τὸν προφήτη ῾Ησαϊα, αἰῶνες πρὶν γεννηθεῖ τὸ θεῖον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ. Τὰ δύο αὐτὰ ὀνόματα ἀποκαλύπτουν δύο βασικὲς πλευρὲς τοῦ ἔργου καὶ τῆς ἀποστολῆς τοῦ θείου Βρέφους. Δηλώνουν ὅτι τὸ μικρὸ νήπιο τῆς φάτνης εἶναι ὁ Σωτὴρ καὶ ὁ σύντροφος τῶν ἀνθρώπων.

     α. ᾿Ιησοῦς ὁ Σωτήρ: «Σωτῆρες» στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ὀνομάσθηκαν πολλοί. ῾Ο τιμητικὸς αὐτὸς τίτλος δόθηκε σὲ γενναίους στρατηγοὺς καὶ σὲ πανίσχυρους αὐτοκράτορες. τὸ ἁπαλὸ ὅμως νήπιο τῆς Βηθλεὲμ ὑπῆρξε Ο ΣΩΤΗΡ, ὁ μοναδικὸς σωτὴρ τῆς ἀνθρωπότητος. Διότι τὸ παιδίον ᾿Ιησοῦς ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἐλευθερώσει καὶ σώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας. ᾿Απὸ τὴ δουλεία αὐτὴ κανένας ἄνθρωπος, οὔτε αὐτοκράτωρ οὔτε στρατηγὸς οὔτε πλούσιος οὔτε σοφός, δὲν μποροῦσε νὰ λυτρώσει τὴν ἀνθρωπότητα. ῞Ολο τὸ χρυσάφι καὶ ὅλα τὰ πολύτιμα μέταλλα τοῦ κόσμου ἂν συγκεντρώνονταν δὲν θὰ ἐπαρκοῦσαν νὰ λυτρώσουν καὶ νὰ ἀπελευθερώσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία (πρβλ. Α΄Πέτρ. α΄ 18).
     β. ᾿Ιησοῦς, ὁ ᾿Εμμανουήλ: Εἶναι τὸ δεύτερο ὄνομα τοῦ θείου Βρέφους, «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»!
     Τὸ βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς προσχριστιανικῆς ἀνθρωπότητος ἦταν ἡ ἁπουσία τοῦ Θεοῦ. ῾Ο ἄνθρωπος εἶχε χάσει τὸν Θεό του. ῾Η ζωή του κυλοῦσε μέσα σὲ μιὰ διαρκῆ ἔκλειψη τοῦ «῾Ηλίου τῆς δικαιοσύνης». ῞Ο,τι φοβήθηκε ὁ Δημιουργὸς γιὰ τὸ πλάσμα του αὐτό, τὸ «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μ ό ν ο ν» (Γεν. β΄ 18) συνέβη. ῾Ο ἄνθρωπος ἔπεσε στὴν κατάρα, τὸ ἄγχος καὶ τὴν κόλαση τῆς μοναξιᾶς.
     Μὲ τὴ γέννηση ὅμως τοῦ θείου Βρέφους ὅλα ἄλλαξαν. Διότι ὁ ᾿Ιησοῦς ἦταν ὁ ᾿Εμμανουήλ, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ ἦλθε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. ῾Ο ἄνθρωπος δὲν εἶναι πιὰ μόνος, ἔρημος καὶ ἀβοήθητος. Κάποιος βαδίζει στὸ πλευρό του, ἁπαλύνει τὸν σταυρὸ καὶ σφογγίζει τὸν ἱδρώτα.
     ᾿Επίλογος: Πανάχραντο θεῖο Βρέφος! Δέξου τὴν εὐγνωμοσύνη τῆς λυτρωμένης μας ψυχῆς. Μαζὶ μὲ τοὺς ὕμνους τῶν ᾿Αγγέλων τοῦ οὐρανοῦ, δέξου καὶ τὸ δοξαστικὸ τῆς δικῆς μας καρδιᾶς: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»


     (1963)


    Πηγή
    Εὐθυμίου Κ. Στύλιου, μητροπολίτου ᾿Αχελῴου, «Λόγος ζωῆς» (ὀρθόδοξο κηρυγματικὸ θεματολόγιο), ᾿Αθήνα 2001