από MTheodorakis » Τετ 11 Οκτ 2017, 14:57:19
Ἄν ἡ λατρεία μας ἀπαλλασσόταν ἀπὸ τὶς βασιλικὲς-κοσμικὲς ἐπευφημίες («Εἰς πολλὰ ἔτη...» κ.λπ.), θὰ ἀναγνωριζόταν εὐκολότερα ὡς τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἔχοντας ἡλικία νὰ λέγει «ὃ δὲ ποιῶ, καὶ ποιήσω, ἵνα ἐκκόψω τὴν ἀφορμὴν τῶν θελόντων ἀφορμήν» (Β' Κρ. ια', 12). Ὁ Κύριος λέγει «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰω. ιη’ 36). «πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξαν παρὰ ἀλλήλων λαμβάνοντες, καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;» (Ἰω. ε’ 41)· ὁ δὲ Παῦλος «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γλ. στ’ 14). «Τοὺς οὖν ἑαυτοὺς κοσμοῦντας ἐπισκόπους, ἢ κληρικούς, δι᾿ ἐσθήτων λαμπρῶν καὶ περιφανῶν, τούτους διορθοῦσθαι χρή· εἰ δ᾿ ἐπιμένοιεν, ἐπιτιμίῳ παραδίδοσθαι· ὡσαύτως καὶ τοὺς τὰ μύρα χριομένους» (κανόνας ιστ’ ζ’ οἰκουμενικῆς συνόδου).
Ἡ «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ» λατρεία δὲν γνωρίζει τὸ τυπικὸ ὡς παράγοντα ἄγχους, ψυχαναγκασμοῦ καὶ ὑποδούλωσης. «Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου, διηγήσομαι πάντα τὰ θαυμάσιά σου» (ψ. θ’, 2). Τὸ τυπικὸ δὲν εἶναι δόγμα, οὔ τε ἰδιοῤῥυθμία «ὡς δόξει τῷ προεστῶτι»· εἶναι εὐλάβεια καὶ σεβασμὸς στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἔνθεο πρόγραμμα καὶ ἔνθεη σταθερότητα. Δὲν μᾶς τιμᾶ ἡ ἀντίδραση στὴν ψαλμωδία τῶν κανόνων.