Dionysios έγραψε:Τετάρτη 07 Οκτ 2009, 00:23:07
...Επαναλαμβάνω πως οποιαδήποτε αλλαγή στη Θεία Λειτουργία πρέπει να εγκριθεί από την ηγεσία της Εκκλησίας μας.
Αὐτὴ εἶναι μία πολὺ σωστὴ τοποθέτησι, ἡ ὁποία θὰ πρέπει νὰ γίνῃ ἀντικείμενο ἰδιαίτερης προσοχῆς καὶ μεγάλου προβληματισμοῦ ἀπὸ ὅλους. θὰ ἤθελα μὲ ἀφορμὴ αὐτὴν τὴν ὡραία κουβέντα νὰ κάμω λίγα σχόλια...
῾Οποιαδήποτε ἀλλαγὴ στὴν λειτουργία πρέπει νὰ ἐγκριθῇ ὄχι τυπικὰ ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς ἐκκλησίας, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐκκλησία, δηλαδὴ συνοδικῶς καὶ διορθοδόξως. δυστυχῶς αὐτὴ ἡ θέσις δὲν εἶναι καὶ τόσο δυνατὸ ἐπιχείρημα, ὅσο φαίνεται ἐξ ἀρχῆς, διότι κατὰ τὰ τελευταῖα 50 περίπου χρόνια ὁ τρόπος τελέσεως τῆς λειτουργίας ἔχει μεταβληθῆ σοβαρῶς, ὥστε ἐνῷ ἔχομε τὸ ἴδιο ἱερὸ κείμενο μὲ τοὺς περασμένους αἰῶνες, στὴν πραγματικότητα τελοῦμε μία ἀκολουθία τελείως διαφορετικὴ σὲ καίρια καὶ οὐσιώδη σημεῖα. αὐτὲς οἱ ἀκατάγραφες (ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον), ἀλλὰ εὐρύτατα διαδεδομένες μεταβολὲς ἔχουν γίνει ἐπὶ δεκαετίες σιωπηρῶς ἀνεκτὲς καὶ ἀποδεκτὲς ἀπὸ τοὺς ποιμένες καὶ λειτουργοὺς καὶ κυρίως ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἑλληνοφώνου ὀρθοδοξίας. ἑπομένως ὅταν λέμε ὅτι γιὰ κάθε ἀλλαγὴ πρέπει νὰ ὑπάρξῃ ἔγκρισι τῆς ἐκκλησίας, ἀνακύπτει αὐτομάτως τὸ ἐρώτημα· μὲ βάσι ποῖον λειτουργικὸ τύπο θὰ κρίνουμε τί εἶναι ἀλλαγή; ἐὰν λάβωμε ὡς κριτήριο τὴν σημερινὴ κατάστασι, αὐτὴ δὲν ἔχει ἐγκριθῆ ἐπισήμως ἀπὸ κανένα ἁρμόδιο συλλογικὸ ὄργανο. τὸ ἐπίσημον λειτουργικὸν τυπικὸν ἄλλα ὁρίζει καὶ ἄλλα γίνονται. οἱ ἐπιθυμοῦντες νὰ τηρήσουν τὸν παραδοσιακὸ τύπο συχνὰ λοιδωροῦνται καὶ διώκονται!!!
Ξέρω ὅτι ἴσως ξαφνιάζω πολλοὺς μὲ αὐτὰ ποὺ καταθέτω ἐδῶ. ὁ πολὺς ἐκκλησιάζων λαὸς ἔχει τὴν ἐντύπωσι ὅτι αὐτὸ ποὺ ἀκούει ἢ βλέπει κάθε κυριακὴ εἶναι ἡ ἴδια λειτουργία μὲ αὐτὴν ποὺ ἐτελεῖτο τὴν ἐποχὴ τοῦ ᾿Ιωάννου τοῦ χρυσοστόμου, τοῦ μεγάλου Φωτίου καὶ τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, διότι ἔτσι τοῦ ἔχουν πεῖ. ἐὰν ὁ ᾿Ιωάννης ὁ χρυσόστομος παρίστατο σὲ μία σημερινὴ «ἐπίσημη» τέλεσι τῆς λειτουργίας «του», φοβοῦμαι ὅτι θὰ ἀντιδροῦσε ἐντονώτατα καὶ μὲ τὸν πύρινο χρυσοστομικὸ λόγο του θὰ μᾶς καλοῦσε σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν λειτουργικὴ παράδοσι.
᾿Εὰν δεχθοῦμε ὡς δεδομένο τύπο λειτουργίας τὴν σημερινὴ παράτυπη ἐν πολλοῖς κατάστασι, αὐτὸ δικαιώνει ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι αὐθαιρέτως κόβουν καὶ ῥάβουν τὰ ἱερὰ κείμενα κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ ὄχι κατὰ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Πνεύματος. ἐπισημαίνω καὶ πάλι ὅτι δὲν ὁμιλῶ γιὰ τὸν παραδεδομένο καὶ ἐξαγιασμένο στοὺς αἰῶνες τύπο τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ γιὰ τὸν σύγχρονο τρόπο τελέσεώς της. ἡ σημερινὴ κατάστασις ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν αὐθαιρέτων ἢ μεμονωμένων ἀλλαγῶν.
῾Η ἄλλη λύσις εἶναι νὰ ἐπιστρέψωμε στὴν ὀρθοτέρα τέλεσι τοῦ μυστηρίου, ὅπως παλαιότερα, νὰ ἀποβάλωμε τὶς νεώτερες παρακμιακὲς πρακτικές, καὶ πλέον ὡπλισμένοι μὲ τὴν τήρησι τῆς λειτουργικῆς παραδόσεως νὰ ἀποκηρύξωμε καὶ κάθε σύγχρονο νεωτερισμὸ ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς λειτουργικὲς θεολογικὲς καὶ ποιμαντικὲς ἀνάγκες τῆς ἐκκλησίας.
᾿Απὸ ἐκεῖ καὶ πέρα κάθε ἀλλαγὴ πράγματι θὰ πρέπει νὰ γίνεται μόνον μὲ ἔγκρισι ἐκκλησιαστική. καὶ ὄχι ὅποτε νομίζει ὁ καθένας νὰ κάνῃ μνημόσυνα στὴν μέση τῆς λειτουργίας, ἢ νὰ καταργῇ τὴν κοινωνία ἀπὸ κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς λειτουργίας, ἢ νὰ ἐκπροτεσταντίζῃ τὸ μυστήριο, νὰ τὸ μεταβάλλῃ σὲ πανηγυρικὴ φιέστα λαϊκοῦ καὶ ἐπικοινωνιακοῦ χαρακτῆρος, ἢ νὰ τὸ «μεταφράζῃ», νὰ τὸ διασκευάζῃ, νὰ τὸ συντέμνῃ ἢ νὰ τὸ ἐπεκτείνῃ ὡς ἄλλος Προκρούστης, καὶ πολλὰ ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός. οἱ ῾Αγιορεῖτες γνωρίζουν πολὺ καλὰ τὴν πικρὴ ἀλήθεια τῶν παρόντων λόγων καὶ συχνὰ ἀνταλλάσσουμε τὶς πικρές μας ἐμπειρίες καὶ τοὺς ὄχι καὶ τόσο εὐχάριστους προβληματισμούς μας.